เรียนพยาบาลกำลังจะขึ้นปีสาม ไปขึ้นวอร์ดมาแล้วรู้สึกไม่มั่นใจเลย ลองกลับมาทบทวนว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทำไมเราตามคนอื่นไม่ทัน เราไม่ตั้งใจเรียนตั้งแต่แรกก็ไม่ใช่ เราเข้าเรียนตลอด ตั้งใจเรียนในแบบของเรา ทำข้อสอบก็พอผ่านมาได้ เราก็คิดแหละว่าเรียนไปคงไม่มีปัญหาอะไร เรื่อยๆคงไปรอด เดียวที่ไม่รู้ก็คงรู้เอง ตอนเรียนทฤษฏีเราอ่านไปก็รู้นะว่าเป็นพยาบาลต้องประเมินผู้ป่วย ให้การดูแลแบบนี้ เฝ้าระวังแบบนี้ ให้คำแนะนำอะไรแบบนี้ เราว่าทฤษฏีมันเยอะ เลยปล่อยผ่านไปบ้าง ลืมบ้าง เราผิดเองที่ไม่ใส่ใจและทำความเข้าใจให้ดีๆตั้งแต่แรก รู้แค่ว่าอยุ่ในทฤษฏี มันละเอียด ยิบย่อยไม่ชอบอ่ะ ลืมคิดไปว่าทฤษฏีที่เยอะๆ เนี่ยต้องเอาไปใช้จริง ปฏิบัติจริงนะเว้ย ตอนนี้เราเลยเอามาใช้ไม่เป็น ไม่รู้จะประยุกต์ยังไง คิดย้อนไปตอนนั้นเราเคยไม่ชอบ มันยิบย่อยนี่หว่า ทำไมไม่รีบกลับตัวไปที่อื่นว้า ปล่อยเวลาล่วงมาถึงตอนนี้ได้ไง เฮ้อ ตอนนี้เรายังจับจุดไม่ได้เลย กลวงๆ ไม่เข้าใจคอนเซ๊ปของการเป็นพยาบาล ทำอะไรไม่เป็น สังเกต ประเมิน ดูแลอะไรมันเยอะไปหมด รู้สึกทุกอย่างมันยากไปหมด เราทำไม่ได้มันเยอะไป ท้อมาก เครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน กลางคืนหลับไม่สนิท ตื่นตอนเช้าก็เพลีย ไม่อยากให้เช้าเลย ไม่อยากลุกทำอะไร จะทบทวนเนื้อหาก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ยิ่งใกล้เปิดเทอมยิ่งคิดหนัก จะลองตั้งใจสู้เอาใหม่ปีสามก็กลัวจะทำไม่ได้ แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องไปฝึก ตัวจะเริ่มร้อน ใจจะสั่น น้ำตามันไหลละ เรารู้สึกไม่พร้อมอ่ะ เมื่อไหร่เราจะรู้เรื่องสักที เรียนมาสองปีแล้วยังดูแลใครไม่ได้เลย หรือเราไม่ถนัดกับสายนี้จริงๆ หัวเราไม่ไป ความสามารถไม่ถึง อีกอย่างบุคคลิกเราเป็นคนพูดไม่เก่ง หัวช้า ทำอะไรไม่คิด ตัดสินใจเองไม่ได้ เราไม่เหมาะรึป่าว ต้องไปที่อื่นหรอ ไม่มีที่ชอบเลย เราอยากเป็นพยาบาลมาก เป็นความฝันเลย ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ดูพยาบาลทำงานแล้วเราอยากทำให้เป็น เราไม่อยากทำได้แค่มอง ตอนนี้เราเดินมาครึ่งทางทำไมเรายังไม่รู้อะไรมากเลย ทั้งที่เรียนไปเยอะเหมือนกัน เรายังทำได้แค่มองอยู่เลย แล้วอย่างนี้เราจะเป็นพยาบาลได้มั๊ย หนักใจมากที่ต้องกลวงๆไปขึ้นวอร์ดตอนปีสาม นี่คิดว่าถ้ากลวงๆ ถูไถจนจบปีสี่ได้ ก็คงไปทำอย่างอื่น ไม่กล้าไปดูแลใคร จะเป็นพยาบาลได้ต้องเก่งแค่ไหนกันนะ?
จะเป็นพยาบาลได้มั๊ย