14
เพื่อนใหม่
โดย ฮาร์โมนิก้า
แอชลี่ย์ตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีคนเคาะประตู
เธอลืมตาขึ้นช้าๆ แสงสีส้มที่ยอต่ำลงทอดผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามาทางประจิมทิศบอกว่าเป็นเวลา
เย็นย่ำ ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ เขายังคงแต่งชุดกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีเทาเนื้อนิ่มพอดีตัว
เผยให้เห็นไหล่กว้างอกตึง และกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ไร้ไขมัน หญิงสาวมองดูเรือนร่างสูงได้สัดส่วนของเขา
อย่างพึงใจ แบรดเป็นคนรูปร่างดีอย่างผู้ชาย บั้นท้ายของเขาสวย มันงอนมีกล้ามตึงพองาม ไม่ฟีบแบน
เหมือนผู้ชายส่วนใหญ่ที่เธอเคยเห็น
คิดแล้วก็ตกใจ เธอเคยเห็นบั้นท้ายผู้ชายมามากมายนักงั้นหรือ
รอยยิ้มหยันของแบรดทำให้แอชลี่ย์รู้สึกตัวว่าเผลอพิจารณาเรือนกายเขานานเกินไป อาจเพราะเธอเพิ่ง
ตื่นนอนจึงรู้สึกคล้ายเคลิ้มฝันและมีเทพบุตรจำแลงลงมายืนตรงหน้า
“นึกอยากกินผมล่ะสิ คงขาดผู้ชายมานาน เสียใจด้วยนะคนสวย นับแต่วันที่ผมเห็นคุณครั้งสุดท้าย เล่น
จ้ำจี้กับไอ้หนุ่มนั่น ผมก็หมดอารมณ์พิศวาสคุณไปจนหมดสิ้น อย่าว่าแต่จะเอาคุณเลย แค่จูบก็ยังนึก
อยากจะอ้วกแล้ว”
ที่จริงเขาไม่ใช่เทพบุตรหรอก เป็นซาตานต่างหาก
“คุณต้องการอะไรหรือคะ” แอชลี่ย์ถามเสียงแข็ง ยันกายขึ้นนั่งช้าๆ ด้วยกลัวจะวิงเวียนศีรษะอีก
แบรดมองดูเธอพิจารณาทั่วทั้งตัวอย่างไม่เกรงใจ
“แปลกนะ เวลานี้คุณกลับมาปล่อยหน้าตาใสๆ ไม่แต่งหน้า ปล่อยผมธรรมชาติ สวมเสื้อนอนสำลีของผม
แบบนี้แล้ว คุณกลับดูบริสุทธิ์ น่ารัก น่าทนุถนอม ทำเอาผมเกือบลืมไปว่าที่จริงคุณเป็นผู้หญิง
และ
แพศยาขนาดไหน”
แอชลี่ย์หน้าชา ร้อนผ่าวตลอดแก้มขึ้นไปถึงดวงตา เธอจะร้องไห้อีกไม่ได้ คิดพลางกลั้นน้ำตาไว้
“ฉันทำอะไรชั่วร้ายนักหรือคะ คุณถึงต้องด่าทอฉันรุนแรงถึงเพียงนี้”
“ไว้จะเล่าให้ฟัง ความเลวของคุณนี่หากต้องให้เล่าผมยังรู้สึกอายแทนเลย เอาเป็นว่าตอนนี้ผมแค่ตั้งใจจะ
เดินมาดูว่าคุณหายปวดหัวรึยัง หากไม่ดีขึ้นจะพาไปหาหมอ”
แม้จะปากร้ายแต่เขาก็ยังมีน้ำใจ อย่างน้อยก็ช่วยเหลือให้ที่อยู่ที่กินและรักษาพยาบาล
“ไม่ปวดแล้วค่ะ ขอบคุณ คงเพราะได้นอนพัก แย่จริง ฉันนอนนานขนาดนี้คืนนี้จะนอนหลับรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะ”
“พูดแบบนี้แปลว่าอะไร ผิดหวังมากมั้ยที่ไม่ได้จัดให้นอนห้องเดียวกับผมเหมือนก่อน" สายตาที่มองเต็มไปด้วย
ความดูถูกเหยียดหยาม เขาแค่นยิ้มดูน่าเกลียดนัก "อยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนให้หายหงุดหงิดคืนนี้สินะ เสียใจ
ด้วยนะครั้งนี้คุณเป็นเพียงแขกมาพักเท่านั้น สถานะคู่หมั้นของเรามันจบไปแล้ว รวมถึงสถานะคู่นอนด้วย บอก
ตามตรงถึงคุณจะน่าปรารถนาเพียงใดผมก็คงแตะคุณไม่ลงหรอก และคุณก็ควรยอมรับซะ”
แอชลี่ย์กัดริมฝีปาก ระงับอารมณ์โกรธ คำพูดของเขาสามานย์เหลือเกิน
แบรดนั่งลงที่ขอบเตียง ดวงตาสีน้ำเงินปราดมองทั่วร่างของหญิงสาวก่อนจะมาหยุดลงที่ริมฝีปากนุ่มที่ถูก
ฟันขบจนห้อเลือด
จู่ๆ แอชลี่ย์ก็หัวใจเต้นแรง ความโกรธปลาสนาการไปสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกประหลาดที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น
เลือดในกายฉีดพล่านจนรู้สึกแก้มร้อนไปตลอดจนถึงคอ เธอกระถดตัวออกห่างช้าๆ รู้สึกทั้งตื่นเต้น
และหวาดหวั่น
“ฉัน..ฉันว่า ฉันลุกไปเดินสักหน่อยดีกว่าค่ะ” พูดแล้วพยายามจะลุกหนีจากเตียงอีกฝั่ง
“อย่าเพิ่งเลย”
เขาว่าแล้วดึงร่างเธอมากอดไว้หลวมๆ หญิงสาวผงะกับความรู้สึกประหลาดทุกครั้งที่ร่างสัมผัสกัน ราวกับเธอ
พร้อมจะหลอมละลายลงในอ้อมกอดเขา ราวกับอ้อมแขนเขาคือที่ที่เธอควรอยู่
แบรดเชยคางเธอขึ้นมองสบดวงตาสีเขียวที่เวลานี้เป็นสีเขียวมะนาวด้วยความตระหนกระคนตื่นเต้น
“แปลกนะ ทำไมตอนอยู่ด้วยกันเมื่อก่อน ผมไม่เคยรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างของเราทั้งคู่เหมือน
ในตอนนี้เลย คุณกลับมาครั้งนี้เหมือนนำประจุไฟฟ้าบางอย่างติดตัวมาด้วย และมันแล่นแปลบปลาบทุกครั้งที่
ผมสัมผัสถูกเนื้อตัวคุณ ราวกับเรามีพลังงานต่างขั้วที่ถูกดึงดูดเข้าหากัน เรียกร้อง ดื่มด่ำ…”
พูดจบเขาก็ประทับจุมพิตลงบนเรียวปากนุ่ม บดเคล้าอย่างอ่อนหวานก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นขึ้งโกรธ แอชลี่ย์รู้สึก
ดูดดื่มประทับใจในจูบแรกนั้นอยู่เพียงครู่ ก่อนจะที่เริ่มดิ้นรนด้วยความรู้สึกเจ็บ
“อย่าค่ะ แบรด คุณทำฉันเจ็บ”
“ชอบเจ็บๆ ไม่ใช่หรือ”
เขาถามยังคงไม่ยอมคลายอ้อมแขน ทว่ายอมผ่อนจุมพิตลงให้นุ่มนวลขึ้น จนร่างที่แข็งเกร็งของหญิงสาวเริ่มอ่อน
ระทวยลง เธอไต่แขนขึ้นไปรอบคอเขา เบียดกายให้แนบสนิทอกกว้างของเขามากขึ้น และเริ่มพยายามจุมพิต
ตอบบ้าง
ไฟในกายแบรดลุกแรงอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกถึงอาการตอบสนองของหญิงสาว ชายหนุ่มกอดรัดเธอแน่นขึ้น เคล้า
ริมฝีปากเสพย์ความหวานจากเรียวปากนุ่ม ก่อนจะเลื่อนไปทั่วใบหน้าและริมหู
แอชลี่ย์หายใจหอบระทวยด้วยความตื่นเต้นในประสบการณ์ใหม่ ทว่าจู่ๆ เขาก็ผลักเธอออกอย่างแรงจนล้มลงกับที่นอน
แอชลี่ย์มองดูแบรดอย่างมึนงง เห็นสีหน้าคล้ำเครียดของเขาที่มองลงมาก่อนจะเมินหน้าเดินหนีออกจากห้องไป
พร้อมปิดประตูตามหลังดังปัง
รักในรอยฝัน บทที่ 14 เพื่อนใหม่
เพื่อนใหม่
โดย ฮาร์โมนิก้า
แอชลี่ย์ตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีคนเคาะประตู
เธอลืมตาขึ้นช้าๆ แสงสีส้มที่ยอต่ำลงทอดผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามาทางประจิมทิศบอกว่าเป็นเวลา
เย็นย่ำ ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ เขายังคงแต่งชุดกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีเทาเนื้อนิ่มพอดีตัว
เผยให้เห็นไหล่กว้างอกตึง และกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ไร้ไขมัน หญิงสาวมองดูเรือนร่างสูงได้สัดส่วนของเขา
อย่างพึงใจ แบรดเป็นคนรูปร่างดีอย่างผู้ชาย บั้นท้ายของเขาสวย มันงอนมีกล้ามตึงพองาม ไม่ฟีบแบน
เหมือนผู้ชายส่วนใหญ่ที่เธอเคยเห็น
คิดแล้วก็ตกใจ เธอเคยเห็นบั้นท้ายผู้ชายมามากมายนักงั้นหรือ
รอยยิ้มหยันของแบรดทำให้แอชลี่ย์รู้สึกตัวว่าเผลอพิจารณาเรือนกายเขานานเกินไป อาจเพราะเธอเพิ่ง
ตื่นนอนจึงรู้สึกคล้ายเคลิ้มฝันและมีเทพบุตรจำแลงลงมายืนตรงหน้า
“นึกอยากกินผมล่ะสิ คงขาดผู้ชายมานาน เสียใจด้วยนะคนสวย นับแต่วันที่ผมเห็นคุณครั้งสุดท้าย เล่น
จ้ำจี้กับไอ้หนุ่มนั่น ผมก็หมดอารมณ์พิศวาสคุณไปจนหมดสิ้น อย่าว่าแต่จะเอาคุณเลย แค่จูบก็ยังนึก
อยากจะอ้วกแล้ว”
ที่จริงเขาไม่ใช่เทพบุตรหรอก เป็นซาตานต่างหาก
“คุณต้องการอะไรหรือคะ” แอชลี่ย์ถามเสียงแข็ง ยันกายขึ้นนั่งช้าๆ ด้วยกลัวจะวิงเวียนศีรษะอีก
แบรดมองดูเธอพิจารณาทั่วทั้งตัวอย่างไม่เกรงใจ
“แปลกนะ เวลานี้คุณกลับมาปล่อยหน้าตาใสๆ ไม่แต่งหน้า ปล่อยผมธรรมชาติ สวมเสื้อนอนสำลีของผม
แบบนี้แล้ว คุณกลับดูบริสุทธิ์ น่ารัก น่าทนุถนอม ทำเอาผมเกือบลืมไปว่าที่จริงคุณเป็นผู้หญิง
แพศยาขนาดไหน”
แอชลี่ย์หน้าชา ร้อนผ่าวตลอดแก้มขึ้นไปถึงดวงตา เธอจะร้องไห้อีกไม่ได้ คิดพลางกลั้นน้ำตาไว้
“ฉันทำอะไรชั่วร้ายนักหรือคะ คุณถึงต้องด่าทอฉันรุนแรงถึงเพียงนี้”
“ไว้จะเล่าให้ฟัง ความเลวของคุณนี่หากต้องให้เล่าผมยังรู้สึกอายแทนเลย เอาเป็นว่าตอนนี้ผมแค่ตั้งใจจะ
เดินมาดูว่าคุณหายปวดหัวรึยัง หากไม่ดีขึ้นจะพาไปหาหมอ”
แม้จะปากร้ายแต่เขาก็ยังมีน้ำใจ อย่างน้อยก็ช่วยเหลือให้ที่อยู่ที่กินและรักษาพยาบาล
“ไม่ปวดแล้วค่ะ ขอบคุณ คงเพราะได้นอนพัก แย่จริง ฉันนอนนานขนาดนี้คืนนี้จะนอนหลับรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะ”
“พูดแบบนี้แปลว่าอะไร ผิดหวังมากมั้ยที่ไม่ได้จัดให้นอนห้องเดียวกับผมเหมือนก่อน" สายตาที่มองเต็มไปด้วย
ความดูถูกเหยียดหยาม เขาแค่นยิ้มดูน่าเกลียดนัก "อยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนให้หายหงุดหงิดคืนนี้สินะ เสียใจ
ด้วยนะครั้งนี้คุณเป็นเพียงแขกมาพักเท่านั้น สถานะคู่หมั้นของเรามันจบไปแล้ว รวมถึงสถานะคู่นอนด้วย บอก
ตามตรงถึงคุณจะน่าปรารถนาเพียงใดผมก็คงแตะคุณไม่ลงหรอก และคุณก็ควรยอมรับซะ”
แอชลี่ย์กัดริมฝีปาก ระงับอารมณ์โกรธ คำพูดของเขาสามานย์เหลือเกิน
แบรดนั่งลงที่ขอบเตียง ดวงตาสีน้ำเงินปราดมองทั่วร่างของหญิงสาวก่อนจะมาหยุดลงที่ริมฝีปากนุ่มที่ถูก
ฟันขบจนห้อเลือด
จู่ๆ แอชลี่ย์ก็หัวใจเต้นแรง ความโกรธปลาสนาการไปสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกประหลาดที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น
เลือดในกายฉีดพล่านจนรู้สึกแก้มร้อนไปตลอดจนถึงคอ เธอกระถดตัวออกห่างช้าๆ รู้สึกทั้งตื่นเต้น
และหวาดหวั่น
“ฉัน..ฉันว่า ฉันลุกไปเดินสักหน่อยดีกว่าค่ะ” พูดแล้วพยายามจะลุกหนีจากเตียงอีกฝั่ง
“อย่าเพิ่งเลย”
เขาว่าแล้วดึงร่างเธอมากอดไว้หลวมๆ หญิงสาวผงะกับความรู้สึกประหลาดทุกครั้งที่ร่างสัมผัสกัน ราวกับเธอ
พร้อมจะหลอมละลายลงในอ้อมกอดเขา ราวกับอ้อมแขนเขาคือที่ที่เธอควรอยู่
แบรดเชยคางเธอขึ้นมองสบดวงตาสีเขียวที่เวลานี้เป็นสีเขียวมะนาวด้วยความตระหนกระคนตื่นเต้น
“แปลกนะ ทำไมตอนอยู่ด้วยกันเมื่อก่อน ผมไม่เคยรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างของเราทั้งคู่เหมือน
ในตอนนี้เลย คุณกลับมาครั้งนี้เหมือนนำประจุไฟฟ้าบางอย่างติดตัวมาด้วย และมันแล่นแปลบปลาบทุกครั้งที่
ผมสัมผัสถูกเนื้อตัวคุณ ราวกับเรามีพลังงานต่างขั้วที่ถูกดึงดูดเข้าหากัน เรียกร้อง ดื่มด่ำ…”
พูดจบเขาก็ประทับจุมพิตลงบนเรียวปากนุ่ม บดเคล้าอย่างอ่อนหวานก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นขึ้งโกรธ แอชลี่ย์รู้สึก
ดูดดื่มประทับใจในจูบแรกนั้นอยู่เพียงครู่ ก่อนจะที่เริ่มดิ้นรนด้วยความรู้สึกเจ็บ
“อย่าค่ะ แบรด คุณทำฉันเจ็บ”
“ชอบเจ็บๆ ไม่ใช่หรือ”
เขาถามยังคงไม่ยอมคลายอ้อมแขน ทว่ายอมผ่อนจุมพิตลงให้นุ่มนวลขึ้น จนร่างที่แข็งเกร็งของหญิงสาวเริ่มอ่อน
ระทวยลง เธอไต่แขนขึ้นไปรอบคอเขา เบียดกายให้แนบสนิทอกกว้างของเขามากขึ้น และเริ่มพยายามจุมพิต
ตอบบ้าง
ไฟในกายแบรดลุกแรงอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกถึงอาการตอบสนองของหญิงสาว ชายหนุ่มกอดรัดเธอแน่นขึ้น เคล้า
ริมฝีปากเสพย์ความหวานจากเรียวปากนุ่ม ก่อนจะเลื่อนไปทั่วใบหน้าและริมหู
แอชลี่ย์หายใจหอบระทวยด้วยความตื่นเต้นในประสบการณ์ใหม่ ทว่าจู่ๆ เขาก็ผลักเธอออกอย่างแรงจนล้มลงกับที่นอน
แอชลี่ย์มองดูแบรดอย่างมึนงง เห็นสีหน้าคล้ำเครียดของเขาที่มองลงมาก่อนจะเมินหน้าเดินหนีออกจากห้องไป
พร้อมปิดประตูตามหลังดังปัง