กระทู้ก่อนนอน (๑๕๕)

สมัยเด็ก ตามร้านชำ จะมีบุหรี่ยี่ห้อต่างๆ ของโรงงานยาสูบ รัฐวิสาหกิจสังกัดกระทรวงการคลัง วางไว้ในตู้ขายอยู่เป็นแถว มี บุหรี่พระจันทร์ซองเขียว เกล็ดทองซองแดง สามิตซองน้ำเงิน สายฝนก้นกรองซองขาวแถบเขียว กรุงทองซองขาวมีรูปพระที่นั่งจักรีมาปราสาทสีทอง และรอยัลสแตนดาร์ด 111 บรรจุในกระป๋องฝาเขียวซึ่งมีเหล็กกรีดกระดาษตะกั่วปากกระป๋องกันชื้นด้วยแยกขายต่างหาก (ตอนเด็กก็ไม่รู้หรอกครับว่าเหล็กตัวนี้เขาไว้ทำอะไร ?) ส่วนบุหรี่ยี่ห้อฝรั่งนั้น ไม่มีหลุดเข้ามาให้ได้เห็นหรอกครับ นอกจากผู้ที่ไปต่างประเทศหรือไปซื้อจากประเทศเพื่อนบ้านมาสูบเท่านั้น



บุหรี่ที่จำหน่ายดังกล่าว ทางร้านจะซื้อตามโควต้าจากร้านจังหวัดพาณิชย์ ซึ่งเป็นตัวแทนจำหน่ายจากโรงงานยาสูบอีกทีหนึ่ง

สมัยโน้น ยังไม่มีกฎหมายห้ามสูบบุหรี่ ดังนั้นคอบุหรี่จึงมีอิสระเสรีในการสูบบุหรี่แทบทุกสถานที่ ยกเว้นปั๊มน้ำมันเท่านั้น ส่วนชาวบ้านคงใช้บุหรี่มวนเองที่เจ้าภาพงานทำเองไว้คอยรับแขกทั้งยาจีด ยาฉุน

สำหรับคอบุหรี่ยาซอง เมื่อบุหรี่หมดก็ขยำซองทิ้งตามริมถนน ก็เป็นโอกาสสำหรับเด็กๆ อย่างผมแกะซองออกมาพับอย่างเรียบร้อยเป็นปึกๆ ทำนองธนบัตร สีเขียวสมมุติเป็นใบยี่สิบบาท สีแดงสมมุติว่าเป็นใบละร้อยบาท เอามาอวดความร่ำรวยกันตามประสาเด็ก

ภายหลังมีบริษัทบุหรี่ข้ามชาติ เช่น ฟิลลิป มอร์ริส จำกัด ได้ส่งบุหรี่เข้ามาจำหน่ายในเมืองไทย บุหรี่ไทย จึงค่อยสูญไปจากท้องตลาด

หลังจากรัฐบาลได้ออกกฎหมายห้ามสูบบุหรี่ในที่สาธารณะ มีที่เก็บบุหรี่มิดชิด ไม่เปิดเผยเช่นก่อน และบังคับให้โรงงานผลิคบุหรี่พิมพ์ภาพคนที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง ตามการรณรงค์ของมูลนิธิรณรงค์ช่วยให้เลิกบุหรี่และสารเสพติด

คอบุหรี่ปัจจุบันจึงบอกคนขายเพียงว่า ซื้อมะเร็งซองเขียว หรือ ซองแดง ก็พอแล้ว