คือพวกผมโดนล้อว่าเป็นเกย์ จนเพื่อนผมเริ่มคิดมาก เริ่มคุยกับผมน้อยลง เริ่มไม่อยากให้ช่วยอะไร แล้วชอบหาเรื่องมาทะเลาะกัน ผมยอมรับครับว่าตอนนี้เหลือเพื่อนสนิทคนเดียว แล้วถ้าเกิดไม่มีเขาผมก็ยังไปไหนไม่เป็น ควรทำยังไงดีครับ
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมันก็คอยให้ผมสอน ทบทวนบทเรียน คอยไปเที่ยว ดูหนัง ซื้อของ งานกลุ่มเราก็ทำกันอยู่ 2 คน (เนื่องด้วยบ้านใกล้กัน) เวลาที่มันอกหักก็มาปรึกษาเรา เวลาที่เราทะเลาะกับพ่อแม่เราก็ปรึกษามัน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดทุกอย่าง ทั้งไปอยู่กับเพื่อนคนอื่นที่ไม่ชอบหน้าผม
ตอนนี้ผมทำได้แค่รอเลิกเรียนแล้วไปคุยกันที่บ้านเพื่อน เราคุยปรับความเข้าใจได้ 2 3 วันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมบางครั้งก็เพราะผมงี่เง่าเอง บางครั้งเพื่อนก็ทำตัวเอง อีกอย่างผมเป็นห่วงเขามาก เพราะว่าถ้าผมไม่ติวเขาเขาก็ตกเกือบทุกวิชา เขาชอบช่วยงานเกินตัว ขาดบ่อย ผมเลยคอยดูแลอยู่ตลอด เวลาเขาช่วยงาน รร ถ้าเกิดผมเข้าไปช่วยอีกแรง ก้จะโดนด่าต่อหน้าทุกคนประมาณว่า "ไอ้เกย์ เป็นห่าไร มาช่วยกุทำไม" ประมาณนี้ ก็เลยไม่กล้าไปช่วย แต่แกล้งเดินผ่านแล้วเอาน้ำเข้าไปให้ (บ้านติดกับ รร) แล้วก็นั่งรอในดงยุงจน 2 ทุ้มก็มี ผมมีความสุขนะที่ได้ช่วยเขาได้ แต่ผมไม่รุ้เลยว่าผมยังสำคัญอยู่ไหม ก็มีนะความรู้สึกที่ว่า "เป็นห่วงข้างเดียว" แต่ก็มีความสุขดี แค่ได้คุยซักนิด อ่านตอบแชท หรือโดนด่า ผมก็สบายใจแล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาไม่ได้ลำบากอะไร แต่เวลาที่เขาลำบากจริงๆ เขาก็มีผมคนเดียวที่อยู่ด้วย คอบปลอบใจกัน พวกเพื่อนคนอื่นไม่เคยจะสนใจเขาในตอนลำบากเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เพื่อนผมก็ทำดีกับคนอื่นทุกคน ผมเองก้ไม่เข้าใจ
เท่าที่ผมคิด
1.ถ้าผมยอมปล่อยเขาไป เขาจะมีคนคอยช่วยไหม มันจะดีขึ้นรึปล่าว
2.ถ้าผมอยู่ แล้วเป็นแบบนี้ต่อไป เขาลำบากใจมากไหม
ปล.ไม่ไม่เกย์ครับ
ปล2.บอกตงโคตรหนักใจกว่าตอนจะเลิกกับแฟน
[เพื่อนสนิทชายชาย] ถ้าผมไม่อยากแยกกันควรทำยังไงครับ
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมันก็คอยให้ผมสอน ทบทวนบทเรียน คอยไปเที่ยว ดูหนัง ซื้อของ งานกลุ่มเราก็ทำกันอยู่ 2 คน (เนื่องด้วยบ้านใกล้กัน) เวลาที่มันอกหักก็มาปรึกษาเรา เวลาที่เราทะเลาะกับพ่อแม่เราก็ปรึกษามัน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดทุกอย่าง ทั้งไปอยู่กับเพื่อนคนอื่นที่ไม่ชอบหน้าผม
ตอนนี้ผมทำได้แค่รอเลิกเรียนแล้วไปคุยกันที่บ้านเพื่อน เราคุยปรับความเข้าใจได้ 2 3 วันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมบางครั้งก็เพราะผมงี่เง่าเอง บางครั้งเพื่อนก็ทำตัวเอง อีกอย่างผมเป็นห่วงเขามาก เพราะว่าถ้าผมไม่ติวเขาเขาก็ตกเกือบทุกวิชา เขาชอบช่วยงานเกินตัว ขาดบ่อย ผมเลยคอยดูแลอยู่ตลอด เวลาเขาช่วยงาน รร ถ้าเกิดผมเข้าไปช่วยอีกแรง ก้จะโดนด่าต่อหน้าทุกคนประมาณว่า "ไอ้เกย์ เป็นห่าไร มาช่วยกุทำไม" ประมาณนี้ ก็เลยไม่กล้าไปช่วย แต่แกล้งเดินผ่านแล้วเอาน้ำเข้าไปให้ (บ้านติดกับ รร) แล้วก็นั่งรอในดงยุงจน 2 ทุ้มก็มี ผมมีความสุขนะที่ได้ช่วยเขาได้ แต่ผมไม่รุ้เลยว่าผมยังสำคัญอยู่ไหม ก็มีนะความรู้สึกที่ว่า "เป็นห่วงข้างเดียว" แต่ก็มีความสุขดี แค่ได้คุยซักนิด อ่านตอบแชท หรือโดนด่า ผมก็สบายใจแล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาไม่ได้ลำบากอะไร แต่เวลาที่เขาลำบากจริงๆ เขาก็มีผมคนเดียวที่อยู่ด้วย คอบปลอบใจกัน พวกเพื่อนคนอื่นไม่เคยจะสนใจเขาในตอนลำบากเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เพื่อนผมก็ทำดีกับคนอื่นทุกคน ผมเองก้ไม่เข้าใจ
เท่าที่ผมคิด
1.ถ้าผมยอมปล่อยเขาไป เขาจะมีคนคอยช่วยไหม มันจะดีขึ้นรึปล่าว
2.ถ้าผมอยู่ แล้วเป็นแบบนี้ต่อไป เขาลำบากใจมากไหม
ปล.ไม่ไม่เกย์ครับ
ปล2.บอกตงโคตรหนักใจกว่าตอนจะเลิกกับแฟน