สวัสดีคะ เราขอไม่แนะนำตัวละกันโน๊ะ แทนตัวเองว่าเราละกัน5555 เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์จากในชีวิตเราคะ เราอยากได้คำปรึกษาคำแนะนำจากหลายๆทางหลายความคิด ว่าเราควรทำยังไงดี มันอาจจะยาวมากย่อมาแล้วขอโทษด้วยนะคะ
(ปล.มันอาจจะไม่มีสาระหรือประโยชน์อะไรแต่คำตอบของคุณอาจเป็นทางออกให้ชีวิตเราได้)
เริ่มเลยนะคะ..
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปี 3 เดือนที่แล้ว เราอายุ 15 ปีคะเรียนอยู่ ม.3เทอม2 แฟนเราก็อายุ 15 ปีคะแต่เรียนอยู่ ม.2 เราสองคนคบกันและเราก็มีลูกด้วยกันคะ ในวัยที่ไม่พร้อมเพราะยังเป็นวัยรุ่นทั้งคู่ เรากับแฟนรู้กันสองคนไม่ได้บอกใคร เราก็พยายามเรียนจนจบ ม.3 พอจบช่วงปิดเทอมตอนนั้นน่าจะได้ 5 เดือนกว่าเกือบ 6 เดือนท้องมันออกที่บ้านเราก็สงสัยเลยพากันไปตรวจคะ พอบ้านเราพอรู้ว่าเราท้องก็โทรหาบ้านของแฟนให้มาคุยตกลงกันเลยคะว่าจะเอายังไง แต่คุยไปคุยมาเกิดความไม่เข้าใจ ทำให้เรากับแฟนต้องตัดขาดกัน แบบว่าตัดแฟนตัดครอบครัวของแฟนออกไปจากชีวิตเลย แล้วลูกคือบ้านเราเลี้ยงบ้านแฟนเราไม่มีสิทธิ์มายุ่งคะ คือแฟนเราทั้งกินเหล้าทั้งดูดบุหรี่สักด้วยบ้านเรามองว่าไม่ดีเกเรดูไม่มีอนาคตนี่ก็เป็นอีกเหตุผลไม่อยากให้คบกัน แต่เรามองว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน เราว่ามันเป็นเรื่อฃงปกติของวัยรุ่นแต่บ้านเราไม่เข้าใจ และบ้านเราได้ทำสัญญาตามกฎหมายกันขึ้นเพื่อตกลงกับบ้านแฟนเราในทำนองที่ว่า "ถ้ากลับมายุ่งหรืออะไรกันอีกจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดอาจจะติดคุกได้" เรากับแฟนก็เลยแอบคุยกันทางเฟสมาตลอด คุยกันปกติถามวันนี้เป็นไงลูกดิ้นมั้ยพอลูกคลอดเราก็ถ่ายรูปลูกส่งให้ดูวิดีโอคอลหาบ้างแต่ก็แอบๆตลอด ทำแบบนี้ตลอดเรากับแฟนไม่ได้เจอกันเป็นปีและแฟนเราก็ไม่เคยได้เจอหน้าลูกจริงๆเลย ระหว่างนั้นแฟนเราก็เรียน ม.3 อยู่เราก็อยู่บ้านเลี้ยงลูก พอลูกเราได้ 10 เดือนเราก็กลับมาเรียนเพราะช่วงนั้นโรงเรียนเปิดรับสมัครพอดี เรามาเรียนสายอาชีพพาณิช ตอนนั้นแฟนเราก็เข้ามาเรียนในเมืองเป็นโรงเรียนสายช่างห่างจากวิทลัยเราไม่กี่กิโลนั่งรถเมล์ไม่กี่นาทีก็ถึง(คือบ้านเรากับแฟนเราอยู่คนละอำเภอกันห่างกันประมาณเกือบ 20 กิโล) พอเปิดเทอมเวลาเลิกเรียนเราก็นัดเจอกัน ข้างวิทลัยแฟนเราจะมีร้านกาแฟเล็กๆเราก็นัดเจอกันที่นั่น เจอกันวันแรกเราร้องไห้เลยคือคิดถึงมากไม่ได้เจอกันเป็นปีถึงจะคุยผ่านโทรศัพท์ก็ความรู้สึกไม่เหมือนกัน เราทำแบบนี้กันมาตลอดจนที่บ้านเราจับได้ ว่ายังคบยังติดต่อกันอยู่ เค้าก็ว่าเราว่าจะกลับไปคบกับมันไปมันมีไรดี อยากคบกับมันมากก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับมัน ถ้าไม่เลิกยุ่งกันจะเดือดร้อนทั้งคู่ แล้วก็พูดไปถึงเรื่องสัญญา เราคิดมากร้องไห้ไม่รู้จะทำไงแฟนเราก็เหมือนกันไม่รู้จะปรึกษาใคร แต่เราไม่กลัวนะอะไรจะเกิดก็เกิดเราคิดเสมอคนนี้คือพ่อของลูกจะตัดขาดได้ยังไง เราไม่ได้ต้องการแบบไปใช้ชีวิตสามีภรรยา ขอแค่ครอบครัวเรายอมรับและเปิดใจก็พอเราได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนวัยรุ่นคู่อื่นรักกันทั่วไป ต่างคนก็ยังต่างเรียนหนังสือทำหน้าที่ตัวเอง แต่ครอบครัวเราไม่ฟังไม่ยอมรับอะไรในแฟนเราเลย เราก็ไม่รู้เพราะอะไรแฟนเราก็เรียนอยู่ไม่ได้แบบเกเรไม่เรียนใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆ
คำถาม/คำปรึกษาที่เราอยากได้อยากรู้??
1.เราควรทำยังไงดี?
2.เราควรเข้าไปพูดกับครอบครัวยังไง?
**ช่วยคิดแทนเราหน่อย เราอยากรู้จากความคิดหลายๆคน
รัก..ที่ผู้ใหญ่ไม่เข้าใจ
(ปล.มันอาจจะไม่มีสาระหรือประโยชน์อะไรแต่คำตอบของคุณอาจเป็นทางออกให้ชีวิตเราได้)
เริ่มเลยนะคะ..
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปี 3 เดือนที่แล้ว เราอายุ 15 ปีคะเรียนอยู่ ม.3เทอม2 แฟนเราก็อายุ 15 ปีคะแต่เรียนอยู่ ม.2 เราสองคนคบกันและเราก็มีลูกด้วยกันคะ ในวัยที่ไม่พร้อมเพราะยังเป็นวัยรุ่นทั้งคู่ เรากับแฟนรู้กันสองคนไม่ได้บอกใคร เราก็พยายามเรียนจนจบ ม.3 พอจบช่วงปิดเทอมตอนนั้นน่าจะได้ 5 เดือนกว่าเกือบ 6 เดือนท้องมันออกที่บ้านเราก็สงสัยเลยพากันไปตรวจคะ พอบ้านเราพอรู้ว่าเราท้องก็โทรหาบ้านของแฟนให้มาคุยตกลงกันเลยคะว่าจะเอายังไง แต่คุยไปคุยมาเกิดความไม่เข้าใจ ทำให้เรากับแฟนต้องตัดขาดกัน แบบว่าตัดแฟนตัดครอบครัวของแฟนออกไปจากชีวิตเลย แล้วลูกคือบ้านเราเลี้ยงบ้านแฟนเราไม่มีสิทธิ์มายุ่งคะ คือแฟนเราทั้งกินเหล้าทั้งดูดบุหรี่สักด้วยบ้านเรามองว่าไม่ดีเกเรดูไม่มีอนาคตนี่ก็เป็นอีกเหตุผลไม่อยากให้คบกัน แต่เรามองว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน เราว่ามันเป็นเรื่อฃงปกติของวัยรุ่นแต่บ้านเราไม่เข้าใจ และบ้านเราได้ทำสัญญาตามกฎหมายกันขึ้นเพื่อตกลงกับบ้านแฟนเราในทำนองที่ว่า "ถ้ากลับมายุ่งหรืออะไรกันอีกจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดอาจจะติดคุกได้" เรากับแฟนก็เลยแอบคุยกันทางเฟสมาตลอด คุยกันปกติถามวันนี้เป็นไงลูกดิ้นมั้ยพอลูกคลอดเราก็ถ่ายรูปลูกส่งให้ดูวิดีโอคอลหาบ้างแต่ก็แอบๆตลอด ทำแบบนี้ตลอดเรากับแฟนไม่ได้เจอกันเป็นปีและแฟนเราก็ไม่เคยได้เจอหน้าลูกจริงๆเลย ระหว่างนั้นแฟนเราก็เรียน ม.3 อยู่เราก็อยู่บ้านเลี้ยงลูก พอลูกเราได้ 10 เดือนเราก็กลับมาเรียนเพราะช่วงนั้นโรงเรียนเปิดรับสมัครพอดี เรามาเรียนสายอาชีพพาณิช ตอนนั้นแฟนเราก็เข้ามาเรียนในเมืองเป็นโรงเรียนสายช่างห่างจากวิทลัยเราไม่กี่กิโลนั่งรถเมล์ไม่กี่นาทีก็ถึง(คือบ้านเรากับแฟนเราอยู่คนละอำเภอกันห่างกันประมาณเกือบ 20 กิโล) พอเปิดเทอมเวลาเลิกเรียนเราก็นัดเจอกัน ข้างวิทลัยแฟนเราจะมีร้านกาแฟเล็กๆเราก็นัดเจอกันที่นั่น เจอกันวันแรกเราร้องไห้เลยคือคิดถึงมากไม่ได้เจอกันเป็นปีถึงจะคุยผ่านโทรศัพท์ก็ความรู้สึกไม่เหมือนกัน เราทำแบบนี้กันมาตลอดจนที่บ้านเราจับได้ ว่ายังคบยังติดต่อกันอยู่ เค้าก็ว่าเราว่าจะกลับไปคบกับมันไปมันมีไรดี อยากคบกับมันมากก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับมัน ถ้าไม่เลิกยุ่งกันจะเดือดร้อนทั้งคู่ แล้วก็พูดไปถึงเรื่องสัญญา เราคิดมากร้องไห้ไม่รู้จะทำไงแฟนเราก็เหมือนกันไม่รู้จะปรึกษาใคร แต่เราไม่กลัวนะอะไรจะเกิดก็เกิดเราคิดเสมอคนนี้คือพ่อของลูกจะตัดขาดได้ยังไง เราไม่ได้ต้องการแบบไปใช้ชีวิตสามีภรรยา ขอแค่ครอบครัวเรายอมรับและเปิดใจก็พอเราได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนวัยรุ่นคู่อื่นรักกันทั่วไป ต่างคนก็ยังต่างเรียนหนังสือทำหน้าที่ตัวเอง แต่ครอบครัวเราไม่ฟังไม่ยอมรับอะไรในแฟนเราเลย เราก็ไม่รู้เพราะอะไรแฟนเราก็เรียนอยู่ไม่ได้แบบเกเรไม่เรียนใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆ
คำถาม/คำปรึกษาที่เราอยากได้อยากรู้??
1.เราควรทำยังไงดี?
2.เราควรเข้าไปพูดกับครอบครัวยังไง?
**ช่วยคิดแทนเราหน่อย เราอยากรู้จากความคิดหลายๆคน