พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันคุณว่าจริงไหม ( โลกสวยห้ามเข้า )

ผมขอใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะครับไม่ไหวแล้วคือครอบครัวผมมีกันอยู่สี่คนพ่อแม่ผมและน้องชายเรื่องของผมนั้นอาจจะตรงข้ามกับคนที่มีครอบครัวที่อบอุ่นนะครับคือผมเป็นลูกคนโตครับผมกับน้องห่างกันสี่ปีแต่ผมกับน้องชีวิตรเราต่างกันอย่างสิ้นเชิงคือผมจะเป็นคนชั่วในสายตาพ่อแม่คือต่างกับน้องที่พ่อแม่รักและภูมิใจในตัวเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาผมจะถูกดุด่าว่าเป็นประจำอย่างเช่นตอนเด็กๆเวลาพ่อกับแม่ทะเลอะกันก็จะมาลงที่ผมตลอดคล้ายๆเป็นที่ละบายไม่แคความรู้สึกผมเลยตอนนั้นพ่อกับแม่ทะเลอะกันบ่อยมากทะเลอะกันทีไรก็จะบอกว่าเป็นเพราะเกิดมาให้กูลำบากทำไมอะไรอย่างเนี้ยเป็นประจำผมยังจำได้ตอนนั้นผมเรียนมัถยมม.3วันนั้นผมไปเล่นบ้านเพืาอนจนดึกประมานสามทุ่มได้ไปด่าผมถึงบ้านเพื่อนผมด่าเพื่อนผมด้วยปกติผมจะไม่ค่อยได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆเท่าไหรครับตอนนั้นเลิกเรียนมาก็จะมาทำงานบ้านให้พ่อแม่ล้างจานซักผ้าอะไรพวกนี้ไม่เหมือนเด็กคนอื่นที่เลิกเรียนแล้วก็ทำกิจกรรมเล่นกีฬาอย่างนี้เป็นต้นพอเรียนจบม.3ผมก็ไม่เรียนต่อครับผมสงสารพวกเขาส่งสารตัวเองด้วยตอนนั้นผมได้เงินไปเรียนยี่สิบบาทคุณคิดดูทำไรได้ข้าวจานสิบห้าบาทน้ำแก้วเจ็ดบาทอดเลยไปเรียนผมได้กินข้าวจานเดี๋ยวครับวันไหนได้ทำลายงานกลุ่มคงไม่ต้องบอกนะอดสิครับแต่ผมก็มีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่มันดีกับผมมากพ่อมันรวยครับวันไหนที่ทำรายงานกลุ่มไอ้เพื่อนคนนี้มันจะรู้เลยผมไม่ได้กินข้าวแน่มันก็ออกแทนผมแต่ก็ไม่ทุกครั้งไปเอานะก็ยังดี พ่อจบม.3 ผมก็ไม่ได้เรียนแต่ผมก็สมัคเรียน กสนใว้เรียนแต่วันอาทิตย์ครับผมคิดว่าเอาน่าออกมาทำงานเก็บเงินก่อนแล้วค่อยเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็ด้ายผมเห็นที่เค้าไม่มีทำงานด้วยเรียนด้วยได้ปริญญามีถมเถไปผมก็ช่วยกิจการเล็กๆของบ้านบ้านผมทำไร่ครับปลูกกะหล่ำปลีอยู่ต่างจังหวัดตอนนั้นก็ราคาดีอยู่นะจนครอบครัวผมมีเงินเก็บมากขึ้นพ่อมักจะใช้ผมทำงานหนักๆเช่นพ่นยาฆ่าแมลงผมรู้ว่ามันอันตราแต่ทำไงด้ายก็ดีกว่าให้เค้าทำผมห่วงเรื่องสุภาพเค้าด้วยแต่ตอนนั้นผมไม่คิดถึงตัวผมเลยผมช่วยที่บ้านทุกอย่างไม่เคยขออะไรอย่ากได้โทรคัพตอนนั้นiphone4 ฮิดมากผมเคยขอแต่เค้าไม่ให้ผมก็ไปทำงานพามเพราะเห็ดไกล้บ้านตอนเย็นหลังจากช่วยงานเค้าเสร็จจนวันหนึ่งผมซื้อเองได้ผมภูมิใจมากผมช่วยพวกเขาทุกอย่างที่ผมช่วยได้ส่วนน้องไม่เคยทำไรเลยหาแต่เรื่องเดือนร้อนมาไห้ผมจำได้ตอนน้องผมอายุสิบสี่มันขี่รถแว้นกับเพื่อนแล้วคว้ามนอนโรงบาลก็เจ็บหนักเหมือนกันแม่ร้องให้เพราะเป็นห่วงน้องผมก็สงสารแกอยู่เหมือนกันตอนอายุสิบห้าทำมิดีมิร้ายกับผู้หญิงต้องเสียเงินเสียทองขายหน้าพ่อกับแม่ไม่เคยว่ามีแต่เข้าข้างน้องอย่างเดียวที่ผมแค่กินเหล้าโอ้โห่ชั่วมากแต่ผมก็กินมีลิมิตผมคิดเป็นไม่ได้กินจนเสียคนผิดกับน้องผมเหล้าบุหรี่มันเอาหมดแม่ไม่เคยว่าทำลับหลังด้วยแต่นี้ผมทำผมก็บอกผมทำแต่จริงๆแม่รู้แต่ผมว่าแม่ก็รับไม่ได้หรอกแต่แม่ทำใจยอมรับเพราะรักน้องมากไม่อยากด่าไม่อยากให้น้องเสียความรู้สึกตอนนั้นผมก็สิบเก้าแล้วทั้งที่ผมช่วยงานที่บ้านทุกอย่างไม่เคยขออะไรผมจำได้ตั้งแต่อายุสิบห้าผมอยากได้ไรผมหาเองหมดไม่เคยได้จากเค้าเลย คอม โทรคัพ เลื้อผ้าดีๆ รวมทั้งค่าขนมผมเข้าใจแต่น้องได้ทุกอย่างขนาดเริ่มเรียนมัถยมก็ยังได้เรียนโรงเรียนดีๆระดับจังหวัดเหอะส่วนผมตอนนั้นได้เรียนโรงเรียนอยูในตัวอำเภอได้เงินไปเรียนแค่ข้าวจานเดียวส่วนน้องไม่ต้องพูดกินวันละสี่จานยังเหลืออยากได้อะไรพ่อแม่ไห้หมดของใช้อย่างที่ผมมีมันได้หมดผมหาเองผมเคยพูดกับแม่ว่าหลังจากเกณทหารถ้าไม่ติดผมขอแก่ออกรถให้เป็นรถ eco car ช่วยแค่เงินดาวน์เท่านั้นห้าหมื่นผมบอกผมจะไม่ได้ช่วยที่บ้านแล้วนะผมจะไปเรียนก็เรียนด้วยทำงานอาจจะจบช้ากว่าเพื่อนนิดหนึ่งด้วยก็ไม่เป็นไรไม่ไห้เค้ามาส่งผมหรอกแก่ก็บอกได้พอย่างยีบเอ็ดก็จับได้ใบดำผมก็ทวงสัญญากับแม่ๆบอกไม่มีตังที่แรกผมก็ไม่พอใจอะไรพูดไม่เป็นคำพูดที่แรกผมทำใจได้แล้วหละก็นั่งคิดไปว่าเห้ยตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ก็ค่อยได้อะไรจากเค้าเลยหนิเงินตั้งห้าหมืนมันคงเยอะสำหรับเค้าแต่ผมก็ช่วยงานเค้ามาตลอดไม่เกี่ยงเลยหนิได้เงินส่วนของผมที่ทำมาก็ไห้เค้าหมดหนิไม่เคยขอหนิเพราะขอก็คงไม่ได้เค้าก็พอมีเงินเก็บมากแล้วผมเลยกล้าขอแต่สุดท้ายก็ช้ำใจเหมือนเดิมแต่ทีผมน้อยใจพวกเขาไม่ไช้ว่าผมขอแล้วไม่ได้แต่เดือนถัดมาบอกไม่มีตังแต่ดันออก msx ให้น้องถ้าจำไม่ไม่ผิดน่าจะเจ็ดหมื่นกว่าผมยอมรับว่าผมน้อยใจนะทั้งที่ผมมีความจำเป็นกว่าแต่เค้ากลับมองข้ามตลอดชีวิตผมไม่เคยขออะไรเค้าเลยของขวัญวันเกิดเหรอไม่เคยได้ด้วยซ้ำตั้งแต่เกิดมาจะได้ก็กับลุงป้าน้าอาเท่านั้นพ่อแม่ไม่เคยได้ผมจำได้ตอนผมแปดขวบปอสองมั่งผมเป่าเค้กวันเกิดกับลุงกับป้าลุงกับป้าซื้อเค้กและของขวัญวันเกิดให้ผมจำไม่ลืมตอนนี้ผมยีบสามแล้วผมออกมาใช้ชีวิตของผมส่งแต่เงินพอที่เราช่วยได้ก็พอถ้าถามว่าผมคิดถึงบ้านไมก็ต้องบอกว่าคิดครับถึงจะมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีก็ตาม ก็ขอจบแค่นี้แล้วกันครับจริงๆมันมีอีกหลายเรื่องที่ผมอย่ากเล่าพิมในโทรศัพแบรตจะหมดแล้วครับ ผมอยากทิ้งท้ายไว้นิ่ดหนึ่งครับว่าจริงๆแล้วไอ้ที่เค้าบอกว่าต้นทุนชีวิตเราไม่เท่ากันนั้นผมว่าจริงครับสมมุตว่าต้นทุ่นเราคือศูนย์แต่อีกคนเต็มร้อยเราทำมากแค่ไหนก็ไม่มีใครมองเห็น