มันคือความรัก
โดย...ลายลิขิต
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงแสนสวยกับกบอัปลักษณ์ตัวหนึ่งจู๋จี๋กันอยู่ใต้ต้นบักก้วยเตด
"ฉันจะรักเธอชั่วฟ้าดินสลาย" ชายหนุ่มในร่างกบเอ่ยก่อน
"ซึ้งใจจริง ๆ ที่รัก แต่ชาตินี้เรารักกันไม่ได้นี่ เธอเป็นกบ ส่วนฉันเป็นเจ้าหญิง"
"งั้นจูบฉันสิ ฉันจะได้กลายเป็นเจ้าชาย เสร็จแล้วเราจะแต่งงานกัน" เจ้าหญิงจึงก้มลงบรรจงจูบเจ้ากบโอ้บ โอ้บ อย่างพิศวาสขาดใจ
แตร๊ง...
เสียงดนตรีเปิดตัวฉากพิศดารดังขึ้น กบโค่งตัวนั้นหายไปกลายเป็นเจ้าชายรูปงาม
เรือนผมหยักศกยาวประบ่า วรกายกำยำล่ำสันสง่างาม ใบหน้าคมสันมีไรเคราเขียวข้างแก้ม คิ้วหนาเข้ม ดวงตาสีสนิมเหล็ก ริมฝีปากราวคลี่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา โอ...ช่างหล่อเหลาอะไรเช่นนี้ ใจมันละลาย ละ...ลาย
แต่...แต่...เจ้าหญิงล่ะ เธอหายไป หายไปไหนแล้ว
"ฉันอยู่นี่" แว่วเสียงอู้อี้ดังอยู่ด้านล่าง
โอ๊ะ...เจ้าชายตกใจจนตาเหลือก
"ที่รัก เธอกลายเป็นกบ"
"ต๊าย...ฉันโดนคำสาปนังแม่มดใจร้ายแห่งเทือกเขาอัลไตน์ มันสาปให้เราพลัดพรากกันในการจูบครั้งแรกเพราะอยู่คนละสปีชี่ส์"
"ทำไงดี" เจ้าชายมีท่าทีร้อนรน
"จูบฉันคืนสิ แล้วเราจะได้เป็นกบสปีชี่ส์เดียวกัน"
"เธอแน่ใจเหรอ"
กบสาวสะบัดหัวหวือ
"อึ๊...ไม่ค่อยแน่ใจ จำขี้ปากเขามาอีกที"
อย่างฉับพลัน...ไม่ทันให้กบสาวต้องบอกเป็นครั้งที่สอง คำพูดหนักแน่นดั่งขุนเขาพรั่งพรู เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดินเยี่ยงวีรบุรุษ
"ที่รัก ฉันจะรักเธอชั่วฟ้าดินสลาย" เจ้าชายตัดสินใจด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว
"รักแท้คือการเสียสละ...ได้โปรดเสียสละให้ชายเถอะนะ ชายจูบเธอไม่ได้ ไม่กล้าเสี่ยงอ่ะ ชายอยากเป็นมนุษย์เหลือเกิน"
น้ำตาของลูกผู้ชาย ซึ่งอาจเป็นหยาดน้ำแห่งความรันทดเหลืออาลัย หรือน้ำตาแห่งความดีใจอันนี้ไม่อาจรู้ได้ทยอยหลั่งริน เขาสะอึกสะอื้น ขณะจำใจหันหลัง...สาวเท้าไปเสียจากที่ตรงนั้น
กบสาวมองตามทำตาปริบ ๆ แว่วเสียงเพลงรักหวานดังมากรอกหูเธอเบา ๆ
...รักแท้นั้นคืออะไร ตับไตไส้พุง....
จบแล้วค่ะ
นิทานยามบ่ายของลิ
โดย...ลายลิขิต
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงแสนสวยกับกบอัปลักษณ์ตัวหนึ่งจู๋จี๋กันอยู่ใต้ต้นบักก้วยเตด
"ฉันจะรักเธอชั่วฟ้าดินสลาย" ชายหนุ่มในร่างกบเอ่ยก่อน
"ซึ้งใจจริง ๆ ที่รัก แต่ชาตินี้เรารักกันไม่ได้นี่ เธอเป็นกบ ส่วนฉันเป็นเจ้าหญิง"
"งั้นจูบฉันสิ ฉันจะได้กลายเป็นเจ้าชาย เสร็จแล้วเราจะแต่งงานกัน" เจ้าหญิงจึงก้มลงบรรจงจูบเจ้ากบโอ้บ โอ้บ อย่างพิศวาสขาดใจ
แตร๊ง...
เสียงดนตรีเปิดตัวฉากพิศดารดังขึ้น กบโค่งตัวนั้นหายไปกลายเป็นเจ้าชายรูปงาม
เรือนผมหยักศกยาวประบ่า วรกายกำยำล่ำสันสง่างาม ใบหน้าคมสันมีไรเคราเขียวข้างแก้ม คิ้วหนาเข้ม ดวงตาสีสนิมเหล็ก ริมฝีปากราวคลี่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา โอ...ช่างหล่อเหลาอะไรเช่นนี้ ใจมันละลาย ละ...ลาย
แต่...แต่...เจ้าหญิงล่ะ เธอหายไป หายไปไหนแล้ว
"ฉันอยู่นี่" แว่วเสียงอู้อี้ดังอยู่ด้านล่าง
โอ๊ะ...เจ้าชายตกใจจนตาเหลือก
"ที่รัก เธอกลายเป็นกบ"
"ต๊าย...ฉันโดนคำสาปนังแม่มดใจร้ายแห่งเทือกเขาอัลไตน์ มันสาปให้เราพลัดพรากกันในการจูบครั้งแรกเพราะอยู่คนละสปีชี่ส์"
"ทำไงดี" เจ้าชายมีท่าทีร้อนรน
"จูบฉันคืนสิ แล้วเราจะได้เป็นกบสปีชี่ส์เดียวกัน"
"เธอแน่ใจเหรอ"
กบสาวสะบัดหัวหวือ
"อึ๊...ไม่ค่อยแน่ใจ จำขี้ปากเขามาอีกที"
อย่างฉับพลัน...ไม่ทันให้กบสาวต้องบอกเป็นครั้งที่สอง คำพูดหนักแน่นดั่งขุนเขาพรั่งพรู เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดินเยี่ยงวีรบุรุษ
"ที่รัก ฉันจะรักเธอชั่วฟ้าดินสลาย" เจ้าชายตัดสินใจด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว
"รักแท้คือการเสียสละ...ได้โปรดเสียสละให้ชายเถอะนะ ชายจูบเธอไม่ได้ ไม่กล้าเสี่ยงอ่ะ ชายอยากเป็นมนุษย์เหลือเกิน"
น้ำตาของลูกผู้ชาย ซึ่งอาจเป็นหยาดน้ำแห่งความรันทดเหลืออาลัย หรือน้ำตาแห่งความดีใจอันนี้ไม่อาจรู้ได้ทยอยหลั่งริน เขาสะอึกสะอื้น ขณะจำใจหันหลัง...สาวเท้าไปเสียจากที่ตรงนั้น
กบสาวมองตามทำตาปริบ ๆ แว่วเสียงเพลงรักหวานดังมากรอกหูเธอเบา ๆ
...รักแท้นั้นคืออะไร ตับไตไส้พุง....