สวัสดีคะ
เราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์เรื่องหลอน ๆ ของเรา เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเรา
โดยที่เรายังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ว่า เราเป็นคนมีเซ้นส์อยู่นิด ๆ หรือแค่คิดจิตปรุงแต่งขึ้นมาเอง
แ ล้ ว แ ต่ วิ จ า ร ณ ญ า ณ ข อ ง แ ต่ ล ะ ค น ค ะ
เราขอเท้าความกลับไป ตั้งแต่สมัยตอนที่เรายังเด็ก แม่เล่าให้เราฟังว่า "เราเป็นคนบอกหวยแม่นมาก" แม่นยังไงอ่ะหรอ?
แม่นชนิดที่ว่าถูกหวยกันทั้งตลาด จนมีคนซื้อน้ำ ซื้อขนมมาให้เรากิน ช่วงเวลาใกล้วันหวยออกทุกที อันนี้เราพอจำได้ลาง ๆ
ว่าตอนนั้นได้กินขนมเยอะมาก 55555
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราอายุ 5 ขวบ เราชอบนั่งเล่นคนเดียว แล้วคุยอยู่คนเดียว คุยเป็นตุเป็นตะเสมือนว่า มีเพื่อนมา
นั่งเล่นอยู่ด้วย ซึ่งตอนนั้นแม่เราก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเป็นปกติตามประสาเด็กน้อยที่ชอบเล่น จนกระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง แม่ได้ยิน
เสียงเราละเมอว่า "แดงมาเล่นกับเรา แดงหายไปไหน" แล้วทำเสียงเหมือนร้องไห้ แม่ก็เริ่มตะหงิดว่าเราละเมอหาใคร เพราะ
เพื่อนที่มาเล่นกับเราไม่มีใครชื่อแดง หรือคนในครอบครัวและคนที่รู้จักก็ ไม่-มี-ใคร-ชื่อ-แดง แม่ก็คงเก็บความสงสัยนี่ไว้จนถึง
ตอนเช้า พอเราตื่นขึ้นมาแม่ก็จับเราอาบน้ำ แล้วก็ถามประมาณว่า แม่ได้ยินว่าหนูละเมอหาหนูแดง หนูแดงไหนจ๊ะ? แม่บอกว่า
ตอนนั้นเราส่ายหน้า ไม่รู้ แม่ก็เลยคิดว่า สงสัยแม่จะคิดมากไปเอง จนกระทั่งอีกครั้งที่แม่ปล่อยให้เราเล่นอยู่คนเดียว แล้วแม่ก็
เข้าไปทำกับข้าว แม่ได้ยินเสียงเราหัวเราะเหมือนเล่นกับเพื่อน แล้วก็พูดขึ้นว่า "ฉาม ฉอง ป่ะ เย่น" ด้วยความที่แม่เป็นคอหวย
พอแม่ได้ยินเราพูดแบบแปลก ๆ ถึงแม้จะเป็นภาษาของเด็ก แต่เขาก็มิวายจะเอาไปตีหวยเป็น 3 - 2 แล้วกลับกลายเป็นว่ามัน
ออกมาเลขนี้จริง ๆ แล้วแม่ก็เอาเรื่องของเราไปพูดกับคนอื่น ๆ ฟัง ซึ่งคนอื่น ๆ ที่ว่า ก็เข้ามาเล่นกับเรา แล้วก็ถามหาหวย ว่า
เราชอบเลขอะไร บลา ๆ แล้วเวลาเขาถามเรา เราก็จะพูดไปเองว่า (ฉอง นึ่ง เจ๊ะ ฉิบ) อะไรประมาณนี้ ตามประสาเด็ก จนเขา
เอาไปตีหวยกัน และถูกมาหลายงวด ก็เลยกลายเป็นที่มาของ เด็กที่ใบ้หวยแม่นที่สุดในตอนนั้น......................................
(แต่เราก็จำไม่ได้แล้วว่า ทำไมเราต้องละเมอถึงคนชื่อ แดง)
แต่ถ้าถามว่า ความรู้สึกของเราที่สัมผัสได้ถึงความหลอนชัดเจนที่สุด คงจะเป็นช่วง ป. 5 เราเรียนอยู่โรงเรียนในย่านลำลูกกา
ในทุก ๆ เช้า เราจะต้องเดินผ่านบ้านครูใหญ่ ซึ่งบ้านครูใหญ่เนี๊ยอยู่ในโรงเรียน เราก็จะเห็นคุณยาย (จำชื่อไม่ได้ละ) ซึ่งเป็น
แม่ของผอ. แต่ท่านก็ชรามากแล้วแหละ แกจะชอบมานั่งเล่นอยู่เก้าอี้หน้าบ้าน เวลาที่เราเดินผ่าน หรือคนอื่น ๆ เดินผ่าน ก็จะ
ยกมือไหว้แก แกก็จะทักทายตามปกติว่า "มาแต่เช้าเลยนะ" หรือว่า "ใครมาส่งหล่ะ" ซึ่งเราจะโดนถามอยู่บ่อย ๆ เพราะเจอแก
ทุกเช้า จนกระทั่งเหมือนว่า โรงเรียนหยุดยาวไปเกือบอาทิตย์ พอถึงวันจันทร์ พ่อเราก็ไปส่งเราที่โรงเรียนตามปกติ เราจำได้เลย
ว่าถึงโรงเรียนประมาณ 6 โมงครึ่ง (โคตรจะเช้ามาก) และเราก็ใส่พายกระเป๋าเป้ เดินเข้าโรงเรียนตามปกติ แต่ความรู้สึกของเรา
กลับไม่ปกติ อาจด้วยสภาพแวดล้อมของโรงเรียนในวันนี้ มันดูเงียบเหงา ๆ แปลก ๆ (รึเราจะมาเช้าเกินไปหว๊า) เราก็เดินผ่านหน้า
บ้านครูใหญ่ แล้วก็เจอคุณยายแกนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้โยก แต่วันนี้ท่าทีแกดูแปลก ๆ แกไม่ได้นั่งหันหน้าออกมาทางหน้าบ้าน แกหัน
หน้าเข้าไปในบ้าน เราก็แอบแปลกใจอยู่นิด ๆ ว่าวันนี้แกเป็นอะไรเปล่าหว่า? แต่หน้าบ้านครูใหญ่ก็ดูผิดปกตินะ คือ มีสายสิญจน์โยง
ระย้าอยู่รอบ ๆ บ้าน เราก็เลยเดินผ่านไป ตอนแรกเรากะว่าจะทักคุณยาย แต่เราก็คิดว่าคุณยายคงจะหลับอยู่มั้ง ก็เลยไม่ได้คิดอะไร
ขึ้นห้องเรียนตามปกติ เพื่อน ๆ เราก็ยังไม่มีใครมาเลย เราก็เลยของีบหลับพักเอาแรงสักหน่อย ก่อนเข้าแถว เรางีบหลับอยู่ตรงบริเวณ
หลังห้อง ข้าง ๆ ริมหน้าต่าง ซึ่งฝั่งริมหน้าต่างจะเป็นพื้นที่รก มีแต่ต้นไม้สูง ๆ เต็มไปหมดเลย (บรรยากาศดีมากแกร) เราก็เคลิ้มหลับ
ไป น่าจะเกือบ ๆ 20 นาทีเห็นจะได้ จู่ ๆ เราก็ฝันถึงคุณยาย แม่ของผอ.นี่แหละ ฝันว่า คุณยายมาบอกลา คุณยายบอกจะกลับบ้านแล้ว
ในฝันเรายังถามคุณยายเลยว่า "อ้าว ยายจะไปไหนหรอคะ" คุณยายบอกแค่นี้ แล้วก็จางหายไป เราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงเพื่อน
มาปลุก เพื่อนมันก็ทักเราว่า "มาเช้าเชียวนะเอง รู้ยังแม่ครูใหญ่ตายแล้ว"
เราก็ร้อง "เฮ้ย บ้าหน่า อย่ามาแกล้ง ตอนเช้าเรายังเห็นยายแกอยู่เลย"
เพื่อนมันก็ทำหน้าจริงจัง "แกแหละบ้า จะมาเห็นได้ไง คุณครูเพิ่งบอกกับเราเนี๊ย ว่าแม่ครูใหญ่ตายแล้ว!"
เราถามมันสาม-สี่รอบว่า "จริงป่ะเนี๊ย จริงป่ะเนี๊ย" คือ ตอนนั้นโคตรช็อคอะ ช็อคมาก (นึกขึ้นมาแล้วยังขนลุก ไม่หาย)
จนรองครูใหญ่มาแจ้งข่าวที่หน้าเสาธงว่า "คุณยายเสียแล้วด้วยโรคชรา เมื่อสามวันก่อน" หื้มมมมมม!!!
วันนั้นเราจำได้ว่า เราแมร่งโคตรไม่มีสติเลยอะ นั่งอึนทั้งวัน ไม่ร่าเริงเหมือนปกติ เราก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน ๆ คุณครูฟัง
เพื่อนเราก็หาว่าเพ้อเจ้อ ส่วนคุณครูบอกให้เราไปทำบุญให้กับคุณยาย พ่อกับแม่เราก็เลยพาไปทำบุญ แล้วก็อุทิศส่วน
กุศลไปให้กับคุณยาย จากนั้นเราก็ไม่พบกับคุณยายอีกเลย.............................................................................
ช่วงป.5 เราค่อนข้างเจอเหตุการณ์อะไรที่มันแปลก ๆ มันมีอยู่ช่วงนึง คือ ครูประจำชั้นเราอะ แกเอาเงินซองกฐินที่ไปแจก
ครูด้วยกัน รวมถึงผู้ปกครอง แล้วแกก็เอามาเก็บไว้ในตู้เก๊ะที่อยู่ในห้องเรียนของเรา แกก็ล็อคมันอย่างแน่นหนา
(คือภายในห้องเรียนของเรา มันจะมีโต๊ะของครู แล้วก็จะมีเก๊ะเอาไว้ใส่ของ ของคุณครูพร้อมกับมีที่ล็อค) โดยปกติแล้วแก
ก็คงไม่คิดว่าจะมีใครมาขโมยหรือมางัดแงะตู้เก๊ะของแกได้ ปรากฏว่า ตู้เก๊ะของแกโดนงัด มันเอาเงินซองกฐินไปหมดเลย
ประมาณเกือบ 30 ซองได้ ครูสงสัยเด็กในห้องว่าต้องเป็นคนเอาไป แต่ไม่รู้ว่าใครเอาไป และก็ไม่มีใครกล้าสารภาพ ซึ่งวัน
ที่ครูเอาเงินใส่ไว้ในเก๊ะอะ เราไม่ได้มาเรียน เพราะไม่สบายหนัก ก็เลยไปโรงเรียนอีกวันนึง ก็เป็นวันที่ครูโดนงัดเก๊ะนี่แหละ
ครูก็พยายามคาดคั้นเด็กทุกคน ก็ไม่มีใครสารภาพ จู่ ๆ เราก็พูดขึ้นมาเองว่า "เองอะทำ" แล้วนิ้วก็ชี้ไปที่เพื่อนผู้ชายคนนั้น
แบบอัตโนมัติอะ ทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้หรอกนะ ว่ามันทำจริงหรือเปล่า แล้วสายตาทุกคนก็จ้องมองไปที่เพื่อนผู้ชายคนนั้น รวมถึง
ครูด้วย มันรีบปฏิเสธใหญ่เลยว่า "ใครจะกล้าทำ อย่ามาแกล้งข้านะ!" ครูเลยบอกว่า "ครูไม่รู้หรอกว่า ใครทำ แต่ครูจะโทร
แจ้งตำรวจ ให้ตำรวจมาสอบปากคำ พวกเราทุกคน" ไอ่เพื่อนผู้ชายที่เราทักไปว่า มันเป็นคนทำ (หน้านี่ซีดเหมือนไก่ต้ม)
แต่มันก็ยังไม่รับสารภาพนะ จนครูเขาแจ้งตำรวจ แล้วตำรวจก็มาจริง ๆ คนที่ทำความผิดมันจะกลัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ จน
สุดท้าย ท้ายสุด... มันจึงรับสารภาพไปว่า มันเป็นคนงัดเก๊ะครูเอง มันอยากเอาตังไปซื้อปืนแก็บกับเล่นเกมส์ พูดจบแล้ว
มันก็ร้องไห้โฮ คือ โดยพื้นฐานทุกคนในห้องก็จะรู้ว่า มันเป็นคนตลก มีเกเรบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะมาขโมยเงินให้เป็นเรื่องเป็น
ราวแบบนี้ ครูก็ถามเราว่า "เรารู้ได้ยังไง ว่ามันเป็นคนทำ" เราบอกไปว่า "หนูแค่รู้สึกว่ามันทำ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
ทำไมหนูถึงคิดแบบนั้น" เพื่อน ๆ ก็พากันงงเป็นไก่ตาแตก (ว่าเรารู้ได้ไง หรือว่าแอบไปงัดเก๊ะกับมันรึเปล่า 55555)
เออ เราก็งงกับตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเราถึงคิดว่ามันเป็นคนทำ รึว่าเซ้นส์มันบอก................................................
รวมเรื่องหลอน ๆ ของเรา ตั้งแต่เด็ก - ปัจจุบัน
เราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์เรื่องหลอน ๆ ของเรา เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเรา
โดยที่เรายังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ว่า เราเป็นคนมีเซ้นส์อยู่นิด ๆ หรือแค่คิดจิตปรุงแต่งขึ้นมาเอง
เราขอเท้าความกลับไป ตั้งแต่สมัยตอนที่เรายังเด็ก แม่เล่าให้เราฟังว่า "เราเป็นคนบอกหวยแม่นมาก" แม่นยังไงอ่ะหรอ?
แม่นชนิดที่ว่าถูกหวยกันทั้งตลาด จนมีคนซื้อน้ำ ซื้อขนมมาให้เรากิน ช่วงเวลาใกล้วันหวยออกทุกที อันนี้เราพอจำได้ลาง ๆ
ว่าตอนนั้นได้กินขนมเยอะมาก 55555
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราอายุ 5 ขวบ เราชอบนั่งเล่นคนเดียว แล้วคุยอยู่คนเดียว คุยเป็นตุเป็นตะเสมือนว่า มีเพื่อนมา
นั่งเล่นอยู่ด้วย ซึ่งตอนนั้นแม่เราก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเป็นปกติตามประสาเด็กน้อยที่ชอบเล่น จนกระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง แม่ได้ยิน
เสียงเราละเมอว่า "แดงมาเล่นกับเรา แดงหายไปไหน" แล้วทำเสียงเหมือนร้องไห้ แม่ก็เริ่มตะหงิดว่าเราละเมอหาใคร เพราะ
เพื่อนที่มาเล่นกับเราไม่มีใครชื่อแดง หรือคนในครอบครัวและคนที่รู้จักก็ ไม่-มี-ใคร-ชื่อ-แดง แม่ก็คงเก็บความสงสัยนี่ไว้จนถึง
ตอนเช้า พอเราตื่นขึ้นมาแม่ก็จับเราอาบน้ำ แล้วก็ถามประมาณว่า แม่ได้ยินว่าหนูละเมอหาหนูแดง หนูแดงไหนจ๊ะ? แม่บอกว่า
ตอนนั้นเราส่ายหน้า ไม่รู้ แม่ก็เลยคิดว่า สงสัยแม่จะคิดมากไปเอง จนกระทั่งอีกครั้งที่แม่ปล่อยให้เราเล่นอยู่คนเดียว แล้วแม่ก็
เข้าไปทำกับข้าว แม่ได้ยินเสียงเราหัวเราะเหมือนเล่นกับเพื่อน แล้วก็พูดขึ้นว่า "ฉาม ฉอง ป่ะ เย่น" ด้วยความที่แม่เป็นคอหวย
พอแม่ได้ยินเราพูดแบบแปลก ๆ ถึงแม้จะเป็นภาษาของเด็ก แต่เขาก็มิวายจะเอาไปตีหวยเป็น 3 - 2 แล้วกลับกลายเป็นว่ามัน
ออกมาเลขนี้จริง ๆ แล้วแม่ก็เอาเรื่องของเราไปพูดกับคนอื่น ๆ ฟัง ซึ่งคนอื่น ๆ ที่ว่า ก็เข้ามาเล่นกับเรา แล้วก็ถามหาหวย ว่า
เราชอบเลขอะไร บลา ๆ แล้วเวลาเขาถามเรา เราก็จะพูดไปเองว่า (ฉอง นึ่ง เจ๊ะ ฉิบ) อะไรประมาณนี้ ตามประสาเด็ก จนเขา
เอาไปตีหวยกัน และถูกมาหลายงวด ก็เลยกลายเป็นที่มาของ เด็กที่ใบ้หวยแม่นที่สุดในตอนนั้น......................................
(แต่เราก็จำไม่ได้แล้วว่า ทำไมเราต้องละเมอถึงคนชื่อ แดง)
แต่ถ้าถามว่า ความรู้สึกของเราที่สัมผัสได้ถึงความหลอนชัดเจนที่สุด คงจะเป็นช่วง ป. 5 เราเรียนอยู่โรงเรียนในย่านลำลูกกา
ในทุก ๆ เช้า เราจะต้องเดินผ่านบ้านครูใหญ่ ซึ่งบ้านครูใหญ่เนี๊ยอยู่ในโรงเรียน เราก็จะเห็นคุณยาย (จำชื่อไม่ได้ละ) ซึ่งเป็น
แม่ของผอ. แต่ท่านก็ชรามากแล้วแหละ แกจะชอบมานั่งเล่นอยู่เก้าอี้หน้าบ้าน เวลาที่เราเดินผ่าน หรือคนอื่น ๆ เดินผ่าน ก็จะ
ยกมือไหว้แก แกก็จะทักทายตามปกติว่า "มาแต่เช้าเลยนะ" หรือว่า "ใครมาส่งหล่ะ" ซึ่งเราจะโดนถามอยู่บ่อย ๆ เพราะเจอแก
ทุกเช้า จนกระทั่งเหมือนว่า โรงเรียนหยุดยาวไปเกือบอาทิตย์ พอถึงวันจันทร์ พ่อเราก็ไปส่งเราที่โรงเรียนตามปกติ เราจำได้เลย
ว่าถึงโรงเรียนประมาณ 6 โมงครึ่ง (โคตรจะเช้ามาก) และเราก็ใส่พายกระเป๋าเป้ เดินเข้าโรงเรียนตามปกติ แต่ความรู้สึกของเรา
กลับไม่ปกติ อาจด้วยสภาพแวดล้อมของโรงเรียนในวันนี้ มันดูเงียบเหงา ๆ แปลก ๆ (รึเราจะมาเช้าเกินไปหว๊า) เราก็เดินผ่านหน้า
บ้านครูใหญ่ แล้วก็เจอคุณยายแกนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้โยก แต่วันนี้ท่าทีแกดูแปลก ๆ แกไม่ได้นั่งหันหน้าออกมาทางหน้าบ้าน แกหัน
หน้าเข้าไปในบ้าน เราก็แอบแปลกใจอยู่นิด ๆ ว่าวันนี้แกเป็นอะไรเปล่าหว่า? แต่หน้าบ้านครูใหญ่ก็ดูผิดปกตินะ คือ มีสายสิญจน์โยง
ระย้าอยู่รอบ ๆ บ้าน เราก็เลยเดินผ่านไป ตอนแรกเรากะว่าจะทักคุณยาย แต่เราก็คิดว่าคุณยายคงจะหลับอยู่มั้ง ก็เลยไม่ได้คิดอะไร
ขึ้นห้องเรียนตามปกติ เพื่อน ๆ เราก็ยังไม่มีใครมาเลย เราก็เลยของีบหลับพักเอาแรงสักหน่อย ก่อนเข้าแถว เรางีบหลับอยู่ตรงบริเวณ
หลังห้อง ข้าง ๆ ริมหน้าต่าง ซึ่งฝั่งริมหน้าต่างจะเป็นพื้นที่รก มีแต่ต้นไม้สูง ๆ เต็มไปหมดเลย (บรรยากาศดีมากแกร) เราก็เคลิ้มหลับ
ไป น่าจะเกือบ ๆ 20 นาทีเห็นจะได้ จู่ ๆ เราก็ฝันถึงคุณยาย แม่ของผอ.นี่แหละ ฝันว่า คุณยายมาบอกลา คุณยายบอกจะกลับบ้านแล้ว
ในฝันเรายังถามคุณยายเลยว่า "อ้าว ยายจะไปไหนหรอคะ" คุณยายบอกแค่นี้ แล้วก็จางหายไป เราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงเพื่อน
มาปลุก เพื่อนมันก็ทักเราว่า "มาเช้าเชียวนะเอง รู้ยังแม่ครูใหญ่ตายแล้ว"
เราก็ร้อง "เฮ้ย บ้าหน่า อย่ามาแกล้ง ตอนเช้าเรายังเห็นยายแกอยู่เลย"
เพื่อนมันก็ทำหน้าจริงจัง "แกแหละบ้า จะมาเห็นได้ไง คุณครูเพิ่งบอกกับเราเนี๊ย ว่าแม่ครูใหญ่ตายแล้ว!"
เราถามมันสาม-สี่รอบว่า "จริงป่ะเนี๊ย จริงป่ะเนี๊ย" คือ ตอนนั้นโคตรช็อคอะ ช็อคมาก (นึกขึ้นมาแล้วยังขนลุก ไม่หาย)
จนรองครูใหญ่มาแจ้งข่าวที่หน้าเสาธงว่า "คุณยายเสียแล้วด้วยโรคชรา เมื่อสามวันก่อน" หื้มมมมมม!!!
วันนั้นเราจำได้ว่า เราแมร่งโคตรไม่มีสติเลยอะ นั่งอึนทั้งวัน ไม่ร่าเริงเหมือนปกติ เราก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน ๆ คุณครูฟัง
เพื่อนเราก็หาว่าเพ้อเจ้อ ส่วนคุณครูบอกให้เราไปทำบุญให้กับคุณยาย พ่อกับแม่เราก็เลยพาไปทำบุญ แล้วก็อุทิศส่วน
กุศลไปให้กับคุณยาย จากนั้นเราก็ไม่พบกับคุณยายอีกเลย.............................................................................
ช่วงป.5 เราค่อนข้างเจอเหตุการณ์อะไรที่มันแปลก ๆ มันมีอยู่ช่วงนึง คือ ครูประจำชั้นเราอะ แกเอาเงินซองกฐินที่ไปแจก
ครูด้วยกัน รวมถึงผู้ปกครอง แล้วแกก็เอามาเก็บไว้ในตู้เก๊ะที่อยู่ในห้องเรียนของเรา แกก็ล็อคมันอย่างแน่นหนา
(คือภายในห้องเรียนของเรา มันจะมีโต๊ะของครู แล้วก็จะมีเก๊ะเอาไว้ใส่ของ ของคุณครูพร้อมกับมีที่ล็อค) โดยปกติแล้วแก
ก็คงไม่คิดว่าจะมีใครมาขโมยหรือมางัดแงะตู้เก๊ะของแกได้ ปรากฏว่า ตู้เก๊ะของแกโดนงัด มันเอาเงินซองกฐินไปหมดเลย
ประมาณเกือบ 30 ซองได้ ครูสงสัยเด็กในห้องว่าต้องเป็นคนเอาไป แต่ไม่รู้ว่าใครเอาไป และก็ไม่มีใครกล้าสารภาพ ซึ่งวัน
ที่ครูเอาเงินใส่ไว้ในเก๊ะอะ เราไม่ได้มาเรียน เพราะไม่สบายหนัก ก็เลยไปโรงเรียนอีกวันนึง ก็เป็นวันที่ครูโดนงัดเก๊ะนี่แหละ
ครูก็พยายามคาดคั้นเด็กทุกคน ก็ไม่มีใครสารภาพ จู่ ๆ เราก็พูดขึ้นมาเองว่า "เองอะทำ" แล้วนิ้วก็ชี้ไปที่เพื่อนผู้ชายคนนั้น
แบบอัตโนมัติอะ ทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้หรอกนะ ว่ามันทำจริงหรือเปล่า แล้วสายตาทุกคนก็จ้องมองไปที่เพื่อนผู้ชายคนนั้น รวมถึง
ครูด้วย มันรีบปฏิเสธใหญ่เลยว่า "ใครจะกล้าทำ อย่ามาแกล้งข้านะ!" ครูเลยบอกว่า "ครูไม่รู้หรอกว่า ใครทำ แต่ครูจะโทร
แจ้งตำรวจ ให้ตำรวจมาสอบปากคำ พวกเราทุกคน" ไอ่เพื่อนผู้ชายที่เราทักไปว่า มันเป็นคนทำ (หน้านี่ซีดเหมือนไก่ต้ม)
แต่มันก็ยังไม่รับสารภาพนะ จนครูเขาแจ้งตำรวจ แล้วตำรวจก็มาจริง ๆ คนที่ทำความผิดมันจะกลัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ จน
สุดท้าย ท้ายสุด... มันจึงรับสารภาพไปว่า มันเป็นคนงัดเก๊ะครูเอง มันอยากเอาตังไปซื้อปืนแก็บกับเล่นเกมส์ พูดจบแล้ว
มันก็ร้องไห้โฮ คือ โดยพื้นฐานทุกคนในห้องก็จะรู้ว่า มันเป็นคนตลก มีเกเรบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะมาขโมยเงินให้เป็นเรื่องเป็น
ราวแบบนี้ ครูก็ถามเราว่า "เรารู้ได้ยังไง ว่ามันเป็นคนทำ" เราบอกไปว่า "หนูแค่รู้สึกว่ามันทำ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
ทำไมหนูถึงคิดแบบนั้น" เพื่อน ๆ ก็พากันงงเป็นไก่ตาแตก (ว่าเรารู้ได้ไง หรือว่าแอบไปงัดเก๊ะกับมันรึเปล่า 55555)
เออ เราก็งงกับตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเราถึงคิดว่ามันเป็นคนทำ รึว่าเซ้นส์มันบอก................................................