เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมเป็นลูกคนเดียว พ่อเสียไปตั้งแต่เล็กๆ แม่ก็เลี้ยงผมตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จนแม่ได้เจอผู้ชายคนใหม่ แล้ววันนึงเค้าก็เข้ามาในชีวิตผม (เมื่อ10 กว่าปีก่อน) เป็นคนค่อนค้างดีในระดับนึง แต่เรื่องอดีตเอาไว้ก่อน มาว่ากันที่ปัจจุบัน (ตอนนี้ผมยังไม่ได้ทำงาน ว่างงาน)
ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดใจมาก จากผู้ชายคนนี้ (พ่อเลี้ยง) ผมจะยกตัวอย่างเป็นข้อๆให้ฟัง
1.จะทำอะไรเค้าไม่เคยถามความเห็นคนอื่นก่อนเลย เค้าจะทำอะไรก็ต้องทำ แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ ตัวผม กับ แม่ ไม่ชอบ
2.ใช้ของร่วมกันโดยไม่แคร์ว่า ของส่วนตัวนั้นเป็นของใคร ไม่ว่าจะเป็น ถุงเท้าผมที่ซื้อมา คือผมแทบไม่มีจะใส่แล้ว ก็ได้แต่ซื้อใหม่ๆ แล้วก็หายแล้วหายอีก (ผู้ต้องสงสัยมีคนเดียว เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน) ต่อมาคือ แปรงสีฟัน ครับ แปรงสีฟัน อ่านไม่ผิดหรอก ผมไม่รู้เค้าคิดอะไรนะ แปรงสีฟันเราเปียกตลอด ตอนเราจะเข้าไปอาบน้ำ แรกๆเราไม่ได้สังเกต แต่เริ่มรู้สึกว่าเฮ้ย ทำไมมันเปียกตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ใช้เลย พอบ่นให้แม่ฟัง แม่ก็ว่าเรา คิดไปเอง มโนหรือเปล่า ซึ่งผมก็อธิบายไปแบบมีเหตุและผล จนแม่ได้ไปถามว่า เค้าใช้แปรงอันไหน คำตอบคือ ใช้มันทุกอันแหละครับ เค้าคิดว่าแปรงฟันทุกอันเป็นของเค้าหมด เค้าบอกประมาณนี้เลย ผมนี้ถึงกับอึ้งเลย
3.ชอบบ่นผมให้แม่ฟัง แล้วแม่ก็จะเอามาด่าเรา ว่าเราไม่ทำอย่างงั้นอย่างงี้นะ เช่น ไม่ล้างพื้น ไม่ล้างจาน ไม่กวาดบ้าน ไม่เก็บบ้านเก็บช่อง ให้สะอาด โอเคอันนี้ผมยอมรับส่วนนึงว่าผมไม่ใช่คนที่ทำงานบ้านบ่อย แต่ผมรู้สึกว่า เฮ้ย ทำไมคนเรากินอะไรแล้วไม่เก็บเอง เช่น ถุงขนม ถ้วย จาน กาแฟ ซึ่งผมก็เก็บเฉพาะตอนที่เห็น บางทีก็ไม่ได้ดูบ้าง ลืมดู ก็โดนว่าละ
4.เห็นแก่ตัว อันนี้พีคสุดๆ ขอเล่าเรื่องอดีตหน่อยแล้วกันนะครับ คือตอนที่ย้ายบ้านเข้ามาในตัวเมืองใหม่ๆ เค้า แนะนำ ให้ผม ไปอยู่โรงเรียนประจำซะ (อันนี้ไม่รู้เพราะอะไร) ซึ่งผมค้านหัวชนฝา เรื่องนั้นจึงไม่เกิดขึ้น เรื่องต่อมาคือ ตอนผมเรียนจบ ม.6 ต้องเข้าไป มหาลัย ซึ่ง มันจำเป็นที่จะต้องมีโน๊คบุ๊คเอาไว้ทำงาน(คนอื่นอาจจะไม่จำเป็นนะครับ) ตอนที่แม่ซื้อให้ผม ผมดีใจมากครับ แต่ตอนกลับมาบ้าน เค้าถามแม่ว่า โน๊คบุ๊คของใคร แม่ตอบว่า ของเพื่อนผม ผมยืมมาทำงาน ซึ่งผมงงมาก ทำไมแม่ต้องตอบแบบนั้นไป ผมเลยเอามาลองคิดดู คงเพราะเค้าไม่อยากให้ผมได้นั้นได้นี่ สิ่งที่ดีในชีวิตมากกว่าตนเองในวัยเด็ก (ซึ่งแม่เคยเล่าให่ผมฟัง ว่าเค้าลำบากมากตอนเด็ก) พอเรียนจบ ญาติผมก็อยากให้ไปทำงานด้วย ซึ่ง เค้าดูจะแสดงท่าทีที่อยากให้ผมไปเหลือเกิน พูดกรอกหูแม่ทุกวัน จนผมเบื่อและก็ยอมไป ทำงาน ทำได้ไม่นานก็กลับบ้านเพราะ งานที่ผมทำผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราตามหาอยู่ มันไม่ใช่ความสุขของเรา และ คิดถึงแม่
5.เรื่องสุดท้าย เรื่อง โซเชี่ยล เค้าคุยกับ ผญ หลายคนใน ไลน์ ใน บีท็อก (ตอนมีปัญหาอะไรจะให้ผมเป็นคนแก้ให้ ไม่ว่าจะเป็น คอม หรือ โทรศัพย์) ผมก็เลยเห็นโปรแกรม แล้วมีอยู่ครั้งนึง ไลน์ผู้หญิงเด้งทักว่า ป๋า ทำอะไรอยู่ (ซึ่งป๋า ในที่นี้ผมไม่เคยได้ยินใครเรียกเค้าอย่างนั้น ถ้าจะเป็นหลาน ก็ไม่น่าจะใช่คนในรูปนี้เพราะผมเคยเห็นแล้ว ต่อมาแม่ก็จับได้ว่าคุยไลน์กับคนอื่น ซึ่งนี่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของผม ผมรับไม่ได้มากกับการกระทำนี้ เค้าพูดในไลน์ กับ ผู้หญิงคนอื่นว่า เค้าไม่มีใคร เค้าตัวคนเดียว เค้าไม่มีคนดูแล ซึ่ง แม่ กับ ผม คืออะไร ตอนที่เจ็บป่วยไข้อะไรก็พาไปหาหมอ พาไปโรงบาล มันเหมือนโดนหมัดน็อคไปเลย แต่แม่ก็ยังให้อภัย แล้วผม ก็กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้แล้วตอนนี้
ที่ผมอยากจะถามทุกคนคือผมคิดผิดไหมที่ผมคิดจะออกจากบ้านหลังนี้ตอนที่ผมได้งานทำ ให้เค้าอยู่กับแม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ เพราะตลอดมาผมรู้สึกว่าเค้าต้องการให้ผมไปอยู่ที่อื่นโดยตลอด
เคยเห็นใจกันบ้างไหมพ่อ (เลี้ยง)
ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดใจมาก จากผู้ชายคนนี้ (พ่อเลี้ยง) ผมจะยกตัวอย่างเป็นข้อๆให้ฟัง
1.จะทำอะไรเค้าไม่เคยถามความเห็นคนอื่นก่อนเลย เค้าจะทำอะไรก็ต้องทำ แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ ตัวผม กับ แม่ ไม่ชอบ
2.ใช้ของร่วมกันโดยไม่แคร์ว่า ของส่วนตัวนั้นเป็นของใคร ไม่ว่าจะเป็น ถุงเท้าผมที่ซื้อมา คือผมแทบไม่มีจะใส่แล้ว ก็ได้แต่ซื้อใหม่ๆ แล้วก็หายแล้วหายอีก (ผู้ต้องสงสัยมีคนเดียว เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน) ต่อมาคือ แปรงสีฟัน ครับ แปรงสีฟัน อ่านไม่ผิดหรอก ผมไม่รู้เค้าคิดอะไรนะ แปรงสีฟันเราเปียกตลอด ตอนเราจะเข้าไปอาบน้ำ แรกๆเราไม่ได้สังเกต แต่เริ่มรู้สึกว่าเฮ้ย ทำไมมันเปียกตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ใช้เลย พอบ่นให้แม่ฟัง แม่ก็ว่าเรา คิดไปเอง มโนหรือเปล่า ซึ่งผมก็อธิบายไปแบบมีเหตุและผล จนแม่ได้ไปถามว่า เค้าใช้แปรงอันไหน คำตอบคือ ใช้มันทุกอันแหละครับ เค้าคิดว่าแปรงฟันทุกอันเป็นของเค้าหมด เค้าบอกประมาณนี้เลย ผมนี้ถึงกับอึ้งเลย
3.ชอบบ่นผมให้แม่ฟัง แล้วแม่ก็จะเอามาด่าเรา ว่าเราไม่ทำอย่างงั้นอย่างงี้นะ เช่น ไม่ล้างพื้น ไม่ล้างจาน ไม่กวาดบ้าน ไม่เก็บบ้านเก็บช่อง ให้สะอาด โอเคอันนี้ผมยอมรับส่วนนึงว่าผมไม่ใช่คนที่ทำงานบ้านบ่อย แต่ผมรู้สึกว่า เฮ้ย ทำไมคนเรากินอะไรแล้วไม่เก็บเอง เช่น ถุงขนม ถ้วย จาน กาแฟ ซึ่งผมก็เก็บเฉพาะตอนที่เห็น บางทีก็ไม่ได้ดูบ้าง ลืมดู ก็โดนว่าละ
4.เห็นแก่ตัว อันนี้พีคสุดๆ ขอเล่าเรื่องอดีตหน่อยแล้วกันนะครับ คือตอนที่ย้ายบ้านเข้ามาในตัวเมืองใหม่ๆ เค้า แนะนำ ให้ผม ไปอยู่โรงเรียนประจำซะ (อันนี้ไม่รู้เพราะอะไร) ซึ่งผมค้านหัวชนฝา เรื่องนั้นจึงไม่เกิดขึ้น เรื่องต่อมาคือ ตอนผมเรียนจบ ม.6 ต้องเข้าไป มหาลัย ซึ่ง มันจำเป็นที่จะต้องมีโน๊คบุ๊คเอาไว้ทำงาน(คนอื่นอาจจะไม่จำเป็นนะครับ) ตอนที่แม่ซื้อให้ผม ผมดีใจมากครับ แต่ตอนกลับมาบ้าน เค้าถามแม่ว่า โน๊คบุ๊คของใคร แม่ตอบว่า ของเพื่อนผม ผมยืมมาทำงาน ซึ่งผมงงมาก ทำไมแม่ต้องตอบแบบนั้นไป ผมเลยเอามาลองคิดดู คงเพราะเค้าไม่อยากให้ผมได้นั้นได้นี่ สิ่งที่ดีในชีวิตมากกว่าตนเองในวัยเด็ก (ซึ่งแม่เคยเล่าให่ผมฟัง ว่าเค้าลำบากมากตอนเด็ก) พอเรียนจบ ญาติผมก็อยากให้ไปทำงานด้วย ซึ่ง เค้าดูจะแสดงท่าทีที่อยากให้ผมไปเหลือเกิน พูดกรอกหูแม่ทุกวัน จนผมเบื่อและก็ยอมไป ทำงาน ทำได้ไม่นานก็กลับบ้านเพราะ งานที่ผมทำผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราตามหาอยู่ มันไม่ใช่ความสุขของเรา และ คิดถึงแม่
5.เรื่องสุดท้าย เรื่อง โซเชี่ยล เค้าคุยกับ ผญ หลายคนใน ไลน์ ใน บีท็อก (ตอนมีปัญหาอะไรจะให้ผมเป็นคนแก้ให้ ไม่ว่าจะเป็น คอม หรือ โทรศัพย์) ผมก็เลยเห็นโปรแกรม แล้วมีอยู่ครั้งนึง ไลน์ผู้หญิงเด้งทักว่า ป๋า ทำอะไรอยู่ (ซึ่งป๋า ในที่นี้ผมไม่เคยได้ยินใครเรียกเค้าอย่างนั้น ถ้าจะเป็นหลาน ก็ไม่น่าจะใช่คนในรูปนี้เพราะผมเคยเห็นแล้ว ต่อมาแม่ก็จับได้ว่าคุยไลน์กับคนอื่น ซึ่งนี่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของผม ผมรับไม่ได้มากกับการกระทำนี้ เค้าพูดในไลน์ กับ ผู้หญิงคนอื่นว่า เค้าไม่มีใคร เค้าตัวคนเดียว เค้าไม่มีคนดูแล ซึ่ง แม่ กับ ผม คืออะไร ตอนที่เจ็บป่วยไข้อะไรก็พาไปหาหมอ พาไปโรงบาล มันเหมือนโดนหมัดน็อคไปเลย แต่แม่ก็ยังให้อภัย แล้วผม ก็กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้แล้วตอนนี้
ที่ผมอยากจะถามทุกคนคือผมคิดผิดไหมที่ผมคิดจะออกจากบ้านหลังนี้ตอนที่ผมได้งานทำ ให้เค้าอยู่กับแม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ เพราะตลอดมาผมรู้สึกว่าเค้าต้องการให้ผมไปอยู่ที่อื่นโดยตลอด