สวัสดีค่ะ พอดีอยากทราบความคิดเห็นของทุกคนค่ะ คือเรามีแฟนคนหนึ่งค่ะ เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน เราคิดว่าเราน่าจะรู้จักเขาดีพอค่ะ เราคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก เราแอบรักตั้งแรกที่รู้จัก จนกระทั่งได้เป็นแฟนกัน เขาบอกเขาชอบในนิสัยที่เราเป็น เราก็ดีใจมากๆ เขาเทคแคร์เราดีตลอด เป็นห่วงเราสุดๆ จนวันหนึ่ง เขาขอมีอะไรกับเรา นี่คือสิ่งแรกที่ผิดหวังค่ะ เราพยามหนีตลอด เขาชวนไปโรงแรมบ้าง แต่เราไม่พร้อมค่ะ เรากลัวพลาด เราไม่มีข้อมูลการป้องกันอะไรเลย จนผ่านไปเดือนนึงที่เรารอดมาได้ พอเขารู้ว่าเรากลัวพลาดเขาเลยหาวิธีต่างๆมาให้เราอ่านนั่นแหละค่ะเราเสียตัวไปละจริงๆลึกก็เสียใจนะคะว่าไม่คิดว่าจะต้องมามีอะไรกันแบบนี้เห็นเขาดูเป็น ผู้ชายทีพ่อแม่สอนมาดี (เมื่อไหร่จะเข้าเรื่อง)มาๆเข้าเรื่อง
เราคบกันได้สองเดือนกว่าๆลายของเขาเริ่มออก เขาเริ่มเป็นคนเอาแต่ใจ อารมร้อนเป็นที่หนึ่ง เรื่องเล็กเขาก็สามารถโกรธเราได้ มันเป็นอะไรที่งี่เง่ามากค่ะ ขนาดเราเป็นผู้หญิง คบกันมาเราไม่เคยงี่เง่าเกินห้าครั้งเรย รักมากค่ะเลยยอมรับในข้อเสียของเขา เราผิดหวังในตัวเขาเรื่อยๆ แต่เขาบอกเขาผิดหวังในตัวเราหลายครั้งแล้ว(ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยยันเรื่องที่ไม่ยอมให้มีอะไรด้วยที่เราผลัดวันประกันพรุ่งตลอด)
คือเราก็เสียใจค่ะที่บางทีต้องโดนเขาดุเขาด่าประจำ คือนี่คือนิสัยส่วนตัวที่แท้จริงหรอ?ด่ารามถึงพ่อแม่ พ่อแม่ใครๆก้รัก เราโกดไม่คุยด้วยเลยค่ะ แต่เขาไม่กระตือลือล้นที่จะมาขอโทษเรา
จนกระทั่งวันนึงค่ะ เราคบกันได้แค่100วัน บ้านเรามีปัญหาต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ วันนั้นและคืนนั้นเป็นการที่อยู่ด้วยกันครั้งสุดท้าย ถ่ายรูปด้วยกันครั้งสุดท้ายทั้งที่ไม่รู้ตัวพอกลับมาบ้านเช้าอีกวันก้ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เราเสียใจมากเขาโกรธเรามากที่ทิ้งเขาไป เราเครียดจนลวท้องถึงขั้นต้องเข้า รพ. ไปหาหมอ
เขาก้จะด่าเราบ้างว่าเราบ้างร้องไห้บ้างที่ทิ้งเขาไปด้วยอารมณ์ของเขา เขาสั่งให้เราไปหาตลอดทำไมเขาไม่คิดจะมาหาเราบ้าง
ระหว่างที่อยุ่ห่างกัน เขาเรียนเราก็ทำงาน บางครั้งเราเหมือนจะได้ไปหาก้ไม่ได้ไป เขาโกรธเรา จนเราว่า เป็นผู้ชายเคยคิดที่จะมาหาบ้างไหม?
จนเขาจะมาเองแต่เขา แต่แม่เราไม่ให้มา จนวันนึงเขาก็ได้โพสต์บอกทุกคนว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มี คือแล้วเราเป็นตัวอะไรคะ?
เราใส่ใจเขาตลอดถึงแม้จะไกลกัน เราอยากวิดีโอคอลด้วยตลอด เราคอยจัดการเรื่องให้ตลอด เราคอยโทรปลุกให้ไปเรียนประจำ เราช่วยทำงานที่ยากของเขาให้ ก้คือแบบถึงตัวจะไกลแต่ใจเราใกล้มากๆ แต่เราไม่ได้การใส่ใจจากเขาบ้างเลย มีเรื่องจะปรึกษา เขาก้ว่าเบื่อรำคาน เราชอบแบบนั้นแบบนี้เขาก้ไม่ชอบ แหย่อะไรหน่อยเขาก้จะโมโหเรา
คือตอนนี้กลายเป็นเหมือนหมาข้างถนนแล้วค่ะ ที่เวลาไปไหนใครก็ไล่ ใครไม่ชอบก็เตะก้ตี ทำร้ายจิตใจ เขาชอบทิ้งให้เราอยุ่คนเดียวคอยเขาออนเป็นชั่วโมง รอเขาเร่นเกมหลายๆชั่วโมง รอเขาดูหนังเสร็จอีกนาน พอเราหลับก็โกรธเราว่าพอโทรไปแล้วหลับเสียเวลาเล่นเกม เอ้าเราผิด
เดี๋ยวนี้ไม่พอใจอะไรหน่อยก้ขึ้นกูใส่ คือเราไม่โต้ตอบ เรานิ่ง คิดอย่างเดียวว่าถ้าเราทนถึงจุดสูงสุด เราจะหายไปเอง เหนื่อยกับนิสัยของเขา จากที่ชมว่าเป็นสุภาพบุรุษนั้นอยากขอคำนั้นคืนเลย จากที่รักมากๆเหมือนจะกลายเป็นเกลียดค่ะ มันรุ้สึกว่ายิ่งเกลียดมากยิ่งออกจากเขาไม่ได้ ทำไมเขาแย่มากๆแต่เขากลับมองว่าเราแย่ ทำไมเขาบอกว่ามีแฟนก้เหมือนไม่มีทั้งๆที่ใส่ใจตลอดกลับกลายเป็นเราที่รู้สึกไม่มี ควรทำไงดีค่ัะ เขาไม่ปล่อยเราแต่เขาไม่แสดงหน้าที่แฟนรึการใสใจที่ดีให้เห็น เราอยากปล่อยเขาค่ะ เพราะอยุ่กันคนละที่แล้วแสดงนิสัยแบบนี้ ถ้าเกิดวันนึงเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวมันไม่แย่ไปกว่านี้หรอคะ????
เราควรไป หรือ ยังไงคะ??
มีแฟนก็เหมือนไม่มี ตัดสินจากอะไร?
เราคบกันได้สองเดือนกว่าๆลายของเขาเริ่มออก เขาเริ่มเป็นคนเอาแต่ใจ อารมร้อนเป็นที่หนึ่ง เรื่องเล็กเขาก็สามารถโกรธเราได้ มันเป็นอะไรที่งี่เง่ามากค่ะ ขนาดเราเป็นผู้หญิง คบกันมาเราไม่เคยงี่เง่าเกินห้าครั้งเรย รักมากค่ะเลยยอมรับในข้อเสียของเขา เราผิดหวังในตัวเขาเรื่อยๆ แต่เขาบอกเขาผิดหวังในตัวเราหลายครั้งแล้ว(ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยยันเรื่องที่ไม่ยอมให้มีอะไรด้วยที่เราผลัดวันประกันพรุ่งตลอด)
คือเราก็เสียใจค่ะที่บางทีต้องโดนเขาดุเขาด่าประจำ คือนี่คือนิสัยส่วนตัวที่แท้จริงหรอ?ด่ารามถึงพ่อแม่ พ่อแม่ใครๆก้รัก เราโกดไม่คุยด้วยเลยค่ะ แต่เขาไม่กระตือลือล้นที่จะมาขอโทษเรา
จนกระทั่งวันนึงค่ะ เราคบกันได้แค่100วัน บ้านเรามีปัญหาต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ วันนั้นและคืนนั้นเป็นการที่อยู่ด้วยกันครั้งสุดท้าย ถ่ายรูปด้วยกันครั้งสุดท้ายทั้งที่ไม่รู้ตัวพอกลับมาบ้านเช้าอีกวันก้ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เราเสียใจมากเขาโกรธเรามากที่ทิ้งเขาไป เราเครียดจนลวท้องถึงขั้นต้องเข้า รพ. ไปหาหมอ
เขาก้จะด่าเราบ้างว่าเราบ้างร้องไห้บ้างที่ทิ้งเขาไปด้วยอารมณ์ของเขา เขาสั่งให้เราไปหาตลอดทำไมเขาไม่คิดจะมาหาเราบ้าง
ระหว่างที่อยุ่ห่างกัน เขาเรียนเราก็ทำงาน บางครั้งเราเหมือนจะได้ไปหาก้ไม่ได้ไป เขาโกรธเรา จนเราว่า เป็นผู้ชายเคยคิดที่จะมาหาบ้างไหม?
จนเขาจะมาเองแต่เขา แต่แม่เราไม่ให้มา จนวันนึงเขาก็ได้โพสต์บอกทุกคนว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มี คือแล้วเราเป็นตัวอะไรคะ?
เราใส่ใจเขาตลอดถึงแม้จะไกลกัน เราอยากวิดีโอคอลด้วยตลอด เราคอยจัดการเรื่องให้ตลอด เราคอยโทรปลุกให้ไปเรียนประจำ เราช่วยทำงานที่ยากของเขาให้ ก้คือแบบถึงตัวจะไกลแต่ใจเราใกล้มากๆ แต่เราไม่ได้การใส่ใจจากเขาบ้างเลย มีเรื่องจะปรึกษา เขาก้ว่าเบื่อรำคาน เราชอบแบบนั้นแบบนี้เขาก้ไม่ชอบ แหย่อะไรหน่อยเขาก้จะโมโหเรา
คือตอนนี้กลายเป็นเหมือนหมาข้างถนนแล้วค่ะ ที่เวลาไปไหนใครก็ไล่ ใครไม่ชอบก็เตะก้ตี ทำร้ายจิตใจ เขาชอบทิ้งให้เราอยุ่คนเดียวคอยเขาออนเป็นชั่วโมง รอเขาเร่นเกมหลายๆชั่วโมง รอเขาดูหนังเสร็จอีกนาน พอเราหลับก็โกรธเราว่าพอโทรไปแล้วหลับเสียเวลาเล่นเกม เอ้าเราผิด
เดี๋ยวนี้ไม่พอใจอะไรหน่อยก้ขึ้นกูใส่ คือเราไม่โต้ตอบ เรานิ่ง คิดอย่างเดียวว่าถ้าเราทนถึงจุดสูงสุด เราจะหายไปเอง เหนื่อยกับนิสัยของเขา จากที่ชมว่าเป็นสุภาพบุรุษนั้นอยากขอคำนั้นคืนเลย จากที่รักมากๆเหมือนจะกลายเป็นเกลียดค่ะ มันรุ้สึกว่ายิ่งเกลียดมากยิ่งออกจากเขาไม่ได้ ทำไมเขาแย่มากๆแต่เขากลับมองว่าเราแย่ ทำไมเขาบอกว่ามีแฟนก้เหมือนไม่มีทั้งๆที่ใส่ใจตลอดกลับกลายเป็นเราที่รู้สึกไม่มี ควรทำไงดีค่ัะ เขาไม่ปล่อยเราแต่เขาไม่แสดงหน้าที่แฟนรึการใสใจที่ดีให้เห็น เราอยากปล่อยเขาค่ะ เพราะอยุ่กันคนละที่แล้วแสดงนิสัยแบบนี้ ถ้าเกิดวันนึงเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวมันไม่แย่ไปกว่านี้หรอคะ????
เราควรไป หรือ ยังไงคะ??