คือพ่อกับแม่ผมทำธุรกิจรับเหมาร่วมกัน ไม่ใช่ธุรกิจใหญ่โตอะไรหรอกครับ เป็นแค่รายย่อย มีลูกน้องประมาณ 5-6 คน จริงแล้วแกก็รับหมดและไม่ว่าจะเป็นบ้านทั้งหลังหรือต่อเติม และงานส่วนใหญ่ที่ทำอยู่จะเป็นต่อเติม สร้างบ้านทั้งหลังก็มีมาบ้างนาน ๆ ครั้ง แต่ติดปัญหาก็ตรงที่ยังไม่ได้จดทะเบียนอย่างจริงจัง หรือที่เรียกกันว่า ผู้รับเหมาเถื่อน นั่นแหละครับ ผมก็บอกให้แกจดแกก็บอกว่าเดี๋ยวก็จะเลิกแล้ว แต่ประเด็นก็คือ แกจะเลิกแล้วอีก 5 ปี เพราะต้องส่งรถยนต์ให้หมด
พี่น้องผมมีทั้งหมด 8 คน ทุกคนมีความสามารถทางด้านก่อสร้างอยู่บ้างเนื่องจากตอนเด็กเคยไปช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าง แต่จะมีพี่ชาย 2 คน ที่เก่งพอที่จะสานต่อพ่อได้ แต่เขาจะไม่ทำต่อเพราะอยากจะทำตามฝัน อีกคนอยากจะเปิดร้านซ่อมรถ อีกคนก็อิ่มตัวกับก่อสร้างเนื่องจากทำมาตั้งแต่เด็กเลยหาขับแท็กซี่เลี้ยงครอบครัวไปวันๆ
จะมีก็แต่ผมที่คิดเสียดายอาชีพที่หล่อเลี้ยงจุนเจือครอบครัวของผมมาเลี้ยงพี่น้องของผมมาตั้ง 8 คน รวมตัวผมด้วย และยังเป็นอาชีพที่ทำให้พ่อแม่ผมมีทุกวันนี้ ซึ่งตัวพ่อผมมาจากชาวนา กำพร้าแม่ เป็นเด็กวัด เข้ากรุงเทพตั้งแต่เด็กเลี้ยงตัวเองจนเข้ามาสายช่างเก็บเกี่ยวประสบการณ์จนมาเป็นผู้รับเหมา ส่วนแม่ก็ชาวนายากจนมากไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อข้าวกินต้องเก็บข้าวที่เขาเกี่ยวหล่นตามนามาตีให้เป็นข้าวสารและก็หุงกินกับมันต้ม แต่อาชีพนี้ทำให้เขามีทุกวันนี้ มีบ้านมีรถ มีที่ของตัวเอง เลี้ยงลูกมาตั้ง 8 คน ผมว่าอาชีพนี้มันมีมนต์ขลังของมัน
ซึ่งเรื่องราวของพ่อแม่ผมนึกถึงทีไรก็น้ำตาไหลพอรู้ว่าแกจะเลิกก็นึกเสียดายความทรงจำเก่า ๆ แต่ตอนนี้ตัวผมมาเป็นกราฟฟิค ดีไซน์ อยู่ จะเรียกว่าคอมฯกราฟฟิคก็ได้ ยังไม่ถึงขั้นที่เก่งกาจอะไรหรอกครับ พื้นฐานก็ไม่มี จบก็ไม่ตรง มาเรียนรู้เอาข้างหน้าทั้งนั้น ซึ่งถ้าจะปีนให้สูงกว่านี้ก็ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยครับ และทำแค่หนังสือ นิตยสาร ก๊อกๆแก๊กๆไปวัน หนังสือก็เริ่มขาลง จะเปลี่ยนสายก็ต้องเรียนรู้ใหม่เหมือนกัน ประกอบกับความอิ่มตัว และหมดไฟที่มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คิดว่าอยากจะเปลี่ยนสายอาชีพมานานแล้วครับ แต่ผมต้องส่งรถยนต์อีก 5 ปี
ถ้าผมจะสานต่องานพ่อก็ต้องไปเรียนรู้เหมือนกัน แต่ผมพอมีพื้นฐานและผ่านตาอยู่บ้างเนื่องจากเคยช่วยพ่อมาตั้งแต่เด็ก ทำได้แค่ก่ออิฐ มาสี ผสมปูน แต่งานอื่นๆ ยังไม่เคยจับเลย และแม่ก็บอกว่า ถ้าจะมาเรียนรู้ก็ต้องเริ่มจากเป็นลูกมือช่างก่อน และที่สำคัญเงินก็น้อยกว่าที่ผมได้ปัจจุบันนะ ปัจจุบันผมได้ 20,000 ถ้าไปทำกับพ่อ พ่อก็คงให้วันละ 500 ถามว่าถ้าผมไม่มีภาระส่งรถ ผมก็ไม้มีปัญหากับค่าจ้างเลย แต่ตอนนี้จะกลับไปก็กลัวจะไม่พอกิน แต่จะทำสายนี้ต่อไปก็ไม่ไหวแล้ว มันเบื่อมากๆ ไม่มีความท้าทายอะไรอีกแล้วครับ ทีแรกความฝันของผม อยากจะทำโปสเตอร์หนัง อยากจะเป็นรีทัชเชอร์ แต่ตอนนี้ทำได้แค่หนังสือ อายุก็ 29 ปีแล้ว ไฟในการตามฝันมันไม่เหลือเลย กับบ้านก็เข้าห้องนอน เบื่อไปทุกอย่าง
จึงอยากจะขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกๆท่านในการชี้นำ แนะแนว เพื่อนประกอบการตัดสินใจผมจริงๆครับ ซึ่งดูเหมือนว่าตัวผมจะเป็น home sick ด้วย แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก แยกออกมาจากพ่อกับแม่แล้ว มาอยู่กับแม่ของภรรยา แต่ผมยังคิดถึงพ่อกับแม่ของผมทุกวัน บางทีเป็นเดือนๆกว่าจะได้เจอกันที ผมก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ต่างจังหวัดแล้วเข้ามาทำงานในกรุงเทพเลยครับ ผมมีความคิดที่ว่าคนเราเกิดมาครั้งเดียว เวลานับถอยหลังลงทุกวัน อยากใช้ทุกวินาทีอยู่กับคนที่เรารักน่ะครับ ถ้าผมกลับไปตอนนี้ก็คงได้เจอหน้าพ่อแม่ผมทุกวัน ส่วนเรื่องๆแฟนผมทีเขาก็คิดถึงครอบครัวเขาเหมือนกัน อันนี้ผมก็เห็นใจจริงๆ ทำไมชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยเนาะ
กราบขอบพระคุณมากนะครับที่สละเวลาอันนีค่ามาอ่านกระทู้ของผม และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆคำตอบนะครับ จากใจเลยครับ
จะสืบทอดกิจการรับเหมาของพ่อ หรือจะเป็นมนุษย์เงินเดือนต่อไปดี
พี่น้องผมมีทั้งหมด 8 คน ทุกคนมีความสามารถทางด้านก่อสร้างอยู่บ้างเนื่องจากตอนเด็กเคยไปช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าง แต่จะมีพี่ชาย 2 คน ที่เก่งพอที่จะสานต่อพ่อได้ แต่เขาจะไม่ทำต่อเพราะอยากจะทำตามฝัน อีกคนอยากจะเปิดร้านซ่อมรถ อีกคนก็อิ่มตัวกับก่อสร้างเนื่องจากทำมาตั้งแต่เด็กเลยหาขับแท็กซี่เลี้ยงครอบครัวไปวันๆ
จะมีก็แต่ผมที่คิดเสียดายอาชีพที่หล่อเลี้ยงจุนเจือครอบครัวของผมมาเลี้ยงพี่น้องของผมมาตั้ง 8 คน รวมตัวผมด้วย และยังเป็นอาชีพที่ทำให้พ่อแม่ผมมีทุกวันนี้ ซึ่งตัวพ่อผมมาจากชาวนา กำพร้าแม่ เป็นเด็กวัด เข้ากรุงเทพตั้งแต่เด็กเลี้ยงตัวเองจนเข้ามาสายช่างเก็บเกี่ยวประสบการณ์จนมาเป็นผู้รับเหมา ส่วนแม่ก็ชาวนายากจนมากไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อข้าวกินต้องเก็บข้าวที่เขาเกี่ยวหล่นตามนามาตีให้เป็นข้าวสารและก็หุงกินกับมันต้ม แต่อาชีพนี้ทำให้เขามีทุกวันนี้ มีบ้านมีรถ มีที่ของตัวเอง เลี้ยงลูกมาตั้ง 8 คน ผมว่าอาชีพนี้มันมีมนต์ขลังของมัน
ซึ่งเรื่องราวของพ่อแม่ผมนึกถึงทีไรก็น้ำตาไหลพอรู้ว่าแกจะเลิกก็นึกเสียดายความทรงจำเก่า ๆ แต่ตอนนี้ตัวผมมาเป็นกราฟฟิค ดีไซน์ อยู่ จะเรียกว่าคอมฯกราฟฟิคก็ได้ ยังไม่ถึงขั้นที่เก่งกาจอะไรหรอกครับ พื้นฐานก็ไม่มี จบก็ไม่ตรง มาเรียนรู้เอาข้างหน้าทั้งนั้น ซึ่งถ้าจะปีนให้สูงกว่านี้ก็ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยครับ และทำแค่หนังสือ นิตยสาร ก๊อกๆแก๊กๆไปวัน หนังสือก็เริ่มขาลง จะเปลี่ยนสายก็ต้องเรียนรู้ใหม่เหมือนกัน ประกอบกับความอิ่มตัว และหมดไฟที่มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คิดว่าอยากจะเปลี่ยนสายอาชีพมานานแล้วครับ แต่ผมต้องส่งรถยนต์อีก 5 ปี
ถ้าผมจะสานต่องานพ่อก็ต้องไปเรียนรู้เหมือนกัน แต่ผมพอมีพื้นฐานและผ่านตาอยู่บ้างเนื่องจากเคยช่วยพ่อมาตั้งแต่เด็ก ทำได้แค่ก่ออิฐ มาสี ผสมปูน แต่งานอื่นๆ ยังไม่เคยจับเลย และแม่ก็บอกว่า ถ้าจะมาเรียนรู้ก็ต้องเริ่มจากเป็นลูกมือช่างก่อน และที่สำคัญเงินก็น้อยกว่าที่ผมได้ปัจจุบันนะ ปัจจุบันผมได้ 20,000 ถ้าไปทำกับพ่อ พ่อก็คงให้วันละ 500 ถามว่าถ้าผมไม่มีภาระส่งรถ ผมก็ไม้มีปัญหากับค่าจ้างเลย แต่ตอนนี้จะกลับไปก็กลัวจะไม่พอกิน แต่จะทำสายนี้ต่อไปก็ไม่ไหวแล้ว มันเบื่อมากๆ ไม่มีความท้าทายอะไรอีกแล้วครับ ทีแรกความฝันของผม อยากจะทำโปสเตอร์หนัง อยากจะเป็นรีทัชเชอร์ แต่ตอนนี้ทำได้แค่หนังสือ อายุก็ 29 ปีแล้ว ไฟในการตามฝันมันไม่เหลือเลย กับบ้านก็เข้าห้องนอน เบื่อไปทุกอย่าง
จึงอยากจะขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกๆท่านในการชี้นำ แนะแนว เพื่อนประกอบการตัดสินใจผมจริงๆครับ ซึ่งดูเหมือนว่าตัวผมจะเป็น home sick ด้วย แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก แยกออกมาจากพ่อกับแม่แล้ว มาอยู่กับแม่ของภรรยา แต่ผมยังคิดถึงพ่อกับแม่ของผมทุกวัน บางทีเป็นเดือนๆกว่าจะได้เจอกันที ผมก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ต่างจังหวัดแล้วเข้ามาทำงานในกรุงเทพเลยครับ ผมมีความคิดที่ว่าคนเราเกิดมาครั้งเดียว เวลานับถอยหลังลงทุกวัน อยากใช้ทุกวินาทีอยู่กับคนที่เรารักน่ะครับ ถ้าผมกลับไปตอนนี้ก็คงได้เจอหน้าพ่อแม่ผมทุกวัน ส่วนเรื่องๆแฟนผมทีเขาก็คิดถึงครอบครัวเขาเหมือนกัน อันนี้ผมก็เห็นใจจริงๆ ทำไมชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยเนาะ
กราบขอบพระคุณมากนะครับที่สละเวลาอันนีค่ามาอ่านกระทู้ของผม และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆคำตอบนะครับ จากใจเลยครับ