สวัสดีทุกๆคนที่หลงเข้ามา ขอบอกก่อนว่าเพิ่งตกใจชื่อกระทู้เรา
จากที่ลอยคอรอคอยกันมานานแสนนานสำหรับการได้เจอหน้าหนุ่มๆ iKON
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!!!!! (16 กรกฎาคม 2559) ผ่านมาห้าวันละ 55555555555555
แต่ความประทับใจมันยังคงอยู่ทุกซอกหลืบของหัวใจ... (ดูเว่อแต่ยังเพ้อไม่หยุดจริง) - -
เอาเป็นว่าเรื่องความประทับใจเอาไว้ทีหลังแต่ก่อนจะเจอความประทับใจก็เกือบไม่ได้ไปยืนหน้าสลอนอยู่ในคอนเช่นกัน...
เรื่องราวมันไม่ได้มีอะไรมากแต่ก็แอบหวั่นใจไม่หายเช่นกัน 555555555555555555555
แหกขี้ตาไปแต่เช้า(ทั้งๆที่สิทธิพิเศษอะไรก็ไม่ได้กับเขา) แต่สิ่งที่ทำให้ชะนีขี้เซาตื่นเช้าได้มันมีอยู่ไม่กี่เหตุผล
1.คือตื้นเต้นมากที่จะได้เจอไอค่อน
2.ของฟรี...
นั่นแหละค่ะ ของแจกของฟรีสารพัดที่iKONICคนสวยแห่ไปแจก ไม่ว่าจะเป็นการแก้บนหรือเป็นเพราะสวยและรวยมาก
เราก็อยากจะขอบคุณจากใจจริง บอกตรงๆเลยว่าตื่นเช้าเพื่อของแจก แต่ได้มาอยู่3-4ชิ้น เพราะ สู้เด็กๆไม่ไหว
แต่ก็สุขใจกับการนั่งมองทุกคนกระตือรือร้น คือรู้สึกมีพลังมากเวลาเห็นคนที่ชอบอะไรเหมือนกัน555555555
แต่จะตายก็ตรงนี้ เนื่องจากเดินบ่อยๆก็ปวดเมื่อยตามข้อเข่า... ก็นั่งพักอยู่ในฮอล3ตามอัธยาศัยเหมือนคนอื่น
กรีดยางอยู่ใต้ไม่ปลอดภัยฉันใด การนั่งรอดูคอนเสิร์ตท่ามกลางการแจกของก็ไม่ปลอดภัยฉันนั้น!
เรื่องมันมีอยู่ว่าก็นั่งๆที่พื้นตามอัธยาศัยแบบปรกติทุกประการ แต่พอมีiKONICใจดีโบกไม้โบกมืออยู่ที่ไหน
ทุกคนก็น่ารักมากรีบวิ่งเข้าแถวเป็นระเบียบ และคงรีบเกินไปโดยไม่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนี้...
สรุปเกือบโดนเหยียบตายรอดมาได้อย่างหวุดหวิด โดนเตะขาเตะกระเป๋าเหยียบเล็บขบนิดหน่อยถือว่าใครอภัยกัน
แต่จุดพีคมันอยู่ตรงนี้ค่ะท่านผู้อ่าน มันก็จะมีประตูเนาะที่ใช้สำหรับเดินเข้าออกกับฮอล4 และที่กั้นฮอล
ก็เหมือนเป็นไม้อัดอย่างดีชนิดหนึ่ง ไม่เก็บเสียง ข้างในเปิดเพลงทีหรือเช็คซาวด์เช็คไฟทีชาวเราจะรู้เห็นหมด
เพียงแค่ดนตรีดังขึ้น(เขาคงเช็คเสียงกัน)ทุกคนในฮอลสามก็ตื้นเต้น รวมทั้งเราด้วย แต่ก็ยังนั่งอยู่ไง แบบใจเย็นคงไม่มีอะไร
แต่ประชาชีที่อยู่ที่นั่นไม่ได้เย็นกับเราเลย TT แห่กรูกันเข้าไปดูไปส่องตามซอกตามมุมแผ่นไม้อัด(ไหมนะไม่รู้)
แล้วตูนั่งอยู่ตรงนี้หอบของลุกหนียิ่งกว่าเจอน้ำป่า วิ่งมาน่ากลัวกันมาก แบบไม่มองคนที่นั่งอยู่เลยสักนิด
น้ำของใครต่อใครที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือถูกเตะกระจาย คือเก็บของไม่ทันด้วยกำลังรื้ออยู่เลย แค่ลุกทันก็บุญหัวแล้ว
ดีที่ลุกทันจริงๆค่ะแต่ก็ไม่วายโดนชนอยู่ดีTT มีแค่ของบางอย่างโดนเหยียบนิดหน่อยเพราะเก็บไม่ทัน
แต่คืนตรงนั้นมันมีหลายชนชาติเราจะไม่ติติงใครเป็นพิเศษ เพราะเราก็ผิดเองที่อาจจะไปนั่งตรงนั้น...
(ดาวพระศุกร์ยังต้องยอมแพ้ให้กับความเป็นนางเอกของเรา)
จริงๆคืออยากมาเม้าท์ว่าคนที่ได้ไปดูคอนเสิร์ตแล้วลงหลุมมีชีวิตอย่างไรกันบ้างTT
เราลงหลุม SR คิวกลางๆ พอเข้าไปแล้วรู้สึกโชคดีที่ใส่รองเท้าสูงๆมา เพราะถ้าใส่ผ้าใบธรรมดาคือน่าจะได้ดมรักแร้ชาวเราทั้งคอน...
ปวดติงก็ต้องทน ปวดขาก็ต้องสู้ ถึงแม้ตอนแรกที่เข้าไปแล้วมีคำถามกับตัวเองเกิดขึ้นในใจว่า ทำไมเราถึงเสียเงินครึ่งหมื่นมายืนตรงนี้
พอคอนเริ่มก็ยิ่งสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะตอนนั้นแบบเมื่อยอ่ะ เป็นประจำเดือนด้วย ทรมานตัวเองสุดๆ
นี่ไม่ใช่คอนเสิร์ตครั้งแรกที่ดู แต่เป็นครั้งแรกที่ลงหลุมเพราะนกบัตรนั่ง ความนกนี่จะอยู่กับเราไปถึงเมื่อไหร่
มองแทบไม่เห็นอะไรเลยค่ะถ้าอยู่กลางๆ เพราะหลายคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วมันบดบั้งทัศนียภาพของเราหมด
ถึงจะใส่สูงแล้วแต่ก็ไม่ได้สูงไปกว่าคนอื่นเลยค่ะ พื้นเพเป็นคนเตี้ยโดยกำเนิด 5555555555555 นาทีนั้นขอแค่ให้มีอากาศหายใจก็พอ
บางทีเราก็หงุดหงิดนะ เมนเดินมาก็แบบ บ๊อบบี้!!!!!!! สักพักก็สัญญาณก็ขาดหายจากเห็นบ๊อบบี้ตัวเป็นๆก็กลายเป็นว่าต้องมาดูบ๊อบบี้ผ่านจอมือถือคนอื่นแทน
แล้วมันเบียดจนเกิดคำถาม(อีกแล้ว)ว่าลงหลุมทุกคอนมันก็เป็นแบบนี้สินะ แต่พอคอนจบทุกคนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่า
ตั้งแต่ไปบัตรหลุมมาคอนนี้เบียดสุด... ขุ่นพระ ลงหลุมครั้งแรกเจอแจ๊คพ็อตซะแล้ว
ก็เจอเพื่อนไซโคมาต่างๆนาๆเหมือนกันว่าลงหลุมเมื่อยนะอย่างนั้นอย่างนี้บลาๆๆๆ โอเค แต่เราเลือกไม่ได้เรานกบัตรนั่งเธอก็รู้
ก็หลอกตัวเองมาตลอดว่าเฮ้ยยยยแก ไม่เป็นไรเจอน้องแล้วความเจ็บปวดจะบรรเทาไปเอง สรุปพอคอนเริ่มก็คือ ไม่ปวดเลยค่ะ เพราะเบียดจน
ใช้คนอื่นเป็นที่พักพิง แทบจะไม่ได้ยืนด้วยลำแข้งตัวเองค่ะ จะเป็นลมก็ไม่ได้ค่ะ สงสารคนที่ต้องแบกออกไปเพราะตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ..
เพราะฉะนั้นสู้ถึงแม้จะไม่เห็น55555555555555 ที่โมโหตัวเองไปกว่านั้นคือ ยกโปรเจ็คสุดท้ายออกมาโชว์ไม่ได้ TT
ต้องขอโทษทีมโปรเจ็คจากใจเลย ลำบากมากกก ป้ายโปรเจ็คยับเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาสิบสนาม แต่แค่ฮันบินมองเห็นถึงความ
พยายามที่จะมีชีวิตรอดของพี่ก็ต้องขอบคุณ คือน้องมองใครไม่รู้อาจจะมองคนข้างหน้าข้างหลังหรือข้างๆเรา
แต่เราต้องมีความมั่นหน้าและเข้าข้างตัวเองไว้เสมอว่า น้องมองเธอแหละ(0.00000001วินาที) ไม่ใช่ใครอื่น... #อย่าตีเรา
จากตอนก่อนเริ่มคอนนั้นเราอยู่แทบติดเวทีใหญ่ พอจบคอนมาอยู่เวทีเล็กได้ไงไม่รู้ค่ะ.... งงมากมันเป็นสิ่งที่เหนือไสยศาสตร์จริงๆ
ตอนบ๊อบบี้บอกอย่าผลักกันนะครับ นี่แบบโอ้ยย พ่อพระมาโปรด พอหลังจากที่นางพูดจบทุกคนในหลุมก็เหมือนคลื่นทะเลเลยค่ะ
นี่เป็นหนึ่งโปรเจ็คลับรึเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ 5555555555 นับไม่ได้ว่าในคอนครั้งนี้เราเสียผีไปแล้วกี่ครั้ง สีกันยิ่งกว่าบ๊อบบี้บีไอในงานมีทตอนนั้น...
แล้วตอนสุดท้ายที่บ๊อบบี้โยนเสื้อลงมานั้นว่างเปล่ามากค่ะ... ไม่ได้เสื้อกับเค้าหรอกเพราะจบคอนก็อยู่ไกลเวทีใหญ่มาก55555555
พอโยนลงมาทุกคนเหมือนปลาสวายที่เจอขนมปัง ทุกคนกรูเข้าไปเพียงแค่ว่าขอลูบๆกลิ่นเหงื่อที่ติดเสื้อก็ยังดี พอมีคนเบียดเข้าไปแน่นอนว่า
คนที่โดนเบียดก็ต้องถอยออกมาโดยมิได้นัดหมาย แล้วตรงนั้นคือแน่น แน่นมากกกก ประตูไม่เปิดสักที สู้ทั้งคอนมาตายตอนจบ TT
ไม่รู้ว่าเหยียบเท้าใครหรือเปล่าต้องขออภัยจริงๆค่ะ TT
**เราจะไม่พูดถึงตอนที่เมนไปจุ๊บมือคนอื่นมันร้าวใจเราจะไม่พรูดดดดด (มึ*พูดไปแล้วค่ะ)
ถึงจะบ่นไปมากกว่า5000ตัวอักษร แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นคือปริ่มค่ะ
พอคอนเลิกยังรู้สึกแบบเฟลๆอยู่นะ มันไม่เต็มที่จริงๆด้วยอะไรหลายๆอย่างรวมทั้งสุขภาพตัวเองที่เป็นอยู่
แต่พอขึ้นแท็กซี่กลับบ้านมันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูก มันตื้นตันจริงๆ เรายิ้ม(หมายถึงยิ้ม
แบบนี้นะ555555555)
ตั้งแต่อยู่ในคอนเราก็ยิ้ม กรี้ดน้อยมาก เสียงจะหมดไปกับการดำน้ำอย่างบ้าคลั่ง- -
กลับบ้านมาอารมณ์ดิ่งมาก มีความสุขจนน้ำตาไหล แล้วก็กระวนกระวายใจว่าเมื่อไหร่จะได้เจออีก (เหมือนคนบ้า)
คือมันปริ่ม ยกมือถือขึ้นมาถ่ายน้อยมากกกก มันไม่มีอะไรดีไปกว่าการเก็บภาพด้วยสายตาของตัวเองหรอก
เอาจริงปะพูดสวยๆไปอย่างนั้นที่จริงแล้วคือหยิบมือถือออกมายากมากกกก โอ้ยยย ชีวิตต TT
เราอาจจะไม่ใช่แฟนคลับมาตั้งแต่ทีมบี อาจจะไม่ได้อยู่เคียงข้างในวันที่ลำบากแต่ก็ขอบคุณบุญกุศลอันน้อยนิดของตัวเองมาก
ที่สามารถกดบัตรทันแล้วได้ไปดูการแสดงสด เห็นหน้าใกล้ๆ ได้ฟังเพลงสดๆ เสียงของวอลคอลไลน์ที่เขาร่ำลือกันนั้น
มันไม่ได้เกินจริงไปเลยสักนิด เสียงไม่ตก เหมือนเปิดจากแผ่นเสียง เสียงจุนฮเว จินฮวาน ดงฮยอก ยุนฮยอง ที่เราเคยมองว่า
มันไม่ค่อยลงตัวกันเท่าไหร่จากความคิดเห็นที่ไม่น่ารักของเราเมื่อครั้งตอนเป็นทีมบี แต่วันนี้มันลบความคิดเห็นข้อนั้นของเราไปจนหมดสิ้น
เราไม่ได้อวยน้องจนเว่อนะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ขอบคุณที่มีชานอูเข้ามาเสริมทัพ ได้น้องเล็กที่น่ารักเข้ามาเพิ่ม
และนอกจากเสียงวอลคอลไลน์แล้วสิ่งที่ประทับใจมากๆคือแรพเปอร์ไลน์ ไม่ตกสักคำ ชัดทุกคำ ได้มาดูคอนนี่แบบเป็นบุญหูของตัวเองจริงๆ
ถึงบ๊อบจะดีดแรงเหมือนเมาข้าวเหนียวมะม่วง แต่ก็เอนเตอร์เทรนมากทุกโชว์ เล่นใหญ่ทุกโชว์
(แล้วไอ้คำว่าบร๊ะ โบร๊ก บร๊าก ไรนั่นคืออะไรใครรู้บอกเราด้วย ได้ยินทีไรคือขำ แล้วทำไมนี่มองว่าบ๊อบสวย สงสัยตัวเอง555555555555)
สุดท้ายนี้บอกเลยว่าประทับใจ ถ้าใครยังไม่ได้ไปดูมีโอกาสหน้าอยากให้ไปดูด้วยกันนะ
ขอบคูณทีมงานเฟโอ้ ขอบคุณทีมโปรเจ็ค(ซึ้งใจมาก) และขอบคุณมิตรภาพดีดีที่ได้พบในวันคอน
เวลาเห็นเด็กวัยยี่สิบทำงานหนักแล้วรู้สึกเหมือนมีแรงสู้มากขึ้นจริงๆ (สู้เพื่อเก็บเงินในคอนต่อไป)...
ปล.ชาวปลาสวายทั้งสองหลุมหรือเพื่อนๆคนอื่นสามารถมาแชร์เรื่องราวดีดีให้กันฟังได้นะคะ
นาทีชีวิต(?) iKONCERTinBANGKOK 2016
จากที่ลอยคอรอคอยกันมานานแสนนานสำหรับการได้เจอหน้าหนุ่มๆ iKON
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!!!!! (16 กรกฎาคม 2559) ผ่านมาห้าวันละ 55555555555555
แต่ความประทับใจมันยังคงอยู่ทุกซอกหลืบของหัวใจ... (ดูเว่อแต่ยังเพ้อไม่หยุดจริง) - -
เอาเป็นว่าเรื่องความประทับใจเอาไว้ทีหลังแต่ก่อนจะเจอความประทับใจก็เกือบไม่ได้ไปยืนหน้าสลอนอยู่ในคอนเช่นกัน...
เรื่องราวมันไม่ได้มีอะไรมากแต่ก็แอบหวั่นใจไม่หายเช่นกัน 555555555555555555555
แหกขี้ตาไปแต่เช้า(ทั้งๆที่สิทธิพิเศษอะไรก็ไม่ได้กับเขา) แต่สิ่งที่ทำให้ชะนีขี้เซาตื่นเช้าได้มันมีอยู่ไม่กี่เหตุผล
1.คือตื้นเต้นมากที่จะได้เจอไอค่อน
2.ของฟรี...
นั่นแหละค่ะ ของแจกของฟรีสารพัดที่iKONICคนสวยแห่ไปแจก ไม่ว่าจะเป็นการแก้บนหรือเป็นเพราะสวยและรวยมาก
เราก็อยากจะขอบคุณจากใจจริง บอกตรงๆเลยว่าตื่นเช้าเพื่อของแจก แต่ได้มาอยู่3-4ชิ้น เพราะ สู้เด็กๆไม่ไหว
แต่ก็สุขใจกับการนั่งมองทุกคนกระตือรือร้น คือรู้สึกมีพลังมากเวลาเห็นคนที่ชอบอะไรเหมือนกัน555555555
แต่จะตายก็ตรงนี้ เนื่องจากเดินบ่อยๆก็ปวดเมื่อยตามข้อเข่า... ก็นั่งพักอยู่ในฮอล3ตามอัธยาศัยเหมือนคนอื่น
กรีดยางอยู่ใต้ไม่ปลอดภัยฉันใด การนั่งรอดูคอนเสิร์ตท่ามกลางการแจกของก็ไม่ปลอดภัยฉันนั้น!
เรื่องมันมีอยู่ว่าก็นั่งๆที่พื้นตามอัธยาศัยแบบปรกติทุกประการ แต่พอมีiKONICใจดีโบกไม้โบกมืออยู่ที่ไหน
ทุกคนก็น่ารักมากรีบวิ่งเข้าแถวเป็นระเบียบ และคงรีบเกินไปโดยไม่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนี้...
สรุปเกือบโดนเหยียบตายรอดมาได้อย่างหวุดหวิด โดนเตะขาเตะกระเป๋าเหยียบเล็บขบนิดหน่อยถือว่าใครอภัยกัน
แต่จุดพีคมันอยู่ตรงนี้ค่ะท่านผู้อ่าน มันก็จะมีประตูเนาะที่ใช้สำหรับเดินเข้าออกกับฮอล4 และที่กั้นฮอล
ก็เหมือนเป็นไม้อัดอย่างดีชนิดหนึ่ง ไม่เก็บเสียง ข้างในเปิดเพลงทีหรือเช็คซาวด์เช็คไฟทีชาวเราจะรู้เห็นหมด
เพียงแค่ดนตรีดังขึ้น(เขาคงเช็คเสียงกัน)ทุกคนในฮอลสามก็ตื้นเต้น รวมทั้งเราด้วย แต่ก็ยังนั่งอยู่ไง แบบใจเย็นคงไม่มีอะไร
แต่ประชาชีที่อยู่ที่นั่นไม่ได้เย็นกับเราเลย TT แห่กรูกันเข้าไปดูไปส่องตามซอกตามมุมแผ่นไม้อัด(ไหมนะไม่รู้)
แล้วตูนั่งอยู่ตรงนี้หอบของลุกหนียิ่งกว่าเจอน้ำป่า วิ่งมาน่ากลัวกันมาก แบบไม่มองคนที่นั่งอยู่เลยสักนิด
น้ำของใครต่อใครที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือถูกเตะกระจาย คือเก็บของไม่ทันด้วยกำลังรื้ออยู่เลย แค่ลุกทันก็บุญหัวแล้ว
ดีที่ลุกทันจริงๆค่ะแต่ก็ไม่วายโดนชนอยู่ดีTT มีแค่ของบางอย่างโดนเหยียบนิดหน่อยเพราะเก็บไม่ทัน
แต่คืนตรงนั้นมันมีหลายชนชาติเราจะไม่ติติงใครเป็นพิเศษ เพราะเราก็ผิดเองที่อาจจะไปนั่งตรงนั้น...
(ดาวพระศุกร์ยังต้องยอมแพ้ให้กับความเป็นนางเอกของเรา)
จริงๆคืออยากมาเม้าท์ว่าคนที่ได้ไปดูคอนเสิร์ตแล้วลงหลุมมีชีวิตอย่างไรกันบ้างTT
เราลงหลุม SR คิวกลางๆ พอเข้าไปแล้วรู้สึกโชคดีที่ใส่รองเท้าสูงๆมา เพราะถ้าใส่ผ้าใบธรรมดาคือน่าจะได้ดมรักแร้ชาวเราทั้งคอน...
ปวดติงก็ต้องทน ปวดขาก็ต้องสู้ ถึงแม้ตอนแรกที่เข้าไปแล้วมีคำถามกับตัวเองเกิดขึ้นในใจว่า ทำไมเราถึงเสียเงินครึ่งหมื่นมายืนตรงนี้
พอคอนเริ่มก็ยิ่งสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะตอนนั้นแบบเมื่อยอ่ะ เป็นประจำเดือนด้วย ทรมานตัวเองสุดๆ
นี่ไม่ใช่คอนเสิร์ตครั้งแรกที่ดู แต่เป็นครั้งแรกที่ลงหลุมเพราะนกบัตรนั่ง ความนกนี่จะอยู่กับเราไปถึงเมื่อไหร่
มองแทบไม่เห็นอะไรเลยค่ะถ้าอยู่กลางๆ เพราะหลายคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วมันบดบั้งทัศนียภาพของเราหมด
ถึงจะใส่สูงแล้วแต่ก็ไม่ได้สูงไปกว่าคนอื่นเลยค่ะ พื้นเพเป็นคนเตี้ยโดยกำเนิด 5555555555555 นาทีนั้นขอแค่ให้มีอากาศหายใจก็พอ
บางทีเราก็หงุดหงิดนะ เมนเดินมาก็แบบ บ๊อบบี้!!!!!!! สักพักก็สัญญาณก็ขาดหายจากเห็นบ๊อบบี้ตัวเป็นๆก็กลายเป็นว่าต้องมาดูบ๊อบบี้ผ่านจอมือถือคนอื่นแทน
แล้วมันเบียดจนเกิดคำถาม(อีกแล้ว)ว่าลงหลุมทุกคอนมันก็เป็นแบบนี้สินะ แต่พอคอนจบทุกคนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่า
ตั้งแต่ไปบัตรหลุมมาคอนนี้เบียดสุด... ขุ่นพระ ลงหลุมครั้งแรกเจอแจ๊คพ็อตซะแล้ว
ก็เจอเพื่อนไซโคมาต่างๆนาๆเหมือนกันว่าลงหลุมเมื่อยนะอย่างนั้นอย่างนี้บลาๆๆๆ โอเค แต่เราเลือกไม่ได้เรานกบัตรนั่งเธอก็รู้
ก็หลอกตัวเองมาตลอดว่าเฮ้ยยยยแก ไม่เป็นไรเจอน้องแล้วความเจ็บปวดจะบรรเทาไปเอง สรุปพอคอนเริ่มก็คือ ไม่ปวดเลยค่ะ เพราะเบียดจน
ใช้คนอื่นเป็นที่พักพิง แทบจะไม่ได้ยืนด้วยลำแข้งตัวเองค่ะ จะเป็นลมก็ไม่ได้ค่ะ สงสารคนที่ต้องแบกออกไปเพราะตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ..
เพราะฉะนั้นสู้ถึงแม้จะไม่เห็น55555555555555 ที่โมโหตัวเองไปกว่านั้นคือ ยกโปรเจ็คสุดท้ายออกมาโชว์ไม่ได้ TT
ต้องขอโทษทีมโปรเจ็คจากใจเลย ลำบากมากกก ป้ายโปรเจ็คยับเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาสิบสนาม แต่แค่ฮันบินมองเห็นถึงความ
พยายามที่จะมีชีวิตรอดของพี่ก็ต้องขอบคุณ คือน้องมองใครไม่รู้อาจจะมองคนข้างหน้าข้างหลังหรือข้างๆเรา
แต่เราต้องมีความมั่นหน้าและเข้าข้างตัวเองไว้เสมอว่า น้องมองเธอแหละ(0.00000001วินาที) ไม่ใช่ใครอื่น... #อย่าตีเรา
จากตอนก่อนเริ่มคอนนั้นเราอยู่แทบติดเวทีใหญ่ พอจบคอนมาอยู่เวทีเล็กได้ไงไม่รู้ค่ะ.... งงมากมันเป็นสิ่งที่เหนือไสยศาสตร์จริงๆ
ตอนบ๊อบบี้บอกอย่าผลักกันนะครับ นี่แบบโอ้ยย พ่อพระมาโปรด พอหลังจากที่นางพูดจบทุกคนในหลุมก็เหมือนคลื่นทะเลเลยค่ะ
นี่เป็นหนึ่งโปรเจ็คลับรึเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ 5555555555 นับไม่ได้ว่าในคอนครั้งนี้เราเสียผีไปแล้วกี่ครั้ง สีกันยิ่งกว่าบ๊อบบี้บีไอในงานมีทตอนนั้น...
แล้วตอนสุดท้ายที่บ๊อบบี้โยนเสื้อลงมานั้นว่างเปล่ามากค่ะ... ไม่ได้เสื้อกับเค้าหรอกเพราะจบคอนก็อยู่ไกลเวทีใหญ่มาก55555555
พอโยนลงมาทุกคนเหมือนปลาสวายที่เจอขนมปัง ทุกคนกรูเข้าไปเพียงแค่ว่าขอลูบๆกลิ่นเหงื่อที่ติดเสื้อก็ยังดี พอมีคนเบียดเข้าไปแน่นอนว่า
คนที่โดนเบียดก็ต้องถอยออกมาโดยมิได้นัดหมาย แล้วตรงนั้นคือแน่น แน่นมากกกก ประตูไม่เปิดสักที สู้ทั้งคอนมาตายตอนจบ TT
ไม่รู้ว่าเหยียบเท้าใครหรือเปล่าต้องขออภัยจริงๆค่ะ TT
**เราจะไม่พูดถึงตอนที่เมนไปจุ๊บมือคนอื่นมันร้าวใจเราจะไม่พรูดดดดด (มึ*พูดไปแล้วค่ะ)
ถึงจะบ่นไปมากกว่า5000ตัวอักษร แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นคือปริ่มค่ะ
พอคอนเลิกยังรู้สึกแบบเฟลๆอยู่นะ มันไม่เต็มที่จริงๆด้วยอะไรหลายๆอย่างรวมทั้งสุขภาพตัวเองที่เป็นอยู่
แต่พอขึ้นแท็กซี่กลับบ้านมันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูก มันตื้นตันจริงๆ เรายิ้ม(หมายถึงยิ้ม
ตั้งแต่อยู่ในคอนเราก็ยิ้ม กรี้ดน้อยมาก เสียงจะหมดไปกับการดำน้ำอย่างบ้าคลั่ง- -
กลับบ้านมาอารมณ์ดิ่งมาก มีความสุขจนน้ำตาไหล แล้วก็กระวนกระวายใจว่าเมื่อไหร่จะได้เจออีก (เหมือนคนบ้า)
คือมันปริ่ม ยกมือถือขึ้นมาถ่ายน้อยมากกกก มันไม่มีอะไรดีไปกว่าการเก็บภาพด้วยสายตาของตัวเองหรอก
เอาจริงปะพูดสวยๆไปอย่างนั้นที่จริงแล้วคือหยิบมือถือออกมายากมากกกก โอ้ยยย ชีวิตต TT
เราอาจจะไม่ใช่แฟนคลับมาตั้งแต่ทีมบี อาจจะไม่ได้อยู่เคียงข้างในวันที่ลำบากแต่ก็ขอบคุณบุญกุศลอันน้อยนิดของตัวเองมาก
ที่สามารถกดบัตรทันแล้วได้ไปดูการแสดงสด เห็นหน้าใกล้ๆ ได้ฟังเพลงสดๆ เสียงของวอลคอลไลน์ที่เขาร่ำลือกันนั้น
มันไม่ได้เกินจริงไปเลยสักนิด เสียงไม่ตก เหมือนเปิดจากแผ่นเสียง เสียงจุนฮเว จินฮวาน ดงฮยอก ยุนฮยอง ที่เราเคยมองว่า
มันไม่ค่อยลงตัวกันเท่าไหร่จากความคิดเห็นที่ไม่น่ารักของเราเมื่อครั้งตอนเป็นทีมบี แต่วันนี้มันลบความคิดเห็นข้อนั้นของเราไปจนหมดสิ้น
เราไม่ได้อวยน้องจนเว่อนะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ขอบคุณที่มีชานอูเข้ามาเสริมทัพ ได้น้องเล็กที่น่ารักเข้ามาเพิ่ม
และนอกจากเสียงวอลคอลไลน์แล้วสิ่งที่ประทับใจมากๆคือแรพเปอร์ไลน์ ไม่ตกสักคำ ชัดทุกคำ ได้มาดูคอนนี่แบบเป็นบุญหูของตัวเองจริงๆ
ถึงบ๊อบจะดีดแรงเหมือนเมาข้าวเหนียวมะม่วง แต่ก็เอนเตอร์เทรนมากทุกโชว์ เล่นใหญ่ทุกโชว์
(แล้วไอ้คำว่าบร๊ะ โบร๊ก บร๊าก ไรนั่นคืออะไรใครรู้บอกเราด้วย ได้ยินทีไรคือขำ แล้วทำไมนี่มองว่าบ๊อบสวย สงสัยตัวเอง555555555555)
สุดท้ายนี้บอกเลยว่าประทับใจ ถ้าใครยังไม่ได้ไปดูมีโอกาสหน้าอยากให้ไปดูด้วยกันนะ
ขอบคูณทีมงานเฟโอ้ ขอบคุณทีมโปรเจ็ค(ซึ้งใจมาก) และขอบคุณมิตรภาพดีดีที่ได้พบในวันคอน
เวลาเห็นเด็กวัยยี่สิบทำงานหนักแล้วรู้สึกเหมือนมีแรงสู้มากขึ้นจริงๆ (สู้เพื่อเก็บเงินในคอนต่อไป)...
ปล.ชาวปลาสวายทั้งสองหลุมหรือเพื่อนๆคนอื่นสามารถมาแชร์เรื่องราวดีดีให้กันฟังได้นะคะ