เรื่องราวของผมเกิดขึ้นในวันที่16/04/59
ผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งในเฟสบุ๊คผมรู้สึกว่าผมชอบผู้หญิงคนนี้ผมเลือกที่จะเข้าไปส่องเฟสของเธอ
อยากจะทักไปหาแต่ไม่กล้าทักไปแต่ที่ดีคือเธอคนนั้นได้เป็นเพื่อนกับพี่สาวของผมซึ่งไม่ใช่พี่ที่แท้จริง
แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ผมก็เริ่มทักไปหาพี่สาวของผมบอกว่าเธอคนนี้น่ารักดีนะแต่ผมยังไม่ได้บอกว่าผมแอบชอบ แต่พี่ของผมก็ถามว่าคนไหน ผมก็เขิลๆที่จะบอก แต่แล้วผมก็ได้บอกชื่อให้กับพี่ได้รู้ว่าใคร พี่ถามกลับมาว่าชอบหรอ ไม่รู้ตอนนั้นผมเป็นไรอยู่เผลอพูดออกไปว่า"รักได้ป่ะ"
พี่ของผมก็เลยบอก ทักไปถามเลยแต่ผมดันไม่กล้าที่จะทักไป
วันต่อมาเป็นช่วงเวลากลางคือของวันที่17/04/59 ผมได้รวบรวมความกล้าที่จะทักเข้าไปหา
ก็รอตอบกลับมา แต่เห้ยยย. ตอบกลับมาคือดีใจมากผมก็ได้คุยกันไปเรื่อยๆ หาทุกคำพูดที่ต้องการจะได้เธอคนนี้มาเป็นแฟน แต่ช่วงที่คุยไปเพื่อนๆของเธอคนนี้ก็เริ่มที่จะเข้ามาโพสต์หน้าวอลของเธอ
แซวๆขำๆกันไปว่ามีเด็กเข้ามาจีบ ผมอ่านละก็ยิ้มๆไป เธอไม่เคยมีคนที่เข้ามารักเธอจริงๆเพราะอะไรผมก็ไม่รู้เพราะรูปร่างหน้าตาของเธอหรือเปล่า เธอเป็นฝ่ายที่ไปแอบรักคนอื่นซะมากกว่า
ผมก็ไม่รู้ผมจะจีบหรือขอเธอเป็นแฟนได้หรือเปล่าเพราะเห็นเพื่อนเธอพูดว่ามีคนเข้ามาแต่ไม่ยอมที่จะคบกับใครเลย ผมก็ลองดูสักตั้งนึง ผมก็เลยถามจีบเธอ แต่เธอให้จีบเฮ้ยๆๆ เขิลอีกระดับ
คุยๆกันไปเรื่อยๆก็เลยถามเป็นแฟนได้ไหม..?? เธอเงียบ...!!! ชวนคุยเรื่องอื่น..!!!
ตอนนั้นคิดในใจเหมือนจะพัง....!!! ผมก็เลยไปโพสต์หน้าวอลเธอ. เป็นแฟนกับผมนะครับ...!!
คอมเม้นกันไปกันมา...!!! เธอตอบกลับมาในแชทผมว่า"แฟน"
คือผมก็งงๆอยู่ว่าอะไรแฟน ถามไปถามมาก็คือคำตอบที่ได้..คือตกลงเป็นแฟนกันในวันที่ 18/04/59
เป็นวันถัดมาของวันที่17/04/59 เราคุยกันดึกมาก จนตกลงคบกับในวันที่สิบแปด
คบกันไปเรื่อยๆเราก็คอลหากันทุกวันเห็นหน้ากันผ่านโทรสับทุกวันได้มีโอกาสได้มาเจอกันจริงๆได้เจอหน้ากันจริงๆ จากที่ผมคิดว่าแค่ชอบความรู้สึกแค่ชอบเฉยๆกลับกลายเป็นความรักที่มีให้เธอ
จริงๆ เราได้นัดเจอกันบ่อยขึ้นๆ การนัดเจอกันของเราต้องมีเรื่องกินตลอดๆ จากนั้นเธอต้องกลับไปเรียนอีกครั้งมันทำให้ผมคิดถึงเธอมาก มีความสุขมากกับช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน..
เข้าเดือนที่สองที่เราได้คบกันเราเริ่มจะทะเลาะกันด้วยเรื่องต่างๆนาๆ แต่ก็ผ่านมันมาได้
ผมได้ตัดสินใจลงไปหาเธอที่เธอเรียนเพราะมันเป็นช่วงปิดเทอมของเธอพอดี เราจะลงไปกรุงเทพไปหางานทำกันเราได้อยู่ด้วยกันในคืนนั้นมันเป็นวันครบรอบสองเดือนของเราสองคนพอดี
จากนั้นเราได้ลงมากรุงเทพพร้อมกัน..เราได้มาพักกับพี่สาวของผมที่ผมบอกไปช่วงต้นๆแล้วที่เป็นเพื่อนกับเธอ เราอยู่ด้วยกันมากขึ้นๆ จนตัวเธอเองเริ่มเปลี่ยนไปเธออาจจะเหนื่อยเธออาจจะเบื่อที่อยู่ด้วยกันมากเกินไป เธอเป็นไรเธอไม่ยอมพูดเธอชอบประชดซะมากกว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไปมากจากที่เคยทะเลาะกันง้อเเปปเดียวก็หายแต่พอช่วงนี้เธอกลับเงียบเฉยๆโดยที่ไม่ได้ทะเลาะกันแต่ก่อนที่ผ่านมาทะเลาะกันก็เพราะอาจเป็นนิสัยผู้หญิงที่งี่เง่ากับเราเป็นเรื่องธรรมดา แต่นานวันๆเธอเริ่มที่จะเงียบลงๆเฉยชาทุกๆวันเข้าไปถามไรได้แค่เสียงลมไม่ก็เสียงตวาดใส่กลับมา หู้ยนุ้นนี่นั้น..!!!
ผมทำได้แค่คุย. ถามกับเธอโดยที่ไม่สามารถรับรู้ในสิ่งที่เธอเป็น เธอหนักขึ้นเรื่อยๆ จากความงี่เง่าจนผมคิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องงี่เง่าแล้วล่ะ เธอพยายามทุกอย่างเพื่อให้ผมทนเธอไม่ได้ เธอทำเหมือนจะให้ผมเป็นฝ่ายที่ถอยออกไปเอง มันเป็นช่วงเวลาที่คบกันได้สามเดือนพอดี เธอไม่ยอมเปิดใจคุยกันดีๆเธอมีไรไม่ยอมพูดยอมบอก ถามว่าเธอพูดกับผมไหมเธอพูดนะ แต่พูดน้อยมาก ถ้าผมไม่ถามจะไม่พูด ผมต้องย้ำคำถามเธอถึงจะยอมพูด ผมไม่รู้เธอมีเรื่องอะไรอยู่ในหัว ผมแค่อยากจะรับรู้ในสิ่งที่เธอเป็น..กับระยะเวลาสามเดือนที่มีให้กันมันมากมายจนไม่รู้จะอธิบายได้ยังไงแล้ว เวลาเธอยิ้มเวลาเธอหัวเราะผมมีความสุขมาก เธอเป็นความสุขของผม เธอเป็นมากกว่าคำว่าแฟน กว่าผมจะเจอเธอคนนี้ผมเจ็บช้ำมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว เธอคือคนที่ผมต้องการในทุกๆอย่างๆที่ผมโหยหา...เธอมีในตรงนั้นที่ผมต้องการ
แต่ในมุมกลับกันเธอต้องการผมบ้างไหม...???(ทุกคนอาจคิดว่าทำไมผมไม่ไปถามเธอว่าเธอต้องการผมไหม ซึ่งผมได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้วผมถามไรไปได้แค่เสียงลมและความเงียบกลับมา)
ถ้าคุณคิดว่าผู้ชายเริ่มจากร้อยไปศูนย์คุณคิดผิดผมเริ่มจากร้อยแล้วก็ยังคงเพิ่มไปเรื่อยๆ
แม้มาวันนี้ก็ยังไม่ได้คุยกันก็ตามแต่ เธอถามผม"ทนไม่ไหวก็เลิกได้นะ"ผมไม่เคยคิดจะเลิกคิดที่จะเบื่อ แต่ถามว่าผมเหนื่อยไหมผมท้อไหมกับสิ่งที่เป็นผมตอบได้เลยเหนื่อยมากท้อมากแต่ผมคิดว่ามันเป็นอุปสรรคให้ผมข้ามผ่านมันไปให้ได้ ผมสู้ สู้เพื่อความรักครั้งนี้
ผมเจอคนที่ใช่ของผมแล้วก็อยากจะรักษาเอาไว้..แต่มองกลับกันผมคือคนที่ใช่สำหรับเธอหรือเปล่า..?? นั้นผมไม่รู้...แต่ผมก็ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้...!!! ขอบคุณครับ... 🙏🏻
20/07/59
อย่าเลือกที่จะเงียบมากกว่าเลือกที่จะพูด
ผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งในเฟสบุ๊คผมรู้สึกว่าผมชอบผู้หญิงคนนี้ผมเลือกที่จะเข้าไปส่องเฟสของเธอ
อยากจะทักไปหาแต่ไม่กล้าทักไปแต่ที่ดีคือเธอคนนั้นได้เป็นเพื่อนกับพี่สาวของผมซึ่งไม่ใช่พี่ที่แท้จริง
แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ผมก็เริ่มทักไปหาพี่สาวของผมบอกว่าเธอคนนี้น่ารักดีนะแต่ผมยังไม่ได้บอกว่าผมแอบชอบ แต่พี่ของผมก็ถามว่าคนไหน ผมก็เขิลๆที่จะบอก แต่แล้วผมก็ได้บอกชื่อให้กับพี่ได้รู้ว่าใคร พี่ถามกลับมาว่าชอบหรอ ไม่รู้ตอนนั้นผมเป็นไรอยู่เผลอพูดออกไปว่า"รักได้ป่ะ"
พี่ของผมก็เลยบอก ทักไปถามเลยแต่ผมดันไม่กล้าที่จะทักไป
วันต่อมาเป็นช่วงเวลากลางคือของวันที่17/04/59 ผมได้รวบรวมความกล้าที่จะทักเข้าไปหา
ก็รอตอบกลับมา แต่เห้ยยย. ตอบกลับมาคือดีใจมากผมก็ได้คุยกันไปเรื่อยๆ หาทุกคำพูดที่ต้องการจะได้เธอคนนี้มาเป็นแฟน แต่ช่วงที่คุยไปเพื่อนๆของเธอคนนี้ก็เริ่มที่จะเข้ามาโพสต์หน้าวอลของเธอ
แซวๆขำๆกันไปว่ามีเด็กเข้ามาจีบ ผมอ่านละก็ยิ้มๆไป เธอไม่เคยมีคนที่เข้ามารักเธอจริงๆเพราะอะไรผมก็ไม่รู้เพราะรูปร่างหน้าตาของเธอหรือเปล่า เธอเป็นฝ่ายที่ไปแอบรักคนอื่นซะมากกว่า
ผมก็ไม่รู้ผมจะจีบหรือขอเธอเป็นแฟนได้หรือเปล่าเพราะเห็นเพื่อนเธอพูดว่ามีคนเข้ามาแต่ไม่ยอมที่จะคบกับใครเลย ผมก็ลองดูสักตั้งนึง ผมก็เลยถามจีบเธอ แต่เธอให้จีบเฮ้ยๆๆ เขิลอีกระดับ
คุยๆกันไปเรื่อยๆก็เลยถามเป็นแฟนได้ไหม..?? เธอเงียบ...!!! ชวนคุยเรื่องอื่น..!!!
ตอนนั้นคิดในใจเหมือนจะพัง....!!! ผมก็เลยไปโพสต์หน้าวอลเธอ. เป็นแฟนกับผมนะครับ...!!
คอมเม้นกันไปกันมา...!!! เธอตอบกลับมาในแชทผมว่า"แฟน"
คือผมก็งงๆอยู่ว่าอะไรแฟน ถามไปถามมาก็คือคำตอบที่ได้..คือตกลงเป็นแฟนกันในวันที่ 18/04/59
เป็นวันถัดมาของวันที่17/04/59 เราคุยกันดึกมาก จนตกลงคบกับในวันที่สิบแปด
คบกันไปเรื่อยๆเราก็คอลหากันทุกวันเห็นหน้ากันผ่านโทรสับทุกวันได้มีโอกาสได้มาเจอกันจริงๆได้เจอหน้ากันจริงๆ จากที่ผมคิดว่าแค่ชอบความรู้สึกแค่ชอบเฉยๆกลับกลายเป็นความรักที่มีให้เธอ
จริงๆ เราได้นัดเจอกันบ่อยขึ้นๆ การนัดเจอกันของเราต้องมีเรื่องกินตลอดๆ จากนั้นเธอต้องกลับไปเรียนอีกครั้งมันทำให้ผมคิดถึงเธอมาก มีความสุขมากกับช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน..
เข้าเดือนที่สองที่เราได้คบกันเราเริ่มจะทะเลาะกันด้วยเรื่องต่างๆนาๆ แต่ก็ผ่านมันมาได้
ผมได้ตัดสินใจลงไปหาเธอที่เธอเรียนเพราะมันเป็นช่วงปิดเทอมของเธอพอดี เราจะลงไปกรุงเทพไปหางานทำกันเราได้อยู่ด้วยกันในคืนนั้นมันเป็นวันครบรอบสองเดือนของเราสองคนพอดี
จากนั้นเราได้ลงมากรุงเทพพร้อมกัน..เราได้มาพักกับพี่สาวของผมที่ผมบอกไปช่วงต้นๆแล้วที่เป็นเพื่อนกับเธอ เราอยู่ด้วยกันมากขึ้นๆ จนตัวเธอเองเริ่มเปลี่ยนไปเธออาจจะเหนื่อยเธออาจจะเบื่อที่อยู่ด้วยกันมากเกินไป เธอเป็นไรเธอไม่ยอมพูดเธอชอบประชดซะมากกว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไปมากจากที่เคยทะเลาะกันง้อเเปปเดียวก็หายแต่พอช่วงนี้เธอกลับเงียบเฉยๆโดยที่ไม่ได้ทะเลาะกันแต่ก่อนที่ผ่านมาทะเลาะกันก็เพราะอาจเป็นนิสัยผู้หญิงที่งี่เง่ากับเราเป็นเรื่องธรรมดา แต่นานวันๆเธอเริ่มที่จะเงียบลงๆเฉยชาทุกๆวันเข้าไปถามไรได้แค่เสียงลมไม่ก็เสียงตวาดใส่กลับมา หู้ยนุ้นนี่นั้น..!!!
ผมทำได้แค่คุย. ถามกับเธอโดยที่ไม่สามารถรับรู้ในสิ่งที่เธอเป็น เธอหนักขึ้นเรื่อยๆ จากความงี่เง่าจนผมคิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องงี่เง่าแล้วล่ะ เธอพยายามทุกอย่างเพื่อให้ผมทนเธอไม่ได้ เธอทำเหมือนจะให้ผมเป็นฝ่ายที่ถอยออกไปเอง มันเป็นช่วงเวลาที่คบกันได้สามเดือนพอดี เธอไม่ยอมเปิดใจคุยกันดีๆเธอมีไรไม่ยอมพูดยอมบอก ถามว่าเธอพูดกับผมไหมเธอพูดนะ แต่พูดน้อยมาก ถ้าผมไม่ถามจะไม่พูด ผมต้องย้ำคำถามเธอถึงจะยอมพูด ผมไม่รู้เธอมีเรื่องอะไรอยู่ในหัว ผมแค่อยากจะรับรู้ในสิ่งที่เธอเป็น..กับระยะเวลาสามเดือนที่มีให้กันมันมากมายจนไม่รู้จะอธิบายได้ยังไงแล้ว เวลาเธอยิ้มเวลาเธอหัวเราะผมมีความสุขมาก เธอเป็นความสุขของผม เธอเป็นมากกว่าคำว่าแฟน กว่าผมจะเจอเธอคนนี้ผมเจ็บช้ำมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว เธอคือคนที่ผมต้องการในทุกๆอย่างๆที่ผมโหยหา...เธอมีในตรงนั้นที่ผมต้องการ
แต่ในมุมกลับกันเธอต้องการผมบ้างไหม...???(ทุกคนอาจคิดว่าทำไมผมไม่ไปถามเธอว่าเธอต้องการผมไหม ซึ่งผมได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้วผมถามไรไปได้แค่เสียงลมและความเงียบกลับมา)
ถ้าคุณคิดว่าผู้ชายเริ่มจากร้อยไปศูนย์คุณคิดผิดผมเริ่มจากร้อยแล้วก็ยังคงเพิ่มไปเรื่อยๆ
แม้มาวันนี้ก็ยังไม่ได้คุยกันก็ตามแต่ เธอถามผม"ทนไม่ไหวก็เลิกได้นะ"ผมไม่เคยคิดจะเลิกคิดที่จะเบื่อ แต่ถามว่าผมเหนื่อยไหมผมท้อไหมกับสิ่งที่เป็นผมตอบได้เลยเหนื่อยมากท้อมากแต่ผมคิดว่ามันเป็นอุปสรรคให้ผมข้ามผ่านมันไปให้ได้ ผมสู้ สู้เพื่อความรักครั้งนี้
ผมเจอคนที่ใช่ของผมแล้วก็อยากจะรักษาเอาไว้..แต่มองกลับกันผมคือคนที่ใช่สำหรับเธอหรือเปล่า..?? นั้นผมไม่รู้...แต่ผมก็ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้...!!! ขอบคุณครับ... 🙏🏻
20/07/59