ประเด็นคือ ผมเป็นผู้ชายและคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้ก็เป็นผู้ชาย ผมรู้จักเค้าผ่าน facebook ในระยะหนึ่งหล่ะ (ไม่เกิน 3 เดือน) แต่สุดท้ายพรหมลิขิตก็ทำให้เราได้มาพบกันโดยเรามาติวที่ ขอนแก่น สถานที่เดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผมมาคนเดียวครับ แต่เค้าก็ทักผมก่อนและชวนให้ผมมานั่งด้วยกับเพื่อนของเขา เพื่อนของเขาก็สุดจะดีเหลือเกินให้ความต้อนรับเป็นอย่างดี สามทั้งที่ติวกัน เขาคนนี้ก็ทำให้ผมหลงรักเขาในที่สุด เขาทั้งดี เอาใจใส่ผม ชอบพาผมไปกินโน้นเนี่ยนั้นอยู่บ่อย พาผมกนีติวไปร้องเพลงบ้าง ไปเที่ยวห้างบาง และวันสุดท้ายเขาก็ชวนผมไปอยู่ด้วย ตอนเย็นเราไปตลาดต้นตาลกันและพีคที่สุดตอนกลับไม่มีรถกลับ เราทั้งสองก็เลยตัดสินใจเดินตั้งแต่ต้นตาลจนถึง มข โดยที่ฝนก็ตกปรอยๆตลอดทาง (ผมก็ไม่รู้ผมเดินมากับมันได้ไง แท็กซี่แมร่งก็ไม่มีสักคัน) เราถึงห้องประมาณ ตีหนึ่งครับ แต่พอรุ่งเช้าเท่านั่นหล่ะตอนที่เขาจะกลับบุรีรัมย์ เขาก็กอดผมและก็กล่าวคำล่ำลา แต่สุดเมื่อเขาจึ้นรถสองแถวที่จะไป บขส ผมได้แต่ยืนมองจนสุดสายตาของผม ได้แต่คิดว่าชาตินี้เราคงจะเจอคนดีอย่างเขาได้ที่ใหน และสภาพผมตอนนี้มีแต่ความคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา
ทำยังให้หายคิดถึง คนที่เราพึ่งเห็นหน้าได้ 3 วัน