บทที่2 การพบกัน ตอนที่ 1/2
“กริ่งๆๆๆ” เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านเหล้า Darling ดัง ร้านเหล้าประจำเชส เมืองท่าที่แสนวุ่นวาย ฟังดูมันอาจเป็นแค่เสียงกระดิ่งหน้าร้านขายของทั่วไป แทบจะไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับ คีย์ บาร์เทนเดอร์ เจ้าของร้าน วันนี้เสียงมันช่างดูน่ารำคาญจริงๆ
“เชิญ”น้ำเสียงฟังดูเบื่อหน่าย เชื้อเชิญผู้ที่หลงผ่านเข้ามาในร้านให้นั่งลง
“ข้าต้องการห้องพัก และน้ำอุ่นสำหรับอาบ”
“ที่นี่ไม่มีของแบบนั้นหรอกหนู กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป” ยังไม่ทันพ้นเสียงเย้ยหยัน มีดสั้นปลายแหลมก็จ่ออยู่ที่คอของคีย์ ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าที ตาลุกโพลง หน้าซีดผาด เหงื่อผุดตามไรผม
“ข้าพูดกับเจ้าดีๆนะ หรือต้องพูดซ้ำ” เด็กผู้หญิงคนนี้แม้จะสวมใส่ผ้าคลุมหนังสัตว์แผ่นหนาอยู่ ก็ยังดูออกได้ไม่ยากว่ารูปร่างผอมบางเพียงใด แต่น่าประหลาดที่เด็กตัวเล็กเพียงเท่านี้ จะถือมีดสั้นได้อย่างคล่องแคล่วน่าแปลกจริง
“ขึ้นไปชั้นสองห้องที่สามซ้ายมือ เจ้าพักได้เลย ส่วนเรื่องน้ำอุ่นเดี๋ยวข้าจัดการให้ ข้าขอไปลดไฟลงอีกซักหน่อย ร้านนี้ชักจะร้อนเกินไปละ” คีย์ตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นานมากแล้วซินะที่ไม่ได้รู้สึกถึงความตื่นเต้น ของการสูบฉีดเลือดภายในกายแบบนี้ เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ ท่าทางไม่ธรรมดา
“ก็อกๆๆๆ เอาผ้าเช็ดตัว และเครื่องหอมมาให้ขอรับ”เป็นครั้งแรกที่ เคาะประตูอย่างเกร็งๆ คงเป็นเพราะว่ามีดสั้นที่จ่อคอหอย ยังฝากรอยแผลเล็กๆไว้ที่คอแม้จะดูเหมือนตัวเล็กๆ บอบบาง แต่ความเร็วขนาดนี้ หากข้าถอยเท้าช้ากว่านี้อีกนิด แผลคงได้ใหญ่กว่านี้เป็นแน่
“เข้ามาซิ ข้าไม่ได้ล็อค”เสียงเด็กสาวเชื้อเชิญ แต่ถึงกระนั้นข้าก็ยังเดินเข้าไปอย่างระวัง ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปที่โต๊ะกลมกลางห้องพักอย่างช้าๆ แม้จะมิได้ยืนอยู่ตรงนั้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงความตึงเครียด และบรรยากาศที่ไม่ปลอดภัย ข้าว่าห้องพักมันกว้างกว่านี้นะ ทำไมถึงรู้สึกแคบและอึดอัดเช่นนี้
“เจ้าจะยืนอยู่อีกนานมั้ย” เด็กสาวเจ้าของห้องพักเอ่ย พร้อมกับค่อยๆ ขยับร่างเล็กๆ ออกมาจากริมหน้าต่าง นัยน์ตากลมโตดุดันดูน่าหลงใหล เข้ากันได้ดีกับ ผิวสีน้ำผึ้งตัดกับผมดำขลับยาวจนเกือบถึงหัวเข่า ภาพเด็กสาวเบื้องหน้าทำให้คีย์รู้สึกประหลาด สวยงามชวนมอง แต่แผงไว้ด้วยความ น่ากลัว เหมือนมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่ภายใน
“มือเล็กๆ แบบนี้ ไม่น่าถือมีดจ่อคอคนได้เลย” ชายหนุ่มเผลอหลุดปากออกมาเบาๆ
“แล้วข้าต้องถืออะไรถึงจะเหมาะ เข็มกับด้ายรึ” เด็กสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น พร้อมเหลือบตามองชายที่อยู่เบื้องหน้า
“ข้าขอภัย”
“ถ้าเจ้าไม่อยากเดือนร้อน ก็ทำตัวเป็นคนบ้าใบ้ ไม่รู้ไม่เห็นซะ เข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม”
“ครับ” ข้าหยุดกลืนน้ำลาย ก่อนตอบรับด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ เพราะข้ารู้ความหมายของประโยดนั้นดี หากข้าอยากหาเรื่องใส่ตัว อยากทำลายอาชีพที่น่าเบื่อนี้ ข้าก็แค่.....
“กริ้งๆๆๆ” เสียงกระดิ่งนี้น่ารำคาญจริงๆข้าว่าคงต้องเอาอออกซะแล้วซิ
“เจ้าพ่อเล้า เจ้าให้ที่พักพิงกับเด็กผู้หญิงต่างเมืองหรือไม่” เสียงน่ารังเกียจเช่นนี้ดังออกมาจากปากของทินโท๊ดนักเลงโต ที่ด้านหลังแบกค้อนใหญ่มาสองอัน และแผลบนใบหน้าแลดูยังไม่นานนัก คงจะพึ่งโดนใครกรีดมาเป็นแน่ ผ้าพันแผลยังดูชุ่มด้วยเลือดอยู่เลย
“เจ้าซื่อบื้อเอ้ย ข้าพูดกับเจ้าอยู่ หูหนวกหรือไง ยืนเหม่ออยู่ได้” ทินโท๊ดพูดพรางกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มให้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ขอรับนายท่าน ข้าได้ให้ที่พักแก่เด็กสาวจริง นางพักอยู่ชั้นบนครับ เชิญท่านตามสบาย” เสียงหัวเราะดังลั่นร้าน
“เจ้านี่มันรักตัวกลัวตายจริงๆ นังเด็กนั่นมันต้องชดใช้ที่มันทำกับข้าแบบนี้ พวกเจ้าขึ้นไปลากมันลงมา ข้าจะทำให้มันได้รู้ว่า อย่าได้คิดมาสะเออะทำให้ข้าโกรธ” พอสิ้นเสียง ลูกน้องของทินโท๊ดก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง หมายจะเข้าไปลากตัวนังเด็กน้อย ที่อาจหาญทำร้ายหัวหน้าของตน ออกมาชำระโทษ
“ตู้มมม!!!” ไม่นานเสียงดังสนั่นจากการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น
“พวกเจ้านี่มันอะไรกัน กับเด็กตัวนิดเดียว ไม่ต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้” ทินโท๊ดเอ่ยอย่างกระหยิมยิ้มย่อง ในอำนาจที่มีอยู่น้อยนิดของตัวเอง แต่ทะว่าเมื่อหันหลังกลับไป สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า กลับไม่ใช่สิ่งที่เจ้าทินโท๊ดคิด สิ่งที่พุ่งทะยานลงมาจากชั้นสอง ตกลงกระแทกกับโต๊ะกลมด้านล่างร้าน กลับเป็นร่างของชายฉกรรจ์ผู้เป็นผู้รับคำสั่ง
“ ไอ้พวกโง่ มันก็แค่เด็ก ทำไมถึงอ่อนหัดแบบนี้”
“อย่าว่าพวกมันเลย ถ้าพวกมันจะผิด ก็ผิดที่เป็นลูกน้องเจ้า ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามายุ่งกับข้า ทำไมต้องให้ข้าพูดซ้ำซาก เรารีบมาทำเรื่องให้มันจบดีไหม” เด็กสาวยังไม่ทันเอ่ยจบ ทินโท๊ด ชายร่างใหญ่ที่เอาแต่กร่างไปทั่วเมือง ก็ร้องลั่นออกไปจากร้าน ทิ้งให้ลูกน้องนอนเจ็บอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ใยดี
“เจ้าชอบมีปัญหารึ บาร์เทนเดอร์”
“ข้าต้องขออภัย หากทำให้ท่านรำคาญใจ แต่ข้ากลัวจะโดนทำร้ายเลยต้องพูดออกไป”คีย์ พูดแบบเสียมิได้พลางหลบสายตา จากดวงตาที่แข็งกร้าวของเด็กสาวที่แสนจะดุดัน
“ข้าหวังว่าคงจะไม่เห็นพวกเจ้าเป็นครั้งที่สองนะ” พอสิ้นเสียงลูกน้องของทินโท๊ดก็ค่อยๆ กระ
กระสนออกจากร้านไปอย่างทุลักทุเล
มันน่าสนุกจริงๆ เด็กคนนี้ มาดูซิว่าเจ้าจะทำให้ข้าสนุกได้มากแค่ไหน คีย์ยิ้มอย่างมีนัย ชีวิตที่แสนเหี่ยวเฉา ชักจะรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาแล้วซิ นานแล้วซินะที่ร้านนี้ มันขาดสีสัน ขอให้เป็นเธอนะเด็กน้อย ข้าจะได้หลุดพ้นจากที่นี่ซะที
ตินนาส บทที่ 2 การพบกัน ตอนที่ 1/2
“กริ่งๆๆๆ” เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านเหล้า Darling ดัง ร้านเหล้าประจำเชส เมืองท่าที่แสนวุ่นวาย ฟังดูมันอาจเป็นแค่เสียงกระดิ่งหน้าร้านขายของทั่วไป แทบจะไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับ คีย์ บาร์เทนเดอร์ เจ้าของร้าน วันนี้เสียงมันช่างดูน่ารำคาญจริงๆ
“เชิญ”น้ำเสียงฟังดูเบื่อหน่าย เชื้อเชิญผู้ที่หลงผ่านเข้ามาในร้านให้นั่งลง
“ข้าต้องการห้องพัก และน้ำอุ่นสำหรับอาบ”
“ที่นี่ไม่มีของแบบนั้นหรอกหนู กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป” ยังไม่ทันพ้นเสียงเย้ยหยัน มีดสั้นปลายแหลมก็จ่ออยู่ที่คอของคีย์ ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าที ตาลุกโพลง หน้าซีดผาด เหงื่อผุดตามไรผม
“ข้าพูดกับเจ้าดีๆนะ หรือต้องพูดซ้ำ” เด็กผู้หญิงคนนี้แม้จะสวมใส่ผ้าคลุมหนังสัตว์แผ่นหนาอยู่ ก็ยังดูออกได้ไม่ยากว่ารูปร่างผอมบางเพียงใด แต่น่าประหลาดที่เด็กตัวเล็กเพียงเท่านี้ จะถือมีดสั้นได้อย่างคล่องแคล่วน่าแปลกจริง
“ขึ้นไปชั้นสองห้องที่สามซ้ายมือ เจ้าพักได้เลย ส่วนเรื่องน้ำอุ่นเดี๋ยวข้าจัดการให้ ข้าขอไปลดไฟลงอีกซักหน่อย ร้านนี้ชักจะร้อนเกินไปละ” คีย์ตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นานมากแล้วซินะที่ไม่ได้รู้สึกถึงความตื่นเต้น ของการสูบฉีดเลือดภายในกายแบบนี้ เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ ท่าทางไม่ธรรมดา
“ก็อกๆๆๆ เอาผ้าเช็ดตัว และเครื่องหอมมาให้ขอรับ”เป็นครั้งแรกที่ เคาะประตูอย่างเกร็งๆ คงเป็นเพราะว่ามีดสั้นที่จ่อคอหอย ยังฝากรอยแผลเล็กๆไว้ที่คอแม้จะดูเหมือนตัวเล็กๆ บอบบาง แต่ความเร็วขนาดนี้ หากข้าถอยเท้าช้ากว่านี้อีกนิด แผลคงได้ใหญ่กว่านี้เป็นแน่
“เข้ามาซิ ข้าไม่ได้ล็อค”เสียงเด็กสาวเชื้อเชิญ แต่ถึงกระนั้นข้าก็ยังเดินเข้าไปอย่างระวัง ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปที่โต๊ะกลมกลางห้องพักอย่างช้าๆ แม้จะมิได้ยืนอยู่ตรงนั้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงความตึงเครียด และบรรยากาศที่ไม่ปลอดภัย ข้าว่าห้องพักมันกว้างกว่านี้นะ ทำไมถึงรู้สึกแคบและอึดอัดเช่นนี้
“เจ้าจะยืนอยู่อีกนานมั้ย” เด็กสาวเจ้าของห้องพักเอ่ย พร้อมกับค่อยๆ ขยับร่างเล็กๆ ออกมาจากริมหน้าต่าง นัยน์ตากลมโตดุดันดูน่าหลงใหล เข้ากันได้ดีกับ ผิวสีน้ำผึ้งตัดกับผมดำขลับยาวจนเกือบถึงหัวเข่า ภาพเด็กสาวเบื้องหน้าทำให้คีย์รู้สึกประหลาด สวยงามชวนมอง แต่แผงไว้ด้วยความ น่ากลัว เหมือนมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่ภายใน
“มือเล็กๆ แบบนี้ ไม่น่าถือมีดจ่อคอคนได้เลย” ชายหนุ่มเผลอหลุดปากออกมาเบาๆ
“แล้วข้าต้องถืออะไรถึงจะเหมาะ เข็มกับด้ายรึ” เด็กสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น พร้อมเหลือบตามองชายที่อยู่เบื้องหน้า
“ข้าขอภัย”
“ถ้าเจ้าไม่อยากเดือนร้อน ก็ทำตัวเป็นคนบ้าใบ้ ไม่รู้ไม่เห็นซะ เข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม”
“ครับ” ข้าหยุดกลืนน้ำลาย ก่อนตอบรับด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ เพราะข้ารู้ความหมายของประโยดนั้นดี หากข้าอยากหาเรื่องใส่ตัว อยากทำลายอาชีพที่น่าเบื่อนี้ ข้าก็แค่.....
“กริ้งๆๆๆ” เสียงกระดิ่งนี้น่ารำคาญจริงๆข้าว่าคงต้องเอาอออกซะแล้วซิ
“เจ้าพ่อเล้า เจ้าให้ที่พักพิงกับเด็กผู้หญิงต่างเมืองหรือไม่” เสียงน่ารังเกียจเช่นนี้ดังออกมาจากปากของทินโท๊ดนักเลงโต ที่ด้านหลังแบกค้อนใหญ่มาสองอัน และแผลบนใบหน้าแลดูยังไม่นานนัก คงจะพึ่งโดนใครกรีดมาเป็นแน่ ผ้าพันแผลยังดูชุ่มด้วยเลือดอยู่เลย
“เจ้าซื่อบื้อเอ้ย ข้าพูดกับเจ้าอยู่ หูหนวกหรือไง ยืนเหม่ออยู่ได้” ทินโท๊ดพูดพรางกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มให้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ขอรับนายท่าน ข้าได้ให้ที่พักแก่เด็กสาวจริง นางพักอยู่ชั้นบนครับ เชิญท่านตามสบาย” เสียงหัวเราะดังลั่นร้าน
“เจ้านี่มันรักตัวกลัวตายจริงๆ นังเด็กนั่นมันต้องชดใช้ที่มันทำกับข้าแบบนี้ พวกเจ้าขึ้นไปลากมันลงมา ข้าจะทำให้มันได้รู้ว่า อย่าได้คิดมาสะเออะทำให้ข้าโกรธ” พอสิ้นเสียง ลูกน้องของทินโท๊ดก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง หมายจะเข้าไปลากตัวนังเด็กน้อย ที่อาจหาญทำร้ายหัวหน้าของตน ออกมาชำระโทษ
“ตู้มมม!!!” ไม่นานเสียงดังสนั่นจากการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น
“พวกเจ้านี่มันอะไรกัน กับเด็กตัวนิดเดียว ไม่ต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้” ทินโท๊ดเอ่ยอย่างกระหยิมยิ้มย่อง ในอำนาจที่มีอยู่น้อยนิดของตัวเอง แต่ทะว่าเมื่อหันหลังกลับไป สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า กลับไม่ใช่สิ่งที่เจ้าทินโท๊ดคิด สิ่งที่พุ่งทะยานลงมาจากชั้นสอง ตกลงกระแทกกับโต๊ะกลมด้านล่างร้าน กลับเป็นร่างของชายฉกรรจ์ผู้เป็นผู้รับคำสั่ง
“ ไอ้พวกโง่ มันก็แค่เด็ก ทำไมถึงอ่อนหัดแบบนี้”
“อย่าว่าพวกมันเลย ถ้าพวกมันจะผิด ก็ผิดที่เป็นลูกน้องเจ้า ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามายุ่งกับข้า ทำไมต้องให้ข้าพูดซ้ำซาก เรารีบมาทำเรื่องให้มันจบดีไหม” เด็กสาวยังไม่ทันเอ่ยจบ ทินโท๊ด ชายร่างใหญ่ที่เอาแต่กร่างไปทั่วเมือง ก็ร้องลั่นออกไปจากร้าน ทิ้งให้ลูกน้องนอนเจ็บอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ใยดี
“เจ้าชอบมีปัญหารึ บาร์เทนเดอร์”
“ข้าต้องขออภัย หากทำให้ท่านรำคาญใจ แต่ข้ากลัวจะโดนทำร้ายเลยต้องพูดออกไป”คีย์ พูดแบบเสียมิได้พลางหลบสายตา จากดวงตาที่แข็งกร้าวของเด็กสาวที่แสนจะดุดัน
“ข้าหวังว่าคงจะไม่เห็นพวกเจ้าเป็นครั้งที่สองนะ” พอสิ้นเสียงลูกน้องของทินโท๊ดก็ค่อยๆ กระ
มันน่าสนุกจริงๆ เด็กคนนี้ มาดูซิว่าเจ้าจะทำให้ข้าสนุกได้มากแค่ไหน คีย์ยิ้มอย่างมีนัย ชีวิตที่แสนเหี่ยวเฉา ชักจะรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาแล้วซิ นานแล้วซินะที่ร้านนี้ มันขาดสีสัน ขอให้เป็นเธอนะเด็กน้อย ข้าจะได้หลุดพ้นจากที่นี่ซะที