เราปกติปะที่รู้สึกแอนตี้ญาติตัวเอง

วันหยุดยาวนี่เรามีทั้งความสุขและความทุกข์ที่สุขแน่ๆคือได้หยุดเรียน555แต่สิ่งที่เราไม่ชอบถึงขั้นเกลียดคือมันเป็นวันรวมญาติเวลาญาติมาที่ไรเราจะรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเห็นหน้าอยากคุยเท่าไหร่ความรู้สึกเหมือนมันอธิบายไม่ถูกคือมันไม่รู้จะทำอะไรอะและที่สำคัญคือช่วงวันหยุดยาวของปีก่อนทุกคนตื่นมากินข้าวเช้ากันบ้านเราอยู่ตรงข้ามกับบ้านยายซึ่งเป็นที่ๆญาติๆอยู่เราเดินไปก็จะไปกินข้าวแหละน้าทักมาบอกอ้าว!ว่าอยู่ลืมใครไปหาไรกินในครัวนะเค้ากินกันหมดแล้ว ฉึก! ตอน้นคือมันจี๊ดเลยแล้วเราเป็นคนที่ไม่ชอบเด็กเวลาญาติมาแน่นอนละเด็กๆต้องมาและหลานคนหนึ่งของเรามันค่ะแม้มันจะไม่กี่ขวบเราก็รู้สึกไม่ชอบมันละเพราะเราเกลียดเด็กเป็นพื้นอยู่ละเจอเด็กนิสัยแย่ๆยิ่งเกลียดตอนนี้ญาติๆมากันอีกละรู้สึกว่ามาทำไม? แต่เราก็ต้องไปเจอหน้าเค้าทุกครั้งที่มาอีกเหมือนเดิมไม่งั้นก็โดนด่าและอีกเรื่องที่ชอบถามกันคือเรื่องเรียนถามได้ถามดีพอตอบไปเท่านั้นแหละทำไมไม่อย่างงั้นอย่างงี้ล่ะเฮ้อ..ก็รู้ว่าอยากแนะนำทำไมไม่ไปสอบที่รร....ล่ะ เราก็บอกเกรดโอเน็ตไม่ถึงก็ยังจะพูดต่อไปอย่างงั้นอย่างงี้เราก็หาข้อมูมาละมันต้องมีคุณสมบัติเยอะเพราะเป็น รร.ใหญ่ เบื่อมาก! ทำเหมือนรู้อยู่คนเดียว เราเคยระบายให้เพื่อนฟังเค้าก็ไม่พูดไม่ตอบเงียบเหมือนเราเป็นตัวประหลาดเราขอคำปรึกษาเค้าก็เงียบไม่อยากยุ่งรึเปล่า? โดยนิสัยส่วนตัวก็เป็นคนโลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ที่บ้านมองเราเหมือนเด็กที่มีปัญหามากๆ แล้วจะให้ทำไง??