ฉันเคยได้อ่านบล็อกที่เขียนถึงเรื่องราวของผู้หญิงคนนึงที่แอบชอบผู้ชายที่ถ่ายรูปบ้านข้างๆ มานานกว่า3ปี เค้าเขียนไว้น่ารักดีนะ
https://storylog.co/story/57147c62fa67eb4319806a53
พอหลังจากนั้นก็ได้ตามเข้าไปในไอจีของคุณบ้านข้างๆ เค้าถ่ายภาพท้องฟ้าที่มุมเดิม แต่มีลักษณะที่แตกต่างกันออกไป มันบ่งบอกได้ถึงอะไรหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะความผู้สึกของคนถ่ายภาพนั้น
ฉันเคยถ่ายภาพเดิมๆ ลักษณะคล้ายๆ กับคุณบ้านข้างๆ คนนี้ ถึง 2 ครั้ง แต่มันแตกต่างกันออกไป
ครั้งแรก มีคนๆ นึงที่เดินเข้ามาในชีวิตฉัน ในวันที่ฉันกำลังเดี้ยง เค้ามีเพียงความหวังดีกับความห่วงใย ยื่นไหล่ให้เกาะในวันที่ฉันกำลังจะล้ม ไปรับไปส่ง พาไปโรงพยาบาล อยู่เฝ้าทั้งๆ ที่ตัวเองทำงานกลับมาค่ำมืดดึกดื่น แต่ฉันกลับปฏิเสธความหวังดีของเค้าอย่างไร้เยื่อใย จนวันนึงที่เค้ากำลังจะเดินออกไป ฉันทำได้แค่เพียงส่งรูปภาพเดิมๆ ให้เค้าในทุกเช้าที่ฉันตื่น ทุกเช้าก่อนไปทำงาน ฉันจะตื่นมาเพื่อถ่ายรูปท้องฟ้ามุมเดิม ที่ระเบียงห้อง พร้อมทั้งกดส่งไปโดยไม่มีการพิมพ์อะไรเพิ่มเติม ฉันมักจะตื่นให้ทัน 6.15 เพื่อลุกขึ้นมาถ่ายภาพท้องฟ้าที่มุมเดิม เพราะคิดว่าเวลานี้ท้องฟ้าสวยที่สุด ก่อนจะใช้เวลาขณะปลดทุกข์ในห้องน้ำ ทำการเลือกภาพที่คิดว่าสวยที่สุดกดส่งไปให้เค้า ฉันทำแบบนี้อยู่หลายเดือน เพียงเพื่อต้องการสื่อสารให้เค้ารับรู้ผ่านภาพถ่ายว่า "ในทุกๆ วัน ฉันตั้งใจนะ" ตั้งใจจะลุกขึ้นมาถ่ายภาพ ตั้งใจส่งไปให้ ตั้งใจจะปลุกตอนเช้า ตั้งใจจะบอกว่าวันนี้ตื่นแล้วนะ ตั้งใจจะบอกว่ากำลังอาบน้ำไปรร. ละนะ ตั้งใจจะบอกว่าวันนี้ท้องฟ้าสวยดี วันนี้หนูลุกไปทำงานไหว วันนี้หนูไม่ปวดหลัง วันนี้หนูกินนมที่ซื้อไว้ให้แล้วนะ ตั้งใจจะบอกว่าหนูรับรู้ในสิ่งที่พี่พยายามแล้วนะ และตั้งใจจะบอกว่าหนูรู้สึกดีกับพี่นะ เพียงเพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด แต่เลือกที่จะสื่อสารผ่านภาพท้องฟ้าในตอนเช้าของทุกๆ วัน ด้วยความที่อีกฝั่งเค้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการสื่อสาร เค้าก็ค่อยๆ หายไป สิ่งที่เหลือทิ้งไว้คือ ข้อความสุดท้าย ภาพท้องฟ้าถ่ายจากระเบียงห้องตอน 6.15 ที่พี่เค้าไม่ได้เข้ามาอ่านอีกเลย พอกลับมานึกดู พี่เค้าอาจจะเข้าใจว่า ภาพท้องฟ้าที่ส่งไปตอนเช้าทุกๆ วัน คงส่งเพื่อจะบอก สวัสดีวันจันทร์ สุขสันต์วันอังคาร รึเช้าวันพุธที่สดใส เหมือนกับที่ผู้ใหญ่ชอบส่งกันเป็นทอดๆ ก็ได้เนอะ ใครจะรู้ว่า "ในทุกๆวัน ฉันตั้งใจ"
ครั้งที่สอง ฉันเลือกที่จะสื่อสารกับความสัมพันธ์ที่ได้สิ้นสุดลงไปแล้ว แต่ไม่สามารถพูดหรือแสดงความรู้สึกอะไรได้อีก เพียงเพราะอีกฝ่ายเลือกที่จะเดินจากไป และตัดขาดการติดต่อทุกช่องทาง ฉันเลือกที่จะถ่ายรูปท้องฟ้าอีกครั้ง แต่แตกต่างกันตรงที่เป็นท้องฟ้าในตอนสาย ในเวลาที่แดดเปรี้ยง ท้องฟ้าจะสวยเป็นพิเศษ เพราะเห็นก้อนเมฆชัดเจน มันบอกความรู้สึกอะไรได้หลายๆ อย่าง ครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่พูด แต่เพราะพูดไป แสดงออกไป อีกฝ่ายก็ยิ่งเดินออกไปไกลกว่าเดิม ฉันพยายามสื่อสารให้เค้ารับรู้ผ่านภาพถ่ายอยู่ครึ่งเดือนได้ เพียงเพราะรู้สึก รู้สึกอยากคุย รู้สึกอยากทัก รู้สึกอยากถาม วันนี้หนูตื่นแล้ว พี่ตื่นยัง? วันนี้หนูอารมณ์ดี เหมือนที่ท้องฟ้าสดใส วันนี้หนูเหงา เหมือนที่ท้องฟ้าสีหม่น วันนี้หนูฮึด เหมือนที่ท้องฟ้ากำลังมีแดดเปรี้ยง พี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย? โอเคมั้ย? วันนี้หนูอยู่นี่นะ พี่อยู่ไหน เห็นก้อนเมฆเหมือนที่เห็นรึป่าว ถ้าเห็นคล้ายๆ กัน แสดงว่าเราอยู่ใกล้ๆ กันนี่แหละ เพียงเพราะยังรู้สึก รู้สึกคิดถึง รู้สึกเหมือนเดิม แต่พูดไม่ได้ ทักไม่ได้ ติดต่อไม่ได้ โทถามไม่ได้ สิ่งที่ได้รับกลับมาจากการสื่อสารความรู้สึกด้วยรูปภาพท้องฟ้าในครั้งนี้ คือ ความเงียบ ไม่ขึ้นแม้แต่คำว่า "อ่านแล้ว" เมื่อสิ่งที่พยายามมันส่งไปไม่ถึงคนที่เราต้องการจะสื่อสาร ไม่ว่าด้วยเหตุผลที่เค้าไม่เข้าใจ ไม่รับรู้ หรืออะไรก็ตาม สุดท้ายสิ่งที่ทำได้ คือ "ยังรู้สึก"
หลายครั้งที่ฉันเลือกภาพ แต่สุดท้ายก็ลบแล้วออกจากช่องแชทนั้นไป และแม้ว่าในวันนี้ ฉันเลือกที่จะไม่ส่งภาพแล้ว แต่ฉันยังคงชอบถ่ายภาพท้องฟ้าเหมือนเดิม พร้อมกับทุกครั้งที่ถ่าย จะมีความรู้สึกของคนถ่ายแอบแฝงอยู่ในภาพถ่ายนั้นเสมอ
⭐️ บางที การเอ่ยปากก็ไม่สามารถสื่อสารความรู้สึกที่มีทั้งหมดได้ ภาพถ่ายก็เช่นกัน เพราะความรู้สึก
ยากที่จะอธิบาย ขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะสื่อสารแบบไหน และผู้รับพร้อมที่จะรับรู้หรือไม่ อย่างไร แค่นั้นเอง ⭐️
มาแชร์กันน ตอน ให้รูปเล่าเรื่อง
พอหลังจากนั้นก็ได้ตามเข้าไปในไอจีของคุณบ้านข้างๆ เค้าถ่ายภาพท้องฟ้าที่มุมเดิม แต่มีลักษณะที่แตกต่างกันออกไป มันบ่งบอกได้ถึงอะไรหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะความผู้สึกของคนถ่ายภาพนั้น
ฉันเคยถ่ายภาพเดิมๆ ลักษณะคล้ายๆ กับคุณบ้านข้างๆ คนนี้ ถึง 2 ครั้ง แต่มันแตกต่างกันออกไป
ครั้งแรก มีคนๆ นึงที่เดินเข้ามาในชีวิตฉัน ในวันที่ฉันกำลังเดี้ยง เค้ามีเพียงความหวังดีกับความห่วงใย ยื่นไหล่ให้เกาะในวันที่ฉันกำลังจะล้ม ไปรับไปส่ง พาไปโรงพยาบาล อยู่เฝ้าทั้งๆ ที่ตัวเองทำงานกลับมาค่ำมืดดึกดื่น แต่ฉันกลับปฏิเสธความหวังดีของเค้าอย่างไร้เยื่อใย จนวันนึงที่เค้ากำลังจะเดินออกไป ฉันทำได้แค่เพียงส่งรูปภาพเดิมๆ ให้เค้าในทุกเช้าที่ฉันตื่น ทุกเช้าก่อนไปทำงาน ฉันจะตื่นมาเพื่อถ่ายรูปท้องฟ้ามุมเดิม ที่ระเบียงห้อง พร้อมทั้งกดส่งไปโดยไม่มีการพิมพ์อะไรเพิ่มเติม ฉันมักจะตื่นให้ทัน 6.15 เพื่อลุกขึ้นมาถ่ายภาพท้องฟ้าที่มุมเดิม เพราะคิดว่าเวลานี้ท้องฟ้าสวยที่สุด ก่อนจะใช้เวลาขณะปลดทุกข์ในห้องน้ำ ทำการเลือกภาพที่คิดว่าสวยที่สุดกดส่งไปให้เค้า ฉันทำแบบนี้อยู่หลายเดือน เพียงเพื่อต้องการสื่อสารให้เค้ารับรู้ผ่านภาพถ่ายว่า "ในทุกๆ วัน ฉันตั้งใจนะ" ตั้งใจจะลุกขึ้นมาถ่ายภาพ ตั้งใจส่งไปให้ ตั้งใจจะปลุกตอนเช้า ตั้งใจจะบอกว่าวันนี้ตื่นแล้วนะ ตั้งใจจะบอกว่ากำลังอาบน้ำไปรร. ละนะ ตั้งใจจะบอกว่าวันนี้ท้องฟ้าสวยดี วันนี้หนูลุกไปทำงานไหว วันนี้หนูไม่ปวดหลัง วันนี้หนูกินนมที่ซื้อไว้ให้แล้วนะ ตั้งใจจะบอกว่าหนูรับรู้ในสิ่งที่พี่พยายามแล้วนะ และตั้งใจจะบอกว่าหนูรู้สึกดีกับพี่นะ เพียงเพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด แต่เลือกที่จะสื่อสารผ่านภาพท้องฟ้าในตอนเช้าของทุกๆ วัน ด้วยความที่อีกฝั่งเค้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการสื่อสาร เค้าก็ค่อยๆ หายไป สิ่งที่เหลือทิ้งไว้คือ ข้อความสุดท้าย ภาพท้องฟ้าถ่ายจากระเบียงห้องตอน 6.15 ที่พี่เค้าไม่ได้เข้ามาอ่านอีกเลย พอกลับมานึกดู พี่เค้าอาจจะเข้าใจว่า ภาพท้องฟ้าที่ส่งไปตอนเช้าทุกๆ วัน คงส่งเพื่อจะบอก สวัสดีวันจันทร์ สุขสันต์วันอังคาร รึเช้าวันพุธที่สดใส เหมือนกับที่ผู้ใหญ่ชอบส่งกันเป็นทอดๆ ก็ได้เนอะ ใครจะรู้ว่า "ในทุกๆวัน ฉันตั้งใจ"
ครั้งที่สอง ฉันเลือกที่จะสื่อสารกับความสัมพันธ์ที่ได้สิ้นสุดลงไปแล้ว แต่ไม่สามารถพูดหรือแสดงความรู้สึกอะไรได้อีก เพียงเพราะอีกฝ่ายเลือกที่จะเดินจากไป และตัดขาดการติดต่อทุกช่องทาง ฉันเลือกที่จะถ่ายรูปท้องฟ้าอีกครั้ง แต่แตกต่างกันตรงที่เป็นท้องฟ้าในตอนสาย ในเวลาที่แดดเปรี้ยง ท้องฟ้าจะสวยเป็นพิเศษ เพราะเห็นก้อนเมฆชัดเจน มันบอกความรู้สึกอะไรได้หลายๆ อย่าง ครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่พูด แต่เพราะพูดไป แสดงออกไป อีกฝ่ายก็ยิ่งเดินออกไปไกลกว่าเดิม ฉันพยายามสื่อสารให้เค้ารับรู้ผ่านภาพถ่ายอยู่ครึ่งเดือนได้ เพียงเพราะรู้สึก รู้สึกอยากคุย รู้สึกอยากทัก รู้สึกอยากถาม วันนี้หนูตื่นแล้ว พี่ตื่นยัง? วันนี้หนูอารมณ์ดี เหมือนที่ท้องฟ้าสดใส วันนี้หนูเหงา เหมือนที่ท้องฟ้าสีหม่น วันนี้หนูฮึด เหมือนที่ท้องฟ้ากำลังมีแดดเปรี้ยง พี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย? โอเคมั้ย? วันนี้หนูอยู่นี่นะ พี่อยู่ไหน เห็นก้อนเมฆเหมือนที่เห็นรึป่าว ถ้าเห็นคล้ายๆ กัน แสดงว่าเราอยู่ใกล้ๆ กันนี่แหละ เพียงเพราะยังรู้สึก รู้สึกคิดถึง รู้สึกเหมือนเดิม แต่พูดไม่ได้ ทักไม่ได้ ติดต่อไม่ได้ โทถามไม่ได้ สิ่งที่ได้รับกลับมาจากการสื่อสารความรู้สึกด้วยรูปภาพท้องฟ้าในครั้งนี้ คือ ความเงียบ ไม่ขึ้นแม้แต่คำว่า "อ่านแล้ว" เมื่อสิ่งที่พยายามมันส่งไปไม่ถึงคนที่เราต้องการจะสื่อสาร ไม่ว่าด้วยเหตุผลที่เค้าไม่เข้าใจ ไม่รับรู้ หรืออะไรก็ตาม สุดท้ายสิ่งที่ทำได้ คือ "ยังรู้สึก"
หลายครั้งที่ฉันเลือกภาพ แต่สุดท้ายก็ลบแล้วออกจากช่องแชทนั้นไป และแม้ว่าในวันนี้ ฉันเลือกที่จะไม่ส่งภาพแล้ว แต่ฉันยังคงชอบถ่ายภาพท้องฟ้าเหมือนเดิม พร้อมกับทุกครั้งที่ถ่าย จะมีความรู้สึกของคนถ่ายแอบแฝงอยู่ในภาพถ่ายนั้นเสมอ
⭐️ บางที การเอ่ยปากก็ไม่สามารถสื่อสารความรู้สึกที่มีทั้งหมดได้ ภาพถ่ายก็เช่นกัน เพราะความรู้สึก