เพื่อนสนิท ของฉัน

อ่านมาหลายแบบเกี่ยวกับเรื่องความรักสมัยยังเป็นวัยรุ่นมีหลายรูปแบบส่วนใหญ่เจอแต่เรื่องฟินๆทั้งนั้นเลยวันนี้เราเลยมาขอเล่าเรื่องของเราบ้างมันอาจจะไม่ได้ฟินเวอร์เหมือนคนอื่นๆแต่เราคิดว่ามันคิดว่าทรงจำดีๆในสมันเรียนทั้งเองเลยอยากจะมาแชร์ให้ทุกคนอ่านและเราคิดว่าหลายคนอาจจะมีโมเมนต์นี้ในช่วงเรียนก็เป็นได้
            เรื่องมีมีอยู่ว่า(ย้อนไปเมื่อ5ปีที่แล้ว)เราเป็นนักเรียนมอ.ปลายที่กำลังตื่นเต้นกับการเปิดเรื่องใหม่และได้ใสาชุดมอ.ปลายและยังได้มีเพื่อนใหม่ เราเป็นศิษย์เก่าเลยรู้อะไรเยอะแยะเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ในวันปฐมนิเทศน์เราเสียใจมากที่ไม่ได้ไปร่วมเพราะเราต้องถ่ายรายการอะไรสักอย่างจำไม่ได้เกี่ยวกับทรายโชว์ พอถ่ายเสร็จ ภาคบ่ายเราก็ต้องขึ้นไปเรียนวิชาคณิต
            ครู "วันนี้เปิดเรียนใหม่เรามาทำความรู้จักกันดีกว่านะค่ะทุกคน"
            เพื่อนๆในห้องร่วมสี่สิบชีวิตแนะนำตัวกันไปหมดร่วมถึงเราด้วยเรามีเพื่อนอยู่สองคนคือตู๋หลีกับฝน ที่เคยเรียนด้วยกันสมัยประถม
            ฝน "ผู้ชายห้องเราน้อยเนอะ ไม่หล่อเลยสักคน"
            เรา "อ่อคงงั้นแหละ"
            หลังจากเสร็จคาบคณิตครูมอบหมายให้เราไปเก็บเงินเพื่อนมาถ่ายเอกสารที่หนามากเหมือนจะเอามาเรียนทั้งปีเลย ในความที่เราอยากให้เสร็จเร็วๆเราเลยเก็บเงินเพื่อนวันนั้นเลย จนกระทั้งเก็บมาถึงกลุ่มพวกผู้ชายเราก็เก็บตามปกติไม่ได้คิดอะไร แต่พอมาถึงผู้ชายคนนี้เราแบมือเพื่อให้ผู้ชายคนนั้นเอาเงินวางไว้ให้แต่สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำคือยืนให้เราแทนที่จะวางใส่มือเราไม่สนใจเลยเอามือไปหยิบเอาเหรียญแต่มือดันไปโดนกัน พอเรามองหน้าไอ้ผู้ชายนั้นมันก็ยิ้มให้เรา เราเลยคิดในใจ'ไอ้นี่โรคจิตหรือเปล่าว่ะ'
            ต่อมา
            ได้เวลาแจกเอกสารเราก็ไม่ได้วนใจอะไรเหมือนเดิมเราก็แจงตามปกติจนกระทั่งกลุ่มพวกผู้ชายมันเรียกชื่อเรา 'หวานนนนน'(นามสมมุติ)พวกจะเรียกยาวไปไหนค่ะ แต่แปลกตรงที่พวกนางจำชื่อเราได้แต่เราจำไม่ได้สักคน เราก็เดินเอาเอกสารไปให้วันนั้นถึงวันรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั้งถึงเวลากลับบ้าน มีคนโทรเข้ามาหาเรา
            ผช "ฮัลโหล"
            เรา "ใครนิ"
            ผช "เราไง"
            เรา "เราไหนวะไม่รู้จักแค่นี้นะ"
            ผช "เราโซ่ไงห้องหกห้องเดี๋ยวกันกับแกอ่ะ" (โซ่นามสมมุติ)
            ในใจเราตอนนี้ใครวะจำไม่ได้วะเพื่อนผู้ชายในห้องมันเยอะจำไม่ได้หรอกขนาดเลขที่กูยังจำไม่ได้เลยค่า
            เรา "มีอะไรหรือเปล่า เอาเบอร์เรามาจากไหน"
            ผช "ไม่ต้องรู้หรอกว่าเอามาจากไหน เขาอยากรู้ว่าแกมีแฟนยัง"
            เรา "ยังทำไม"
            ผช "จีบได้ปะ"
            ~~~เอดอกโทนมาจีบคนอย่างกูเนี่ยนะเหมือนทอมจะตายผอมก็ผอมเอาสมองส่วนไหนคิดมาจีบเรา พวกนี่แกล้งกูชัวๆเลย
            เรา "ลองดูดิถ้าคิดว่าจีบติด แค่นี้ก่อนนะจะลงรถแล้ว"
            วางสายแบบไม่มีเยื้อใยเลยจ้าแกต้องเข้าใจนะว่าเราไม่ค่อยคิดอะไรกับเรื่องพวกนี้คนส่วนใหญ่จะคิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงเท่าไร แข็งแกร่งชิบสนใจแต่ดาราเกาหลีและก็ไม่คิดว่าแกจะมาจริงจังกับเราด้วยจนกระทั่ง
            เช้าวันต่อมา/และทุกๆวัน
            พวกเราชอบเข้ากันที่สุดท้ายเพราะมันสามารถทำอะไรก็ได้และครูไม่ค่อยอยู่ข้างหลังนายโซ่ก็นั่งอยู่แถวนั้นด้วยเราสองคนไม่คุยอะไรกันทำเป้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบแต่น้อยอยู่โรงเรียนก็ทำเป็นไม่รู้จักกันสักเท่าไร จนคุยๆกัน
จนได้สักอาทิตย์สองอาทิตย์นางเริ่มที่จะโทรมาบ่อยทุกวันส่วนมาจะเป็นช่วงเย็นๆ วันนั้นโซ่บอกว่าเราจีบแกนะ
             เรา "ก็จีบดิ"
             โซ่ "ก็จีบอยู่นี้ไง"
             เรา "จ้าๆ....แค่นี้ก็นะโซ่เราขอทำการบ้านก่อน"
             โซ่ "ได้ดิ"
             หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันจนกระทั้งโซ่ส่งข้อความมาบอกว่า 'เราไม่เคยจีบใครเลยนะส่วนมากมีแต่คนมาจีบเลยไม่การขอแกเป็นแฟน' แล้วเมื่อไรแกจะได้เป็นกับฉันสงสัยจะหญิงเยอะนะเรา ไอ้เราก็เป็นพวกที่ชอบพูดเล่นเลยท้าโซ่ไปว่า 'โทรมาขอเราเป็นแฟนดิแล้วเราจะตกลง' โซ่เลยบอกว่า 'จริงดิ' 'อืม' ไม่กี่นาที่ต่อมาโซ่ก็โทรมาหาเราจริงหน้าเราตอนนี้เสียมากเลยจ้าOoOมันกล้าโทรมาเว้ย
             โซ่ "หวาน..."
              เรา "...."
             โซ่ "เราเป็นแฟนกันนะ"
             แค่ประโยคนั้นเพียงแค่นั้นมันทำให้เราชาไปทั้งตัวเลยนะพูดไม่ออกเลยทั้งอึ้งที่ใันบ้ากับคำท้าของเรา แต่มันไม่รู้หรอกจนกระทั้งเราตั้งสติได้
            เรา "ลองดู ไม่เสียหาย"
            ในตอนนั้นเราไม่คิดที่จะอะไรนะแค่คิดว่าลองมีความรักดูบ้างมันจะเป็นยังไงนะถึงจะเคยมีแฟนแล้วคนหนึ่งแต่ก็ไม่เคยได้ไปไหนด้วยกัน กับแฟนคนแรกจะเรียกว่าแฟนดีไหมก็ยังไม่รู้เลยลองดูเพื่อจะได้รู้ว่ารักมันเป็นยังไง
            หลังจากนั้นเราสองคนก็ได้อยู่ด้วยกันทำงานช่วยกันมีอะไรช่วยกันตลอดต้องเข้าว่าบางงานโซ่ก็ทำไม่ทันเราต้องไปช่วยตลอดจนบ้างทีก็คิดนะว่าฉันเป็นแฟนนะทำไมดูเหมือนคนที่ค่อยทำงานให้ตลอดเลยจนกระทั้งวันหนึ่งโซ่ชวนเราไปดูหนังซึ่งไม่รู้ว่าดูเรื่องอะไรและเราเป็นพวกชอบหลับในโรง โซ่ไปจัดการเรื่องตั๋วหนังกับขนมส่วนเรานั่งหลับจนกระทั่งเข้าโรง ก็ดูหนังตามปกติแต่ก็มีคนโทรเข้ามาหาโซ่ คนนั้นก็คือแม่นางเองจ้า
            เรา "ทำไมไม่รับสาย เพื่อแม่เพิ่ลมีธุระอะไร"
            โซ่  "ไม่มีหรอก"
           จ้าดื้อมากเลยนะจ้าทำไมไม่ยอมรับมันสั่นหลายครั้งแล้วนะ จนกระทั่งนางขอไปเข้าห้องน้ำสงสัยไปคุยโทรศัพท์มั่งปล่อยไป
            เรา "มีไรหรือเปล่า"
            โซ่ "แม่โทรมาบอกว่าโจเข้าบ้าน"
            เรา "หาOoO"

เดี๋ยวมาเล่าต่อนะ พรุ่งนี้ขออนุญาติไปทำงานก่อนนะค่ะ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่