ตามหัวข้อเรื่องนะคับ บางคนคิดว่า 1ปี มันไม่นานเลย แต่การที่เราอยู่ในช่วงที
เข้าเรื่องเลยนะคับ ผมกับแฟนอยู่ต่างที่กัน แฟนผมเรียนอยู่มหาลัยของภาคเหนือ ส่วนผมได้มาฝึกงานอยู่ กทม. ทุกๆอาทิตย์ผมจะสลับไปมาหาสู่กัน เราทำกันแบบนี้เรื่อยๆ พอถึงช่วงผมเรียนจบผมก็กลับมาอยู่บ้าน และแฟนผมเค้าได้มาฝึกงานแถวบ้านผม ผมจึงไปหาเค้าได้ตลอด เวลานั้นมีความสุขมากคับ ผมพาเธอไปกินข้าว กินส้มตำเธอชอบกินมาก ผมเห็นเธอเป็นสิวแล้วเครียด ผมพาเธอไปทำหน้าทุกอาทิตย์ ผมให้เธอทุกอย่าง เพราะคนนี้ผมจริงจังมากคับ การใช้ชีวิตช่วงนั้นมันก็วนไปวนมา เรามีทะเลาะกันบ้าง แต่เรื่องเล็กน้อยตามประสาคนคบกัน ถือว่าช่วงนั้นมีความสุขกันมากๆคับ แต่พอช่วงหลังๆ เธอฝึกงานเสร็จเธอเรียนจบ เธอได้ไปหางานทำที่ กทม ผมกับเธอจึงห่างกัน ทำได้แค่ VDO Call เรื่องมาถึงตอนนี้ ผมรู้สึกแปลกๆไปคับ เธอติดต่อกับผมน้อยลง หลัง 4ทุ่ม เธอก้ไม่รับโทรศัพท์ผมแล้วคับ ผมก้คิดว่า เธอคงเหนื่อยจากการทำงาน ผมก้ปล่อยไปคับ แต่มันเป็นอย่างนี้ทุกวัน ผมเค้นความจริงจากเธอ เธอก็บอกว่าโทรศัพท์เธอพังบ้าง หลับบ้าง ป่วยบ้าง เหนื่อยบ้าง เวลาCall หาเธอ เธอเอากล้องมาจ่อที่หน้าเลย คำถามเต็มหัวผมไปหมด ผมเริ่มไม่เชื่อคำพูดจากปากเธอ ผมมีความรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมานั้นมันไม่ใช่ความจริง ด้วยความเปลี่ยนไปมากๆของเธอ ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจก็ว่าได้ ผมจึงบอกเธอว่า ห่างกันไหม ใช่คับ พอผมพูดไปแบบนั้น เธอจึงกลับจาก กทม เพื่อมาหาผม มาเคลียกับผม ในใจผมดีใจมากๆคับ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอได้บอกผมไว้ว่า ไม่อยากไปงานที่ กทม เพราะเป็นคนต่างจังหวัด เด็กจบใหม่ ไปทำงานต่างถิ่น แน่นอนคับ เงินไม่เหลือเก็บแน่นอน เธอมาหาผมได้ประมาณ 1 อาทิตย์ คับ ผมก้เล่นโทรศัพท์เธอ ดันตาดีไปเห็นไลน์คุยกับใครคนนึงซึ่งผมไม่รู้จัก ใช่คับ เธอมีคนอื่น นอกจากผม วินาทีนั้นผมเสียใจ ผมมึน ผมทำไรไม่ถูก เธอยอมรับความจริงว่ามีกิ๊กจริงๆเธอคุยมาได้เกือบ3อาทตย์คับ และที่โทรศัพท์ไม่รับ เพราะเธอไปนอนกับคนนั้น ผมพูดไม่ออก ทำได้แต่ ทำไม เธอถึงทำกับผมได้ ในหัวมีแต่ ทำไม ทำไม ไม่เข้าใจ แต่ผมเลือกที่จะให้อภัยเธอคับ ผมพยายามลืม ผมพาเธอไปทำหน้า เลี้ยงข้าว ซื้อโทรศัพท์ให้ และเอาไลน์เธอไปบอกเลิกคนนั้น และส่งรูปผมกับเธอไป ให้คนนั้น แล้วก้เปลี่ยนซิม หวังว่าเธอจะตัดขาดกับคนนั้นไป พอถึงเวลาที่เธอจะกลับ กทม ใจผมไม่อยากให้เธอไป เพราะผมไม่เชื่อใจเค้าเลยว่าเค้าจะไม่ทำอีก มันดูเห็นแก่ตัวก้ได้นะคับที่ไม่อยากให้เธอไปทำงานที่ กทม เพราะ ผมเป็นห่วง เธออยู่ตัวคนเดียวที่นั่น แต่ในเมื่อเธอยืนยันว่าจะไป กทม เพราะเธอบอกว่ามีสัมภาษงานที่ กทม ถ้าได้งานจะขอย้ายมาอยู่จังหวัดที่ผมอยู่ เธอรับปากว่าจะกลับมา ผมจึงไปส่งเธอที่ขนส่งเพื่อให้เธอกลับไป กทม ไปหางานทำคับ แต่สิ่งคาดคิดที่ไม่อยากให้เป็นจริง เธอกลับไปนอนกับคนนั้นอยู่เหมือนเดิมคับ ที่เธออยากกลบไป กทม เพราะเธออยากไปหาคนนั้นใช่ไหม ผมได้แต่ถามในใจ ผมรู้สึกว่าเธอแคร์คนนั้นมากกว่า ผมที่คบมานานกว่า ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะกว่า ไม่แคร์ผมเลย ผมตั้งคำถามในใจว่า เรามาถึงทางตันแล้วใช่ไหม 1ปีที่ทำให้เธอ มันไม่มีความดีเหลืออยู่เลยใช่ไหม หรือเพียงเพราะ เธอไปอยู่ กทม ผมไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้ เพราะเราอยู่ไกลกัน เธอจึงหาคนใกล้เพื่ออำนวยความสะดวกเธอ 1ปี กับ3อาทิตย์ มันไม่สามารถวัดอะไรได้เลยหรอคับ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านเรื่องทุกข์ใจของผมนะคับ ผมแค่อยากรักษารักของผมไว้ อยากให้คนปัจจุบันของผม เป็นคนๆเดียวกับคนในอนาคตของผมคับ
คบกับแฟนมา1ปี แต่แฟนผมเลือกจะคบกับคนใหม่ที่คบมา3อาทืตย์ เพราะอะไรครับ
เข้าเรื่องเลยนะคับ ผมกับแฟนอยู่ต่างที่กัน แฟนผมเรียนอยู่มหาลัยของภาคเหนือ ส่วนผมได้มาฝึกงานอยู่ กทม. ทุกๆอาทิตย์ผมจะสลับไปมาหาสู่กัน เราทำกันแบบนี้เรื่อยๆ พอถึงช่วงผมเรียนจบผมก็กลับมาอยู่บ้าน และแฟนผมเค้าได้มาฝึกงานแถวบ้านผม ผมจึงไปหาเค้าได้ตลอด เวลานั้นมีความสุขมากคับ ผมพาเธอไปกินข้าว กินส้มตำเธอชอบกินมาก ผมเห็นเธอเป็นสิวแล้วเครียด ผมพาเธอไปทำหน้าทุกอาทิตย์ ผมให้เธอทุกอย่าง เพราะคนนี้ผมจริงจังมากคับ การใช้ชีวิตช่วงนั้นมันก็วนไปวนมา เรามีทะเลาะกันบ้าง แต่เรื่องเล็กน้อยตามประสาคนคบกัน ถือว่าช่วงนั้นมีความสุขกันมากๆคับ แต่พอช่วงหลังๆ เธอฝึกงานเสร็จเธอเรียนจบ เธอได้ไปหางานทำที่ กทม ผมกับเธอจึงห่างกัน ทำได้แค่ VDO Call เรื่องมาถึงตอนนี้ ผมรู้สึกแปลกๆไปคับ เธอติดต่อกับผมน้อยลง หลัง 4ทุ่ม เธอก้ไม่รับโทรศัพท์ผมแล้วคับ ผมก้คิดว่า เธอคงเหนื่อยจากการทำงาน ผมก้ปล่อยไปคับ แต่มันเป็นอย่างนี้ทุกวัน ผมเค้นความจริงจากเธอ เธอก็บอกว่าโทรศัพท์เธอพังบ้าง หลับบ้าง ป่วยบ้าง เหนื่อยบ้าง เวลาCall หาเธอ เธอเอากล้องมาจ่อที่หน้าเลย คำถามเต็มหัวผมไปหมด ผมเริ่มไม่เชื่อคำพูดจากปากเธอ ผมมีความรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมานั้นมันไม่ใช่ความจริง ด้วยความเปลี่ยนไปมากๆของเธอ ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจก็ว่าได้ ผมจึงบอกเธอว่า ห่างกันไหม ใช่คับ พอผมพูดไปแบบนั้น เธอจึงกลับจาก กทม เพื่อมาหาผม มาเคลียกับผม ในใจผมดีใจมากๆคับ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอได้บอกผมไว้ว่า ไม่อยากไปงานที่ กทม เพราะเป็นคนต่างจังหวัด เด็กจบใหม่ ไปทำงานต่างถิ่น แน่นอนคับ เงินไม่เหลือเก็บแน่นอน เธอมาหาผมได้ประมาณ 1 อาทิตย์ คับ ผมก้เล่นโทรศัพท์เธอ ดันตาดีไปเห็นไลน์คุยกับใครคนนึงซึ่งผมไม่รู้จัก ใช่คับ เธอมีคนอื่น นอกจากผม วินาทีนั้นผมเสียใจ ผมมึน ผมทำไรไม่ถูก เธอยอมรับความจริงว่ามีกิ๊กจริงๆเธอคุยมาได้เกือบ3อาทตย์คับ และที่โทรศัพท์ไม่รับ เพราะเธอไปนอนกับคนนั้น ผมพูดไม่ออก ทำได้แต่ ทำไม เธอถึงทำกับผมได้ ในหัวมีแต่ ทำไม ทำไม ไม่เข้าใจ แต่ผมเลือกที่จะให้อภัยเธอคับ ผมพยายามลืม ผมพาเธอไปทำหน้า เลี้ยงข้าว ซื้อโทรศัพท์ให้ และเอาไลน์เธอไปบอกเลิกคนนั้น และส่งรูปผมกับเธอไป ให้คนนั้น แล้วก้เปลี่ยนซิม หวังว่าเธอจะตัดขาดกับคนนั้นไป พอถึงเวลาที่เธอจะกลับ กทม ใจผมไม่อยากให้เธอไป เพราะผมไม่เชื่อใจเค้าเลยว่าเค้าจะไม่ทำอีก มันดูเห็นแก่ตัวก้ได้นะคับที่ไม่อยากให้เธอไปทำงานที่ กทม เพราะ ผมเป็นห่วง เธออยู่ตัวคนเดียวที่นั่น แต่ในเมื่อเธอยืนยันว่าจะไป กทม เพราะเธอบอกว่ามีสัมภาษงานที่ กทม ถ้าได้งานจะขอย้ายมาอยู่จังหวัดที่ผมอยู่ เธอรับปากว่าจะกลับมา ผมจึงไปส่งเธอที่ขนส่งเพื่อให้เธอกลับไป กทม ไปหางานทำคับ แต่สิ่งคาดคิดที่ไม่อยากให้เป็นจริง เธอกลับไปนอนกับคนนั้นอยู่เหมือนเดิมคับ ที่เธออยากกลบไป กทม เพราะเธออยากไปหาคนนั้นใช่ไหม ผมได้แต่ถามในใจ ผมรู้สึกว่าเธอแคร์คนนั้นมากกว่า ผมที่คบมานานกว่า ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะกว่า ไม่แคร์ผมเลย ผมตั้งคำถามในใจว่า เรามาถึงทางตันแล้วใช่ไหม 1ปีที่ทำให้เธอ มันไม่มีความดีเหลืออยู่เลยใช่ไหม หรือเพียงเพราะ เธอไปอยู่ กทม ผมไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้ เพราะเราอยู่ไกลกัน เธอจึงหาคนใกล้เพื่ออำนวยความสะดวกเธอ 1ปี กับ3อาทิตย์ มันไม่สามารถวัดอะไรได้เลยหรอคับ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านเรื่องทุกข์ใจของผมนะคับ ผมแค่อยากรักษารักของผมไว้ อยากให้คนปัจจุบันของผม เป็นคนๆเดียวกับคนในอนาคตของผมคับ