กระทู้แรกคับ
เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนนี้ผมอายุสามสิบปีคับ..ซึ้งพอได้เลิกกับแฟนคับมีลูกด้วยกันสองคนคนโต7ขวบเป็นลูกชายส่วนอีกคนกำลังน่ารักวัย3ขวบลูกสาว คือ มันงงไปหมดเลยคับ มันมึน...คือผมกับแฟนทะเลาะกัน แฟนเลยกลับไปอยู่บ้านเขาที่โคราช ส่วนตัวผมอยู่สุราดนะคับ ผมตามง้อมาเกือบสองปีเห็นจะได้ เงินผมก็ส่งทุกเดือน ถ้าผมว่างผมก็ขึ้นไปหาเขากับลูก แต่มันยิ่งกลับให้เราทะเลาะกันมากขึ้น( ผมชอบหึง)ทั้งโทรศัพท์ fackbook ไลน์ เขาบล็อตผมหมด ผมเลยทนคิดถึงลูกไม่ได้เลย คิดว่าเวลามันอาจทำให้เขาคิดได้ แต่เปล่าเลย..ผมเลยขึ้นไปหาเจาจากสุราดไปโคราชเลย..มันไม่ไหวแล้วจิงๆๆเพราะอยากรู้ว่าจะเอาไง..แต่ผมไม่อยากจะเลิกเพราะสงสารลูกด้วยและรักเขามากเลย แต่ก็ยังได้คำตอบเดิมคือเลิกกัน..แค่ต้องการให้เขาให้โอกาสผมสักหน ..ตอนนี้ผมร้องหนักมากหรือว่าผมต้องยอมรับความจริง...มันคิดถึงลูกมากด้วย ไม่รู้จะแก้ไขยังไง..
มันเหนื่อยใจเหลือเกิน...คิดถึงลูก
เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนนี้ผมอายุสามสิบปีคับ..ซึ้งพอได้เลิกกับแฟนคับมีลูกด้วยกันสองคนคนโต7ขวบเป็นลูกชายส่วนอีกคนกำลังน่ารักวัย3ขวบลูกสาว คือ มันงงไปหมดเลยคับ มันมึน...คือผมกับแฟนทะเลาะกัน แฟนเลยกลับไปอยู่บ้านเขาที่โคราช ส่วนตัวผมอยู่สุราดนะคับ ผมตามง้อมาเกือบสองปีเห็นจะได้ เงินผมก็ส่งทุกเดือน ถ้าผมว่างผมก็ขึ้นไปหาเขากับลูก แต่มันยิ่งกลับให้เราทะเลาะกันมากขึ้น( ผมชอบหึง)ทั้งโทรศัพท์ fackbook ไลน์ เขาบล็อตผมหมด ผมเลยทนคิดถึงลูกไม่ได้เลย คิดว่าเวลามันอาจทำให้เขาคิดได้ แต่เปล่าเลย..ผมเลยขึ้นไปหาเจาจากสุราดไปโคราชเลย..มันไม่ไหวแล้วจิงๆๆเพราะอยากรู้ว่าจะเอาไง..แต่ผมไม่อยากจะเลิกเพราะสงสารลูกด้วยและรักเขามากเลย แต่ก็ยังได้คำตอบเดิมคือเลิกกัน..แค่ต้องการให้เขาให้โอกาสผมสักหน ..ตอนนี้ผมร้องหนักมากหรือว่าผมต้องยอมรับความจริง...มันคิดถึงลูกมากด้วย ไม่รู้จะแก้ไขยังไง..