ผมกับแฟนสาวคบกันมาหลายปีแล้วครับ ( รักแรกทั้งคู่ครับ ) ซึ่งทางบ้านของแฟนสาวผมมีปัญหากันครับ เรื่องพวกนี้คนที่เขาเจอมาจริงๆกับตัว ผมพอที่จะเข้าใจได้ว่า
คนที่ได้เจออะไรแบบนี้ อาจจะ ขอใช้คำว่า อาจจะ เก็บความคิดส่วนใหญ่ไว้กับตัวเอง มาก เพราะว่าไม่รู้จะคุยกับใคร หรืออย่างไรส่วนตัวผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับ
แต่แฟนสาวผมเนี่ยครับ แรกๆตอนผมคุยกับเขา ผมไม่ได้ทราบถึงปัญหาของทางบ้านฝ่ายแฟนเลย แต่พอเค้าเริ่มรักผมเค้าก็เริ่มพูดออกมา ให้ผมได้รับรู้ว่า เขากำลังเจอกับปัญหาที่ใหญ่พอตัวสำหรับเขา เขาได้ทำแผนการให้พ่อกับแม่คืนดีกัน แต่ก็ไม่เป็นผลครับ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมเป็นคน ยื้อ เรียกว่า ยื้อความรักของเราไว้ครับผมได้ทำเต็มที่แล้วขอบอกเลยว่า เหนื่อยครับ แผลในใจผมเยอะมาก ผมไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน เพราะสิ่งที่ผมให้ไปเนี่ยสำหรับเค้าแล้ว ผมก็เกิดคำถามในใจเหมือนกันว่า จะไหวหรือป่าว เราจะแบกไหวไหม จะพอสำหรับเขาไหม แต่ผมเลือกแบกครับ เพราะว่าเขามีผมเป็นคนที่ไว้ใจที่สุด ผมเลยเลือกที่จะทำหน้าที่ให้ได้ดีที่สุด
ก็จริงนะครับคบกันแรกๆทุกอย่างดีไปหมดนะครับ ผมเองเป็นคนรักครอบครัวมาก พร้อมเสียสละทุกอย่าง พร้อมแบกรับภาระต่างๆ
แต่แล้ว นิสัยจริงๆของแฟนสาวผมก็เริ่มออกมาครับ ( แง่ดีก็มีนะครับ ) แต่ผมจะเลือกที่จะพูดในประเด็น เพื่อที่ผมอยากทราบว่า ผมจะกลับไปหาวิธี พูดอย่างไร เพื่อจะขอคืนดี ทั้งๆที่ ฝ่าย แฟนสาว เป็นคนบอกเลิกครับ
เขาเป็นคนที่ชอบเก็บความทุกข์ไว้กับตัวเอง มีอะไรๆก็เก็บ ขังตัวเอง ควบคุมความคิดตัวเองไม่อยู่ ปัญหาส่วนมากก็มาจากความคิดของเธอแหละครับ สิ่งนี้มันได้กัดกร่อนความรู้สึกของแฟนผม ทำให้แฟนของผมไม่มีความสุขในความรัก เธอจะพังทุกๆอย่างทุกอย่างจะดูแย่ ผมเจอมาหลายรอบแล้วครับ แต่ยิ่งเจอหลังๆยิ่งหนักจนไม่ไม่รู้จะพูดอย่างไรเพื่อให้เธอเธอใจเย็น เพราะผมไม่ได้เรียนทางด้านจิตวิทยา ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายมอบให้ตลอดไม่เคยขาด คอยดูแลเอาใจใส่ แต่ช่วงหลังๆนี้ อารมณ์ของเธอได้ขึ้นๆลงๆ จนตัวของผมเอง เริ่มรับไม่ไหว อาจจะเนื่องด้วยเหนื่อยสะสมจากงาน หรือ ภาระอื่นๆที่ผมไม่อยากจะบอกเขานะครับ ผมปรอทแตกใส่เขาไปหลายรอบเหมือนกัน ผมเองก็อึดอัดนะครับ ตัวผมเองผมก็ป่วยมาแต่เด็กๆ ไม่ค่อยแข็งแรงด้วย ตัวผมเองก็เริ่มท้อใจครับแต่ผมก็มองไปตอนที่ผมอยากได้เขามาเป็นคนรัก ตอนที่ผมโอบกอดเค้าตอนที่เขาร้องไห้ ความรู้สึกดีๆตอนจีบกัน สิ่งนั้นเป็นแรงผลักดันให้ผมสู้กับความรักครั้งนี้ จนกระทั้ง 5 เดือนให้หลังครับ ผมรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มถอยห่างผมไปเรื่อยๆ ก็มีทะเลาะกันบ่อย เค้าผิดเค้าก็เฉย ผมก็ง้อผมผิดผมก็ง้อ จากคุยกันทั้งวัน ก็มาคุยกันแค่ คำสองคำครับมันดูแย่มากเลย ผมทักไป จากตอบทันที กลายเป็น ครึ่งวันตอบ
ผมก็เลยเอ่ยปากถามเธอว่า อยากเลิกกับผมไหม ตอนนั้นแหละครับจุกอกผู้ชายอย่างผมจริงๆ เธอบอกทำใจมาสักพักแล้วว่าไม่มีจะดีกว่า ภาพความทรงจำในตอนที่เราได้ร่สมทุกข์สุขกันมาได้วิ่งอยู่ในหัวผมพร้อมกับคำว่าไม่มีจะดีกว่า ในตอนนั้นผมก็ฉุกคิดได้ว่า ผมได้ทำอะไรผิดไปไหม ความรักความเอาใจใส่ที่ให้ไปผมทำถูกไหม ช่วยคุยช่วยดึงสติแฟนสาวผมผมทำถูกหรือป่าว ผมบอกรักเค้าทุกวัน แต่คำตอบรับกลับมาแค่ อืม ตัวผมเองก็ได้แต่คิดว่าเขายังเหมือนเดิมครับ ผมได้แต่โทษตัวเอง ผมได้พลาดอะไรที่สำคัญไป คำสัญญาผมยังทำเหมือนเดิมตลอดไม่เคยผิดพลาด ผมอาจจะดูเหมือนยึดติดนะครับ ใช่ผมยึดติด เพราะผมดูแลเขามานานมากครับ ผมควรจะให้เขาอย่างไร หรือ ผมควรถอยเพื่อที่จะดูแลตัวเอง คิดคิดให้มากขึ้นกว่าเก่ามากๆ
ตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนนึงที่ไม่มีรอยยิ้มเลยครับ ผมเหมือนมีอะไรตามหลอนผมว่า ผมไปทำร้ายคนที่เขาพบเจอปัญหาแบบนี้หรอ ผมไม่อยากให้ชีวิตแฟนผมแย่ไปกว่านี้ อย่างน้อยก็มีผมคอยอยู่เคียงข้างเหมือนเดิม ผมพยายามสร้างสีสันให้ความรักครั้งนี้ แตต่พบก็ได้เจอกับใบหน้าที่นิ่งเฉย ผมแอบไปร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเห็นใจแฟนเพราะ ตัวผมเกิดในสภาวะครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ อยากให้แฟนสาวได้สัมผัสความอบอุ่นในเรื่องครอบครัว แล้วก็ไตร่ตรองว่าผมได้ทำอะไรพลาดไป สิ่งที่ผมสัญญาว่าจะทำให้แฟนผมมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ทำไมสีหน้าของเธอมีแต่แย่ลงๆ
ตอนนี้เราทั้งคู่เลิกกันมานานพอสมควร เราไม่เคยมีช่องโหว่นานแบบนี้ครับ ผมคอยหาหนทางหรือคำพูดมาพูดเพื่อนที่จะดึงเข้าออกจากความคิดร้ายๆ
ไม่อยากให้การเลิกครั้งนี้เป็นเพียง อารมณ์ชั่ววูบ ของแฟนสาวผมครับ จากการที่ผมได้สัมผัส ผมรู้เลยว่า เธอรักผมมากกว่าสิ่งใดๆ
ไม่อยากให้เขาได้พลาดอะไรดีๆไป ไม่อยากให้เขากลับมาว่าตัวเอง อยากให้เขามีชีวิดที่ดีครับ ขอบคุณที่รับฟังผมนะครับ
เคยมีแฟนที่ทางบ้านมีปัญหากันไหมครับ ***คบกันนานครับ***
คนที่ได้เจออะไรแบบนี้ อาจจะ ขอใช้คำว่า อาจจะ เก็บความคิดส่วนใหญ่ไว้กับตัวเอง มาก เพราะว่าไม่รู้จะคุยกับใคร หรืออย่างไรส่วนตัวผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับ
แต่แฟนสาวผมเนี่ยครับ แรกๆตอนผมคุยกับเขา ผมไม่ได้ทราบถึงปัญหาของทางบ้านฝ่ายแฟนเลย แต่พอเค้าเริ่มรักผมเค้าก็เริ่มพูดออกมา ให้ผมได้รับรู้ว่า เขากำลังเจอกับปัญหาที่ใหญ่พอตัวสำหรับเขา เขาได้ทำแผนการให้พ่อกับแม่คืนดีกัน แต่ก็ไม่เป็นผลครับ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมเป็นคน ยื้อ เรียกว่า ยื้อความรักของเราไว้ครับผมได้ทำเต็มที่แล้วขอบอกเลยว่า เหนื่อยครับ แผลในใจผมเยอะมาก ผมไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน เพราะสิ่งที่ผมให้ไปเนี่ยสำหรับเค้าแล้ว ผมก็เกิดคำถามในใจเหมือนกันว่า จะไหวหรือป่าว เราจะแบกไหวไหม จะพอสำหรับเขาไหม แต่ผมเลือกแบกครับ เพราะว่าเขามีผมเป็นคนที่ไว้ใจที่สุด ผมเลยเลือกที่จะทำหน้าที่ให้ได้ดีที่สุด
ก็จริงนะครับคบกันแรกๆทุกอย่างดีไปหมดนะครับ ผมเองเป็นคนรักครอบครัวมาก พร้อมเสียสละทุกอย่าง พร้อมแบกรับภาระต่างๆ
แต่แล้ว นิสัยจริงๆของแฟนสาวผมก็เริ่มออกมาครับ ( แง่ดีก็มีนะครับ ) แต่ผมจะเลือกที่จะพูดในประเด็น เพื่อที่ผมอยากทราบว่า ผมจะกลับไปหาวิธี พูดอย่างไร เพื่อจะขอคืนดี ทั้งๆที่ ฝ่าย แฟนสาว เป็นคนบอกเลิกครับ
เขาเป็นคนที่ชอบเก็บความทุกข์ไว้กับตัวเอง มีอะไรๆก็เก็บ ขังตัวเอง ควบคุมความคิดตัวเองไม่อยู่ ปัญหาส่วนมากก็มาจากความคิดของเธอแหละครับ สิ่งนี้มันได้กัดกร่อนความรู้สึกของแฟนผม ทำให้แฟนของผมไม่มีความสุขในความรัก เธอจะพังทุกๆอย่างทุกอย่างจะดูแย่ ผมเจอมาหลายรอบแล้วครับ แต่ยิ่งเจอหลังๆยิ่งหนักจนไม่ไม่รู้จะพูดอย่างไรเพื่อให้เธอเธอใจเย็น เพราะผมไม่ได้เรียนทางด้านจิตวิทยา ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายมอบให้ตลอดไม่เคยขาด คอยดูแลเอาใจใส่ แต่ช่วงหลังๆนี้ อารมณ์ของเธอได้ขึ้นๆลงๆ จนตัวของผมเอง เริ่มรับไม่ไหว อาจจะเนื่องด้วยเหนื่อยสะสมจากงาน หรือ ภาระอื่นๆที่ผมไม่อยากจะบอกเขานะครับ ผมปรอทแตกใส่เขาไปหลายรอบเหมือนกัน ผมเองก็อึดอัดนะครับ ตัวผมเองผมก็ป่วยมาแต่เด็กๆ ไม่ค่อยแข็งแรงด้วย ตัวผมเองก็เริ่มท้อใจครับแต่ผมก็มองไปตอนที่ผมอยากได้เขามาเป็นคนรัก ตอนที่ผมโอบกอดเค้าตอนที่เขาร้องไห้ ความรู้สึกดีๆตอนจีบกัน สิ่งนั้นเป็นแรงผลักดันให้ผมสู้กับความรักครั้งนี้ จนกระทั้ง 5 เดือนให้หลังครับ ผมรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มถอยห่างผมไปเรื่อยๆ ก็มีทะเลาะกันบ่อย เค้าผิดเค้าก็เฉย ผมก็ง้อผมผิดผมก็ง้อ จากคุยกันทั้งวัน ก็มาคุยกันแค่ คำสองคำครับมันดูแย่มากเลย ผมทักไป จากตอบทันที กลายเป็น ครึ่งวันตอบ
ผมก็เลยเอ่ยปากถามเธอว่า อยากเลิกกับผมไหม ตอนนั้นแหละครับจุกอกผู้ชายอย่างผมจริงๆ เธอบอกทำใจมาสักพักแล้วว่าไม่มีจะดีกว่า ภาพความทรงจำในตอนที่เราได้ร่สมทุกข์สุขกันมาได้วิ่งอยู่ในหัวผมพร้อมกับคำว่าไม่มีจะดีกว่า ในตอนนั้นผมก็ฉุกคิดได้ว่า ผมได้ทำอะไรผิดไปไหม ความรักความเอาใจใส่ที่ให้ไปผมทำถูกไหม ช่วยคุยช่วยดึงสติแฟนสาวผมผมทำถูกหรือป่าว ผมบอกรักเค้าทุกวัน แต่คำตอบรับกลับมาแค่ อืม ตัวผมเองก็ได้แต่คิดว่าเขายังเหมือนเดิมครับ ผมได้แต่โทษตัวเอง ผมได้พลาดอะไรที่สำคัญไป คำสัญญาผมยังทำเหมือนเดิมตลอดไม่เคยผิดพลาด ผมอาจจะดูเหมือนยึดติดนะครับ ใช่ผมยึดติด เพราะผมดูแลเขามานานมากครับ ผมควรจะให้เขาอย่างไร หรือ ผมควรถอยเพื่อที่จะดูแลตัวเอง คิดคิดให้มากขึ้นกว่าเก่ามากๆ
ตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนนึงที่ไม่มีรอยยิ้มเลยครับ ผมเหมือนมีอะไรตามหลอนผมว่า ผมไปทำร้ายคนที่เขาพบเจอปัญหาแบบนี้หรอ ผมไม่อยากให้ชีวิตแฟนผมแย่ไปกว่านี้ อย่างน้อยก็มีผมคอยอยู่เคียงข้างเหมือนเดิม ผมพยายามสร้างสีสันให้ความรักครั้งนี้ แตต่พบก็ได้เจอกับใบหน้าที่นิ่งเฉย ผมแอบไปร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเห็นใจแฟนเพราะ ตัวผมเกิดในสภาวะครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ อยากให้แฟนสาวได้สัมผัสความอบอุ่นในเรื่องครอบครัว แล้วก็ไตร่ตรองว่าผมได้ทำอะไรพลาดไป สิ่งที่ผมสัญญาว่าจะทำให้แฟนผมมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ทำไมสีหน้าของเธอมีแต่แย่ลงๆ
ตอนนี้เราทั้งคู่เลิกกันมานานพอสมควร เราไม่เคยมีช่องโหว่นานแบบนี้ครับ ผมคอยหาหนทางหรือคำพูดมาพูดเพื่อนที่จะดึงเข้าออกจากความคิดร้ายๆ
ไม่อยากให้การเลิกครั้งนี้เป็นเพียง อารมณ์ชั่ววูบ ของแฟนสาวผมครับ จากการที่ผมได้สัมผัส ผมรู้เลยว่า เธอรักผมมากกว่าสิ่งใดๆ
ไม่อยากให้เขาได้พลาดอะไรดีๆไป ไม่อยากให้เขากลับมาว่าตัวเอง อยากให้เขามีชีวิดที่ดีครับ ขอบคุณที่รับฟังผมนะครับ