วันนี้เราได้เห็นเหตุการณ์หนึ่ง เป็นเหตุการณ์เล็กๆในสังคมไทยที่เกิดขึ้นประจำ เราเป็นเด็กน้อยคนนึงที่ต้องเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากผู้ใหญ่อีกเยอะ แต่เราไม่เข้าใจว่า ทำไมผู้ใหญ่บางคนถึงเห็นเรื่อง"การเสียหน้า"มันสำคัญกว่า"ความถูกต้อง"?
เราจะยกตัวอย่างหนึ่งให้ฟัง
เราได้มีโอกาสไปเที่ยวที่แห่งหนึ่งกับเพื่อน ด้วยความที่มีหลายคนเวลาซื้อตั๋วเลยรวมเงินและซื้อทีเดียว ป้องกันการเสียเวลา ทีนี้ เพื่อนที่ไปซื้อตั๋วก็หายไปนานเป็นชั่วโมง พวกเราที่ยืนรออยู่ก็งงว่ามันหายไปไหนวะ?เพราะตอนนั้นคนมันชุลมันวุ่นวาย
ซักพักเพื่อนคนนั้นก็เดินหน้ามุ่ยมาบอกเราว่า ทำไงดี พยายามอธิบายให้คนขายตั๋วฟังแล้วเขาก็คิดเงินเกินไป 20 บาท ทำให้เพื่อนคนนั้นต้องควักตังค์จ่ายเอง ฟังดูเล็กน้อยใช่ไหม? แค่เงิน20บาททำไมเราถึงต้องมาตั้งกระทู้ด้วย
เพื่อนบอกว่า พอเคลียร์กับคนขายตั๋วไม่ได้เพื่อนเลยตามผู้ใหญ่ฝั่งเราให้ไปช่วย เพราะเพื่อนเราไม่ยอม แค่เงิน20บาทแต่มันไม่ถูกต้อง เพราะนี้คือสถานที่ให้บริการลูกค้า โกงจะเยอะจะน้อยแต่มันก็คือการโกง อีกอย่างคือเพื่อนก็เอากระดาษนั่งคำนวนให้ดูเองเลยว่ายอดเงินมันเท่านี้จริงๆ คนขายก็ไม่ยอมคืน บอกว่าคิดวิธีแบบเขาต่างหากที่ถูก
ผู้ใหญ่ที่เพื่อนเราตามให้ไปช่วย ได้แต่ยิ้ม และตอบไปว่า แค่20เองเดี๋ยวจ่ายให้ก็ได้ และมองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย นอกจากจะมอบชัยชนะให้กับคนขายตั๋วแล้ว สิ่งที่เด็กน้อยอย่างเราได้ตอบกลับมาคือ "ความอยุติธรรม"
แค่เงิน 20 บาท เราไม่สามารถไปแจ้งความได้ เราไม่สามารถดำเนินคดีหรือเรียกร้องสิทธิอะไรได้ทั้งสิ้น เพราะมัน"แค่"เงิน20บาท ที่ได้มาจากเงินเดือนคุณพ่อคุณแม่เรา ที่ต้องทำงาน หาเงินมาจากน้ำพักน้ำแรง และเต็มใจให้เงินส่วนนั้นแก่เราเพื่อหาความสุขบ้าง เราจะไม่ข้องเลย ถ้าเราหาเงินส่วนนั้นมาจากเงินเดือนของเราเอง
เรื่องจบไปแล้ว เรากลับบ้านมาคิดว่า ถ้าสมมติคนขายตั๋วโกงค่าบัตรวันนั้นได้ซัก100คน เขาจะได้ค่าขนมชิวๆไป2000บาทโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยซักนิด ทีนี้ก็เกิดคำถามอีกว่า เอ้า! แล้วใครจะบ้าไปโกงเงินคนอื่นวันละร้อยคนละ ? ไม่รู้สิคะ คงจะเหมือนทฤษฎีอย่าเก็บเปลือกหอยจากทะเลที่ผู้ใหญ่สอนเรางั้นล่ะมั้ง?
คิดยังไงหากโดนโกงเงิน20บาท?
เราจะยกตัวอย่างหนึ่งให้ฟัง
เราได้มีโอกาสไปเที่ยวที่แห่งหนึ่งกับเพื่อน ด้วยความที่มีหลายคนเวลาซื้อตั๋วเลยรวมเงินและซื้อทีเดียว ป้องกันการเสียเวลา ทีนี้ เพื่อนที่ไปซื้อตั๋วก็หายไปนานเป็นชั่วโมง พวกเราที่ยืนรออยู่ก็งงว่ามันหายไปไหนวะ?เพราะตอนนั้นคนมันชุลมันวุ่นวาย
ซักพักเพื่อนคนนั้นก็เดินหน้ามุ่ยมาบอกเราว่า ทำไงดี พยายามอธิบายให้คนขายตั๋วฟังแล้วเขาก็คิดเงินเกินไป 20 บาท ทำให้เพื่อนคนนั้นต้องควักตังค์จ่ายเอง ฟังดูเล็กน้อยใช่ไหม? แค่เงิน20บาททำไมเราถึงต้องมาตั้งกระทู้ด้วย
เพื่อนบอกว่า พอเคลียร์กับคนขายตั๋วไม่ได้เพื่อนเลยตามผู้ใหญ่ฝั่งเราให้ไปช่วย เพราะเพื่อนเราไม่ยอม แค่เงิน20บาทแต่มันไม่ถูกต้อง เพราะนี้คือสถานที่ให้บริการลูกค้า โกงจะเยอะจะน้อยแต่มันก็คือการโกง อีกอย่างคือเพื่อนก็เอากระดาษนั่งคำนวนให้ดูเองเลยว่ายอดเงินมันเท่านี้จริงๆ คนขายก็ไม่ยอมคืน บอกว่าคิดวิธีแบบเขาต่างหากที่ถูก
ผู้ใหญ่ที่เพื่อนเราตามให้ไปช่วย ได้แต่ยิ้ม และตอบไปว่า แค่20เองเดี๋ยวจ่ายให้ก็ได้ และมองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย นอกจากจะมอบชัยชนะให้กับคนขายตั๋วแล้ว สิ่งที่เด็กน้อยอย่างเราได้ตอบกลับมาคือ "ความอยุติธรรม"
แค่เงิน 20 บาท เราไม่สามารถไปแจ้งความได้ เราไม่สามารถดำเนินคดีหรือเรียกร้องสิทธิอะไรได้ทั้งสิ้น เพราะมัน"แค่"เงิน20บาท ที่ได้มาจากเงินเดือนคุณพ่อคุณแม่เรา ที่ต้องทำงาน หาเงินมาจากน้ำพักน้ำแรง และเต็มใจให้เงินส่วนนั้นแก่เราเพื่อหาความสุขบ้าง เราจะไม่ข้องเลย ถ้าเราหาเงินส่วนนั้นมาจากเงินเดือนของเราเอง
เรื่องจบไปแล้ว เรากลับบ้านมาคิดว่า ถ้าสมมติคนขายตั๋วโกงค่าบัตรวันนั้นได้ซัก100คน เขาจะได้ค่าขนมชิวๆไป2000บาทโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยซักนิด ทีนี้ก็เกิดคำถามอีกว่า เอ้า! แล้วใครจะบ้าไปโกงเงินคนอื่นวันละร้อยคนละ ? ไม่รู้สิคะ คงจะเหมือนทฤษฎีอย่าเก็บเปลือกหอยจากทะเลที่ผู้ใหญ่สอนเรางั้นล่ะมั้ง?