..ขอซบ อกแม่..

เมื่อสายฝนหล่นพร่างระหว่างเหงา หัวใจร้าวเมื่อคราวเขาห่างเหิน ทางเดินไกลอ้างว้างอย่างเหลือเกิน ความบังเอิญคือเงา เราสามคน เธอมีใครก่อนฉันเมื่อวันก่อน ความร้าวรอนจมซ่อนเมื่อย้อนหน คราครั้งเก่ารักเราเคย

อยู่อย่างคนเพ้อฝันในวันเศร้า เคียงคู่เงาระทมตรมหนักหนา ขาดคนคอยห่วงใยให้พึ่งพา เปรียบเศษดินท้องนาค่าไม่มี ต้องเจ็บช้ำจำทนเหมือนคนบ้า โชคชะตาคลับคล้ายไกลหลีกหนี เฝ้าโศกศัลย์นานนับกับเดือนปี ดวงฤดีรอนร

ร้าวระทมตรมแต้มสองแก้มอาบ เป็นรอยคราบน้ำตาคราหลั่งไหล อยากลบเลือนแผลเก่าที่เศร้าใจ ยิ่งเหมือนใครเอามีดมากรีดทรวง อยากจะลืมกลับจำช้ำจริงนี่ ขอบอกพี่เจ็บในช่างใหญ่หลวง น้องอกหักช้ำรักจากชายลวง น้ำตาร่

รักอย่ารู้คลายจำพรากเจ้าต่อนี้   ลาไกล ใครเล่าเฝ้าเอาใจ  นิ่มน้องเล้าโลมกล่อมหลับใน คืนค่ำพัดเป่าเข้าร่ายร้อง   กล่อมเจ้าฝันดี คิดความยามห่างน้อง

รักคือแสงส่องใจให้ไหวหวั่น คือคืนวันผูกพันไม่หวั่นไหว แม้ห่างไกลเพียงกายแต่ใจใกล้ รักแนบไว้ในทรวงห้วงฤดี อ้อมกอดหนึ่งตรึงใจไม่คลายฝัน แม้คืนวันเปลี่ยนผ่านกาลวิถี รักยังมั่นดังจันทร์กลางราตรี ไม่หลบลี

เก็บ ใจ ซ่อน อ่อน ไหว ใน ความ เหงา ทุก คืน ร้าว หวั่น ไหว ให้ คัน หา แอบ ปิด ซ่อน รัก เร้น เช่น นั้น มา ทุก ทิ วา รา ตรี ไหน ให้ หวั่น ทรวง เก็บ เอา ไว้ เรื่อย ไป ใน ใจ นี้ ดวง ฤดี มี แต่ เศร้า ครา

“ขอเขียนคำพร่ำบ่น จากคนเหงา.” อยากจะเขียนคำกลอนตอนเป็นสุข หรือก็จุกกับกานท์อันอ่อนไหว ถ้อยวลีที่อุ่นละมุนละไม กลับเหมือนไกลห่างเหินไม่เดินตาม ความทดท้อโถมทับแทบดับจิต ให้ครุ่นคิดเหนื่อย