..ขอซบ อกแม่..

เมื่อสายฝนหล่นพร่างระหว่างเหงา หัวใจร้าวเมื่อคราวเขาห่างเหิน ทางเดินไกลอ้างว้างอย่างเหลือเกิน ความบังเอิญคือเงา เราสามคน เธอมีใครก่อนฉันเมื่อวันก่อน ความร้าวรอนจมซ่อนเมื่อย้อนหน คราครั้งเก่ารักเราเคย

อยู่อย่างคนเพ้อฝันในวันเศร้า เคียงคู่เงาระทมตรมหนักหนา ขาดคนคอยห่วงใยให้พึ่งพา เปรียบเศษดินท้องนาค่าไม่มี ต้องเจ็บช้ำจำทนเหมือนคนบ้า โชคชะตาคลับคล้ายไกลหลีกหนี เฝ้าโศกศัลย์นานนับกับเดือนปี ดวงฤดีรอนร

ร้าวระทมตรมแต้มสองแก้มอาบ เป็นรอยคราบน้ำตาคราหลั่งไหล อยากลบเลือนแผลเก่าที่เศร้าใจ ยิ่งเหมือนใครเอามีดมากรีดทรวง อยากจะลืมกลับจำช้ำจริงนี่ ขอบอกพี่เจ็บในช่างใหญ่หลวง น้องอกหักช้ำรักจากชายลวง น้ำตาร่

รักอย่ารู้คลายจำพรากเจ้าต่อนี้   ลาไกล ใครเล่าเฝ้าเอาใจ  นิ่มน้องเล้าโลมกล่อมหลับใน คืนค่ำพัดเป่าเข้าร่ายร้อง   กล่อมเจ้าฝันดี คิดความยามห่างน้อง

วันวานเป็นแค่กล้า อ่อนนวล เขียวชื่นรับแสงยวน ทุกเช้า ฉันมองทุกคราวชวน ทะนุถนอม ยิ่งเอย ยิ่งผ่านคืนวัน-เจ้า แต่งเนื้อออกโชว์ เติบโตงามค่าล้ำ ดอก-ใบ อาจไม่รู้ตัวไกล สืบเท้า รากยาวยิ่งเงาใจ ฉายเปลี่ยน

รักคือแสงส่องใจให้ไหวหวั่น คือคืนวันผูกพันไม่หวั่นไหว แม้ห่างไกลเพียงกายแต่ใจใกล้ รักแนบไว้ในทรวงห้วงฤดี อ้อมกอดหนึ่งตรึงใจไม่คลายฝัน แม้คืนวันเปลี่ยนผ่านกาลวิถี รักยังมั่นดังจันทร์กลางราตรี ไม่หลบลี