(เรื่องเล่าของรุ้ง ขนลุกจนหันสี่ไปหมด)
*ตัสยาวเลยเพคะ ใครอ่านหนังไม่เกิน 3 บรรทัดต่อปี ข้ามได้เลยจ่ะ
เมื่อวานนี้ รุ้งได้เสพข่าวจากสื่อโซเชี่ยลเฟซบุ๊คที่แชร์กระหน่ำในเรื่องของครูสาวเมืองสระบุรี ที่ถูกปาดคอเสียชีวิตกลางห้องพัก โดยส่วนตัวแล้ว รุ้งรู้สึกกลัวเหมือนกันนะ อ่านอะไรอย่างงี้ บางทีก็ทำให้เราคิดนะ ว่าถึงเวลาจะทำไงวะ ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเราเอง เพราะบางคืนป๊ะม๊ะก็ไม่ได้มานอนด้วย เราก็นอนคนเดียวก็มี ก็รู้สึกกลัว กลัวถูกชิงทรัพย์ เพราะนี่ก็ไม่มี กลัวแบบ
มาแล้วไม่มีอะไรให้ รุ้งคงไม่รอดแน่ๆ
ก่อนจะเข้าเรื่องเล่า รุ้งขอกล่าวถึงในส่วนของรูปร่างของห้องพักปัจจุบัน ประตูนั้นก็เป็นประตูกระจกเลยค่ะ ลักษณะของการเปิดประตูคือ ต้องใช้วิธีการเลื่อนเอา (เหมือนประตูเซเว่นแต่ไม่ได้อัตโนมัติเหมือนนางนะคะ อัตโนมือนี่แหล่ะ) มีสลักกลอนเพียงหนึ่งสลักที่ใช้วิธีการบิดหมุนเอาเพื่อล๊อคห้องป้องกันคนภายนอก กระจกห้องและประตูเป็นแบบใสนะคะ แต่ปูทึบให้มันดูเบลอๆ เพื่อให้ข้างนอกมองไม่เห็น และก็เพิ่มความเป็นส่วนตัวจากโลกภายนอกด้วยม่านสีขาวที่ยาวตั้งแต่เพดานจรดพื้นพาดยาวไปตลอดด้านที่เป็นกระจกใส ช่วยปิดบังรุ้งจากโลกภายนอกจากผู้คนที่สัญจรไปมาได้เลยเทียว แต่ในยามที่เราเปิดไฟ ผ้าม่านก็ดูสว่างขึ้น ถ้ามองจากภายนอก แต่ยามปิดไฟนั้น ถ้าใครเดินผ่านไปผ่านมาหน้าห้อง เราก็เห็นเงาคนเดินผ่านหน้าห้องจากด้านในห้องแทนค่ะ
เป็นเวลาอะไรก็ไม่รู้ อาจราวๆเที่ยงคืนรุ้งได้ผลอยหลับไปค่ะ แต่มารู้ตัวอีกที ราวๆตี 4 นิดๆ และนอนหลับต่อไปไม่ได้ จึงเปิดซีรี่ส์หนังจีนเรื่อง HeroinWebseries ดูผ่านไอโฟน เป็นหนังเก้งกวางแบบจิ้นๆนี่แหล่ะ ใส่หูฟังไอโฟนสีขาวแบบยัดเข้าไปในรูหู เพราะจะฟังเสียงจีนขนานแท้ไปด้วย ได้อารมณ์ดี แต่รุ้งไม่ได้เปิดไฟในห้องนะคะ ก็ดูหนังในท่ามกลางความมืดของห้องนอนนี่แหล่ะ (สายตาคงเสียในเร็ววัน)
เวลาประมาณตีห้า รุ้งได้ยินเสียงแก๊กๆทางประตู คือดังพอควรเลยนะ ดังแบบเป็นเรื่องเป็นราว ทั้งๆที่เราใส่หูฟังดูซีรี่อยู่ เอาละไง ความห.บังเกิดกับกุละ ภาพของข่าวครูสาวเมืองสระบุรีลอยมาแบบเต็มหัวไปหมด สิ่งที่ทำคือ ตั้งสติ ลำดับกระบวนความคิดในการรับมือกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นข้างหน้า จึงได้เริ่มจากถอดหูฟังก่อน เพื่อให้ฟังเสียงงัดประตูจากภายนอกได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เมคชัวร์ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง ซึ่งคำตอบคือ จริงค่ะ ที่กุกำลังจะโดนงัดห้อง
รุ้งเริ่มมองหาสิ่งที่อยู่ในห้อง ไม้กวาดเอย ส้อมเอย มีด กระไกร ไม้แบด คือ กุจะถือไรดีคะ นาทีนั้น เริ่มรู้สึกขนลุก กลัว จนหน้าอกชูชัน มือสั่นเป็สันนิบาต- แล้วผมที่ยาวสลวย เก็บปลายผมทั้งหมดจุกเข้าไปในเสื้อให้หมด ป้องกันการคว้าผมจากคนร้ายค่ะ เด่วเสียเปรียบ (คิดไกลมั้ย ถามใจเธอดู) แล้วค่อยย่องเงียบๆไปที่ประตูค่ะ แล้วคือ เสียงประตูก็ยังคงเหมือนโดนงัดอยู่อย่างงั้นนะ
รุ้งค่อยๆแหวกม่านสีขาวที่ปิดบังรุ้งจากผู้งัดห้องข้างจากข้างนอก แง้มแบบช้ามาก นึกออกป่ะ เรากลัวเค้าเห็นว่า คนในห้องตื่น มันได้ทุบกระจกมาสิ เลยพยายามให้ดูเหมือนผ้าม่านไม่ได้เคลื่อนไหว ทั้งๆที่กระจกมันก็ถูกปูให้เบลอๆแล้วนะ แต่ก็ทำทุกอย่างแหล่ะค่ะนาทีนี้ พยายามมองว่า เงาคนภายนอกเป็นแบบไหน อะไรยังไง สรุปคือ รุ้งมองไม่เห็นค่ะ เอ้า
ยังไง มือก็กำมีดไว้นะ เราก็เลยก้มตัวลง แล้วแหวกม่านประเวณีด้านล่างเพื่อดูเงาคนข้างนอกค่ะ เผื่อจะเห็นตีนของผู้ร้าย ละก็จริงค่ะ รุ้งเห็นเงาเลยล่ะตอนนี้
แต่.....
เงาที่รุ้งเห็นนั้น มีลักษณะของ....กลมๆ เรียวๆ เอ๊ะ มองอีกที เอ้า มีหูสองข้าง มีหางด้วย ไม่ต้องสืบนะคะ ว่ารุ้งสบถออกมาว่าอะไร
"อีสัสแอ๊ว อิ
" วางมีดแทบไม่ทันเลย แมวงัดประตูห้องกุแบบเป็นเรื่องเป็นราวมาก สาระแนไปเที่ยวข้างนอกมากกกก แมวนักสู้ของชั้น
คือ กุนึกว่ากุจะเป็นเหมือนในข่าวแล้ว เอาจริงๆ กุกลัว
สั่นไปหมด
กกกกกกกก
จบ.
เรื่องเล่าจากน้องที่ทำงาน
*ตัสยาวเลยเพคะ ใครอ่านหนังไม่เกิน 3 บรรทัดต่อปี ข้ามได้เลยจ่ะ
เมื่อวานนี้ รุ้งได้เสพข่าวจากสื่อโซเชี่ยลเฟซบุ๊คที่แชร์กระหน่ำในเรื่องของครูสาวเมืองสระบุรี ที่ถูกปาดคอเสียชีวิตกลางห้องพัก โดยส่วนตัวแล้ว รุ้งรู้สึกกลัวเหมือนกันนะ อ่านอะไรอย่างงี้ บางทีก็ทำให้เราคิดนะ ว่าถึงเวลาจะทำไงวะ ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเราเอง เพราะบางคืนป๊ะม๊ะก็ไม่ได้มานอนด้วย เราก็นอนคนเดียวก็มี ก็รู้สึกกลัว กลัวถูกชิงทรัพย์ เพราะนี่ก็ไม่มี กลัวแบบ
ก่อนจะเข้าเรื่องเล่า รุ้งขอกล่าวถึงในส่วนของรูปร่างของห้องพักปัจจุบัน ประตูนั้นก็เป็นประตูกระจกเลยค่ะ ลักษณะของการเปิดประตูคือ ต้องใช้วิธีการเลื่อนเอา (เหมือนประตูเซเว่นแต่ไม่ได้อัตโนมัติเหมือนนางนะคะ อัตโนมือนี่แหล่ะ) มีสลักกลอนเพียงหนึ่งสลักที่ใช้วิธีการบิดหมุนเอาเพื่อล๊อคห้องป้องกันคนภายนอก กระจกห้องและประตูเป็นแบบใสนะคะ แต่ปูทึบให้มันดูเบลอๆ เพื่อให้ข้างนอกมองไม่เห็น และก็เพิ่มความเป็นส่วนตัวจากโลกภายนอกด้วยม่านสีขาวที่ยาวตั้งแต่เพดานจรดพื้นพาดยาวไปตลอดด้านที่เป็นกระจกใส ช่วยปิดบังรุ้งจากโลกภายนอกจากผู้คนที่สัญจรไปมาได้เลยเทียว แต่ในยามที่เราเปิดไฟ ผ้าม่านก็ดูสว่างขึ้น ถ้ามองจากภายนอก แต่ยามปิดไฟนั้น ถ้าใครเดินผ่านไปผ่านมาหน้าห้อง เราก็เห็นเงาคนเดินผ่านหน้าห้องจากด้านในห้องแทนค่ะ
เป็นเวลาอะไรก็ไม่รู้ อาจราวๆเที่ยงคืนรุ้งได้ผลอยหลับไปค่ะ แต่มารู้ตัวอีกที ราวๆตี 4 นิดๆ และนอนหลับต่อไปไม่ได้ จึงเปิดซีรี่ส์หนังจีนเรื่อง HeroinWebseries ดูผ่านไอโฟน เป็นหนังเก้งกวางแบบจิ้นๆนี่แหล่ะ ใส่หูฟังไอโฟนสีขาวแบบยัดเข้าไปในรูหู เพราะจะฟังเสียงจีนขนานแท้ไปด้วย ได้อารมณ์ดี แต่รุ้งไม่ได้เปิดไฟในห้องนะคะ ก็ดูหนังในท่ามกลางความมืดของห้องนอนนี่แหล่ะ (สายตาคงเสียในเร็ววัน)
เวลาประมาณตีห้า รุ้งได้ยินเสียงแก๊กๆทางประตู คือดังพอควรเลยนะ ดังแบบเป็นเรื่องเป็นราว ทั้งๆที่เราใส่หูฟังดูซีรี่อยู่ เอาละไง ความห.บังเกิดกับกุละ ภาพของข่าวครูสาวเมืองสระบุรีลอยมาแบบเต็มหัวไปหมด สิ่งที่ทำคือ ตั้งสติ ลำดับกระบวนความคิดในการรับมือกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นข้างหน้า จึงได้เริ่มจากถอดหูฟังก่อน เพื่อให้ฟังเสียงงัดประตูจากภายนอกได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เมคชัวร์ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง ซึ่งคำตอบคือ จริงค่ะ ที่กุกำลังจะโดนงัดห้อง
รุ้งเริ่มมองหาสิ่งที่อยู่ในห้อง ไม้กวาดเอย ส้อมเอย มีด กระไกร ไม้แบด คือ กุจะถือไรดีคะ นาทีนั้น เริ่มรู้สึกขนลุก กลัว จนหน้าอกชูชัน มือสั่นเป็สันนิบาต- แล้วผมที่ยาวสลวย เก็บปลายผมทั้งหมดจุกเข้าไปในเสื้อให้หมด ป้องกันการคว้าผมจากคนร้ายค่ะ เด่วเสียเปรียบ (คิดไกลมั้ย ถามใจเธอดู) แล้วค่อยย่องเงียบๆไปที่ประตูค่ะ แล้วคือ เสียงประตูก็ยังคงเหมือนโดนงัดอยู่อย่างงั้นนะ
รุ้งค่อยๆแหวกม่านสีขาวที่ปิดบังรุ้งจากผู้งัดห้องข้างจากข้างนอก แง้มแบบช้ามาก นึกออกป่ะ เรากลัวเค้าเห็นว่า คนในห้องตื่น มันได้ทุบกระจกมาสิ เลยพยายามให้ดูเหมือนผ้าม่านไม่ได้เคลื่อนไหว ทั้งๆที่กระจกมันก็ถูกปูให้เบลอๆแล้วนะ แต่ก็ทำทุกอย่างแหล่ะค่ะนาทีนี้ พยายามมองว่า เงาคนภายนอกเป็นแบบไหน อะไรยังไง สรุปคือ รุ้งมองไม่เห็นค่ะ เอ้า
แต่.....
เงาที่รุ้งเห็นนั้น มีลักษณะของ....กลมๆ เรียวๆ เอ๊ะ มองอีกที เอ้า มีหูสองข้าง มีหางด้วย ไม่ต้องสืบนะคะ ว่ารุ้งสบถออกมาว่าอะไร
"อีสัสแอ๊ว อิ
จบ.