ขอเล่าคร่าวๆ นะคะเรากับเขาเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่สมัยม.ปลาย จนถึงตอนนี้นับดูแล้ว เรารู้จักกับเขามา
10 ปีแล้ว เมื่อปีที่แล้วเขาเริ่มจีบเรา โทรมาหา ทักเฟซ คุยไลน์ แต่เราไม่ค่อยคุยกับเขา คือพยายามทำให้เขารู้ว่าเราไม่ชอบเขา
เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงนะ คอยช่วยเหลือเรามาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ที่เราไม่อยากคบเพราะเราคิดว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนเรามากกว่า
แต่สุดท้าย เราได้ทำงานที่เดียวกันกับเขา เขาชวนเราย้ายไปอยู่หอเดียวกัน เราไม่ยอมเราจะเช่าห้องอยู่คนเดียว แต่เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
เขาบอกว่าเราจะได้หารทุกอย่างกันทั้งค่าห้องของกินของใช้ เพราะค่าหอที่เขาอยู่ก็แพงพอประมาณ หนักสำหรับเงินเดือนเราตอนนั้น
เราก็ลังเลนะ ใจนึงก็คิดว่าเออได้ประหยัดค่าใช้จ่ายจริงๆ เราจ่ายค่าห้องคนเดียวคงไม่ไหว แต่อีกใจก็รู้ว่าเขาชอบเราอยู่
ยิ่งอยู่ด้วยกันมันยิ่งให้ความหวังเขา ไม่รู้ตอนนั้นอะไรดลใจ หรือเราคิดอะไรตื้นๆ ว่าอยากประหยัดบวกกับที่เขาพูดทุกวันว่าอยากคบกับเรา
สุดท้ายเราก็เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับเขา ลองเป็นแฟนเขาสักตั้ง (เพราะถ้าอยู่ห้องเดียวกันหญิง-ชายไม่มีทางเป็นเพื่อนกันแบบธรรมดาแน่ๆ) และต่อมาเราก็มีอะไรกัน มีกันแทบทุกวัน เราก็ไม่ได้เบื่อเรื่องนี้ หรือมีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้หรอกมันก็โอเคต่างคนต่างได้ปลดปล่อย แต่ใจเรารู้สึกยังไม่ใช่ เขาบอกรักเราทุกวัน ดูท่าทางเหมือนเขาจะรักเรามากกว่าเดิม แต่เรานี่สิ เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เรายังรู้สึกอยากกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เราอยากกลับไปเป็นโสดเหมือนตอนยังไม่มีเขา แต่เราไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง ทุกวันนี้เราก็พูดทีเล่นทีจริงว่าเราไม่อยากอยู่กับเขา เราไม่เห็นเขาในอนาคตของเรา เขาก็หงอย เราก็รู้สึกผิด เลยพยายามไม่พูด แต่ตอนนี้เราอึดอัดมาก ไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใคร เลยอยากมาถามทุกคนว่าเราควรจะทำยังไง เราปล่อยตัวเองมาไกลเกินไป ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ สงสารเขา จะด่าแรงๆ ก็ได้นะคะไม่ว่า แค่อยากหาที่ระบาย ขอบคุณที่อ่านจนจบด้วยนะคะ
+18 ยอมเป็นแฟนเขา ยอมมีอะไรด้วย แต่ไม่ได้รักเขา
10 ปีแล้ว เมื่อปีที่แล้วเขาเริ่มจีบเรา โทรมาหา ทักเฟซ คุยไลน์ แต่เราไม่ค่อยคุยกับเขา คือพยายามทำให้เขารู้ว่าเราไม่ชอบเขา
เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงนะ คอยช่วยเหลือเรามาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ที่เราไม่อยากคบเพราะเราคิดว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนเรามากกว่า
แต่สุดท้าย เราได้ทำงานที่เดียวกันกับเขา เขาชวนเราย้ายไปอยู่หอเดียวกัน เราไม่ยอมเราจะเช่าห้องอยู่คนเดียว แต่เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
เขาบอกว่าเราจะได้หารทุกอย่างกันทั้งค่าห้องของกินของใช้ เพราะค่าหอที่เขาอยู่ก็แพงพอประมาณ หนักสำหรับเงินเดือนเราตอนนั้น
เราก็ลังเลนะ ใจนึงก็คิดว่าเออได้ประหยัดค่าใช้จ่ายจริงๆ เราจ่ายค่าห้องคนเดียวคงไม่ไหว แต่อีกใจก็รู้ว่าเขาชอบเราอยู่
ยิ่งอยู่ด้วยกันมันยิ่งให้ความหวังเขา ไม่รู้ตอนนั้นอะไรดลใจ หรือเราคิดอะไรตื้นๆ ว่าอยากประหยัดบวกกับที่เขาพูดทุกวันว่าอยากคบกับเรา
สุดท้ายเราก็เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับเขา ลองเป็นแฟนเขาสักตั้ง (เพราะถ้าอยู่ห้องเดียวกันหญิง-ชายไม่มีทางเป็นเพื่อนกันแบบธรรมดาแน่ๆ) และต่อมาเราก็มีอะไรกัน มีกันแทบทุกวัน เราก็ไม่ได้เบื่อเรื่องนี้ หรือมีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้หรอกมันก็โอเคต่างคนต่างได้ปลดปล่อย แต่ใจเรารู้สึกยังไม่ใช่ เขาบอกรักเราทุกวัน ดูท่าทางเหมือนเขาจะรักเรามากกว่าเดิม แต่เรานี่สิ เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เรายังรู้สึกอยากกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เราอยากกลับไปเป็นโสดเหมือนตอนยังไม่มีเขา แต่เราไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง ทุกวันนี้เราก็พูดทีเล่นทีจริงว่าเราไม่อยากอยู่กับเขา เราไม่เห็นเขาในอนาคตของเรา เขาก็หงอย เราก็รู้สึกผิด เลยพยายามไม่พูด แต่ตอนนี้เราอึดอัดมาก ไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใคร เลยอยากมาถามทุกคนว่าเราควรจะทำยังไง เราปล่อยตัวเองมาไกลเกินไป ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ สงสารเขา จะด่าแรงๆ ก็ได้นะคะไม่ว่า แค่อยากหาที่ระบาย ขอบคุณที่อ่านจนจบด้วยนะคะ