นี่เรา..โดน(เด็ก)เท.. จริงๆแล้วใช่ป่ะคะ? ช่วยตอบให้เราเลิกโง่ทีได้ไหม?

กระทู้ภาคต่อจากทู้นี้ค่ะ
http://pantip.com/topic/35373119

ตอนแรกว่าจะสั้นๆ ระบายไปๆมาๆมัน"พรั่งพรู"ออกมาเองค่ะ
ถ้าขี้เกียจอ่านเชิญกระทู้ถัดไปนะคะ
เกรงใจอ่ะ >___<

เรื่องยืดเยื้อมา2-3เดือนแล้ว ทำใจคิดไม่ได้สักทีว่าโดน(เท)เป็นครั้งแรกของชีวิต
เพราะเราก็คิดว่าคนที่เรารู้จักและ...รักกันมา ไม่ใช่คนแบบนั้น
วันนี้ว่าง(มาก)ค่ะ เลยขอมาระบายในนี้บ้างเพราะนั่งอ่านของคนอื่นมาก็เยอะ

เรารู้จักกับน้องคนนึงเมื่อประมาณต้นเดือน ก.ย. ปีที่แล้ว
เจอในงานของมหาลัย(เป็นศิษย์เก่ากันทั้งคู่) เค้าอายุน้อยกว่าเรา 4 ปี (เรา33 เค้า29)
น้องเค้าเป็นคนไปสืบหาไลน์เรา และแอดมาคุยด้วย ตอนแรกก็คุยแค่ว่าปลื้มพี่นะ
สวยเก่ง(จริงๆไม่ได้สวยค่ะ แต่เข้าใจว่านี่คือคำพูดของคนที่เข้ามาจีบ)
ส่วนที่ว่าเก่งคือ เราจบมาจากคณะที่คะแนนสอบเข้าค่อนข้างสูง(สายสุขภาพ) ส่วนน้องเค้าสายลุย(วิศวะ)
แต่พอน้องเค้ารู้ว่า เข้ามาคุยในจังหวะที่เราเพิ่งเลิกกับแฟนพอดี คือเลิกมาประมาณครึ่งปี และเรายังไม่มีใครใหม่ ก็เริ่มจีบเลย
ด้วยความที่อยู่คนละจังหวัด ก็คุยไลน์กัน โทรกัน ทั้งวันทั้งคืน คนที่รุกมามากจะเป็นฝ่ายน้องเค้าค่ะ
แต่ด้วยความที่เราชอบคนแก่กว่า คบคนแก่กว่ามาตลอด เราเลยยังเฉยๆกับน้องเค้าอยู่
แต่น้องเค้าก็พยายามบอกตลอดว่า เค้าชอบคนแก่กว่านะ ชอบผู้หญิงอายุมากกว่า ไม่ชอบเด็ก
แล้วก็ชอบเราจริงๆจังๆด้วย ไม่ได้จีบเล่น

เราเคยถามว่า... ชอบเราที่ตรงไหนเหรอ
(ไม่ค่อยเชื่อค่ะว่าจะเจอผช.ที่ชอบผญ.แก่ โดยเฉพาะเป็นตัวเราเองเนี่ยะ  แบบจริงๆจัง)
เค้าก็บอกว่า ยอมรับว่าครั้งแรกชอบที่หน้าตา แล้วต่อมาพอรู้ว่าสมัยเรียนเราเคยเป็นลีดฯของคณะ เลยยิ่งสนใจ
เลยยิ่งชอบ ว่าทั้งสวย(พิมพ์ไปรู้สึกกระดาก เพราะตอนนี้แก่แล้วค่ะ นั่นมันสิบกว่าปีแล้ว) แล้วก็เรียนเก่งด้วย
แต่พอยิ่งคุยกัน เค้าก็บอกว่ายิ่งชอบมากขึ้น เพราะนิสัย คุยด้วยแล้วมีความสุข เรามีความคิดดี
ไปทางวิชาการก็ได้ ไปทางธรรมะก็ได้(พอดีคุณแม่เพิ่งเสียไปประมาณปีนึง ช่วงนั้นเราเลยเข้าวัดบ่อยค่ะ)
ไปสายปาร์ตี้ก็ได้(เราdrinkได้ทุกอย่าง ไปได้ทุกที่) สายฮาก็น่ารัก ตลก ฯลฯ
คือทุกอย่างที่เค้าตอบมา มันสวยหรูดูงดงามไปหมด
แล้วภาวะตอนนั้นคือเราก็เหงาๆ เลยเหมือนกำแพงที่ตั้งไว้ว่า'เค้าเด็กกว่า'มันพังทลายลงไปง่ายดายมากเลย

คุยกันแบบไม่เห็นหน้าประมาณเดือนนึง ก็ได้เจอกัน เพราะเวลาเราไปประชุมกทม.
เค้าก็มาหา ไปกินข้าว ไปนู่นไปนี่ แบบปรกติเหมือนคนเป็นแฟนกัน
แต่...ยังไม่มีอะไรกันนะคะ อย่างมากคือแค่จับมือ
แล้วก็มีบ้างที่เค้าพยายามเนียนๆมาใกล้ จะกอดจะหอมบ้าง >_<
แต่เรายังมีสติค่ะ ไปไหนดึกดื่นยังไงสุดท้ายก็ให้เค้าส่งกลับไปค้างคอนโดเพื่อน(ผู้หญิง)ตลอด

ผ่านมา3เดือนที่ตกลงเป็นแฟนกัน (เจอกันเดือนละ2ครั้ง แต่ก็ยังไม่มีอะไรกันนะ)
เรารู้สึกชีวิตดี๊ดีมากที่มีน้องเค้า เค้าแสดงออกว่ารักเรามากกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)
เราเป็นเหมือนนางฟ้า - -"  ที่เค้าอยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแลตลอดเวลา
พี่ชอบอะไร ชอบแบบไหน ผมทำให้พี่ได้ทุกอย่าง
ผมจะทำให้พี่มีความสุขและจะไม่ให้พี่มีความทุกข์เรื่องความรักอีกนับจากนี้ไป บลาๆๆๆๆๆ......

จนกระทั่งช่วงปลายฝนต้นหนาว ราวๆ ปลายธ.ค.
ทริปแรกเกิดขึ้นในสถานที่ที่โรแมนติกมากกกกค่ะ --> กาญจนบุรี
คือเราก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ก็รู้อยู่ว่าการไปเที่ยวแบบนั้นต้องมีอะไรกันแน่นอน .. แล้วก็มี จริงๆค่ะ
3วัน2คืนที่อยู่ด้วยกัน มีความสุขมากๆ  ที่พักคืนละ5พัน หรู สวย โรแมนติก สงบ
เหมือนจะเข้ากันได้ทุกอย่าง (หมายถึงเรื่อง'นั้น'ด้วย ซึ่งเราว่ามันก็สำคัญนะสำหรับคนคบกัน)
ตื่นมาไม่ต้องรีบก็ขลุกขลักกันอยู่บนเตียง สายๆออกไปถ่ายรูปเล่น
บ่ายๆซื้อเสบียง (กับแกล้ม&alc.) มาเตรียมไว้
เย็นๆหน่อยก็เริ่มกินเริ่มดื่ม คุยเล่นหัวเราะกัน เปิดเพลงฟัง จบลงที่เตียงและคำ"บอกรัก"เหมือนเดิมทั้ง2คืน..

หลังเที่ยวเสร็จต่างแยกย้ายกลับมาทำงาน น้องเค้าออกอาการเครซี่เรามากกว่าเดิม
บอกว่ารัก รักมากขึ้นทุกวัน อยากจะจับมือเราเดินไปข้างหน้านับจากนี้ไป
ส่วนเราเองก็เริ่มรักเค้ามากขึ้นค่ะ (เหมือนเป็นคำสาปเลยว่า พอมีอะไรกับใครแล้วต้องรู้สึกมากมายกับคนๆนั้นโดยอัตโนมัติ
ซึ่งเราเชื่อว่าผู้หญิงส่วนมากก็เป็น .. ย้ำว่าส่วนมากนะคะ แต่ไม่ใช่ทุกคน)

คบกันมาเรื่อย เจอกันเดือนละ2ครั้งเหมือนเดิม
มีอะไรกันทุกครั้งที่เจอตามปรกติของคนเป็นแฟนกันค่ะ
และยิ่งมีอะไรกันมากขึ้น ความรู้สึกของเราที่มีกับน้องเค้าก็มากขึ้นด้วย
น้องเค้าก็ยังบอกรักเราเหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ต้องไล่ล่าเราเหมือนก่อน
โทรหาเรารับสายทุกครั้ง ไลน์มาเราดีใจ รีบอ่านรีบตอบ
ไม่ต้องง้อให้เราพูดคำว่ารัก พูดคำว่าคิดถึง เพราะเราเป็นฝ่ายบอกเค้าเอง
ไม่ต้องคอยหึงเราว่ามีผู้ชายคนไหนมาไลค์มาเม้นท์ในเฟส เพราะเราเปิดตัวว่ามีแฟนแล้ว

จนกระทั่งช่วงหลังสงกรานต์ เรารู้สึกว่าเวลาอยู่ด้วยมันก็ดีค่ะ
น้องเค้ายังแสดงออกว่า"มากมาย"กับเราเหมือนเดิม
เพียงแต่ตอนที่อยู่ห่างกัน เค้าสนใจเราน้อยลง
โทรหาน้อยลง ไลน์น้อยลง "อย่างมีนัยสำคัญ"55)
ซึ่งเราเองก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบจิก แล้วก็ไม่อยากเป็นคนโง่ด้วยค่ะ เลยคุยกัน ถามกันอย่างตรงไปตรงมา

เอาเป็นว่าหลายเหตุการณ์ คุยกันหลายครั้ง พยายามถามหลายที
ขอว๊าปปป มาสรุปสั้นๆเลยแล้วกันสำหรับคำตอบที่เค้าตอบเรามา ว่า......

เค้าชอบเราจริงๆ รู้สึกรักเราจริงๆ รักมาก
แต่เค้ารู้สึกว่าเรากับเค้าคนละสังคมกัน สังคมเค้าเป็นสังคมลุยๆ
ส่วนเราดูสังคมสูงกว่า(เรายังคิดไม่ออกเลยว่าสังคมสูง คืออะไร??)
- เค้าไม่ชอบเดินห้างฯ แต่เราเป็นผู้หญิง เราก็เดินปรกติ แต่ก็ไม่ได้ชอบนะ
คือถ้ารู้ว่าเค้าไม่ชอบก็คงไม่ชวนเค้าไป ไปกับเพื่อนๆสาวๆก็ได้
- เค้าบอกว่าเป็นคนไม่ชอบเดินจูงมือกับแฟน  ส่วนเราชอบ เพราะนิสัยเราโรแมนติก ขี้อ้อน
แต่ก็ถ้ารู้ว่าเค้าไม่ชอบแต่แรก เราก็ไม่จูงก็ได้นะ ไม่ได้คอขาดบาดตายอะไร แค่นี้เอง
- เค้าบอกว่าบางทีเค้าไม่เป็นตัวของตัวเอง ต้องเฟคๆเวลาอยู่กับเรา

ค่ะ.....
พอเราได้ฟัง ก็รู้สึกเสียใจนะ เสียใจมากที่ไปทำให้เค้าอึดอัด
เสียใจที่ต้องให้คนๆนึงมาอดทนกับเราแบบนี้
เราเลยเลือกที่จะขอถอยออกมาค่ะ
(ด้วยความที่คิดว่า คบกันแค่ไม่กี่เดือน ถอยได้น่า ไม่เป็นไรมากหรอก .. ก็เลยรีบถอยเลย)
ทั้งๆที่ความจริงเรา แอบ อยากเลือกอีกทางนึงนะคะ
เราอยากเลือกที่จะปรับเปลี่ยนอะไรๆ เพื่อให้เรากับเค้าเข้ากันได้
แต่ด้วยเซ้นส์ของผู้หญิง เรารู้สึกว่า"คำว่ารัก"ที่เค้าบอกเรา มันไม่ได้ลึกซึ้งกินใจเหมือนเดิมแล้ว..

จากสถานะที่ลดกันมา ก็คุยกันน้อยลงค่ะ รักษาระยะห่างกันมากขึ้น
ดูเค้าทำใจได้ดีขึ้น มีบอกว่าคิดถึงเราอยู่บ้าง
แต่นั่นมันยิ่งทำให้เราเจ็บ ... เจ็บปวด ... น้ำตาไหล มากขึ้นกว่าเดิม

การที่เค้าแสดงออกว่ายังคิดถึงอยู่ แต่คิดถึงน้อยลงแล้วนะ
มีชีวิตปรกติแล้วนะ ... มันยิ่งทำให้เราเจ็บ

การที่เค้าหายไป ไม่ติดต่อเลยเป็นอาทิตย์ บ่งบอกว่าเค้า "โอเคแล้ว"
มันก็ยิ่งทำให้เราเจ็บเหมือนกัน

จริงๆstoriesระหว่างเรามันแค่ไม่กี่เดือนเองนะ
แต่เรารู้ตัวเลยว่าเป็นคนที่ ถ้ามีอะไรกับใคร ใจมันจะไปหมดเลยค่ะ
ถึงแม้ไม่ใช่แฟนคนแรก (และไม่ใช่คนที่2) แต่เราก็ไม่ได้มีกับใครทั่วไปไง
ฉากที่มีอะไรกันมันยังมาซ้ำๆๆๆๆทุกคืนค่ะ
คำพูดหวานๆ คำยกยอปอปั้น คำบอกรักที่เค้าเคยมีให้ มันก็ยังอยู่ในหู

เค้าเป็นคนเข้ามาในชีวิตเราเอง มาแบบเครซี่คลั้งไคล้มากมาย มาแบบเปิดตัวแรงกว่าทุกคนที่เคยเข้ามา
ทั้งในเรื่องของคำพูดจา คำหวาน การดูแลเทคแคร์ ความทุ่มเทที่มีให้
กระทั่งเรื่องบนเตียงที่มีให้กันก็มากมาย เค้าทำให้เราทุกอย่าง
ทำให้เรามีความสุข ทำให้เราเหมือนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด
ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นไปจนถึงหัวใจทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ที่มีอะไรกัน..

สิ่งเหล่านี้แหล่ะค่ะที่มันดึงเราไม่ให้ไปไหน ทำให้ตอนนี้เราทุกข์มาก
แม้ภายนอกจะต้องทำตัวสตรอง ทำงาน หาเงิน
แต่ในใจคือเจ็บมาก มากๆ

มันมาเร็ว - ไปเร็ว เกินไปค่ะ
แค่ช่วงระยะเวลา10เดือน
จากที่เค้าให้เรา 100 (มากกว่านั้นอีก) .... จนตอนนี้เหลือแค่ 30

เราพยายามจะเข้มแข็งนะ
พอระบายกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่าเค้าเป็นแนว ฟันแล้วทิ้ง นั่นแหล่ะ
แต่อาจจะsoftกว่าหน่อยตรงที่ไม่ได้ทำให้เสียใจรุนแรง แค่นั้น..

ทุกวันนี้ เราพยายามจะไม่คุยไม่ทักไปก่อนค่ะ
(ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ทำตัวไม่มีค่า)
แต่มันเจ็บนะ มันไม่ไหว บางทีก็ไลน์หาเค้าไปบ้าง
(เรื่องโทร ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ไม่มีใครโทรหาใครแล้วเดี๋ยวนี้)
ไลน์ไปเค้าก็รีบอ่านรีบตอบ
คุยกันลักษณะเหมือนพี่-น้อง ธรรมดาๆ (แต่คนที่เจ็บอยู่คือเราคนเดียว)

เอาจริงๆ เรื่องราวของเรากับเค้ามันไม่ได้มากมายอะไรเลยนะ
แต่เราสับสนกับตัวเองว่า..
ที่เราเป็นอะไรอยู่ทุกวันนี้ ที่คิดว่ารักเค้ามากมายขนาดนี้
เพราะเราติดอยู่กับเรื่อง"นั้น"รึเปล่า (เรื่องบนเตียง) ????????

มันไม่ใช่ว่าเค้าเก่ง เทพ หรืออะไรมากมายนะคะ
แต่แค่ว่าเค้าทำให้เราดี มีความสุขมาก
ซึ่งก็ไม่ใช่แฟนทุกคนที่คบ เรื่องทางเคมีแบบนี้จะเข้ากันได้หมด

มันไม่ใช่ว่าเราอยากมีอะไรกับเค้า(หื่น) ถึงขั้นต้องมาพร่ำเพ้อ นะคะ
แต่มันคิดถึง แค่อยากอยู่ใกล้ๆ อยากนอนหลับไปในอ้อมกอดเค้า
อยากฟังคำว่ารัก ข้างๆหู เหมือนเดิม...

พยายามบอกตัวเองว่า จริงๆเราก็ไม่ได้รักเค้ามั๊ง
แค่เหงา มั๊ง ..
เค้าทิ้งเราแบบนี้แล้ว ยังจะไปพร่ำเพ้อทำไม ลดคุณค่าตัวเองทำไม
(แต่อีกใจนึงก็เถียง ว่าเค้าเป็นคนแบบนั้นจริงเหรอ? ไม่จริงหรอก ....)

ใครเคยเจอแบบนี้ ... ทำยังไงให้ผ่านไปได้คะ??

ตอนนี้ชีวิตจิตใจเหมือนไม่ปกติ
จนบางทีก็อยากประชดชีวิตด้วยการรีบหาใครเข้ามาแทนเค้าเร็วๆ!
แต่...ยังพอดึงสติได้อยู่ค่ะ -> เลยไม่ได้ทำ (_ _ !)