ทำไมตอนนี้เราถึงรู้สึกเฉยๆกับเรื่องที่ควรจะต้องเสียใจมากๆคะ

เริ่มต้นเรื่องนะคะเรารักคนๆนึง เราคิดว่าเขาเป็นคนดีคิดว่าเขารักเราเหมือนที่เรารักเขา   คบมาเรื่อยๆจนวันนึงเราได้รู้ความจริงว่าเขามีใครอีกคนนอกจากเรา   ตอนนั้นเราเสียใจมากร้องไห้จนน้ำตามันไม่มีจะไหล   ถามตัวเองว่าเรามันไม่ดีตรงไหนทำไมถึงเป็นแบบนี้   ตอนที่รู้ความจริงเราสองคนอยู่ด้วยกัน   เราพูดกับเขาไม่มีการโวยวายถามว่าทำไมแบบนี้แต่เขาเงียบ   แค่กอดเราเฉยๆกอดจากข้างหลัง   และเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  
    จนไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เราไปเจอเขาสมมุติว่าเจอเขาวันพุธและคิดจะกลับพฤหัส   แต่เราเกิดเปลี่ยนใจไม่กลับ  เขาก็บอกเราว่าไม่ว่างยังไงก็ไม่ว่าง  แต่สุดท้ายก็มาอยู่ด้วยกัน  พอคืนวันศุกร์เราก็งอแงจะไม่กลับ  ที่เราจะไม่กลับเพราะรารู้มานิดนึงว่าเขากับอีกคนนัดเจอกันช่วงนี้ คราวนี้เขาโกรธเรามากหาว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง  เขาจะไม่คุยกับเราแล้ว  เขาบอกว่าถ้าพูดอะไรไม่ฟังกันเลยก็ควรจะเลิกกัน  ตอนนั้นเราเสียใจมากอ้อนวอนทุกอย่างไม่ให้เขาไป  และเขาก็ใจอ่อนมาคุยกับเราวันจันทร์ แต่ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน เราแอบอ่านโทรศัพท์เขา ผู้หญิงคนนั้นมาหาเขาวันพฤหัสบดีและกลับวันอาทิตย์  คือวันพฤหัสบดีเขามาหาเราและอีกคนสลับกัน   และวันจันทร์ที่มาคุยกับเราเพราะอีกคนกลับแล้ว มันคืออะไร   ความรู้เราในตอนที่รู้คือใจมันเต้นแรงมากๆ มันโหวงๆในอก แต่มันไม่ร้องไห้มาชาๆ  แต่น้ำตามันไม่ไหล  เรายังพูดกับเขาได้แบบปกติ  ยังยิ้มให้เขาได้  แต่ในใจมันรู้สึกแบบอธิบายไม่ถูก  ช่วยตอบเราหน่อยได้ไหมคะ ว่าทำไมเราถึงไม่ร้องไห้  เสียใจ ฟูมฟายเหมือนที่ผ่านมา  ทั้งๆที่ปกติเราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆแค่เขาไม่ค่อยคุยกับบางทีก็แบไปร้องคนเดียวแล้ว