แบงค์พันจะเปียกน้ำหรือยับยู่ยี่ มันก็มีค่าเท่ากับหนึ่งพัน

จขกท. เขียนเพื่ออยากให้ลองอ่านกันเท่านั้น ... เป็นเรื่องสมมติขึ้น - หากพิมพ์ผิดพลาดอะไร ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ    
    
หญิง :    (ซึมเศร้า ไม่พูดไม่จา เก็บตัว)    
ชาย :    ที่รัก คุณควรเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คุณไม่ควรโทษตัวเอง มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย    
หญิง :    น้ำตาไหลพราก (เอามือกุมหน้าตัวเอง)    
ชาย :    ผมต่างหากที่ดูแลคุณไม่ดี ปล่อยให้เกิดเรื่องนี้กับคุณ (ผู้ชายเริ่มตาแดงกร่ำ)    
หญิง :    … (เงียบพักนึง แล้วสะอื้นต่อ)    
ชาย :    คุณจะไม่พูดกับผมหรือกับใครก็ได้ แต่นั่นมันยิ่งทำให้ผมไปจากคุณไม่ได้ โธ่...ที่รัก (ปาดน้ำตาที่แก้มของเธอ)    
    จากเหตุการณ์ครั้งนี้ มันยิ่งทำให้ผมต้องใส่ใจคุณ คุณยังคงเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผมและจะเป็นตลอดไป    
    คุณค่าของคุณไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย คุณยังเป็นคนที่ผมรัก "แบงค์พันจะเปียกน้ำหรือยับยู่ยี่ มันก็มีค่าเท่ากับหนึ่งพัน"    
    การที่คุณโดนไอ้สารเลวนั่นทำร้าย มันต่างหากที่ทำผิด มันไม่น่าอายเลย การที่ผมเคยไปเที่ยวผู้หญิงนั่นสิน่าอายมากกว่า    
    ครั้งนั้นคุณยังให้อภัยผม กลับมาเป็นคนดีของผมเหมือนเดิมเถอะนะ ผมขาดคุณไม่ได้ ผมรักคุณ    
    ผมจะไม่ปล่อยมือคุณเป็นอันขาด    
หญิง :    (เงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาเอ่อล้น)    
        
    ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้จะจบยังไง เหยื่อที่ถูกทำร้ายและโดนข่มขืนจะมีชีวิตได้เหมือนเดิมไหม    
แต่กี่ชีวิตแล้วที่ต้องหมดอนาคตไป กี่ศพแล้วที่ไม่เคยได้โอกาสมาเรียกร้องความเป็นธรรม        
ผู้ต้องหาจะถูกดำเนินคดีอย่างยุติธรรมและถึงที่สุดหรือไม่ เขาควรได้รับโอกาสอีกครั้งหรือเปล่า        
เราต้องปลอบใจกันเองว่า #ดูแลตัวเองและคนที่คุณรักให้ดีดีนะ เพราะพวกนี้เพ่นพล่านอยู่ในสังคมพวกเรา        
คุกหรือเรือนจำ ทำได้เพียงกักขังเพียงช่วงเวลานึงเท่านั้น ไม่ได้บำบัดเยียวยาให้นักโทษล้างพฤติกรรมเลวๆได้ใช่ไหม        
    ถามจากใจเราทำได้แค่ยอมรับจริงๆหรือ???    

                                                                                                              /SupapChon