ขอโทษที่น้อยใจ

สวัสดีครับ ผมอยากเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ห่วยแตกของผมให้ฟัง ตั้งแต่เด็กจนโต ผมอยู่กับยายมาตลอด ตอนเด็ก ๆ ลุงผมเมายาและถือมีดไล่ฟัน ผมเลยต้องพายายขับซาเล้งหนีออกมา เช่าห้องอยู่กันสองคน เพราะอยู่บ้านไม่ได

เราน้อยใจเธอได้มั้ย เมื่อก่อนเราต้องการเธอมากไปหรือทุกวันนี้เราต้องการกันน้อยลง พยายามเข้าใจเหตุผลเธอน่ะ แค่มีอารมน้อยใจบ้าง เราเจอกันน้อยลงเรารุ้สึกว่าเมื่อก่อนเราได้รับความสุขจากเธอมากกว่านี้ แต่ไม่

เราเป็นด.ช.ที่ไม่สู้คนเลยแต่เด็ก แรงน้อย สู้ไม่เป็น ขี้ขลาดขี้กลัวชิบโดนหาว่าลูกคุณหนู มีความรู้มาก เลยรู้ว่าอะไรควรไม่ควร เพื่อนเลยด่าเพราะมันไม่ค่อยทันโลก เรามีดีอย่างเดียวที่เรียนเก่ง เพื่อนสนิทเรา

สวัสดีครับ คือขอบอกตรงตรงอันนี้เป็นเรื่องที่เกิดห้าถึงหกปีแล้วแต่ยังไม่กล้าเล่ากลัวเพื่อนที่โรงเรียนหรือคนที่รู้จักจากมาเจอ คือเรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่ผมได้เข้ามารร.นี้ผมถูกเพื่อนๆเกือบทั้งห้องรุมแกล้งผ

ต้องบอกให้ขอทำความเข้าใจก่อนนะครับว่าคนเรามีความคิดต่างกัน สำหรับบางคน เพื่อนคนที่ผมจะเล่าต่อไปนี้อาจจะดีมากๆสำหรับใครบางคน แต่สำหรับผมไม่ค่อยใช่ครับ เข้าเรื่่องละครับ ผมมีเพื่อนคนนึง ชื่อส้ม และ รุ้ง

มีเรื่องในบ้านมากมาย บางครั้งอยากหาคนที่คุย ไม่มีสามี ไม่มีลูก มีแต่แม่ที่คิดตรงกันบ้าง ไม่ตรงกันบ้าง น้องชายยิ่งคิดคนละแบบ ส่วนเพื่อน ไม่มี เพราะหลายเรื่องที่เรา ทำไว้ อย่างยืมเงินเค้า แล้วยังไม่ใช่

ช่วงนี้ผมเครียดหลายอย่างมาก ทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัวและโน่นนี่และมีเพื่อนบางคนในห้องมากวนประสาทผมบ่อยๆ ผมก็เป็นคนติดมาก อยู่ดีๆก็เดินมาด่าบ้าง นั่งอยู่คนเดียวก็โดนล้อบ้างแบบนั่งอยู่ที่ตัวเองเฉยๆอ่

รู้จักกับเพื่อนคนนึงในเฟสบุ๊คค่ะ เราคุยกันมาได้เกือบ2เดือนแล้ว แต่ไม่เคยเจอกันสักครั้ง เขานิสัยดีนะคะ กวนตีนนิดๆและเป็นคนพูดตรงค่ะ เขาไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไรมากมาย แต่ก็น่ารักดีค่ะ ไม่รู้ว่าเราเริ่มไปชอบ