สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคน เราและเพื่อนๆของเรามีปัญหาหนักใจมากชนิดยกภูเขาทั้งโลกมาทับกลางอก ปัญหาหนักหน่วงชวนปวดใจยากที่จะแก้ได้ ไม่อยากไห้เรื่องยาวมาเข้าเรื่องกันเลย
คือเราและและเพื่อนๆของเรา มาฝึกงานอยู่ที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัดสระบุรี คือเรามาฝึกที่นี้เพราะอาจารย์ของเราเคยทำและสนิทกับคนที่นี่ค่อนข้างมาก และอาจารย์เราก็มีตัวเลือกให้น้อย พอศึกษาดูเราเห็นว่าที่นี่เป็นบริษัทใหญ่เลยเลือกที่นี่คะ แต่ใครมันจะไปรู้หละคะว่าการเลือกที่ฝึกงานครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเราและเพื่อนๆของเราต้องมาพบเจอกับบางอย่างที่จะตามติดและหลอกหลอนพวกเราไปตลอดชีวิต....
แรกๆเราก็ฝึกกันไปเรื่อยๆ เข้างานแปดโมงเช้า พักตอนเที่ยง เลิกงานห้าโมงเย็นกลับห้องพักผ่อน จนกระทั้งวันนึงวันที่เป็นจุดเริ่มต้นขอเรียกสิ่งว่าความโคตะระอภิมหาซวยของชีวิตพวกเราเลยก็ว่าได้อภิมหาซวยของชีวิตพวกเราเลยก็ว่าได้ คือวันนั้นเราก็มาทำงานกันปกติแล้วพี่ที่ทำงานก็พาผู้ชายคนนึงเข้ามา ขอแทนพี่คนนี้ว่าพี่ผัดแล้วกันนะคะ แว๊บแรกที่เจอพี่แกคือ ตาลุงนี้ใครว่ะ คือน่าพี่แกอย่างเถื่อนอ่ะคะ ตัวดำ หน้าเหลี่ยม โหนกสูง ไว้หนวด ไว้เครา ผมยาวติ่งหูแสรกกลาง มีผมหงอกแทรกอยู่ประปราย คำแรกที่พี่แกทักคือ สวัสดีครับน้องๆช่างก่อที่น่ารักทุกคน พวกเรานี่หันไปมองกันเป็นตาเดียวเลย เราก็มัวแต่ทำงานกันไม่ได้สนใจเท่าไหร่ก็ยกมือไหว้แกไปคนละทีตามมารยาท *ลืมบอกไปเราเรียนช่างก่อสร้างกันคะ พี่แกก็ยืนรอดูจนพวกเราทำงานตรงนั้นเสร็จแล้วก็เริ่มพูดแนะนำตัวและชีวประวัติของแก
พี่ผัด:สวัสดีอีกครั้งนะครับน้องๆ พี่ชื่อผัดนะครับ พี่เป็นรุ่นพี่ของพวกเรา บังเอิญพี่เห็นเขาบอกว่าที่แล็ปมีเด็กมาฝึกงานใหม่เป็นรุ่นน้องวิทลัยเดียวกับพี่แถมยังเรียนก่อสร้างพี่เลยแวะมาทักทายสักหน่อย แล้วแกก็เริ่มชวนคุยต่างๆนาๆถามหาอาจารย์คนนู่นคนนี้ เล่าเรื่องของแก เรื่องนั้นเรื่องนี้เกี่ยวกับแผนกเรา เพื่อนแก ถามว่าเรารู้จักคนนู่นคนนี้มั้ยเราก็เออออห่อหมกไปกับแก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะนะ กลัวเสียมารยาทและเกรงใจพี่แกด้วย แกคุยกับพวกเราร่วมๆสองชั่วโมงได้ ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่ารู้สึกภูมิใจและดีใจที่มีรุ่นพี่แวะมาหามาคุย แต่อย่างที่บอกนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น แต่หลังจากนี้แหละคือมหากาพย์ที่เราต้องพบเจอเหมือนกับฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอน คือหลังจากวันนั้นที่พี่แกมาปรากฎตัวแกก็เริ่มแวะเวียนมาหาที่ทำงานบ่อยขึ้น จนวันนึงแกโทรเข้ามาเบอเพื่อนเราที่เป็นผู้ชายว่าแกจะแวะเข้ามาหาตอนเย็น พอตกเย็นเลิกงานเรากลับมาห้องได้สักพัก ก็มีรถมิสซูฯ มิราจ สีแดงวิ่งตรงมาจอดหน้าห้องเพื่อนเรา และคนที่ลงจากรถมาก็ไม่ต้องทายว่าใครพี่ผัด รุ่นพี่ที่เคารพนี่เองวันนั้นแกคุยสัพเพเหระแต่ก็วนๆอยู่เรื่องช่างของพวกเรา คุยตั้งแต่หกโมงยันสามทุ่ม แล้วถึงกลับ และหลังจากนั้นแกก็แวะเวียนมาไม่ขาดสาย ขนิดที่ว่ามาทุกวันแบบเสมอต้นเสมอปลาย ใครได้พี่แกเป็นแฟนไปถือว่าโชคดีเลยที่เดียว...มั้ง จนแก่เริ่มหนักข้อขึ้น จากที่มาหกโมงถึงสามทุ่มแกก็ มาห้าโมงเลิกงานดักรอหน้าห้องแล้วอยู่ยันเที่ยงคืนตีหนึ่ง แกเป็นแบบนี้อยู่สองอาทิตย์ได้ จนวันนึงแกก็หายไปไม่ทีวี่แววว่าจะมา ตอนนั้นพวกเรานี่ดีใจกันมากเฮกันใหญ่โต หลังจากกระหยิ่มใจได้สองวัน ตกเย็นวันที่สามขณะที่เตรียมทำผัดพริกไก่แสนอร่อยโดยเพื่อนของ จขกท. เราก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนมาจอดที่หน้าห้องและคนที่ลงมาจากรถนั้นคือคนที่คุณก็รู้ว่าใคร พี่ผัดคนเดิมเพิ่มเติมคือวันนี้มีเหล้าขาวหนึ่งขวด และก็เหมือนการฉายหนังเรื่องเดิมซ้ำไปมา พี่แกเริ่มเล่าเรื่องของแกเรื่องช่างก่อสร้างพร้อมกับกระดกเหล้าขาวเข้าปาก วันนั้นแกอยู่ยันเที่ยงคืนเช่นเคย วันต่อๆมาแกก็มาไม่ขาดยิ่งกว่าเด็กเรียนขยันไปเรียน ไม่ขาด ไม่ลา ไม่มาสาย ไม่แม้แต่จะเป็นหวัดคัดจมูก แต่ที่สำคัญแกพูดเรื่องเดิมซ้ำไปมา พอเมาเข้าหน่อยก็มีอินเนอร์ร้องห่มร้องไห้ ว่าช่างเราเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนก่อนอย่างงั้นอย่างงี้ *ลืมบอกอีกอย่างพี่แกอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่แกไม่ให้เรียกน้าให้เรียกพี่เพราะแกบอกเราเป็นพี่น้องช่างเดียวกันแกว่างี้ พี่แกมาแต่ละทีก็มีเหล้าขาวขวดบ้างสองขวดบ้างและพูดเรื่องเดิมซ้ำๆทุกวัน มาห้าหกโมงเย็น กลับห้าทุ่มเที่ยงคืน บางทีพวกเราเหนื่อยจากทำงานอยากพักผ่อน นั้งฟังแกพูดละหลับบ้างก็มี แม้แต่วันนี้ที่จขกท.นั้งพิมเรื่องนี้ พี่แกก็มาและยังคงคุยเรื่องเดิมๆเช่นเคย พวกเราอยากได้เวลาพักผ่อนบ้าง แต่พี่แกก็มาทุกวัน บางวันเราก็ออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะแต่มีเพื่อนอยู่ห้องคนนึงแกมาเพื่อนก็โทรมาบอกถ้าแกมาเราจะเรียกว่ารหัสแดงแกกลับเมื่อไหร่ก็รหัสเขียว วันนั้นแกก็กลับห้าทุ่มเหมือนเดิม พวกเราที่ไปวิ่งกันก็ไม่กล้ากลับห้องกันเลยฝนก็ตกต้องขี่มอไซตากฝนไปที่อื่นแทนรอแกไปก่อนถึงจะกลับห้องกัน ตอนนี้คือไม่รู้ควรต้องทำยังไงแล้ว จะบอกแกตรงๆก็กลัวไม่ดี แต่มันก็เกินไปพวกเราแทบไม่ได้พักผ่อนเลย คืออยากได้วิธีทำให้แกไม่ต้องมาบ่อยหรือถ้าไม่ต้องมาอีกเลยก็จะดีมาก พวกเราเหนื่อยทำงานกันก็มากพอแล้วยังจะต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก พวกเราก็แย่เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับคำตอบและวิธีแก้ไขเรื่องนี้ล่วงหน้านะคะ
ปล.เราไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อนไม่รู้ว่าต้องใช้คำพูดยังไง อันไหนที่ไม่สมควรหรือผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะคะ
เมื่อฉันและเพื่อนๆไม่ต้องการผู้ชายคนอีกต่อไป
คือเราและและเพื่อนๆของเรา มาฝึกงานอยู่ที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัดสระบุรี คือเรามาฝึกที่นี้เพราะอาจารย์ของเราเคยทำและสนิทกับคนที่นี่ค่อนข้างมาก และอาจารย์เราก็มีตัวเลือกให้น้อย พอศึกษาดูเราเห็นว่าที่นี่เป็นบริษัทใหญ่เลยเลือกที่นี่คะ แต่ใครมันจะไปรู้หละคะว่าการเลือกที่ฝึกงานครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเราและเพื่อนๆของเราต้องมาพบเจอกับบางอย่างที่จะตามติดและหลอกหลอนพวกเราไปตลอดชีวิต....
พี่ผัด:สวัสดีอีกครั้งนะครับน้องๆ พี่ชื่อผัดนะครับ พี่เป็นรุ่นพี่ของพวกเรา บังเอิญพี่เห็นเขาบอกว่าที่แล็ปมีเด็กมาฝึกงานใหม่เป็นรุ่นน้องวิทลัยเดียวกับพี่แถมยังเรียนก่อสร้างพี่เลยแวะมาทักทายสักหน่อย แล้วแกก็เริ่มชวนคุยต่างๆนาๆถามหาอาจารย์คนนู่นคนนี้ เล่าเรื่องของแก เรื่องนั้นเรื่องนี้เกี่ยวกับแผนกเรา เพื่อนแก ถามว่าเรารู้จักคนนู่นคนนี้มั้ยเราก็เออออห่อหมกไปกับแก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะนะ กลัวเสียมารยาทและเกรงใจพี่แกด้วย แกคุยกับพวกเราร่วมๆสองชั่วโมงได้ ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่ารู้สึกภูมิใจและดีใจที่มีรุ่นพี่แวะมาหามาคุย แต่อย่างที่บอกนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น แต่หลังจากนี้แหละคือมหากาพย์ที่เราต้องพบเจอเหมือนกับฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอน คือหลังจากวันนั้นที่พี่แกมาปรากฎตัวแกก็เริ่มแวะเวียนมาหาที่ทำงานบ่อยขึ้น จนวันนึงแกโทรเข้ามาเบอเพื่อนเราที่เป็นผู้ชายว่าแกจะแวะเข้ามาหาตอนเย็น พอตกเย็นเลิกงานเรากลับมาห้องได้สักพัก ก็มีรถมิสซูฯ มิราจ สีแดงวิ่งตรงมาจอดหน้าห้องเพื่อนเรา และคนที่ลงจากรถมาก็ไม่ต้องทายว่าใครพี่ผัด รุ่นพี่ที่เคารพนี่เองวันนั้นแกคุยสัพเพเหระแต่ก็วนๆอยู่เรื่องช่างของพวกเรา คุยตั้งแต่หกโมงยันสามทุ่ม แล้วถึงกลับ และหลังจากนั้นแกก็แวะเวียนมาไม่ขาดสาย ขนิดที่ว่ามาทุกวันแบบเสมอต้นเสมอปลาย ใครได้พี่แกเป็นแฟนไปถือว่าโชคดีเลยที่เดียว...มั้ง จนแก่เริ่มหนักข้อขึ้น จากที่มาหกโมงถึงสามทุ่มแกก็ มาห้าโมงเลิกงานดักรอหน้าห้องแล้วอยู่ยันเที่ยงคืนตีหนึ่ง แกเป็นแบบนี้อยู่สองอาทิตย์ได้ จนวันนึงแกก็หายไปไม่ทีวี่แววว่าจะมา ตอนนั้นพวกเรานี่ดีใจกันมากเฮกันใหญ่โต หลังจากกระหยิ่มใจได้สองวัน ตกเย็นวันที่สามขณะที่เตรียมทำผัดพริกไก่แสนอร่อยโดยเพื่อนของ จขกท. เราก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนมาจอดที่หน้าห้องและคนที่ลงมาจากรถนั้นคือคนที่คุณก็รู้ว่าใคร พี่ผัดคนเดิมเพิ่มเติมคือวันนี้มีเหล้าขาวหนึ่งขวด และก็เหมือนการฉายหนังเรื่องเดิมซ้ำไปมา พี่แกเริ่มเล่าเรื่องของแกเรื่องช่างก่อสร้างพร้อมกับกระดกเหล้าขาวเข้าปาก วันนั้นแกอยู่ยันเที่ยงคืนเช่นเคย วันต่อๆมาแกก็มาไม่ขาดยิ่งกว่าเด็กเรียนขยันไปเรียน ไม่ขาด ไม่ลา ไม่มาสาย ไม่แม้แต่จะเป็นหวัดคัดจมูก แต่ที่สำคัญแกพูดเรื่องเดิมซ้ำไปมา พอเมาเข้าหน่อยก็มีอินเนอร์ร้องห่มร้องไห้ ว่าช่างเราเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนก่อนอย่างงั้นอย่างงี้ *ลืมบอกอีกอย่างพี่แกอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่แกไม่ให้เรียกน้าให้เรียกพี่เพราะแกบอกเราเป็นพี่น้องช่างเดียวกันแกว่างี้ พี่แกมาแต่ละทีก็มีเหล้าขาวขวดบ้างสองขวดบ้างและพูดเรื่องเดิมซ้ำๆทุกวัน มาห้าหกโมงเย็น กลับห้าทุ่มเที่ยงคืน บางทีพวกเราเหนื่อยจากทำงานอยากพักผ่อน นั้งฟังแกพูดละหลับบ้างก็มี แม้แต่วันนี้ที่จขกท.นั้งพิมเรื่องนี้ พี่แกก็มาและยังคงคุยเรื่องเดิมๆเช่นเคย พวกเราอยากได้เวลาพักผ่อนบ้าง แต่พี่แกก็มาทุกวัน บางวันเราก็ออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะแต่มีเพื่อนอยู่ห้องคนนึงแกมาเพื่อนก็โทรมาบอกถ้าแกมาเราจะเรียกว่ารหัสแดงแกกลับเมื่อไหร่ก็รหัสเขียว วันนั้นแกก็กลับห้าทุ่มเหมือนเดิม พวกเราที่ไปวิ่งกันก็ไม่กล้ากลับห้องกันเลยฝนก็ตกต้องขี่มอไซตากฝนไปที่อื่นแทนรอแกไปก่อนถึงจะกลับห้องกัน ตอนนี้คือไม่รู้ควรต้องทำยังไงแล้ว จะบอกแกตรงๆก็กลัวไม่ดี แต่มันก็เกินไปพวกเราแทบไม่ได้พักผ่อนเลย คืออยากได้วิธีทำให้แกไม่ต้องมาบ่อยหรือถ้าไม่ต้องมาอีกเลยก็จะดีมาก พวกเราเหนื่อยทำงานกันก็มากพอแล้วยังจะต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก พวกเราก็แย่เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับคำตอบและวิธีแก้ไขเรื่องนี้ล่วงหน้านะคะ
ปล.เราไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อนไม่รู้ว่าต้องใช้คำพูดยังไง อันไหนที่ไม่สมควรหรือผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะคะ