สวัสดีเพื่อนชาวพันทิพ เราเป็นคนหนึ่งที่ได้อ่านกระทู้ฟินๆในพันทิพหลายๆกระทู้  แต่สำหรับเรื่องราวชีวิตของเราไม่มันได้สวยงามอย่างคนอื่น อยากแชร์เพื่อเป็นประสบการณ์กับเพื่อนๆคะ
ขอย้อนเรื่องราวไปนานหน่อยนะ  ประมาน 18  ปี มันชั่งยาวนานจริง  ขอเริ่มเรื่องเลยนะ ต้องขออภัยด้วยถ้าผิดพลาด!!!
สวัสดีเราชื่อตาล พ่อกับแม่ของเรามีปัญหาทำให้ต้องเลิกลากัน  เรากับน้องจึงต้องมาอยู่กับยายที่ สป.  เราต้องย้ายโรงเรียนมาเรียนที่โรงเรียนประถมที่ใหม่เราเข้าเรียนตอนป.5  ตอนนั้นเราค่อนข้างสับสนเหมือนกัน ต้องหาเพื่อนใหม่ วันแรกที่เราไปโรงเรียน เราก็มีเพื่อนใหม่ๆหลายๆคน  แต่หนึ่งในจำนวนเพื่อนใหม่นั้น มีเพื่อนผู้ชายอยู่ 1 คน ชื่อนัฐ เขาค่อนข้างที่จะค่อยช่วยเหลือเราหลายๆอย่าง เลิกเรียน เราต้องกลับบ้านเองซึ่งเราก็งงนะ เพราะยังไม่เคยมาอยู่ที่ สป. ย้ายโรงเรียนมาก็ต้องเดินทางกลับบ้านเองแล้ว  แต่โชคดีที่เราได้ณัฐเนี้ยละ บอกเส้นทางให้ เพราะว่าบ้านยายเราไปทางเดียวกันกับบ้านของณัฐ ระยะเวลาผ่านเลยไปด้วยการดำเนินชีวิตแบบเด็กๆ จนกระทั่งจบชั้นประถมศึกษา  เราก็มาเรียนต่อมัธยม มีเพื่อนจากโรงเรียนเดิมตามมาเรียนต่อที่เดียวกันหลายคนซึ่งรวมถึงณัฐด้วย แต่ละคนแยกย้ายกันไปตามสาขาวิชาที่ตัวเองเลือกเรียน  ซึ่งแต่ละคนแยกย้ายกันไปหมดไม่มีใครได้อยู่ห้องเดียวกันเลย ความสนิทสนมกันของเพื่อนตอนประถมจึงไม่ค่อยมีอะไรมากมายนอกจากเจอกันยิ้มให้ทักทายกันแค่นั้น  ในชีวิตเด็กมัธยมต้นอย่างเราก็ไม่มีไรมาก เรียน ทำกิจกรรม ชีวิตของเราตอนเรียนมัธยมไม่มีอะไรหวือหวาอะไร เราเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวดำๆธรรมดา เล่นกีฬาเกือบทุกประเภท สนุกสนานเฮฮาตามประสาวัยรุ่นตอนต้น  ซึ่งเพื่อนในกลุ่มของเรา มีด้วยกัน    คน  ประกอบด้วย   ศา เธอเป็นคนสวยน่าตาดีเรียกว่าตัวล่อแมลง  เล็ก ตัวเล็กผิวขาวปากชมพู ที่หมายตาของหนุ่ม จิ๊บ หน้าหวานมีหนุ่มมาจีบบางประปราย  ดวง  กับ เรา  เหมือนกัน ไม่เป็นที่หมายปองของใคร ทำได้แต่แอบชอบใครตาม โฮโมนของวัยรุ่น...555  และแล้วก็ถึงเรื่องที่เลวร้ายสำหรับเรา เราจำมันได้ดีเพราะมันเป็นการเรียนชั้น ม.3 เทอม 1   วันนั้นตรงกับวันอังคาร  เรานั่งเรียนคู่กับเล็ก  
เล็ก :  ตาลกูถามหน่อย มีคนมาจีบบ้างไหม
เรา :  ก็เห็นๆอยู่ กูขอเรียนก่อนดีกว่าวะ  ไม่ถึงเวลา  ถ้าจะมีเดียวมันก็มาเองล่ะ
เล็ก :  กูถามจริงชอบผู้หญิง หรือ ผู้ชาย
เรา :  กูก็ชอบเหมือนๆกับนะล่ะ
เล็ก :  แอบชอบใครบ้างป่ะ  กูอยากรู้
เรา :  ก็เคยมีนะ แต่ตอนนี้เฉยๆวะ เป็นเพื่อนๆกันดีกว่า
เล็ก : ใครว่ะ  บอกกูหน่อยกูอยากรู้  ห้องเราป่าว หรือ ใคร....บอกกูมา
เรา   : เออ ไม่ต้องรู้หรอก
เล็ก : บอกกูหน่อย กูอยากรู้ เผื่อชอบคนเดียวกับกู
เรา :  ไม่หรอกเพราะถ้าจะคนเดียวกัน  เขาก็ต้องเลือก อย่าสนใจ เรียนๆๆๆๆ
เล็กมันไม่จบคะ คะยั้นคะยอให้เราบอกให้ได้ว่าเขาหรือเธอเป็นใครที่เราแอบชอบ เราก็บอกๆไปโดยไม่ได้คิดอะไร เพระาตอนนั้นที่บอกก็คิดแบบนั้นจริงๆ รู้สึกดีกวับเพื่อนคนนี้ แอบชอบแอบมอง แต่ไม่เคยแสดงออก  สุดท้ายเราก็บอกเล็กไปว่า เราแอบชอบณัฐ ม.3/2  ซึ่งปัจจุบันณัฐคนนี้ไม่เหมือนณัฐเพื่อนสมัยเรียนประถมแล้ว ณัฐค่อนข้างเป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงเรียน  ไม่เว้นแม้แต่สาวรุ่นพี่  สิ่งนี้หรือป่าวที่ทำให้เราแอบชอบเขา   พอเราบอกไปเล็กหัวเราะ นี่หวังสูง กูว่าจะช่วยหาคู่ให้สะหน่อย ถ้าชอบณัฐคงช่วยไม่ได้วะเพื่อน
เรา :  เออ  กูรู้ตัว  กูก็ไม่ได้คิดอะไร ก็แค่ชอบๆไม่มีอะไรพิเศษ
เล็ก :  กูนึกว่าชอบไอ้โน๊ตสะอีก  เห็นคุยๆกัน  
เรา :   บ้าป่าว กูกับโน๊ตเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
เล็ก :  เหรอ  .... ขอกูนะ... ติดต่อให้กูหน่อย กูอยากคุย
เรา :  เชิญจ้า
จากนั้นเล็กก็ให้เราช่วยเขียนบทกลอนให้ เป็นบทกลอนเกี่ยวกับความรัก เล็กบอกว่าเราลายมือสวยช่วยเขียนให้หน่อย  เราก็เคยให้เพื่อนไปโดยไม่ได้คิดอะไร  จนกระทั่งวันนั้นวันพฤหัส  ตอนช่วงพักกลางวัน เพื่อนผุ้ชายในห้องเรียนเรา เอากระดาษพับเป็นรูปหัวใจมาส่งให้เรา  พร้อมกับหัวเราะกันสนุกสนาน และบอกว่าดำตับเปิด  ดำตับเปิด  เราก็งง   เพื่อนในกลุ่มเรารีบวิ่งกรูกันมา ใครให้มา ปราโมทย์บอกว่าไอ้ณัฐ ม.3/2 ฝากให้ซาตาน ดำตับเปิด  เรางง มากคืออะไร  เล็กบอกว่าติดต่อให้เรา เขียนจดหมายไปสารภาพรักกับณัฐ  เลยแกะจดหมายออกมาอ่าน  (เพื่อนๆคิดว่าจะอ่านด้วยความดีใจหรือยังไง)  ทันทีที่เราอ่านเราน้ำตานองหน้า ไม่เคยรู้สึกสมเพศ และเสียใจเท่านี้มาก่อนเลย  ข้อความในจดหมายบอกว่า ขอบคุณนะที่รักและมีความรู้สึกดีให้ แต่ไม่ขอรับไว้ จะดีกว่า  แค่เห็นหน้าก็รู้สึกอยากอ้วก  ช่วยดูสภาพดัวเองด้วย ดำยังกับควาย หน้าบานยังกับกะละมัง  ความรักที่ให้มาคงรับไม่ได้คืนไปเถอะไม่เอา...  ตอนนี้เราไม่ได้ทำอะไรนอกจากเก็บจดหมายนั้นไว้แล้วก้มหน้าร้องไห้มาก  เรารู้สึกแย่มากๆตอนนั้น  
เล็ก :  ตาลกูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเรื่องแบบนี้กูไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายแบบนี้
ศา :   เล็กทำอะไรไม่คิดวะ  ชอบวุ่นวายเรื่องของเพื่อนเป็นไงล่ะ
เรา :  ไม่เป็นไร  เดียวมันก็ดีเองละ  ตอนนั้นเรากัดฟันมากพยายามหยุดน้ำตาไม่ไหลแต่มันก็ไม่หยุดสะที
เล็ก ศา  จิ๊บ  ชวนเราไปหาณัฐ  เพื่อไปจัดการณัฐ
เรา :  ไม่ดีกว่า ปล่อยเหอะ  
นับตั้งแต่วันนั้น เราได้แต่เดินก้มหน้าตลอดไม่เคยคุย ไม่เคยทักณัฐอีกเลย  ณัฐก็เฉยๆนะ มีเรียกเราทักกันบ้างแต่เราไม่ทักตอบ  
ตอนนั้นเราสับสน  มาก เราโทรไปหาแม่อยากไปอยู่กับแม่ เพราะแม่ย้ายน้องไปแล้ว  เราเลยขอไปด้วย  แม่บอกให้รอจบ ม.3  ก่อน แต่เราไม่ยอมขอย้ายเลย  ขอไปเรียนต่อ  ม.3 เทอม 2  ที่ใหม่  เราลืมบอกไป เราเป็นเด็กเรียนหนังสือเก่ง เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า 3.8  มีรางวัลการแข่งขันทักษะต่างๆ ฉะนั้นไม่ยากเลยที่เราจะขอย้ายไปเรียนที่ใหม่  สรุปเราย้ายโรงเรียนคะ ตอนเทอม 2  วันเปิดเทอมภาคเรียนที่ 2  เรามาร่ำลาเพื่อนๆในกลุ่มและมากราบลาคุณครูที่ปรึกษา ร่วมถึงคุณครูท่านอื่นๆ  จากวันนั้นเราก็ไม่เคยเจอเพื่อนเก่าสมัย ม.ต้นอีกเลย  
ตอนนี้เรามาอยู่กับแม่ที่ กท.ชีวิตของเราก็เหมือนเดิม ไม่หวือหวา  ไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตกับการเรียน เราเรียนต่อ ปวช.บัญชี  จนกระทั่งเราได้เจอกับผู้ชายอีกคนแต่คนนี้แปลก เขาชื่อตั๊ม  เขาเดินเข้ามาหาเรา  ถามชื่อ ขอเบอร์  บอกว่าชอบเรา ตอนนั้นขอบอก (ดีใจจริงตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะมีผู้ชายมาจีบ  เรียนมาจนกระทั้ง ปวช.2 แล้ว) เราเจอกับตั๊มทุกวันอาทิตย์ ที่ศูนย์การฝึกกำลังสำรองวิภาวดี  เราเรียน รด.  ตั๊มก็เรียน รด.  ตั๊มเรียนคนละที่กับเรา ตั๊มเรียนช่างกล  เราคุยกับตั๊มและตกลงเป็นแฟนกัน จนกระทั่งเราเรียนจบ ปวช. ตั๊มชวนเรามาสอบเข้าเรียนต่อระดับ ปวส. สถาบันราชมงคลกท.  เราสอบเข้าคณะบริหารธุรกิจ สาขา บัญชี  รอบบ่าย  ส่วนตั๊มสอบเข้า ช่างกลโลหะ รอบบ่าย  ช่วงนี้เราย้ายกลับมาอยู่กับยายที่ สป.
ช่วงชีวิตการเรียน ปวส. ทำให้เราได้เจอกับณัฐอีกครั้งแปลกไหม  ทำไมเหรอ  เพราะว่าตั๊มกับณัฐเป็นเพื่อนกันเรียนกลโลหะ ด้วยกัน ห้องเดียวกัน  แต่ตอนนั้นบอกตรงๆเราไม่คิดอะไรแล้วกับณัฐคิดแค่ว่าเพื่อนที่ปากหมา วันแรกที่เราเจอกับณัฐ เป็นวันที่ตั๊มพาเราไปที่หอที่ตั๊มอยู่ เปิดห้องเข้าไปเจอเพื่อนตั๊มหลายๆคนมานั่งดื่มกัน  ทันทีที่เราเห็นณัฐเรารู้สึกแปลก หวิวๆไงไม่รู้  แต่ก็วางท่าเฉยๆนะ  
ตั๊ม  :  ตาลรุ้จักเพื่อนๆเรานะ  มี แบงค์  บอย  ณัฐ  โน๊ต  กฤษ  
เรา  :  หวัดดีคะ  
ณัฐ :  เฮ้ย  ซาตาน  ไม่เจอกันนานเลย  เปลี่ยนไปว่ะ
เรา :  ใจสั่นมากตอนนี้อยากกลับบ้านเลย  
ตั๊ม  :  ณัฐรู้จักกันเหรอ  
เรา :  อือเคยรู้จักอ่ะ  เคยเป็นเพื่อนกันตอนมัธยม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนแค่คนรู้จัก
ณัฐ :  เห้ย เราเป็นเพื่อนกันนิ  แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน  จากนั้น อีณัฐก็เล่าทุกขั้นตอนให้เพื่อนๆในกลุ่มฟัง รวมทั้งตั๊มด้วย ตอนนี้นเรารู้สึกไม่พอใจ  เพื่อนๆของณัฐ บอกนิปากเ.ี้ย จริง  ตาลออกจะหวานสะ จริงป่าววะตั๊ม  
ตั๊ม :  ยังไม่ได้ชิมว่ะ  ว่าจะชิมอยู่ว่าหวานไหม
เรา :  ตั๊มอย่ากวนต ี น   ได้ป่าว  
ตั๊ม :  เห้ยล้อเล่น
เรา :  ล้อเล่นเหมือนกัน  
เราอยู่กับตั๊มที่หอพักจน 4 ทุ่มเราก็ขอตัวกลับ  ตั๊มชวนให้เราค้างอยู่ด้วยกัน แต่เราปฎิเสธไปว่าไม่สมควร ขอตัวกลับบ้าน  ณ ตอนนั้น ณัฐก็กลับบ้านด้วยเหมือนกัน  ณัฐถามเราว่าตอนนี้พักอยู่ไหนตาล  ตั๊มตอบแทนเราว่าอยู่ สป. แถวบ้านอ่ะ   ณัฐกูฝากส่งตาลด้วยนะ  
เรา : ตั๊มไม่ไปส่งเหรอ
ตั๊ม :  ตาลไปกับณัฐนะ เพื่อนๆกัน
สรุปเรากลับกับณัฐ ระหว่างที่นั่งรถประจำทางจะกลับบ้านนั้นเราไม่ได้คุยอะไร ณัฐก็เฉยๆ  อยู่ๆณัฐก็ถามเรามาแปลกๆ
ณัฐ :  ตาลเป็นแฟนกับตั๊มนานยัง  
เรา :   ถามทำไม
ณัฐ :  ไม่มีไรหรอกแค่อยากรู้
เรา :   ก็ 2  ปีได้แล้ว  
ณัฐ :  เจอกันที่ไหนอ่ะ เรียนที่เดียวกันเหรอ
เรา :   เปล่าอ่ะ เจอกันที่เรียน รด.
ณัฐ :  ตาลเรียน รด.ด้วยเหรอ
เรา :  เรียน  แต่เรียนแค่ 3  ปีอ่ะ ไม่ได้ต่อแล้ว  แต่ตั๊มเรียนต่อ ปี 4 ปี 5  
ณัฐ :  ตาลทำไมแกถึงย้ายโรงเรียนตอน ม.3
เรา :  ย้ายมาอยู่กับแม่
ณัฐ :  แกรู้ไหม ตั้งแต่เทอม 2 เราไม่เห็นแก  เราเลยถามเพื่อนๆแกบอกว่า แกย้ายโรงเรียนแล้ว  ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากคิดว่าเป็นเพราะเรื่องจดหมายฉบับนั้น
เรา :  ไม่หรอก ณัฐไม่ได้สำคัญกับเราขนาดนั้น เรื่องแค่นี้เอง แค่ดำยังกับควาย 555  ไม่เจียมเนอะคิดไปแอบชอบแก .... (จริงๆก็เพราะนะหล่ะ)
ณัฐ :  เรื่องนี้ก็นานมาหลายปีแล้ว แกยังจำได้ ไหนบอกว่าไม่สำคัญ
เรา : เงียบไม่ตอบ
ณัฐมาส่งเราที่บ้านเพราะบ้านเราถึงก่อนบ้านณัฐเลยไปอีก  
เรา :  ขอบใจมากนะที่มาส่งไปละ  เดินทางปลอดภัยนะเพื่อน
ณัฐ :  พรุ่งนี้ไปเรียนกี่โมงตาล  
เรา :  ไป เช้าอ่ะ  พี่ๆนัดซ้อมเชียร์  
ณัฐ : ไปพร้อมกับเราไหม  พรุ่งนี้เราจะขี่มอเตอไซค์ไป จะเอาไปใช้ที่หอด้วย  ขี้เกียจไปกลับ
เรา :  แกพักอยู่หอเหรอ  พักกับใครอ่ะ
ณัฐ :  อ้าว ก็อยู่กับตั๊มไง อะไรเป็นแฟนกันไง
เรา :   ไม่รู้เว้ย  เราไม่ได้ไปวุ่นวายในชีวิตตั๊มขนาดนั้น
ณัฐ :  พรุ่งนี้แวะมารับนะ
เรา :  ขอบใจ เราไปเองดีกว่า  
ณัฐ :  คิดมากเพื่อนกัน  สรุปพรุ่งนี้มารับ 8.00 โมงนะ
เรา :  เออ
วันรุ่งขึ้น  ณัฐมารับเราตอน 8.00 น.ตามเวลาที่นัดกันไว้  เรานั่งซ้อนท้ายรถมอไซณัฐไป พร้อมกับถือข้าวของ มีหม้อหุ้งข้าว  กะทะไฟฟ้า  นี่คงเป็นเหตุผลที่ มันแวะมารับเราไปด้วยแน่นอนที่สุด...  จากวันไหนเราก็ไม่ค่อยได้ไปหาตั๊มเท่าไร เพราะเป็นอะไรที่รุ่นพี่สั่งห้ามคุยกับเด็กช่าง...แปลกเนอะ เราก็ไม่ทำตามจริงๆ  จะคุยกันแค่ทางโทรศัพท์ (เน้นนะโทรศัพท์บ้าน) มีเสาร์อาทิตย์ที่ไปเที่ยวด้วยกันบ้างแต่ก็น้อยเพราะเราทำงานพิเศษที่สำนักงานบัญชีด้วย ผ่านการเรียนไป 1 เทอม
ปิดภาคเรียนเทอม 1