สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะ เราชื่อ (ตื๊ดดดดด) มีประสบการ์ณชีวิต ณ.ช่วงๆหนึ่ง มาเล่าให้ฟัง
-เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเราไปเข้าค่ายพุทธบุตร ซึ่งแต่ละปี ร.ร.เราก็จะพานักเรียนไปเข้าค่าย ปีละครั้ง (เฉพาะม.5)
แต่จะมีร.ร.อื่นไปรวมด้วยอีก1 รวมเป็นสองร.ร. รวมก็ประมาณ400-500คนได้ รวมทั้งพี่เลี้ยงของแต่ละร.ร.ด้วย
เข้าเรื่องของเราเลยละกัน เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนทำกิจกรรมรวม ช่วงนั้นพระอาจารย์ได้ให้ส่งตัวเเทนแต่ละแถวออกไป (เราจะนั่งเป็นแถว ประมาณเกือบยี่สิบกว่าแถว) ทำกิจกรรมอะไรสักอย่างข้างหน้า และเเล้วเรื่องมันก็บังเกิด ตาเราก็มองไปเจอพี่ผช.คนหนึ่ง ที่ออกไปทำกิจกรรม แต่จริงแล้วเค้าก็รุ่นเดียวกับเรานั้นแหละ แต่มาจากอีกร.ร. เค้าดูโต เราเลยเรียกว่าพี่ (มโนคนเดียว)
ตอนแรกก็ไม่ถึงกับชอบอะไรหรอก แต่มองๆไปสักพัก พี่เค้าก็น่ารักดีนะ ดูเป็นผู้ใหญ่ อยู่ด้วยคงอบอุ่นน่าดู จากนั้นเราก็เกิดอาการคลั่งแบบไม่รู้ตัวเหมือนโดนสะกดจิต เรารู้สึกระริกระรี่มาก ถึงขั้นเขียนกระดาษที่พระอาจารย์แจก เขียนชื่อพี่เค้า เเล้วก็ชูขึ้นสุดแขน ประหนึ่งเป็นป้ายไฟ ทุกครั้งๆทีาเดินผ่านหรือเจอพี่เค้า เราก็จะมีอาการเขินๆตลอด เขินไปเอง
สรุปการกระทำที่เราทำมาทั้งหมดนั้น เพื่อนพี่เค้าเห็นหมด แถมเอาไปบอกพี่เค้าด้วยว่าเราชอบ แล้วก็ชี้มาทางเรา (เอ๊า!! บิดตัวหนีสิ55)
ทุกๆครั้งที่เข้าไปทำกิจกรรมรวม ก็จะไม่กล้ามองกล้าสบตา เพราะขี้อาย แต่มันก็ทำให้เราอยากรู้อะไรมากขึ้นกับตัวพี่เค้า เวลาพี่เค้าเผลอๆ เราก็จะชอบสังเกตทุกสิ่งอย่างบนร่างกายพี่เค้า พยายามจดจำรายละเอียด เพื่ออะไรเราก็ไม่รู้ ความรู้สึกมันบังคับ พี่เค้าเป็นคนผิวเเทน หุ่นหนาๆ จมูกมีสัน ผมตรงไม่หยิก ตัดรองทรงต่ำ ดูเนี๊ยบๆหน่อย ขี้เล่นบ้าง แต่จะดูสุขุมๆ ออกแนวผู้ใหญ่ๆ เป็นคนมีแนวคิด ขนาดเดินจงกรมทำสมาธิ เราก็พยายามเดินให้ไว เพื่อจะได้เดินสวนทางกับพี่เค้า เพื่อความใกล้ชิด ระยะห่างการเดิน ไม่น่าจะเกิน1ช่วงแขน ทำให้เราใกล้ชิดกันได้ง่าย พยายามอยู่หลายรอบ ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง55555 จำได้เท่านี้ แล้ววัน
แล้ววันสุดของการเข้าค่ายก็มาถึง ใจหายเบาๆ เวลาประมาณ4-5เช้าโมง ก็จะปล่อยให้ทุกคนไปกินข้าวทำธุระส่วนตัว เก็บของจัดกระเป๋า เตรียมสัมภาระ หลังจากนั้นก็ไปกินข้าว ไปกับเพื่อนๆ5-6คน ระหว่างกินก็พยายามมองหาพี่ เพราะคงเป็นมื้อสุดท้ายที่เราจะได้ทำกิจกรรมร่วมกัน กินข้าวจากหม้อเดียวกัน
เค้าอยู่ไหนน้า กินข้าวยัง อยู่ตรงไหน ทำไมหาไม่เจอ พลางๆคิดไป พี่เค้าคงกินเสร็จเเล้วมั้ง ก็ตัดสินใจอยู่พักใหญ่ว่าจะรอต่อมั้ย เเต่เพื่อนก็เรียก เลยเดินออกมา จากนั้นไม่นาน พี่เค้าก็เดินสวนเรา มากับเพื่อน3-4คน เขินสิครับ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็บังเกิด
พี่: ไปไหน (เห้ย!! พี่เค้าทักเรา><)
เรา: กลับห้อง (ห้องนอน/หอนอน)
พี่: ไปกินข้าวกับพี่มั้ย
เรา: ไม่เอา กินมาเเล้ว
(ใครจะกล้าไปละ เพื่อนตั้งเยอะ แต่ก็อยากไปนะ ติดที่เราจะทิ้งเพื่อนไปกินข้าวอีกรอบ กับผช.มันก็คงดูไม่ดี😹)
โห่!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงโห่จากเพื่อน
จากนั้นมันก็กลายเป็นเรารู้สึกดีกับพี่เค้ามากขึ้นจริง จากที่แอบชอบเงียบๆ พี่เค้าก็รู้ หลังจากพี่เค้ารู้ พี่เค้าก็ตอบสนองโดยการกล้ามาทักทายเรา
ประมาณเที่ยงๆ ก็รวมตัวเเบ่งเป็นร.ร.เพื่อขึ้นกลับบ้าน พี่ไปอยู่ไหน ยังไม่ได้ทักทาย ลากลับเลย ตอนนั้นเราสับสนวุ่นวายมาก ใจเต้นแรก พี่เค้าหายไปไหน อยู่ไหน ทำไมหาไมเจอ กลับมาจากกินข้าวยัง มองไปโรงอาหารก็เห็นคนอยู่เต็มเลย พี่เค้าคงกินยังไม่เสร็จแน่ๆ จนตัดสินใจนั่งลง พร้อมตัดพ้อในใจเบา เราคงไม่ได้เจอพี่เค้าอีกแล้วแหละ😭 พร้อมบ่นในใจ อธิฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในวัด หากมีจริง ขอให้เราได้เจอพี่เค้าอีกรอบด้วยเถอะ จนรถวิ่งผ่านไปไม่ไกลนัก ก็เจอนร.ร.ร.พี่เค้ากำลังเช็คชื่อขึ้นรถ เหลือบไปเห็นพี่เค้าเเว๊บๆ ยังไม่ได้พูดจาลากันเลย ทำไมถึงเป็อย่างงี้ แกล้งเราทำไม น้อยใจตัวเอง ตอนอยู่ใกล้ๆกันทำไมเราไม่กล้าพูด ไม่กล้าทักให้มากกว่านี้ โทษตัวเองต่างๆนานาตลอดทางกลับบ้าน
แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับเราอีกครั้ง รถเลี้ยวเข้าปั๊มว่ะ แต่สิ่งที่เราดีใจก็คือ รถร.ร.พี่เค้าก็เเวะเข้าด้วย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น รีบวิ่งลงจากรถอย่างเร็ว พี่เค้าอยู่ไหนๆ กวาดตามองไปรอบๆ
เอ๊ะ!!นั้นไง เจอเเล้ว พี่เค้ายืนหน้า7-11 ตอนนั้นคิดไรไม่ออก จะเอายังไงดี จะทำอะไรก่อน อื้อไปหมด แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ วิ่งเข้าไปใน7-11 ไปซื้อขนม+โค้กแคน ตั้งใจจะเอาไปให้พี่เค้า พอจ่ายเงินเสร็จ ออกมา อ้าว!!พี่หาย
อ่อ นั้นไง พี่เดินไปยืนอยู่ข้างๆ7-11
ทำไงดี ตัดสินใจอยู่นาน จะกล้าเอาไปให้พี่มั้ย คิดในใจ เอาว่ะ ไหนๆก็มาถึงนี้แล้ว ถึงขนาดวิ่งไปซื้อขนมมาขนาดนี้ กะอีแค่วิ่งเอาไปให้เราจะกลัวอะไร นับในใจ1-2-3 วิ่งงงงงงงงง
เรา:พี่ หนูซื้อขนมมาให้ (หัวใจเต้นเเรงมาก)
พี่ : ให้พี่อ่ะหรอ
เรา: ครับ (พยักหน้าเบาๆ อมยิ้มแบบเขินๆ)
พี่:ขอบคุณครับ (เสียงเพื่อนพี่เเซว ฮิ้ววววว!!)
แล้วก็วิ่งกลับรถเราด้วยความเร็ว
เย้!!! ในที่สุดเราก็ทำสำเร็จ พอใจมากแล้ว ฟิน หัวใจเต้นเเรงเรื่อยๆ หลังจากนั่งเครียดมาตลอดทาง ในที่สุดเราก็ยิ้มได้ เพื่อนๆพร้อมเเซว แหมๆๆๆๆ ยิ้มได้เลยนะ ซื้อไรให้นะ?ทำไมกล้า? พี่เค้าว่าไงมั้ง?ฯ คำถามถาโถมเข้ามาไม่บันยะบันยัง ได้แต่ยิ้มๆ ใจก็ยังตึกๆ💓
หลังจากมาถึงบ้าน เราพยายามค้นหาเฟสบุ๊คพี่เค้า เพราะตอนอยู่วัด เราเคยได้ยิน พี่เค้าเคยบอกประโยคๆหนึ่งกับเรา แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจ จนมาเจอชื่อเฟส เห้ยยย!! มันตรงกับคำพูดนั้นที่บอกเราตอนนั้นเลยนี่นา ก็หมายความว่า ตอนนั้นพี่เค้าบอกชื่อเฟสเรานี่เอง ขอโทษ ลืมใส่ใจ 55555555
จากนั้นก็ทักไปหา ขนมได้กินยังพี่ อร่อยมั้ย แล้วมันก็จบ เราไม่ได้สานสัมพันธ์กันต่ออีกเลย พี่เค้าเป็นไงบ้างตอนนี้ คิดถึงพี่เสมอนะครับ มีโอกาสก็อยากเจออีกสักครั้ง.
ประสบการณ์แอบชอบ
-เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเราไปเข้าค่ายพุทธบุตร ซึ่งแต่ละปี ร.ร.เราก็จะพานักเรียนไปเข้าค่าย ปีละครั้ง (เฉพาะม.5)
แต่จะมีร.ร.อื่นไปรวมด้วยอีก1 รวมเป็นสองร.ร. รวมก็ประมาณ400-500คนได้ รวมทั้งพี่เลี้ยงของแต่ละร.ร.ด้วย
เข้าเรื่องของเราเลยละกัน เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนทำกิจกรรมรวม ช่วงนั้นพระอาจารย์ได้ให้ส่งตัวเเทนแต่ละแถวออกไป (เราจะนั่งเป็นแถว ประมาณเกือบยี่สิบกว่าแถว) ทำกิจกรรมอะไรสักอย่างข้างหน้า และเเล้วเรื่องมันก็บังเกิด ตาเราก็มองไปเจอพี่ผช.คนหนึ่ง ที่ออกไปทำกิจกรรม แต่จริงแล้วเค้าก็รุ่นเดียวกับเรานั้นแหละ แต่มาจากอีกร.ร. เค้าดูโต เราเลยเรียกว่าพี่ (มโนคนเดียว)
ตอนแรกก็ไม่ถึงกับชอบอะไรหรอก แต่มองๆไปสักพัก พี่เค้าก็น่ารักดีนะ ดูเป็นผู้ใหญ่ อยู่ด้วยคงอบอุ่นน่าดู จากนั้นเราก็เกิดอาการคลั่งแบบไม่รู้ตัวเหมือนโดนสะกดจิต เรารู้สึกระริกระรี่มาก ถึงขั้นเขียนกระดาษที่พระอาจารย์แจก เขียนชื่อพี่เค้า เเล้วก็ชูขึ้นสุดแขน ประหนึ่งเป็นป้ายไฟ ทุกครั้งๆทีาเดินผ่านหรือเจอพี่เค้า เราก็จะมีอาการเขินๆตลอด เขินไปเอง
สรุปการกระทำที่เราทำมาทั้งหมดนั้น เพื่อนพี่เค้าเห็นหมด แถมเอาไปบอกพี่เค้าด้วยว่าเราชอบ แล้วก็ชี้มาทางเรา (เอ๊า!! บิดตัวหนีสิ55)
ทุกๆครั้งที่เข้าไปทำกิจกรรมรวม ก็จะไม่กล้ามองกล้าสบตา เพราะขี้อาย แต่มันก็ทำให้เราอยากรู้อะไรมากขึ้นกับตัวพี่เค้า เวลาพี่เค้าเผลอๆ เราก็จะชอบสังเกตทุกสิ่งอย่างบนร่างกายพี่เค้า พยายามจดจำรายละเอียด เพื่ออะไรเราก็ไม่รู้ ความรู้สึกมันบังคับ พี่เค้าเป็นคนผิวเเทน หุ่นหนาๆ จมูกมีสัน ผมตรงไม่หยิก ตัดรองทรงต่ำ ดูเนี๊ยบๆหน่อย ขี้เล่นบ้าง แต่จะดูสุขุมๆ ออกแนวผู้ใหญ่ๆ เป็นคนมีแนวคิด ขนาดเดินจงกรมทำสมาธิ เราก็พยายามเดินให้ไว เพื่อจะได้เดินสวนทางกับพี่เค้า เพื่อความใกล้ชิด ระยะห่างการเดิน ไม่น่าจะเกิน1ช่วงแขน ทำให้เราใกล้ชิดกันได้ง่าย พยายามอยู่หลายรอบ ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง55555 จำได้เท่านี้ แล้ววัน
แล้ววันสุดของการเข้าค่ายก็มาถึง ใจหายเบาๆ เวลาประมาณ4-5เช้าโมง ก็จะปล่อยให้ทุกคนไปกินข้าวทำธุระส่วนตัว เก็บของจัดกระเป๋า เตรียมสัมภาระ หลังจากนั้นก็ไปกินข้าว ไปกับเพื่อนๆ5-6คน ระหว่างกินก็พยายามมองหาพี่ เพราะคงเป็นมื้อสุดท้ายที่เราจะได้ทำกิจกรรมร่วมกัน กินข้าวจากหม้อเดียวกัน
เค้าอยู่ไหนน้า กินข้าวยัง อยู่ตรงไหน ทำไมหาไม่เจอ พลางๆคิดไป พี่เค้าคงกินเสร็จเเล้วมั้ง ก็ตัดสินใจอยู่พักใหญ่ว่าจะรอต่อมั้ย เเต่เพื่อนก็เรียก เลยเดินออกมา จากนั้นไม่นาน พี่เค้าก็เดินสวนเรา มากับเพื่อน3-4คน เขินสิครับ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็บังเกิด
พี่: ไปไหน (เห้ย!! พี่เค้าทักเรา><)
เรา: กลับห้อง (ห้องนอน/หอนอน)
พี่: ไปกินข้าวกับพี่มั้ย
เรา: ไม่เอา กินมาเเล้ว
(ใครจะกล้าไปละ เพื่อนตั้งเยอะ แต่ก็อยากไปนะ ติดที่เราจะทิ้งเพื่อนไปกินข้าวอีกรอบ กับผช.มันก็คงดูไม่ดี😹)
โห่!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงโห่จากเพื่อน
จากนั้นมันก็กลายเป็นเรารู้สึกดีกับพี่เค้ามากขึ้นจริง จากที่แอบชอบเงียบๆ พี่เค้าก็รู้ หลังจากพี่เค้ารู้ พี่เค้าก็ตอบสนองโดยการกล้ามาทักทายเรา
ประมาณเที่ยงๆ ก็รวมตัวเเบ่งเป็นร.ร.เพื่อขึ้นกลับบ้าน พี่ไปอยู่ไหน ยังไม่ได้ทักทาย ลากลับเลย ตอนนั้นเราสับสนวุ่นวายมาก ใจเต้นแรก พี่เค้าหายไปไหน อยู่ไหน ทำไมหาไมเจอ กลับมาจากกินข้าวยัง มองไปโรงอาหารก็เห็นคนอยู่เต็มเลย พี่เค้าคงกินยังไม่เสร็จแน่ๆ จนตัดสินใจนั่งลง พร้อมตัดพ้อในใจเบา เราคงไม่ได้เจอพี่เค้าอีกแล้วแหละ😭 พร้อมบ่นในใจ อธิฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในวัด หากมีจริง ขอให้เราได้เจอพี่เค้าอีกรอบด้วยเถอะ จนรถวิ่งผ่านไปไม่ไกลนัก ก็เจอนร.ร.ร.พี่เค้ากำลังเช็คชื่อขึ้นรถ เหลือบไปเห็นพี่เค้าเเว๊บๆ ยังไม่ได้พูดจาลากันเลย ทำไมถึงเป็อย่างงี้ แกล้งเราทำไม น้อยใจตัวเอง ตอนอยู่ใกล้ๆกันทำไมเราไม่กล้าพูด ไม่กล้าทักให้มากกว่านี้ โทษตัวเองต่างๆนานาตลอดทางกลับบ้าน
แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับเราอีกครั้ง รถเลี้ยวเข้าปั๊มว่ะ แต่สิ่งที่เราดีใจก็คือ รถร.ร.พี่เค้าก็เเวะเข้าด้วย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น รีบวิ่งลงจากรถอย่างเร็ว พี่เค้าอยู่ไหนๆ กวาดตามองไปรอบๆ
เอ๊ะ!!นั้นไง เจอเเล้ว พี่เค้ายืนหน้า7-11 ตอนนั้นคิดไรไม่ออก จะเอายังไงดี จะทำอะไรก่อน อื้อไปหมด แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ วิ่งเข้าไปใน7-11 ไปซื้อขนม+โค้กแคน ตั้งใจจะเอาไปให้พี่เค้า พอจ่ายเงินเสร็จ ออกมา อ้าว!!พี่หาย
อ่อ นั้นไง พี่เดินไปยืนอยู่ข้างๆ7-11
ทำไงดี ตัดสินใจอยู่นาน จะกล้าเอาไปให้พี่มั้ย คิดในใจ เอาว่ะ ไหนๆก็มาถึงนี้แล้ว ถึงขนาดวิ่งไปซื้อขนมมาขนาดนี้ กะอีแค่วิ่งเอาไปให้เราจะกลัวอะไร นับในใจ1-2-3 วิ่งงงงงงงงง
เรา:พี่ หนูซื้อขนมมาให้ (หัวใจเต้นเเรงมาก)
พี่ : ให้พี่อ่ะหรอ
เรา: ครับ (พยักหน้าเบาๆ อมยิ้มแบบเขินๆ)
พี่:ขอบคุณครับ (เสียงเพื่อนพี่เเซว ฮิ้ววววว!!)
แล้วก็วิ่งกลับรถเราด้วยความเร็ว
เย้!!! ในที่สุดเราก็ทำสำเร็จ พอใจมากแล้ว ฟิน หัวใจเต้นเเรงเรื่อยๆ หลังจากนั่งเครียดมาตลอดทาง ในที่สุดเราก็ยิ้มได้ เพื่อนๆพร้อมเเซว แหมๆๆๆๆ ยิ้มได้เลยนะ ซื้อไรให้นะ?ทำไมกล้า? พี่เค้าว่าไงมั้ง?ฯ คำถามถาโถมเข้ามาไม่บันยะบันยัง ได้แต่ยิ้มๆ ใจก็ยังตึกๆ💓
หลังจากมาถึงบ้าน เราพยายามค้นหาเฟสบุ๊คพี่เค้า เพราะตอนอยู่วัด เราเคยได้ยิน พี่เค้าเคยบอกประโยคๆหนึ่งกับเรา แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจ จนมาเจอชื่อเฟส เห้ยยย!! มันตรงกับคำพูดนั้นที่บอกเราตอนนั้นเลยนี่นา ก็หมายความว่า ตอนนั้นพี่เค้าบอกชื่อเฟสเรานี่เอง ขอโทษ ลืมใส่ใจ 55555555
จากนั้นก็ทักไปหา ขนมได้กินยังพี่ อร่อยมั้ย แล้วมันก็จบ เราไม่ได้สานสัมพันธ์กันต่ออีกเลย พี่เค้าเป็นไงบ้างตอนนี้ คิดถึงพี่เสมอนะครับ มีโอกาสก็อยากเจออีกสักครั้ง.