แมร์รี่แอนน์เป็นนักร้องดังชาวอังกฤษ หลังผ่าตัดเส้นเสียง เธอกับพอล-แฟนหนุ่มหล่อนักทำหนังสารคดีซึ่งเด็กกว่าเธอหลายปีหลบมาพักผ่อนที่อิตาลีในห้วงบรรยากาศสงบสงัด ซึ่งพังทลายลงทันทีนับตั้งแต่นาทีที่แฮร์รี่ โปรดิวเซอร์ที่เคยทำงานด้วยกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจะตามมาพักด้วยอย่างถือวิสาสะ พร้อมหนีบลูกสาวมาด้วยอีกคน
สิ่งหนึ่งที่คิดว่าเป็นหนึ่งในคุณงามความดีของหนังคือ มันสร้างบรรยากาศคลุมเครือและอึดอัดได้อย่างชาญฉลาด จนทำให้คนดูเรียกร้องที่จะรับรู้และเข้าใจเบื้องหลังความวายป่วงและแสบสันต์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพราะลึกลงไปหลังความสัมพันธ์อันซับซ้อนแล้ว แต่ละคนและแต่ละคู่ยังเก็บงำความลับและความรู้สึกไว้อยู่อย่างมิดชิด-อย่างน้อยก็มิดชิดเท่าที่จะทำได้ในแรกเริ่ม
นับเป็นหนังอีกเรื่องที่พิสูจน์ว่าลูกา กัวดานีโน ยังคงกำกับงานได้เฉียบและให้บรรยากาศลึกลับในความสัมพันธ์ได้ดีเช่นเคย มุมกล้องเซ็กซี่ ไล่ไต่ไปตามเรือนร่างของนักแสดง รวมถึงการจงใจถ่ายเจาะให้เห็นการเคลื่อนไหวในบางมุมบางจุดที่เรารู้สึกว่ามันเจ๋งมากๆ
ไม่เพียงแต่มันแทนสายตาและความรู้สึกของตัวละคร แต่มุมกล้องหรือภาพที่ปรากฏให้ผู้ชมเห็นยังแทนสภาวะความสัมพันธ์ของตัวละครในขณะนั้นด้วย (ที่รู้สึกมีสเน่ห์มากๆ คือการถือแว่นกันแดดหรือของใช้ส่วนตัวให้กันในบางโอกาส)
นอกจากทิลด้าแล้วคงมีไม่กี่คนที่รับมือกับบทที่โคตรจะเรียกร้องการแสดงแบบนี้ เพราะทั้งเรื่องเธอพูดอยู่ไม่กี่ประโยค อาศัยภาษากายและลูกล่อลูกชนทางแววตาสื่อสารแทน เธอน่ารัก ทะเล้นและซับซ้อน และแม้เรื่องจะวางอยู่บนฐานที่ว่าแมร์รี่แอนพูดไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์และเรื่องราวที่ปรากฏขึ้นมาในเรื่องกลับค่อยๆ ถูกบอกเล่าผ่านประโยคพูดและภาษากายที่ตัวละครใช้สื่อสารกัน เพื่อบอกถึงความคับข้องใจ บอดใบ้และเบื้องหลังของแต่ละคน
นี่ย่อมไม่ใช่ครั้งแรกที่มีการหยิบเอาเรื่องความสัมพันธ์มาพูดในหนัง แต่ความน่าสนใจของ A Bigger Splash อยู่ความสัมพันธ์ของคนทั้งสี่วางอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนเงื่อนไขที่ว่า ทั้งหมด (?) ไม่สามารถสื่อสารกับชาวถิ่นที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้, แมร์รี่แอนน์ไม่ใช้เสียง, มีใครที่คนพูดไม่จริง และการไม่อาจสื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมาไม่ว่าจะด้วยมารยาทหรือเพราะบาดแผลทางใจ-อันไม่อาจจะสื่อสารกันได้ในที่สุด
เราไม่อาจพูดได้หรอกว่า กับทุกคู่แล้ว ความตรงไปตรงมามันดีจริงหรือไม่ หรือเราจะสามารถตรงต่อกันได้แค่ไหน-ประเภทที่บุกมาหาถึงต่างถิ่นแล้วคุกคามขออยู่ด้วยเหมือนงูอย่างนั้นใชไหม หรือแม้ไม่ตรงไปตรงมา แต่มนุษย์เรามันจะซื่อตรงต่อกันและกันได้ถึงจุดไหน และว่ากันให้สุด บางครั้งบางคราว-สิ่งที่หนักหนาไปกว่าการโกหกเจ้าของดวงตาตรงหน้าคือหัวใจตัวเราเอง
ฝากบล็อก-เพจ สำหรับติดตามข่าวสาร-แลกเปลี่ยนกันนะคะ
Page:
https://www.facebook.com/llkhimll
Blog:
http://llkhimll.wordpress.com/
“A Bigger Splash” (2015) อันไม่อาจสื่อสารได้
แมร์รี่แอนน์เป็นนักร้องดังชาวอังกฤษ หลังผ่าตัดเส้นเสียง เธอกับพอล-แฟนหนุ่มหล่อนักทำหนังสารคดีซึ่งเด็กกว่าเธอหลายปีหลบมาพักผ่อนที่อิตาลีในห้วงบรรยากาศสงบสงัด ซึ่งพังทลายลงทันทีนับตั้งแต่นาทีที่แฮร์รี่ โปรดิวเซอร์ที่เคยทำงานด้วยกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจะตามมาพักด้วยอย่างถือวิสาสะ พร้อมหนีบลูกสาวมาด้วยอีกคน
สิ่งหนึ่งที่คิดว่าเป็นหนึ่งในคุณงามความดีของหนังคือ มันสร้างบรรยากาศคลุมเครือและอึดอัดได้อย่างชาญฉลาด จนทำให้คนดูเรียกร้องที่จะรับรู้และเข้าใจเบื้องหลังความวายป่วงและแสบสันต์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพราะลึกลงไปหลังความสัมพันธ์อันซับซ้อนแล้ว แต่ละคนและแต่ละคู่ยังเก็บงำความลับและความรู้สึกไว้อยู่อย่างมิดชิด-อย่างน้อยก็มิดชิดเท่าที่จะทำได้ในแรกเริ่ม
นับเป็นหนังอีกเรื่องที่พิสูจน์ว่าลูกา กัวดานีโน ยังคงกำกับงานได้เฉียบและให้บรรยากาศลึกลับในความสัมพันธ์ได้ดีเช่นเคย มุมกล้องเซ็กซี่ ไล่ไต่ไปตามเรือนร่างของนักแสดง รวมถึงการจงใจถ่ายเจาะให้เห็นการเคลื่อนไหวในบางมุมบางจุดที่เรารู้สึกว่ามันเจ๋งมากๆ
ไม่เพียงแต่มันแทนสายตาและความรู้สึกของตัวละคร แต่มุมกล้องหรือภาพที่ปรากฏให้ผู้ชมเห็นยังแทนสภาวะความสัมพันธ์ของตัวละครในขณะนั้นด้วย (ที่รู้สึกมีสเน่ห์มากๆ คือการถือแว่นกันแดดหรือของใช้ส่วนตัวให้กันในบางโอกาส)
นอกจากทิลด้าแล้วคงมีไม่กี่คนที่รับมือกับบทที่โคตรจะเรียกร้องการแสดงแบบนี้ เพราะทั้งเรื่องเธอพูดอยู่ไม่กี่ประโยค อาศัยภาษากายและลูกล่อลูกชนทางแววตาสื่อสารแทน เธอน่ารัก ทะเล้นและซับซ้อน และแม้เรื่องจะวางอยู่บนฐานที่ว่าแมร์รี่แอนพูดไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์และเรื่องราวที่ปรากฏขึ้นมาในเรื่องกลับค่อยๆ ถูกบอกเล่าผ่านประโยคพูดและภาษากายที่ตัวละครใช้สื่อสารกัน เพื่อบอกถึงความคับข้องใจ บอดใบ้และเบื้องหลังของแต่ละคน
นี่ย่อมไม่ใช่ครั้งแรกที่มีการหยิบเอาเรื่องความสัมพันธ์มาพูดในหนัง แต่ความน่าสนใจของ A Bigger Splash อยู่ความสัมพันธ์ของคนทั้งสี่วางอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนเงื่อนไขที่ว่า ทั้งหมด (?) ไม่สามารถสื่อสารกับชาวถิ่นที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้, แมร์รี่แอนน์ไม่ใช้เสียง, มีใครที่คนพูดไม่จริง และการไม่อาจสื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมาไม่ว่าจะด้วยมารยาทหรือเพราะบาดแผลทางใจ-อันไม่อาจจะสื่อสารกันได้ในที่สุด
เราไม่อาจพูดได้หรอกว่า กับทุกคู่แล้ว ความตรงไปตรงมามันดีจริงหรือไม่ หรือเราจะสามารถตรงต่อกันได้แค่ไหน-ประเภทที่บุกมาหาถึงต่างถิ่นแล้วคุกคามขออยู่ด้วยเหมือนงูอย่างนั้นใชไหม หรือแม้ไม่ตรงไปตรงมา แต่มนุษย์เรามันจะซื่อตรงต่อกันและกันได้ถึงจุดไหน และว่ากันให้สุด บางครั้งบางคราว-สิ่งที่หนักหนาไปกว่าการโกหกเจ้าของดวงตาตรงหน้าคือหัวใจตัวเราเอง
ฝากบล็อก-เพจ สำหรับติดตามข่าวสาร-แลกเปลี่ยนกันนะคะ
Page: https://www.facebook.com/llkhimll
Blog: http://llkhimll.wordpress.com/