สวัสดี เราชื่อ.... แอ๊ะไม่บอกหรอก เรียกเราว่าปากกาดำก็ได้ วันนี้ก็มาตั้งกระทู่แรกขึ้น (บอกไว้ก่อน อันนี้เป็นบล็อกของเพื่อนเรานะ แต่ไม่ใช่เพื่อนมี่เรากำลังจะพูดถึงหรอก) ซึ่งเรื่องราวนี้ ไม่รู้ว่ามันจะไร้สาระสำหรับคนบางคนหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบก็ผ่านไปเน้อออ
กระทู้นี้ เราไม่ได้อยากจะว่าคนๆนั้นแต่อย่างไร แต่บางครั้งก็อาจจะเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาได้ ไม่ว่ากันเนอะ
เรื่องราวมันก็เกิดขึ้นตั้งแต่ ม.1 เรามาจากต่างโรงเรียนกัน แต่กลับมาอยู่ในห้องเดียวกัน เอาเป็นว่า เพื่อนคนนี้เราตั้งชื่อว่า หนึ่ง ละกัน
วันแรกที่เราเข้าไปในโรงเรียนนั้น ด้วยความที่ไม่คุ้นชินเท่าไหร่ จึงไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไหร่นัก ตอนั้นเรายังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าๆ ที่เป็นซัมซุงเครื่องเล็กๆอยู่เลย แต่ในตอนนั้น ไอโฟน 3 ก็มาแล้ว เพื่อนคนอื่นๆก็ต่างไปหาเพื่อนที่มีโทรศัพท์ใหม่ๆเล่นกัน เกาะกลุ่มกันโดยไม่สนใจคนอื่น แต่มีคนๆนึง เราตั้งชื่อว่า อิ่มละกัน พอดีอิ่มกับหนึ่งก็เป็นเพื่อนกัน รู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่ วันนั้น หนึ่งดันไม่มาโรงเรียน อิ่มจึงชวนเราไปนั่งด้วยตรงที่ของหนึ่ง
"แกๆ มานั่งกะเรามั้ย" ตอนนั้นด้วยคงามที่เรายังไม่รุจักใครมากนัก เราจึงดีใจมากที่อิ่มชวนเราไปนั่งด้วย เราจึงพยักหน้าตอบไป
วันนั้นเรามีความสุขมากเลยละที่อิ่มชวนเราไปนั่งด้วย แต่วันต่อมา เมื่อหนึ่งมาเรียนเราก็ได้ไปนั่งที่เดิม แต่อิ่มก็ยังคงหันมาคุยกะเราตลอดๆ แต่สิ่งที่เราเห็นคือ ความไม่พอในของหนึ่งที่ค่อยๆแสดงออกมา
เราคิดว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นการที่หนึ่งไม่ชอบเราก็ได้
เมื่อเวลาผ่านไป
เราก็ได้เข้ามาอยู่ในกลุ่มของอิ่มด้วย (เราจะพูดให้ครบทุกคนก็เยอะไป งั้นเอาหลักๆละกัน) ในกลุ่มนั้นก็มี อิ่ม หนึ่ง เอย ก้อย เกด(นามสมมติทั้งหมด) ตอนแรกๆที่เราเข้าไป เราก็มีเพื่อนอีกคนที่เข้ามาพร้อมๆกัน ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยพูด แต่พอสนิทกันไป ด้วยความที่เราเป็นคนชอบเล่าเรื่องนู้นนี้อยู่แล้วเราจึงพูดเยอะมาก ทุกคนดีมาก แต่กับหนึ่ง มันอาจจะเป็นอะไรที่น่ารำคานเล็กน้อย(มั้ง?) เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด จนมามีปัญหากันตอน ม.3 โดยหนึ่งก็เป็นแกนนำในปัญหานี้ด้วย
เรามีปัญหากับเพื่อนที่ชื่อเอย ตอนนั้นทะเลาะกันค่อนข้างแรงเลย ต้นเหตุอาจจะเกิดมาจากเราด้วยความเป็นคนขี้เล่น เราจึงเล่นไม่ถูกที่ถูกเวลาเท่าไหร่ ทุกคนเลยคิดว่าเราทำตัวเด็ก ตอนแรกเรื่องก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก แต่การยุแยงตะแคงรั่วของหนึ่ง(อันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ทุกครั้งก็เห็นชอบพูดว่า คนนั้นเป็นอย่างงี้ คนนี้เป็นอย่างงั้นตลอด) ด้วยความที่เราโมโหเราเลยออกมาจากกลุ่มนั้น แต่ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไป เรื่องไม่มีวันจบ เราถูกมองว่าเป็นคนที่ทิ้งเพื่อนทั้งที่อยู่ด้วยกันมาถึงเกือบ3ปี เราลองมาคุยด้วยดีๆ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตอนนั้นเราเครียดมากแต่ก็ได้เพื่อนกลุ่มใหม่ที่คอยอยู่ด้วยตลอด เราก็อยู่กันมาจนจบเทอม โดยที่แค่มองหน้ากัน คุยกันยังไม่ถึง 3 ประโยค/วัน เราก็ทำได้แค่ภาวนาว่าต่อไปอย่าให้ได้เจอกันอีกเลย
แต่เหมือนว่าฟ้าไม่เข้าข้าง.....
เรายังต้องไปเจอกับหนึ่งที่โรงเรียนใหม่ มิหนำซ้ำ โชคช่างร้ายเรายังต้องอยู่ห้องเดียวกับหนึ่ง คนที่เราไม่ชอบอีกด้วยย 😭😭
ตอนแรก เราก็ไม่คิดอะไรมากนัก เราก็อยู่ของเราไป และก็ลองหาเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่ แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเมื่อเพื่อนในห้องแต่ละคนก็มีกลุ่มของตัวเองแล้ว เราจึงต้องทนอยู่ต่อไป มมุกๆครั้งที่เราไปโรงเรียน เมื่อเราคุยกับหนึ่ง ในบางวันก็อาจจะตอบ แต่บางวันก็เหมือนไม่พอใจอะไรมา เหมือนเกลียดเราตั้งแต่ชาติก่อน (จริงๆแล้วเพื่อนเรากฟ้ไม่ค่อยชอบหนึ่งเหมือนกัน ด้วยนิสัยที่ขัดกับรอยยิ้มที่ชอบส่งให้คนอื่นแล้ว จึงเกิดความหมันไส้แก่ตัวเพื่อนๆของเรา) เมื่อเราเข้ามาโรงเรียนใหม่แล้ว เพื่อนคนอื่นก็ต่างแยกย้ายกันไป บางคนก็ฟลุ๊คมาติดโรงเรียนเดียวกัน แต่ก็อยู่คนละห้องเหมือนกัน เราจึงคอยเล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้เพื่อนฟังในกลุ่มแชท
ใครอยากฟังวีรกรรมอื่นๆก็ลองเม้นมาน้าว่าอยากรู้เรื่องอะไร หรือใครอยากให้เล่าต่อก็เม้นไว้ เดี๋ยวมาต่อนะคะ ^^
ใครถูกเพื่อนเมินม้าง?? รู้สึกยังไงกัน?
กระทู้นี้ เราไม่ได้อยากจะว่าคนๆนั้นแต่อย่างไร แต่บางครั้งก็อาจจะเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาได้ ไม่ว่ากันเนอะ
เรื่องราวมันก็เกิดขึ้นตั้งแต่ ม.1 เรามาจากต่างโรงเรียนกัน แต่กลับมาอยู่ในห้องเดียวกัน เอาเป็นว่า เพื่อนคนนี้เราตั้งชื่อว่า หนึ่ง ละกัน
วันแรกที่เราเข้าไปในโรงเรียนนั้น ด้วยความที่ไม่คุ้นชินเท่าไหร่ จึงไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไหร่นัก ตอนั้นเรายังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าๆ ที่เป็นซัมซุงเครื่องเล็กๆอยู่เลย แต่ในตอนนั้น ไอโฟน 3 ก็มาแล้ว เพื่อนคนอื่นๆก็ต่างไปหาเพื่อนที่มีโทรศัพท์ใหม่ๆเล่นกัน เกาะกลุ่มกันโดยไม่สนใจคนอื่น แต่มีคนๆนึง เราตั้งชื่อว่า อิ่มละกัน พอดีอิ่มกับหนึ่งก็เป็นเพื่อนกัน รู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่ วันนั้น หนึ่งดันไม่มาโรงเรียน อิ่มจึงชวนเราไปนั่งด้วยตรงที่ของหนึ่ง
"แกๆ มานั่งกะเรามั้ย" ตอนนั้นด้วยคงามที่เรายังไม่รุจักใครมากนัก เราจึงดีใจมากที่อิ่มชวนเราไปนั่งด้วย เราจึงพยักหน้าตอบไป
วันนั้นเรามีความสุขมากเลยละที่อิ่มชวนเราไปนั่งด้วย แต่วันต่อมา เมื่อหนึ่งมาเรียนเราก็ได้ไปนั่งที่เดิม แต่อิ่มก็ยังคงหันมาคุยกะเราตลอดๆ แต่สิ่งที่เราเห็นคือ ความไม่พอในของหนึ่งที่ค่อยๆแสดงออกมา
เราคิดว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นการที่หนึ่งไม่ชอบเราก็ได้
เมื่อเวลาผ่านไป
เราก็ได้เข้ามาอยู่ในกลุ่มของอิ่มด้วย (เราจะพูดให้ครบทุกคนก็เยอะไป งั้นเอาหลักๆละกัน) ในกลุ่มนั้นก็มี อิ่ม หนึ่ง เอย ก้อย เกด(นามสมมติทั้งหมด) ตอนแรกๆที่เราเข้าไป เราก็มีเพื่อนอีกคนที่เข้ามาพร้อมๆกัน ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยพูด แต่พอสนิทกันไป ด้วยความที่เราเป็นคนชอบเล่าเรื่องนู้นนี้อยู่แล้วเราจึงพูดเยอะมาก ทุกคนดีมาก แต่กับหนึ่ง มันอาจจะเป็นอะไรที่น่ารำคานเล็กน้อย(มั้ง?) เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด จนมามีปัญหากันตอน ม.3 โดยหนึ่งก็เป็นแกนนำในปัญหานี้ด้วย
เรามีปัญหากับเพื่อนที่ชื่อเอย ตอนนั้นทะเลาะกันค่อนข้างแรงเลย ต้นเหตุอาจจะเกิดมาจากเราด้วยความเป็นคนขี้เล่น เราจึงเล่นไม่ถูกที่ถูกเวลาเท่าไหร่ ทุกคนเลยคิดว่าเราทำตัวเด็ก ตอนแรกเรื่องก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก แต่การยุแยงตะแคงรั่วของหนึ่ง(อันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ทุกครั้งก็เห็นชอบพูดว่า คนนั้นเป็นอย่างงี้ คนนี้เป็นอย่างงั้นตลอด) ด้วยความที่เราโมโหเราเลยออกมาจากกลุ่มนั้น แต่ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไป เรื่องไม่มีวันจบ เราถูกมองว่าเป็นคนที่ทิ้งเพื่อนทั้งที่อยู่ด้วยกันมาถึงเกือบ3ปี เราลองมาคุยด้วยดีๆ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตอนนั้นเราเครียดมากแต่ก็ได้เพื่อนกลุ่มใหม่ที่คอยอยู่ด้วยตลอด เราก็อยู่กันมาจนจบเทอม โดยที่แค่มองหน้ากัน คุยกันยังไม่ถึง 3 ประโยค/วัน เราก็ทำได้แค่ภาวนาว่าต่อไปอย่าให้ได้เจอกันอีกเลย
แต่เหมือนว่าฟ้าไม่เข้าข้าง.....
เรายังต้องไปเจอกับหนึ่งที่โรงเรียนใหม่ มิหนำซ้ำ โชคช่างร้ายเรายังต้องอยู่ห้องเดียวกับหนึ่ง คนที่เราไม่ชอบอีกด้วยย 😭😭
ตอนแรก เราก็ไม่คิดอะไรมากนัก เราก็อยู่ของเราไป และก็ลองหาเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่ แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเมื่อเพื่อนในห้องแต่ละคนก็มีกลุ่มของตัวเองแล้ว เราจึงต้องทนอยู่ต่อไป มมุกๆครั้งที่เราไปโรงเรียน เมื่อเราคุยกับหนึ่ง ในบางวันก็อาจจะตอบ แต่บางวันก็เหมือนไม่พอใจอะไรมา เหมือนเกลียดเราตั้งแต่ชาติก่อน (จริงๆแล้วเพื่อนเรากฟ้ไม่ค่อยชอบหนึ่งเหมือนกัน ด้วยนิสัยที่ขัดกับรอยยิ้มที่ชอบส่งให้คนอื่นแล้ว จึงเกิดความหมันไส้แก่ตัวเพื่อนๆของเรา) เมื่อเราเข้ามาโรงเรียนใหม่แล้ว เพื่อนคนอื่นก็ต่างแยกย้ายกันไป บางคนก็ฟลุ๊คมาติดโรงเรียนเดียวกัน แต่ก็อยู่คนละห้องเหมือนกัน เราจึงคอยเล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้เพื่อนฟังในกลุ่มแชท
ใครอยากฟังวีรกรรมอื่นๆก็ลองเม้นมาน้าว่าอยากรู้เรื่องอะไร หรือใครอยากให้เล่าต่อก็เม้นไว้ เดี๋ยวมาต่อนะคะ ^^