..... บังกลา ล่าหัวใจ .....(บทที่ ๑๑)

หนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของเบงกอล อะโกรกรุ๊ป เดินเข้าไปในอาคารโรงงานผลิตอาหารสัตว์อย่างเงียบๆ มีเพียงเลขาคนสนิทติดตามไปเพียงคนเดียว ระหว่างทางตั้งแต่บนตึกจากห้องทำงานส่วนตัวเรื่อยลงมาจนถึงนอกอาคารสำนักงาน ทุกที่ที่เขาเดินผ่าน เหล่าพนักงงานจะลุกขึ้นยืนกันพรึ่บพรั่บเพื่อแสดงอาการคารวะหนึ่งในสามผู้บริหารสูงสุดที่กุมชะตาชีวิตการงานและการเงินของพนักงานและครอบครัวนับได้หลายพันชีวิต


อาซิสเดินเยื้องอยู่ด้านข้างค่อนไปทางตามหลังเจ้านายอยู่เล็กน้อย ใกล้มากพอที่จะได้ยินคำสั่ง หากก็ไม่เป็นการเดินแบบ"ตีเสมอ" ชายหนุ่มมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ นายเขาคนนี้ไม่ชอบให้มีใครมาเดินตามเป็นพรวนหรือล้อมหน้าล้อมหลัง ก็อย่างว่า คนที่โตมาจากต่างประเทศ เมื่อมาเจอวิธีการให้ความสำคัญกับบุคคลสำคัญ แบบบังกลาเทศเมืองแม่ แรกๆก็ไม่คุ้น มาเจอเข้าพักเดียวก็มีคำสั่งเด็ดขาดลงมาว่าให้ทุกคนทำงานของตัวเองไป ไม่ต้องสนใจเขา


โธ่ เจ้านายครับ ผมว่าเจ้านายทำเฉยๆไม่ต้องสนใจจะง่ายกว่ามั้งครับ อาซิสคิดขำๆ ก็รู้ดีเชียวล่ะ ว่าที่คุณท่านกำลังเดินเอื่อยๆเหมือนเยี่ยมเยียนพนักงงานอย่างที่นานๆจะมีโอกาสแวะมาสักครั้ง วันนี้เป้าหมายอยู่ที่"ขบวนแห่"ข้างในโรงงานเป็นแน่แท้


นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ คนตัวสูงใหญ่เดินไปตามสายการผลิตโดยมุ่งเป้าไปที่กลุ่มก้อนฝูงหนุ่มโรงงานกลุ่มโต เจ้าตัวหยุดยืนมองภาพความเป็นไปอย่างเงียบๆ


อาซิสมองเห็นอันวาร์และแขกสาวชาวไทยแล้ว สองคนกำลังถกอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ เห็นสาวเจ้ายื่นส่งพลั่วเล็กๆให้อันวาร์คล้ายๆกับยัดเยียด นั่นถ้าเจ้าหล่อนเหยียดแขนยื่นให้ยาวอีกนิด มีหวังพลั่วเล็กๆนั่นคงได้จิ้มหน้าอันวาร์เพื่อนเขาเป็นแน่


หนุ่มอารมณ์ดีมองเห็นเจ้านายยืนกอดอกดูอยู่เงียบๆ คิดอะไรอยู่วะ ไม่เห็นสีหน้า เดาลำบาก อย่างนี้ไม่ได้การ หนุ่มหน้าคมจำต้องขยับกายให้ออกห่างไปทางวงล้อมด้านข้างแบบเงียบๆ จะได้มองหน้านายได้ถนัดๆหน่อย


โว้วววว บรรยายยาก เจ้านายเขายืนกอดอกท่าทางเหมือนจะเอาเรื่อง แต่ทำไมสีหน้าอ่อนโยนอะไรจะขนาดนั้นวะเนี่ย อันวาร์และสาวไทยยังไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่านายมายืนฟัง

โอ๊ะ นายเขาคิ้วกระตุก ทำหน้านิ่วปนบึ้งนิดๆตอนที่อันวาร์มันยื่นสองมือไปที่ข้างแก้มของสาวเจ้า  

อ้อ ค่อยยังชั่ว หมอนั่นแค่ดึงเจ้าเอียร์ปลั๊กที่อุดหูสาวไทยออก แหมนึกว่านายจะโชว์หวานลูบแก้มกันในโรงงานเสียแล้วอันวาร์

เออ เหมือนเด็กๆเขาหยอกกัน สาวไทยคนนี้ เห็นชอบทำหน้านิ่งเป็นประจำแต่ความจริงขี้เล่นไม่ใช่น้อยนะเนี่ย


..............................

ร่างสูงยืนกอดอกจ้องมองแขกของบริษัท เพิ่งได้เห็นหน้าตาชัดๆก็ตอนนี้ ผิดคาดเหลือเกิน ผิดไปจากสาวไทยในจินตนาการเยอะมาก และถ้าจะนับรวมกับที่เคยมีประสบการณ์ตรงมาบ้างสมัยยังเป็นหนุ่มวัยคะนอง ก็ต้องถือว่าคนตัวเตี้ยๆคนนี้ อยู่ห่างจากพิมพ์นิยมไปเยอะมากจริงๆ


มองขึ้นๆลงๆอยู่หลายรอบ เจ้าหล่อนเตี้ย ผมสั้นกุดนั้นดูคุ้นตา อากาศร้อนอบอ้าวทำเอาคนตัวเตี้ยเหงื่อซึม ผมหน้าม้าสั้นๆถูกปัดเป๋ไปด้านข้างเปิดหน้าผากให้เห็นหน้าตาบ้องแบ้ว ยิ่งบวกกับไอ้แว่นใสกรอบโต  แล้วยังท่ายืนล้วงกระเป๋ากางเกงยิ้มแฉ่งเมื่อเถียงกับอันวาร์แล้วหมอนั่นเถียงไม่ขึ้น หน้าแป้นแล้นนั้นทำเอาอดคิดถึงคนตัวเล็กที่บ้านที่จิตตะกองไม่ได้ ดูๆไปก็คล้ายนัก เจ้าหล่อนน่ารักคล้ายไอ้ตัวแสบของเขาจริงๆ



แต่ เดี๋ยวนะ น่ารักงั้นหรือ
นี่เขาไม่ได้ชมผู้หญิงสาวคนไหนว่าน่ารักมานานเท่าไหร่แล้วนะ

ร่างสูงขยับตัวหันหลัง ตั้งใจจะย้อนกลับไปทางเดิมเงียบๆ แต่ทว่าเกิดมีคนงานบางคนสังเกตเห็นเขาเสียก่อน เลยเกิดอาการวงแตก วงล้อมแตกฮือ หลายคนแสดงอาการคารวะให้แก่ท่านผู้บริหาร



ธีรดาและอันวาร์รู้สึกถึงความผิดปกติ วงล้อมที่กระจัดกระจายสลายตัวอย่างรวดเร็วผิดสังเกต

" โอ๊ะ ท่านชาห์เรียร์"

สาวไทยหันขวับไปทางทิศที่คุณล่ามทำตาโต

" คะ อะไรคะอันวาร์"

"ท่านชาห์เรียร์ครับ คงลงมาเดินดูโรงงาน"

" ใครหรือคะอันวาร์ "

"ท่านรองประธานไงครับ คนที่เมื่อคืนเข้าไปพักที่เรือนรับรองนั่นล่ะครับ"


ธีรดามองตามด้านหลังของร่างสูง มองเห็นได้ชัดว่าคุณอาซิสดูโปร่งบางไปเลยเมื่อเทียบกับคนที่คุณอันวาร์เรียกว่า "ท่านชาห์เรียร์"


" ไม่มีอะไรหรอกครับ นานๆท่านจะได้แวะมาเยี่ยมที่นี่สักที แต่ท่านชอบเดินดูนั่นดูนี่เงียบๆครับ เราก็ทำงานของเราต่อไป ถ้าท่านยังไม่ออกไปไหน พอเรากลับออกไปแล้วผมจะพาคุณไปแนะนำกับท่านนะครับ"


ชาห์เรียร์ ...

ชื่อชาห์เรียร์งั้นหรือ ฟังดูไพเราะ และคุ้นหูอย่างไรบอกไม่ถูก

สาวไทยส่ายศีรษะน้อยๆ นึกไม่ออกแฮะ แต่คุ้น คุ้นมากเลยชื่อนี้น่ะ

.......................................................