แม่ที่ไม่รักลูกมีอยู่จริงมั้ย

ตั้งแต่เล็กจนโต จำความได้ก็เติบโตมากับพ่อ และแม่ที่เลี้ยงดูแต่ไม่ได้คลอดเรามา ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราอายุ 30 ปีแล้ว มีหน้าที่การงาน ยังไม่แต่งงาน เราเติบโตมากับพ่อและแม่คือแฟนใหม่ของพ่อ ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่อายุ 9 เดือน เราจำหน้าท่านได้ในฐานะแม่เรามาตลอด จนโตขึ้นเราสามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆได้ ก็ได้รู้ความจริงว่าท่านไม่ใช่แม่แท้ๆของเรา จากปากชาวบ้านแถวนั้น เราเลยถามพ่อ พ่อก็เล่าความจริงให้ฟัง ว่าแม่แท้ๆทิ้งเราไปตั้งแต่แบเบาะ จนอายุเราประมาณ 10 ขวบ ตอนนั้นเราถูกยายคือแม่ของแม่เลี้ยง เป็นคนเลี้ยงดูเรา ส่งเสียเราเรียน เราได้มีโอกาสเจอหน้าแม่แท้ๆครั้งแรก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก ทั้งดีใจทั้งกลัว ทั้งโกรธที่ท่านทิ้งเราไป ในหัวเด็กน้อยมีแต่ความสับสน ท่านมารับเราไปนอนด้วย เรานอนไม่หลับเลย ความรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า คืนนั้นกว่าจะผ่านไปมันชักนานเหลือเกิน แล้วเราก็แยกกันอีกครั้ง แม่ไปทำงานพร้อมมีรอบครัวใหม่ ลูกใหม่ เราก็อยู่กับพ่อและครอบครัวของพ่อเหมือนเดิม ขนอายุ 18 ปี เราเรียนจบ ปวช.3 เราขอพ่อไปหาแม่อีกครั้ง พ่อก็ให้เราไป ครั้งนี้เริ่มดีขึ้นมานิดนึงเรากล้าคุย กล้ากอดแม่ แต่ก็ไม่สนิทเหมือนเดิม เราไปอยู่กับแม่ 7 วัน แต่ความรู้สึกเหมือน 7 ปี ไม่มีความสุขเหมือนเดิม จนเราอายุ 20 ปี เราเรียนจบ ปวส.กำลังจะเรียนต่อ ป.ตรี เหตุการณ์ครั้งนั้นยังจำได้ไม่มีวันลืม เรานั่งรถเพื่อไปเรียนต่ออีกจังหวัดนึง นั่งไปคนเดียว ไม่มีใครไปส่ง เพื่อนไม่มี คนรู้จักไม่มี ที่อยู่ไม่มี ตอนนั่งบนรถแม่โทรมาด่าเราเรื่องเข้าใจผิดว่าเราไปพูดกับใครต่อใครว่าเราไม่มีแม่เราก็อยู่ได้ ขอไม่ลงรายละเอียดน่ะ ด่าเราและตัดแม่ตัดลูกกับเรา จำได้ดีเพราะวันนั้นเราร้องไห้บนรถที่มีแต่คนไม่รู้จักเลย พอถึงที่พักเราก็โทรเล่าให้พ่อฟัง พ่อก็บอกว่าอย่าไปใส่ใจทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เค้าจะตัดก็ตัดไป ในเมื่อที่ผ่านมาเค้าก็ไม่เคยสนใจเราอยู่แล้ว และหลังจากนั้นเราก็ขาดการติดต่อไปเลยกับแม่ จนกระทั่งวันที่เราเรียนจบ รับปริญญา เราคิดว่าพ่อคงอยากให้แม่รับรู้ว่าเราประสบความสำเร็จขั้นนึงแล้ว เลยโทรบอก แม่ก็โทรหาแต่ก็ยังติดกระแนะกระแหนเรา แต่เราไม่ได้คิดอะไร จนเรามีงานทำ มีเงินเดือน แม่ก็ติดต่อเรามาบ่อยขึ้น บางครั้งก็ขอเงินเรา บางครั้งเราให้บ้างไม่ให้บ้าง แค่ทุกครั้งที่เราทำอะไรขัดใจท่าน ทุกครั้งจะมีแต่คำสาปแช่ง ให้ลูกที่คลอดอแกมาแต่ไม่เคยเลี้ยงดูไม่เจริญ ด่าว่าลูกอกตัญญู ตัดแม่ตัดลูก เราเคยขออโหสิกรรมกับท่านหลายครั้ง ปากบอกว่าที่ทำไปเพราะโกรธ ก็พูดดีกันไม่กี่เดือนก็แช่งเราอีก จนบางครั้งเราเครียด เราเล่าให้พ่อฟังทุกครั้ง พ่อบอกให้ตัดไปกลัวเราจะเป็นบ้า แต่เราคิดว่าท่านคือแม่ เราตัดไม่ลง เราแค่อยากให้ท่านเข้าใจเราบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเองทุกอย่าง อันใหนที่ไม่ทำตามท่านคือเราอกตัญญู ทั้งที่ 30 ปีที่ผ่านมาแม้แต่เงินค่านมพ่อบอกไม่เคยได้ ข่าวคราวไม่เคยตามหาเรา ไม่เคยติดต่อมา มีแต่เราที่พยายามหาเบอร์ ที่อยู่เพื่อติดต่อ จนวันนี้เรามีงานทำ มีเงินเดือน เราก็ให้บ้าง แต่ไม่ได้ให้มากมาย เพราะเรายังต้องส่งให้พ่อ และน้องเราที่เกิดจากแม่ที่เลี้ยงเรามาถึง 3 คน

ไม่รักก็ไม่เป็นไร อย่าสาปแช่งกันเลยได้มั้ย แค่ที่เป็นอยู่และผ่านมามันก็เจ็บปวดเกินกว่าจะบรรยายแล้ว