คุณเคยคิดถึงวันที่คุณใช้ชิวิตสบายๆไหม

จบกท.ยอมรับเลยว่าเป็นคนติดสบาย(เเต่ก็ไม่ได้สิ้นเปลือง) ตอนนี้อยู่ม.4 มันเหมือนเป็นจุดเปลี่ยนเเปลงชีวิตยังไงไม่รู้ เพราะ
เป็นคนติดบ้าน -> ย้ายไปเรียนกรุงเทพ นานๆกลับบ้านที  ทำอะไรก็ทำเองคนเดียว ตื่นเช้ามาก็อยู่คนเดียว เหงา ฟุ้งซ่าน
เรียนยาก -> ย้ายไปโรงเรียนใหม่คือเตรียมอุดมฯ เรียนยากมากๆ ข้อสอบในโรงเรียนยากกว่าตอนสอบเข้ามากเเละเป็นเขียนซะส่วนใหญ่ เพื่อนเก่งๆทั้งนั้น เครียด นึกถึงโรงเรียนเก่าที่เราเรียนอย่างสบายๆ เเต่ก็รู้ว่ามาเรียนนี่ก็ต้องยากอยู่เเล้ว
คิดถึงบ้านมาก -> เเบบคิดถึงบรรยากาศที่บ้าน ที่ที่เราคุ้นเคย ที่ที่เรารัก ที่ที่เราอยู่เเล้วอบอุ่น อุ่นใจ ปลอดภัย ความทรงจำดีๆอยู่ที่นี่
เรียน รด -> อย่างที่บอกเป็นคนรักสบาย เรียน รด. ก็เครียด กังวล เพราะครูฝึกโหดมากเนื่องจากชื่อไปอยู่กองร้อยคนที่ได้สำรอง(ผมติดตัวจริง) เลยฝึกเหนื่อยกว่ากองร้อยอื่น ฝึกครั้งเเรกก็โดนซ่อมเเหลกเเล้ว. พักก็ไม่ได้พัก ฝึกยาวจนหมดเวลาไปเรียกรวม

คือรู้สึกท้อมากๆๆๆ. เราจะอยู่ไหวไหมนี่ ไปถามใครคำตอบก็ออกมาคือ "เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักความลำบาก" คือผมก็ไม่เคยเจอจุดเปลี่ยนหรือปัญหาที่ใหญ่ขนาดนี้ในชีวิต คนที่ผ่านมาเเล้วหรือเจอปัญหาที่ใหญ่กว่านี้ก็บอกว่าเราอ่อนเเอ ก็ผมไม่เคยเจออะไรที่มันใหญ่ไปกว่านี้ ชีวิตเกิดมาเเค่. 15 ปี ประสบการณ์ชีวิตมีเเค่นี้ ผมเลยมาตั้งกระทู้. อยากได้คำตอบดีๆ หรือข้อคิดๆประสบการณ์ดีๆครับ