สวัสดีคะ...
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้...เพราะเราอยู่กับตัวเองไม่ได้จริงๆคะ เราจึงมาถามหาความคิดเห็น
ตอนนี้เราอายุ 27 ค่ะ ทำงานอยู่บ.อุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง
เรากับแฟนรู้จักกันมาได้ 3 ปี ตั้งแต่ปี 2013 แต่เริ่มต้นเป็นแฟนกันได้เกือบปี ครั้งแรกที่เรารู้จักกันเราไม่ได้ตกลงถึงสถานะความสัมพันธ์กันเลย เรารักกันมาก... เราได้แต่คิดว่าการคบกันและกันไม่จำเป็นต้องมีสถานะมาเป็นตัวกำหนดถ้าตราบใดเรายังรักกันมากพอ
แต่แล้วพอผ่านไปปีกว่าๆ ช่วงปี 2015 เราก็คิดผิดค่ะ เราคิดว่าเค้าจะไม่มีวันทิ้งเราไป แต่เราลืมนึกถึงใจคนอื่นค่ะ หลายครั้งที่เขามาขอเราเป็นแฟน แต่เราก็ปฏิเสธ...เพราะด้วยเราไม่อยากมีพันธะ ในที่สุดเค้าก็เลือกบอกขอเลิกยุ่งกับเรา เพราะเค้าไม่อยากทนอยู่สถานะแบบนี้ พร้อมทั้งในช่วงนั้น เค้าก็มีคนให้คำปรึกษาที่เหมือนจะมีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อน
ในที่สุดเราก็ยอมรับแล้วค่ะ ว่าเราเสียเค้าไปไม่ได้ เราง้อเค้าอยู่ประมาณ 3 เดือน เสียใจเท่าไรก็ยอม ตามตื้อ ไปหาเค้าที่คอนโด อ้อนวอน ขอให้เค้าเปลี่ยนใจ...แต่ก็ได้คำตอบกลับมาว่า "ถ้าวันนึงมันจะเป็นของเรามันจะเป็นเอง " เค้าขอเวลาไปอยู่กับตัวเองค่ะ แต่ก็มีบ้างที่เค้าไปกับคนที่ปรึกษาของเค้าทำให้เราคิดไปอยู่บ่อยๆว่าเค้าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ แต่เราก็ยังไม่หยุดพยายามง้อเค้า...จนท้ายที่สุดเค้าก็เปลี่ยนใจ เราต่างไปเผชิญหน้าพ่อแม่ของเราด้วยกัน เค้าว่าเค้าจะทำให้ดีที่สุด เราต่างจะมาทำความรักของเราให้ดีขึ้น...
แต่แล้วไงคะ...คบกันมันก็ดีบ้าง ทะเลาะบ้างตามเรื่องของคนรัก เราก็ชอบหาเรื่องไม่ไว้ใจเค้า บางทีเค้าก็ทำให้เราไม่สบายใจบ้าง ทะเลากันมาก็เยอะ ต่างคนต่างผลัดทะเลาะกันมาตลอด แต่เราก็คิดค่ะว่ายังไงก็คงจะไม่หนีกันไปไหน...
แต่ท้ายสุดแล้วเค้าก็มาบอกเลิกเราอีกครั้งอาทิตย์ก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า
1. เรากับเค้าคงไปกันไม่รอดทะเลาะกันมากกว่านี้ เค้าไม่อยากทะเลาะกับเราอีกแล้วเค้าเบื่อ เค้าเหนื่อยมาก
2.เค้าคิดว่าเค้าต่ำต้อยกว่าเรา กลัวพ่อแม่เราไม่ชอบ ทั้งๆที้ตอนนี้พ่อแม่เราเปิดโอกาสให้แล้ว
3.เค้ากลัวเสียเวลา...มาเลิกกันตอนอายุเยอะกว่านี้ แล้วจะไปหาใครใหม่ก็ยาก
4.เค้าคิดว่าสักวันเราจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า
5.เค้ารู้สึกถ้าอยู่แล้วต้องมีปัญหาเค้าขอเลือกตัวคนเดียว
เราบอกตรงๆค่ะ ว่าเราเสียใจมาก...เราไม่คิดเลยว่าเราจะเสียเค้าไปอีกครั้ง เราโทรไปง้อเค้า ขอโอกาสให้ได้เรียนรู้กันอีกครั้ง เราสัญญาว่าเราจะทำมันให้ดี แต่เค้าก็ได้แต่เงียบและบอกได้คำเดียวว่า เค้าก็เสียใจไม่ต่างจากเรา เราทรมานแค่ไหนเค้าก็ทรมานแค่นั้น...
เราอยากไปง้อเค้า ไปทำอะไรดีๆให้เค้าอีก แต่เราก็ไม่กล้า
แต่เราก็ยังมีทริปที่เราต้องไปตปท.กับเค้าและเพื่อนๆ ซึ่งเราก็ยังต้องเจอเค้าอีกใน2-3เดือนข้างหน้า
อยากถามทุกคนว่า...เราควรทำไงต่อไปดีคะ เราควรง้อเค้าต่อไปเผื่อจะใจอ่อน หรือ เราควรทำใจเสียทีคะ
เรานอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วค่ะ รบกวนด้วยนะคะ
แฟนบอกเลิก...เนื่องจากคิดว่าไปกันยังไงก็ไม่รอด
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้...เพราะเราอยู่กับตัวเองไม่ได้จริงๆคะ เราจึงมาถามหาความคิดเห็น
ตอนนี้เราอายุ 27 ค่ะ ทำงานอยู่บ.อุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง
เรากับแฟนรู้จักกันมาได้ 3 ปี ตั้งแต่ปี 2013 แต่เริ่มต้นเป็นแฟนกันได้เกือบปี ครั้งแรกที่เรารู้จักกันเราไม่ได้ตกลงถึงสถานะความสัมพันธ์กันเลย เรารักกันมาก... เราได้แต่คิดว่าการคบกันและกันไม่จำเป็นต้องมีสถานะมาเป็นตัวกำหนดถ้าตราบใดเรายังรักกันมากพอ
แต่แล้วพอผ่านไปปีกว่าๆ ช่วงปี 2015 เราก็คิดผิดค่ะ เราคิดว่าเค้าจะไม่มีวันทิ้งเราไป แต่เราลืมนึกถึงใจคนอื่นค่ะ หลายครั้งที่เขามาขอเราเป็นแฟน แต่เราก็ปฏิเสธ...เพราะด้วยเราไม่อยากมีพันธะ ในที่สุดเค้าก็เลือกบอกขอเลิกยุ่งกับเรา เพราะเค้าไม่อยากทนอยู่สถานะแบบนี้ พร้อมทั้งในช่วงนั้น เค้าก็มีคนให้คำปรึกษาที่เหมือนจะมีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อน
ในที่สุดเราก็ยอมรับแล้วค่ะ ว่าเราเสียเค้าไปไม่ได้ เราง้อเค้าอยู่ประมาณ 3 เดือน เสียใจเท่าไรก็ยอม ตามตื้อ ไปหาเค้าที่คอนโด อ้อนวอน ขอให้เค้าเปลี่ยนใจ...แต่ก็ได้คำตอบกลับมาว่า "ถ้าวันนึงมันจะเป็นของเรามันจะเป็นเอง " เค้าขอเวลาไปอยู่กับตัวเองค่ะ แต่ก็มีบ้างที่เค้าไปกับคนที่ปรึกษาของเค้าทำให้เราคิดไปอยู่บ่อยๆว่าเค้าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ แต่เราก็ยังไม่หยุดพยายามง้อเค้า...จนท้ายที่สุดเค้าก็เปลี่ยนใจ เราต่างไปเผชิญหน้าพ่อแม่ของเราด้วยกัน เค้าว่าเค้าจะทำให้ดีที่สุด เราต่างจะมาทำความรักของเราให้ดีขึ้น...
แต่แล้วไงคะ...คบกันมันก็ดีบ้าง ทะเลาะบ้างตามเรื่องของคนรัก เราก็ชอบหาเรื่องไม่ไว้ใจเค้า บางทีเค้าก็ทำให้เราไม่สบายใจบ้าง ทะเลากันมาก็เยอะ ต่างคนต่างผลัดทะเลาะกันมาตลอด แต่เราก็คิดค่ะว่ายังไงก็คงจะไม่หนีกันไปไหน...
แต่ท้ายสุดแล้วเค้าก็มาบอกเลิกเราอีกครั้งอาทิตย์ก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า
1. เรากับเค้าคงไปกันไม่รอดทะเลาะกันมากกว่านี้ เค้าไม่อยากทะเลาะกับเราอีกแล้วเค้าเบื่อ เค้าเหนื่อยมาก
2.เค้าคิดว่าเค้าต่ำต้อยกว่าเรา กลัวพ่อแม่เราไม่ชอบ ทั้งๆที้ตอนนี้พ่อแม่เราเปิดโอกาสให้แล้ว
3.เค้ากลัวเสียเวลา...มาเลิกกันตอนอายุเยอะกว่านี้ แล้วจะไปหาใครใหม่ก็ยาก
4.เค้าคิดว่าสักวันเราจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า
5.เค้ารู้สึกถ้าอยู่แล้วต้องมีปัญหาเค้าขอเลือกตัวคนเดียว
เราบอกตรงๆค่ะ ว่าเราเสียใจมาก...เราไม่คิดเลยว่าเราจะเสียเค้าไปอีกครั้ง เราโทรไปง้อเค้า ขอโอกาสให้ได้เรียนรู้กันอีกครั้ง เราสัญญาว่าเราจะทำมันให้ดี แต่เค้าก็ได้แต่เงียบและบอกได้คำเดียวว่า เค้าก็เสียใจไม่ต่างจากเรา เราทรมานแค่ไหนเค้าก็ทรมานแค่นั้น...
เราอยากไปง้อเค้า ไปทำอะไรดีๆให้เค้าอีก แต่เราก็ไม่กล้า
แต่เราก็ยังมีทริปที่เราต้องไปตปท.กับเค้าและเพื่อนๆ ซึ่งเราก็ยังต้องเจอเค้าอีกใน2-3เดือนข้างหน้า
อยากถามทุกคนว่า...เราควรทำไงต่อไปดีคะ เราควรง้อเค้าต่อไปเผื่อจะใจอ่อน หรือ เราควรทำใจเสียทีคะ
เรานอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วค่ะ รบกวนด้วยนะคะ