การสร้างอนาคตนี่มันยากเย็นแสนลําบากกับการหาเงินเหลือเกิน

ตอนนี้หนูอยู่ม.3 กำลังมองหาอาชีพในอนาคตที่คิดว่าเหมาะกับตัวเองแล้วไปลงเอยที่พนักงานขายตั๋วรถไฟ เพราะมันทั้งมีเงินเดือนมั่นคง มีสวัสดิการให้ งานไม่เหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจซึ่งหนูก็โอเค การพูดคุยของหนูกับ

มีค่าบริการ sms lucky life มา 2-300ร้อยมาสองเดือนแล้ว เดือนที่แล้วจ่ายไป แต่เดือนนี้จะไม่ยอมจ่ายอีกแล้ว จะติดต่อเจ้าหน้าที่ก็แสนจะยากเย็น มะลิก็คุยไม่รู้เรื่อง เหนื่อยแล้วนะ เดี๋ยวย้ายค่ายซะเลยมั้ย

แรงกระตุ้นเพื่อครอบครัวหรือเพื่ออนาคต เป็นชนิดที่ “ไม่หายง่าย” ต่อให้เหนื่อย ท้อ หรือเจอกระแสลบ ก็ยังมีเหตุผลให้ลุกขึ้นมาสู้เสมอ

อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ทำไมมันถึงพังและตันมากๆ กระทู้ก่อนหน้า เพิ่งเสียแม่ไป แต่ทำไมชีวิตมันเหมือนตายจากไปพร้อมกับแม่ เราเคยเป็นคนที่เก่ง เลี้ยงทั้งครอบครัว แต่พอไม่มีแม่แล้ว ชีวิตมันเหมือนไม่เหลืออ

รู้สึกแปลกๆ แบบ ท้อๆ เหมือนอะไรก็ยากเย็นแสนเข็ญไปหมด เหนื่อยมานานเหลือเกิน และยังคงต้องเหนื่อยต่อไป อยากได้กำลังใจ จากคนใกล้ตัวก็ยังงั้น ไม่รุสึกฮึดสู้ ไม่รู้สึกมีไฟเลย เหมือนไฟกำลังมอด เหนื่อยจร

เหนื่อย..กับการเป็นคนที่ดีพร้อม มีความคิดดีๆที่ต่อยอดได้สำเร็จ เหนื่อย..กับการแบกรับความคาดหวัง ที่พยายามแค่ไหนก็ดูจะก้าวไปข้างหน้าได้ช้า กว่าความคาดหวังของเธอเสมอ เหนื่อย..กับภาระ ที่เป็นคนแบกรับทุ

สงสารสัตว์ที่ถูกฆ่ามาเป็นอาหารให้เรากินทุกวัน แลกด้วยการทำงาน กับคิดค้นสัจธรรม น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพื่อไม่ให้อาหารที่เรากินต้องตายเปล่า อยากกินเจก็หากินยากเหลือเกิน เหนื่อยเหล้อเกินกับการทำอาช

จะขึ้นๆ ก็ลง  วอลุ่มก็น้อย   ทำไม?   ราคาหุ้นแสนถูก  กว่าจะขึ้นสัก 1ช่อง ยากเย็นเหลือเกิน

กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายความเหนื่อยและความเห็นแก่ตัวของเจ้าของกระทู้เอง** เรื่องคือเราเป็นคนต่างจังหวัดเป็นเด็กครอบครัวยากจนอาชีพทางบ้านคือการทำนา มีน้องผู้ชาย1คนอายุห่างกัน5ปี ตั้งแต่เด็กเราต้องช่วย