ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวยาวเกิน เข้าเรื่องเลยละกัน
พอดีที่ออฟฟิศมีพนักงานใหม่ที่ย้ายเข้ามาจากต่างประเทศ และเราได้รับโอกาสนั่งทำงานข้างเค้า
"มันจะต้องดีแน่ๆเลย เรามีโอกาสที่จะได้ฝึกภาษาอังกฤษแล้ว" คิดในใจ
แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
เราไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเรา
เมื่อเพื่อนร่วมงานคนใหม่นั่งลงข้างๆเรา เรารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาแทนที่อากาศที่เราใช้หายใจไปจนหมด
รอยยิ้มบนใบหน้าได้จางลงพร้อมกับดวงตาและโพรงจมูกที่เบิกโพรง
ใช่แล้วค่ะ
กลิ่น...อีกหนึ่งมลภาวะที่มองไม่เห็น
คือมันแรงมาก
แรงขนาดที่ว่าเราอยากจะกลับไปเป็นไซนัสอีกรอบ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องรับรู้กับกลิ่นที่เราได้รับนี้
ก่อนหน้านี้เคยได้ยินจากคุณแม่และเพื่อนๆมากมายกล่าวขานถึงเรื่องนี้มานาน แต่ไม่ค่อยอะไรเพราะไม่เคยเจอกับตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้
เพื่อนร่วมงานพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าแค่เดินผ่านก็ไม่ไหวแล้ว แล้วคือเรา นั่งข้างเค้าทุกวัน วันละแปดชั่วโมง จะตายมั้ยล่ะคะ?
พยายามหาวิธีแก้มากมายค่ะ
แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นแก้ปัญหาที่ปลายเหตุซะมากกว่า เช่น
- การใช้มาสค์ปิดปากอารมณ์ว่าป่วย นอกจากจะช่วยไม่ได้แล้วเรายังหายใจไม่ออกด้วยค่ะ
- การใช้พิมเสนมาทาใต้จมูก เริ่มแรกเหมือนจะดี น้ำตาไหลนิดหน่อย แต่อยู่ได้แปปเดียวกลิ่นพิมเสนก็หายหมดเลยค่ะ
- การฉีดน้ำหอมให้ตัวเองหอมฟุ้ง กลับกลายเป็นว่ากลิ่มผสมกัน จนเราเวียนหัวไปหมดเลยค่ะ
นอกจากวิธีพวกนี้แล้ว ยังมีวิธีที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแนะนำ แต่เราไม่กล้าทำ เช่น
- อยู่ ๆ ก็ฉีดน้ำหอมขึ้นมาแล้วบอกว่า อุ๊ย กลิ่นอะไรไม่รู้เนอะ แรงจัง
- ซื้อน้ำหอมหรือโรออนมาให้เค้า
(เราไม่ทำเพราะคิดว่าไม่ต่างอะไรจากบอกตรงๆแถมไม่เสียเงินด้วย)
ช่วงหลังๆนี่หนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ คือเค้าชอบถอนหายใจ ยาว ยาวววว บ่อยมาก
แถมยังบิดขี้เกียจโดยการยกแขนขึ้น บางทีก็แอ่นพิงเก้าอี้ แล้วยกมือขึ้นจับหัว
เข้าใจใช่มั้ยค่ะ?
ไม่อยากคิดว่าเราเหยียดหรืออะไร เราคุยกับเค้าปกติเลย คุยได้ทุกเรื่อง แต่บางทีกลิ่นพวกนี้ก็ทำให้เราเวียนหัว ปวดหัว ประสิทธิภาพในการทำงานก็ลดลงมาก กลายเป็นคนระแวงเรื่องกลิ่นไปเลย บางทีเดินๆอยู่มีกลิ่นอะไรมาแตะจมูกนิดหน่อยก็จะตะโกนขึ้นมาว่า " กลิ่น! กลิ่นอะไร!? " กลายเป็นปัญหาทางสุขภาพจิตไปเลย
เพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มั้ยคะ แก้กันยังไงบ้าง?
เราควรจะพูดตรงๆกับเค้าดีมั้ย และเราควรจะใช้คำพูดแบบไหนเพื่อรักษาน้ำใจเค้ามากที่สุดคะ
รู้สึกช่วงนี้มีปัญหากับโพรงจมูก
พอดีที่ออฟฟิศมีพนักงานใหม่ที่ย้ายเข้ามาจากต่างประเทศ และเราได้รับโอกาสนั่งทำงานข้างเค้า
"มันจะต้องดีแน่ๆเลย เรามีโอกาสที่จะได้ฝึกภาษาอังกฤษแล้ว" คิดในใจ
แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
เราไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเรา
เมื่อเพื่อนร่วมงานคนใหม่นั่งลงข้างๆเรา เรารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาแทนที่อากาศที่เราใช้หายใจไปจนหมด
รอยยิ้มบนใบหน้าได้จางลงพร้อมกับดวงตาและโพรงจมูกที่เบิกโพรง
ใช่แล้วค่ะ
กลิ่น...อีกหนึ่งมลภาวะที่มองไม่เห็น
คือมันแรงมาก
แรงขนาดที่ว่าเราอยากจะกลับไปเป็นไซนัสอีกรอบ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องรับรู้กับกลิ่นที่เราได้รับนี้
ก่อนหน้านี้เคยได้ยินจากคุณแม่และเพื่อนๆมากมายกล่าวขานถึงเรื่องนี้มานาน แต่ไม่ค่อยอะไรเพราะไม่เคยเจอกับตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้
เพื่อนร่วมงานพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าแค่เดินผ่านก็ไม่ไหวแล้ว แล้วคือเรา นั่งข้างเค้าทุกวัน วันละแปดชั่วโมง จะตายมั้ยล่ะคะ?
พยายามหาวิธีแก้มากมายค่ะ
แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นแก้ปัญหาที่ปลายเหตุซะมากกว่า เช่น
- การใช้มาสค์ปิดปากอารมณ์ว่าป่วย นอกจากจะช่วยไม่ได้แล้วเรายังหายใจไม่ออกด้วยค่ะ
- การใช้พิมเสนมาทาใต้จมูก เริ่มแรกเหมือนจะดี น้ำตาไหลนิดหน่อย แต่อยู่ได้แปปเดียวกลิ่นพิมเสนก็หายหมดเลยค่ะ
- การฉีดน้ำหอมให้ตัวเองหอมฟุ้ง กลับกลายเป็นว่ากลิ่มผสมกัน จนเราเวียนหัวไปหมดเลยค่ะ
นอกจากวิธีพวกนี้แล้ว ยังมีวิธีที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแนะนำ แต่เราไม่กล้าทำ เช่น
- อยู่ ๆ ก็ฉีดน้ำหอมขึ้นมาแล้วบอกว่า อุ๊ย กลิ่นอะไรไม่รู้เนอะ แรงจัง
- ซื้อน้ำหอมหรือโรออนมาให้เค้า
(เราไม่ทำเพราะคิดว่าไม่ต่างอะไรจากบอกตรงๆแถมไม่เสียเงินด้วย)
ช่วงหลังๆนี่หนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ คือเค้าชอบถอนหายใจ ยาว ยาวววว บ่อยมาก
แถมยังบิดขี้เกียจโดยการยกแขนขึ้น บางทีก็แอ่นพิงเก้าอี้ แล้วยกมือขึ้นจับหัว
เข้าใจใช่มั้ยค่ะ?
ไม่อยากคิดว่าเราเหยียดหรืออะไร เราคุยกับเค้าปกติเลย คุยได้ทุกเรื่อง แต่บางทีกลิ่นพวกนี้ก็ทำให้เราเวียนหัว ปวดหัว ประสิทธิภาพในการทำงานก็ลดลงมาก กลายเป็นคนระแวงเรื่องกลิ่นไปเลย บางทีเดินๆอยู่มีกลิ่นอะไรมาแตะจมูกนิดหน่อยก็จะตะโกนขึ้นมาว่า " กลิ่น! กลิ่นอะไร!? " กลายเป็นปัญหาทางสุขภาพจิตไปเลย
เพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มั้ยคะ แก้กันยังไงบ้าง?
เราควรจะพูดตรงๆกับเค้าดีมั้ย และเราควรจะใช้คำพูดแบบไหนเพื่อรักษาน้ำใจเค้ามากที่สุดคะ