ตามหัวข้อเลยค่ะ
คือเรามีน้องชายอยู่คนนึง เค้าก็อายุช่วงวัยรุ่นนี่แหล่ะค่ะ กำลังเฮี้ยวเลย 15-16 คือในส่วนของเรา เราอายุย่าง21 ค่ะ ก็ห่างกับน้องพอสมควร เราถูกส่งไปเรียนที่จังหวัดอื่นและอยู่กับญาติค่ะ ส่วนน้องอยู่กับที่บ้าน เมื่อก่อนเรายังคุยกันบ่อยค่ะ พูดบอกไปอะไรก็เชื่อ แต่ทีนี้เราเรียนที่อื่นมานานมากตั้งแต่ปอสี่เลยอ่ะ จนถึงเข้ามหาลัยเราก็ออกมาอยู่หอ กลับไปบ้านแต่ละทีแม่ก็จะฟ้องว่าน้องชายออกไปเที่ยว กินเหล้า คบเพื่อนแบบพากันยุ่งกับอบายมุข พยายามบอกน้องแต่น้องไม่ฟัง เราสังเกตุว่าแต่ละครั้งที่น้องจะออกจากบ้านก็จะโดนแม่ด่า เหมือนแม่ทั่วๆไปที่บ่นอ่ะค่ะ แต่น้องก็ไม่ฟัง มีอยู่ครั้งนึงที่น้องหายออกไปจากบ้านสามสี่วัน เพราะจะไปเที่ยวงานอะไรของเขาสักอย่าแล้วมันอยู่ต่างจังหวัด ไปกับเพื่อนๆ แต่เค้าไม่บอกแม่เพราะรู้ว่าแม่จะไม่ให้ไป พอน้องกลับมาแม่ก็ด่าไปร้องไห้ไปแล้วปลุกเราซึ่งตอนนั้นมาพักตอนปิดเทอมให้ช่วยคุยกับน้อง เราก็ออกไปคุย เรานิสัยเหมือนแม่นิดหน่อยตรงขี้ประชดค่ะ นิสัยไม่ดีพอตะรู้อยู่แต่ตอนนั้นเคืองน้องชายมากที่เค้าทำอะไรโดยพลการ ตอนออกไปเค้านั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ก่อนแล้ว พอเราพูดเค้าก็ไม่ตอบโต้นะแต่นั่งร้องไห้ เหมือนคับแค้นอะไรมากกว่าจะสำนึกผิด แล้วเรื่องนั้นก็ผ่านไป
มันก็ยังมีเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งเรื่องโดดเรียน แอบหนีไปเที่ยว ขโมยเงินแม่ คือเห็นได้ชัดเลยว่า ไม่ว่าจะพูด ดุด่า หรือตี ทำร้ายยังไงเค้ายังแข็ง ยังยืนยันจะออกไปทำตามใจตัวเอง น้องเคยโมโหแล้วพูดว่าเค้าเกิดมาไม่มีความสุข พ่อแม่ไม่รัก ทั้งๆที่เค้าได้ทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ให้ค่ะ เราเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่หาให้เค้า วันเกิด หรือเวลาออกไปเที่ยวด้วยกันคือเราซื้อของให้เค้าตลอด เพราะเราเองก็ไม่ค่อยกลับบ้านก็อยากชดเชยบ้าง
แต่เห็นๆเลยว่าเค้าไม่ได้นึกถึงส่วนนี้เท่าไหร่ ต้องขอบอกก่อนว่าช่วงเราเด็กๆคือ เราลำบากกันพอสมควร ตอนนั้นพ่อกับแม่การงานยังไม่มั่นคงเหมือนตอนนี้
ถ้าให้เราทำใจแล้วคิดว่านี่ช่วงวัยรุ่น ให้เขาแหกกฏของเค้าไปนี่ก็กลัวจะกู่ไม่กลับ แต่ละคนที่เค้าคบก็ดูอันตราย คิดจะส่งเค้าไปเรียนที่อื่น ให้ใช้ชีวิตเองก็กลัวจะเตลิดไปกันใหญ่ จะรอให้เค้าคิดเองได้ ก็ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่ แล้วกว่าเค้าจะคิดได้ตอนนั้นชีวิตเค้าจะเป็นยังไง บอกตามตรงว่าเคยเห็นตัวอย่างจากลูกพี่ลูกน้องที่อายุพอกันมาแล้วค่ะ สไตล์การเลี้ยงพอๆกัน เห็นชัดเลยว่าคิดไม่ได้ เคยเปิดอกพูดดีๆก็แล้ว ยกพ่อแม่มาอ้าง ยกอนาคตมาอ้าง ก็ไม่เป็นผล เหมือนเค้ามีความคิดอื่นเป็นของตัวเองจนเกินจะยอมรับเรา แต่เค้ายังมีความเคารพเราพอที่จะไม่ขึ้นเสียงวะโว้ยอะไรใส่นะคะ แต่มีอยู่ครั้งนึงที่อาจารย์โทรมาฟ้องว่าน้องชายไม่มาเรียน เราโทรไปหา เค้าก็บอกว่าใส่ชุดไปเปลี่ยนอาจารย์ไล่ให้กลับมาเปลี่ยน เราก็บอกว่าเปลี่ยนเสร็จแล้วก็กลับไปเรียน อารมณ์ดุหน่อยๆ เสียงเราแข็ง เค้าก็ตัดสายเราไปเลย
บอกตรงๆว่าเป็นห่วง และไม่รู้จะมีวิธีไหนจะให้เขากลับมาอยู่ในลู่ในทาง จริงๆคือไม่อยากทำร้ายเค้าอ่ะค่ะไม่ว่าจะคำพูดหรือร่างกาย กลัวมันจะเป็นปมด้อย
คิดเห็นยังไงช่วยแชร์กันหน่อยนะคะ
คิดว่ามีวิธีแก้ปัญหาเกี่ยวกับเด็กช่วงวัยรุ่นที่ดื้อและต่อต้านนอกจากการดุด่าและทำร้ายร่างกายไหม
คือเรามีน้องชายอยู่คนนึง เค้าก็อายุช่วงวัยรุ่นนี่แหล่ะค่ะ กำลังเฮี้ยวเลย 15-16 คือในส่วนของเรา เราอายุย่าง21 ค่ะ ก็ห่างกับน้องพอสมควร เราถูกส่งไปเรียนที่จังหวัดอื่นและอยู่กับญาติค่ะ ส่วนน้องอยู่กับที่บ้าน เมื่อก่อนเรายังคุยกันบ่อยค่ะ พูดบอกไปอะไรก็เชื่อ แต่ทีนี้เราเรียนที่อื่นมานานมากตั้งแต่ปอสี่เลยอ่ะ จนถึงเข้ามหาลัยเราก็ออกมาอยู่หอ กลับไปบ้านแต่ละทีแม่ก็จะฟ้องว่าน้องชายออกไปเที่ยว กินเหล้า คบเพื่อนแบบพากันยุ่งกับอบายมุข พยายามบอกน้องแต่น้องไม่ฟัง เราสังเกตุว่าแต่ละครั้งที่น้องจะออกจากบ้านก็จะโดนแม่ด่า เหมือนแม่ทั่วๆไปที่บ่นอ่ะค่ะ แต่น้องก็ไม่ฟัง มีอยู่ครั้งนึงที่น้องหายออกไปจากบ้านสามสี่วัน เพราะจะไปเที่ยวงานอะไรของเขาสักอย่าแล้วมันอยู่ต่างจังหวัด ไปกับเพื่อนๆ แต่เค้าไม่บอกแม่เพราะรู้ว่าแม่จะไม่ให้ไป พอน้องกลับมาแม่ก็ด่าไปร้องไห้ไปแล้วปลุกเราซึ่งตอนนั้นมาพักตอนปิดเทอมให้ช่วยคุยกับน้อง เราก็ออกไปคุย เรานิสัยเหมือนแม่นิดหน่อยตรงขี้ประชดค่ะ นิสัยไม่ดีพอตะรู้อยู่แต่ตอนนั้นเคืองน้องชายมากที่เค้าทำอะไรโดยพลการ ตอนออกไปเค้านั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ก่อนแล้ว พอเราพูดเค้าก็ไม่ตอบโต้นะแต่นั่งร้องไห้ เหมือนคับแค้นอะไรมากกว่าจะสำนึกผิด แล้วเรื่องนั้นก็ผ่านไป
มันก็ยังมีเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งเรื่องโดดเรียน แอบหนีไปเที่ยว ขโมยเงินแม่ คือเห็นได้ชัดเลยว่า ไม่ว่าจะพูด ดุด่า หรือตี ทำร้ายยังไงเค้ายังแข็ง ยังยืนยันจะออกไปทำตามใจตัวเอง น้องเคยโมโหแล้วพูดว่าเค้าเกิดมาไม่มีความสุข พ่อแม่ไม่รัก ทั้งๆที่เค้าได้ทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ให้ค่ะ เราเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่หาให้เค้า วันเกิด หรือเวลาออกไปเที่ยวด้วยกันคือเราซื้อของให้เค้าตลอด เพราะเราเองก็ไม่ค่อยกลับบ้านก็อยากชดเชยบ้าง
แต่เห็นๆเลยว่าเค้าไม่ได้นึกถึงส่วนนี้เท่าไหร่ ต้องขอบอกก่อนว่าช่วงเราเด็กๆคือ เราลำบากกันพอสมควร ตอนนั้นพ่อกับแม่การงานยังไม่มั่นคงเหมือนตอนนี้
ถ้าให้เราทำใจแล้วคิดว่านี่ช่วงวัยรุ่น ให้เขาแหกกฏของเค้าไปนี่ก็กลัวจะกู่ไม่กลับ แต่ละคนที่เค้าคบก็ดูอันตราย คิดจะส่งเค้าไปเรียนที่อื่น ให้ใช้ชีวิตเองก็กลัวจะเตลิดไปกันใหญ่ จะรอให้เค้าคิดเองได้ ก็ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่ แล้วกว่าเค้าจะคิดได้ตอนนั้นชีวิตเค้าจะเป็นยังไง บอกตามตรงว่าเคยเห็นตัวอย่างจากลูกพี่ลูกน้องที่อายุพอกันมาแล้วค่ะ สไตล์การเลี้ยงพอๆกัน เห็นชัดเลยว่าคิดไม่ได้ เคยเปิดอกพูดดีๆก็แล้ว ยกพ่อแม่มาอ้าง ยกอนาคตมาอ้าง ก็ไม่เป็นผล เหมือนเค้ามีความคิดอื่นเป็นของตัวเองจนเกินจะยอมรับเรา แต่เค้ายังมีความเคารพเราพอที่จะไม่ขึ้นเสียงวะโว้ยอะไรใส่นะคะ แต่มีอยู่ครั้งนึงที่อาจารย์โทรมาฟ้องว่าน้องชายไม่มาเรียน เราโทรไปหา เค้าก็บอกว่าใส่ชุดไปเปลี่ยนอาจารย์ไล่ให้กลับมาเปลี่ยน เราก็บอกว่าเปลี่ยนเสร็จแล้วก็กลับไปเรียน อารมณ์ดุหน่อยๆ เสียงเราแข็ง เค้าก็ตัดสายเราไปเลย
บอกตรงๆว่าเป็นห่วง และไม่รู้จะมีวิธีไหนจะให้เขากลับมาอยู่ในลู่ในทาง จริงๆคือไม่อยากทำร้ายเค้าอ่ะค่ะไม่ว่าจะคำพูดหรือร่างกาย กลัวมันจะเป็นปมด้อย
คิดเห็นยังไงช่วยแชร์กันหน่อยนะคะ