ตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ไม่คิดเลยว่ากระทู้แรกที่ตั้งจะต้องเป็นเรื่องแนวนี้
อยากถามใครที่มีประสบการณ์ชีวิตครอบครัวแบบนี้ หรือคนที่ไม่มี ก็ได้ค่ะ ช่วยให้กำลังใจหรือ บอกเราหน่อยนะ ว่าเราควรทำใจแบบไหนดี
จขกท.กำลังตั้งท้องค่ะ ตอนนี้ 3 เดือนแล้ว ตอนแรกตกใจมาก เพราะคบกับแฟนได้ 2 ปี คิดว่าน้อยไปค่ะ ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานเพราะพึ่งรียนจบ ทำงานออฟฟิศใหม่ๆ อยากเที่ยวก่อน แต่เมื่อเค้ามา งานแต่งจึงต้องมาเลยค่ะ แฟนดูจริงจังมากขึ้น ทำดีในทุกๆเรื่องเพิ่มขึ้น เหมือนเรื่องจะค่อยๆดีพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายโอเค ของานแต่งเล็กๆให้เป็นพิธีเพราะเราทั้งสองลูกข้าราชการทั้งคู่
จขกท.ก็ไปทำงานปกติ ไปรพ.ตรวจลูก เตรียมงานแต่งไปเรื่อยๆ วันที่พีคสุดก็มาถึง ตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆ จขกท.เคยพูดเล่นกับแฟนว่า
จขกท : เอ็งซุกลูกกะเมียไว้ที่บ้าน ตจว. ป่าวเนี่ยทำไมไม่พาข้าไปเที่ยวบ้านสักที (ตอนคบใหม่ๆยังไม่เคยไปบ้านตจว.)
แฟน : 5555ถ้ามีล่ะทำไง
จขกท : เลิก!!!!
หลังจากนั้นก็คุยตลกกันปกติค่ะ
จนมาวันที่เค้าตัดสินใจบอกความจริงทุกเรื่อง วันนั้นเราคุยกันเรื่องลูกต่างๆนาๆ จู่ๆเค้าก็นิ่งไปแล้วถามเราว่า จำได้ไหมว่าเราเคยบอกว่าถ้าเค้ามีลูกอยู่แล้ว เราจะเลิกกับเค้า เราบอกจำได้ เค้าบอกเค้ามีลูกแล้ว 1 คน แต่ไม่ได้อยู่กับเค้า อยู่ที่อื่นกับแม่เด็ก เราตกใจนะแต่คิดว่าเค้าแกล้งอยู่เลยพูดขำๆไปว่า หรออออ....ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ ตลกละ55 เค้านิ่งมากกกกก บอกว่าพูดจริง เรายังขำต่อนะ เราด่าเค้าอย่ามากวน...
เค้าจับมือเราแน่นบอกว่าขอโอกาสให้เค้าได้ไหม หน้าเค้าจริงจัง เราเงียบ เค้าบอกว่าแม่เค้าบอกให้พูดความจริงกับเราทุกเรื่อง เพราะสงสารเรา กลัวเรารับไม่ได้ (แน่ล่ะ เรารับไม่ได้)
ตอนนั้นเราเจ็บปวดมาก เจ็บไปทั้งใจ เจ็บจนสะบัดมือเค้าออกเพราะรังเกียจเค้ามาก ไม่มองหน้าเลย เค้าอ้อนวอนขอโทษ ขอให้เรารับให้ได้ ให้โอกาสเค้าได้ไหม ขอเค้าเห็นหน้าลูกของเราได้ไหม แม่เค้าอยากมีหลาน ขอให้เราไม่ทิ้งเค้า ขอโอกาส พูดซ้ำๆแต่แบบนี้
เราตั้งสติสงบลง คิดว่าคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำกับเค้ามา เค้าเล่าเรื่องให้เราฟังทั้งหมด
เค้าอายุ 16 ไปตจว.บ้านเพื่อนช่วงปิดเทอมไกลมากๆ (คนละภาค) เจอผญ อายุ 19 คุยกันมีอะไรกัน
เค้ากลับมาเรียนปกติ ผญ.โทรมาบอกว่าท้อง เค้าตกใจเพราะยังเรียนอยู่ แต่เค้าก็บอกพ่อแม่เค้า ทางบ้านเค้าให้รับผิดชอบ
แต่บ้านผญ.ไม่รับ ไม่ให้ติดต่อ ไม่ให้ยุ่ง อาจจะเพราะผช.ยังเด็กเกินไป พ่อแม่ผช. ได้แต่ทำใจเพราะ ทำอะไรไม่ได้
เค้าเคยแอบไปหาลูกเค้า 1 ครั้งตอนคลอด เค้าได้อุ้มและบอกว่าหน้าเหมือนเค้าเลย (เรานี่ฟังไปเจ็บไป น้ำตาแทบเป็นสายเลือด)
หลังจากนั้นเค้าก็กลับมา และพยายามโทรหาผญ.คนนั้น แต่ในที่สุดผญ.คนนั้นก็แต่งงานใหม่ในปีนั้น และตอนนี้มีลูกใหม่ไปแล้ว
เค้าเล่าอีกว่า พ่อแม่เค้าเคยขอหลานมาเลี้ยง แต่ครอบครัวผญ.ไม่ให้ เค้าไม่เคยเห็นหน้าลูกอีกเลย มีแต่พ่อแม่เค้าคอยโทรไปหา ถามเรื่องหลาน กับเพื่อนเค้าที่อยู่บ้าน ตจว.เดียวกับผญ.คนนั้น
จนมาถึงวันนี้ที่ลูกเค้าคงโตมากแล้ว และเรากับลูกกำลังจะเป็นชีวิตใหม่ของเค้า แต่เรายังทำใจไม่ได้ เรื่องนี้มันฝังอยู่ในใจเรา พยายามไม่คิด ไม่เครียด ทำยากจริงๆค่ะ เรารู้ว่าเราเห็นแก่ตัวที่ยังรับเรื่องลูกเค้าไม่ได้ เราคิดแต่ว่าลูกเราไม่ใช่ลูกคนแรก ไม่ใช่หลานคนแรก เค้าและพ่อแม่เค้า จะรักลูกเราได้แค่ไหน
แต่เราจะพยายามสู้กับใจตัวเองให้มากที่สุด เพื่ออนาคตของครอบครัวเรา
ทำใจให้รักลูกติดของแฟนได้ยังไง
อยากถามใครที่มีประสบการณ์ชีวิตครอบครัวแบบนี้ หรือคนที่ไม่มี ก็ได้ค่ะ ช่วยให้กำลังใจหรือ บอกเราหน่อยนะ ว่าเราควรทำใจแบบไหนดี
จขกท.กำลังตั้งท้องค่ะ ตอนนี้ 3 เดือนแล้ว ตอนแรกตกใจมาก เพราะคบกับแฟนได้ 2 ปี คิดว่าน้อยไปค่ะ ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานเพราะพึ่งรียนจบ ทำงานออฟฟิศใหม่ๆ อยากเที่ยวก่อน แต่เมื่อเค้ามา งานแต่งจึงต้องมาเลยค่ะ แฟนดูจริงจังมากขึ้น ทำดีในทุกๆเรื่องเพิ่มขึ้น เหมือนเรื่องจะค่อยๆดีพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายโอเค ของานแต่งเล็กๆให้เป็นพิธีเพราะเราทั้งสองลูกข้าราชการทั้งคู่
จขกท.ก็ไปทำงานปกติ ไปรพ.ตรวจลูก เตรียมงานแต่งไปเรื่อยๆ วันที่พีคสุดก็มาถึง ตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆ จขกท.เคยพูดเล่นกับแฟนว่า
จขกท : เอ็งซุกลูกกะเมียไว้ที่บ้าน ตจว. ป่าวเนี่ยทำไมไม่พาข้าไปเที่ยวบ้านสักที (ตอนคบใหม่ๆยังไม่เคยไปบ้านตจว.)
แฟน : 5555ถ้ามีล่ะทำไง
จขกท : เลิก!!!!
หลังจากนั้นก็คุยตลกกันปกติค่ะ
จนมาวันที่เค้าตัดสินใจบอกความจริงทุกเรื่อง วันนั้นเราคุยกันเรื่องลูกต่างๆนาๆ จู่ๆเค้าก็นิ่งไปแล้วถามเราว่า จำได้ไหมว่าเราเคยบอกว่าถ้าเค้ามีลูกอยู่แล้ว เราจะเลิกกับเค้า เราบอกจำได้ เค้าบอกเค้ามีลูกแล้ว 1 คน แต่ไม่ได้อยู่กับเค้า อยู่ที่อื่นกับแม่เด็ก เราตกใจนะแต่คิดว่าเค้าแกล้งอยู่เลยพูดขำๆไปว่า หรออออ....ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ ตลกละ55 เค้านิ่งมากกกกก บอกว่าพูดจริง เรายังขำต่อนะ เราด่าเค้าอย่ามากวน...
เค้าจับมือเราแน่นบอกว่าขอโอกาสให้เค้าได้ไหม หน้าเค้าจริงจัง เราเงียบ เค้าบอกว่าแม่เค้าบอกให้พูดความจริงกับเราทุกเรื่อง เพราะสงสารเรา กลัวเรารับไม่ได้ (แน่ล่ะ เรารับไม่ได้)
ตอนนั้นเราเจ็บปวดมาก เจ็บไปทั้งใจ เจ็บจนสะบัดมือเค้าออกเพราะรังเกียจเค้ามาก ไม่มองหน้าเลย เค้าอ้อนวอนขอโทษ ขอให้เรารับให้ได้ ให้โอกาสเค้าได้ไหม ขอเค้าเห็นหน้าลูกของเราได้ไหม แม่เค้าอยากมีหลาน ขอให้เราไม่ทิ้งเค้า ขอโอกาส พูดซ้ำๆแต่แบบนี้
เราตั้งสติสงบลง คิดว่าคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำกับเค้ามา เค้าเล่าเรื่องให้เราฟังทั้งหมด
เค้าอายุ 16 ไปตจว.บ้านเพื่อนช่วงปิดเทอมไกลมากๆ (คนละภาค) เจอผญ อายุ 19 คุยกันมีอะไรกัน
เค้ากลับมาเรียนปกติ ผญ.โทรมาบอกว่าท้อง เค้าตกใจเพราะยังเรียนอยู่ แต่เค้าก็บอกพ่อแม่เค้า ทางบ้านเค้าให้รับผิดชอบ
แต่บ้านผญ.ไม่รับ ไม่ให้ติดต่อ ไม่ให้ยุ่ง อาจจะเพราะผช.ยังเด็กเกินไป พ่อแม่ผช. ได้แต่ทำใจเพราะ ทำอะไรไม่ได้
เค้าเคยแอบไปหาลูกเค้า 1 ครั้งตอนคลอด เค้าได้อุ้มและบอกว่าหน้าเหมือนเค้าเลย (เรานี่ฟังไปเจ็บไป น้ำตาแทบเป็นสายเลือด)
หลังจากนั้นเค้าก็กลับมา และพยายามโทรหาผญ.คนนั้น แต่ในที่สุดผญ.คนนั้นก็แต่งงานใหม่ในปีนั้น และตอนนี้มีลูกใหม่ไปแล้ว
เค้าเล่าอีกว่า พ่อแม่เค้าเคยขอหลานมาเลี้ยง แต่ครอบครัวผญ.ไม่ให้ เค้าไม่เคยเห็นหน้าลูกอีกเลย มีแต่พ่อแม่เค้าคอยโทรไปหา ถามเรื่องหลาน กับเพื่อนเค้าที่อยู่บ้าน ตจว.เดียวกับผญ.คนนั้น
จนมาถึงวันนี้ที่ลูกเค้าคงโตมากแล้ว และเรากับลูกกำลังจะเป็นชีวิตใหม่ของเค้า แต่เรายังทำใจไม่ได้ เรื่องนี้มันฝังอยู่ในใจเรา พยายามไม่คิด ไม่เครียด ทำยากจริงๆค่ะ เรารู้ว่าเราเห็นแก่ตัวที่ยังรับเรื่องลูกเค้าไม่ได้ เราคิดแต่ว่าลูกเราไม่ใช่ลูกคนแรก ไม่ใช่หลานคนแรก เค้าและพ่อแม่เค้า จะรักลูกเราได้แค่ไหน
แต่เราจะพยายามสู้กับใจตัวเองให้มากที่สุด เพื่ออนาคตของครอบครัวเรา