เชื่อว่าหลายๆคน สมัยเรียนหรือกระทั่งปัจจุบันจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ "แย่งเพื่อน"ครับ
ส่วนตัวเคยโดนแย่งเพื่อนสมัยเรียนครับ เริ่มต้นจากเคยมีเพื่อนร่วมห้องกันตั้งแต่สมัยประถมครับ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนิทกับผมขนาดนั้นหรอกนะ เป็นผู้หญิงครับและเป็นมือตบ (ตบตีทะเลาะวิวาทน่ะครับ) ที่หลายคนก็เคยมีเรื่องกับเธอ
ตอนนั้นผมก็ยังอ่อนแอไม่สู้คนหรอกครับ โดนเพื่อนคนนี้รังแกด้วยซำ้แหละ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังมาลอกการบ้านผมจนได้
จนกระทั่งจบประถม และขึ้นมัธยม ผมก็ได้เจอเค้าตอนสอบโรงเรียนที่เดียวกันครับ และก็อยู่ห้องเดียวกันซะด้วย
ส่วนตัวผมเข้ามาแรกๆก็เป็นพวกโดดเดี่ยวครับ อยู่คนเดียว ไม่ค่อยยุ่งสุงสิงกับใครซักเท่าไหร่ มีเพื่อนมาทักทายคุยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นครับ เพื่อนเขาก็อยู่กับอีกกลุ่มนึง ก็คือต่างคนต่างอยู่ จนขึ้นม.3 ผมถึงได้สนิทกับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึง ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวนั่งเล่นด้วยกันตามประสาเด็กมัธยม (ในตอนนั้นน่ะครับ)
จนครั้งนึงเราได้การบ้านเป็นงานกลุ่มของวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งกลุ่มผมก็มีกันอยู่ 5 คน แต่ต้องจับกลุ่มให้ได้ 6 คน
ทุกคนคงเดาออกนะครับ เพื่อนคนนั้นก็เข้ามาอยู่ในกลุ่มผมครับ
ระหว่างการทำงานก็ต่างคนต่างช่วยกัน แต่ที่ผมสังเกตได้คือผมเห็นเพื่อนคนอื่นๆ สนิทกับคนนี้เป็นพิเศษ เหมือนเข้ากับคนง่ายอะไรประมาณนั้น จากที่ผมได้ปรึกษาเพื่อนตลอด กลายเป็นเพื่อนสนใจคนนี้มากกว่า เพื่อนคนนี้เขาออกความคิดเห็นอย่างเดียว แต่ไม่ได้ช่วยทำ ผมก็ไม่ได้อะไร แต่แอบน้อยใจตัวเองครับ ผมลงมือทำมากกว่า ทำงานร่วมกันแต่ความใส่ใจต่อเพื่อนร่วมงานมันต่างกัน และสุดท้ายผมถูกเพื่อนปฏิบัติให้เหมือน "เบ๊" ประจำกลุ่มครับ
จนกระทั่งวันส่งงานเกิดความผิดพลาดเพราะคนอื่นเอารายงานมาคนละเล่ม แต่ผมลืมเอาเล่มรายงานอีกเล่มนึงคนเดียว ผมเลยไม่ได้เสนอหน้าชั้น เลยพลอยทำให้กลุ่มถูกหักคะแนน
สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็มาถึงครับ เพราะเพื่อนคนนี้กลับดุด่าผม สาดเสียเทเสีย ด่ายันพ่อแม่ผม (และตอนนั้นผมก็ไม่สู้คนครับ)
จนเขาหลุดปากพูดไปกับเพื่อนว่า .... "ทำตัวขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาอยู่ในกลุ่มหรอก จะออกไปไหนก็ไป"
และเพื่อนอีกคนก็พูดว่า "ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกกุคบกับมืงก็เพราะความสงสารเท่านั้นแหละ"
วินาทีนั้นผมร้องไห้เลยครับ เพราะความผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวทำให้เพื่อนๆเปลี่ยนความคิด ทำให้ผมเป็นฝ่ายแพ้ทั้งๆที่ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ผมก็ถูกปฏิบัติเหมือนลูกน้องเค้าครับ ผมสู้เค้าไม่ได้ผมเลยต้องเป็นเบ๊เขา เขาใช้อะไรก็ต้องไป ถ้าผมไม่ไปผมก็จะโดนกลั่นแกล้งแขวะจากเพื่อนกลุ่มเดียวกันครับ ถามว่าทำไมไม่ออกมา ผมรอเวลาที่จะออกจากกลุ่มนั้นเหมือนเรียนจบมอต้นครับ
จนกระทั่งจบม.3 ขึ้นมัธยม ผมตัดสินใจเรียนสายศิลป์ออกมาเจอเพื่อนคนอื่นๆดีกว่า ในขณะที่กลุ่มนั้นเขาก็อยู่ของเขาโดยไม่ได้สนใจผม ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมครับ ทุกคนเชื่อมั้ยครับ ตลอดเวลาที่เรียนกับพวกนั้นมา ผมแค้นอยู่ในใจนะ ผมอยากเอาคืน อยากทำตัวให้ดีขึ้น
หลังจากที่เรียนมอปลายผมก็ลุยกิจกรรม แข่งขันตามโรงเรียนไปทั่วตามความสามารถที่มี (โดยที่ไม่มีพวกนั้นมายุ่ง)
จนได้รับรางวัลมามากมาย และอาจารย์ก็ไว้ใจผมให้ทำงานต่างๆของโรงเรียน
ตอนนั้นผมก็มัวแต่ยุ่งๆง่วนๆกับงานกิจกรรม แต่อีกใจนึงผมรู้สึกมีความสุขที่ผมได้ออกมาจากสังคมกลุ่มนั้น
และผมรู้สึกว่า "ผมอยู่เหนือกว่ามัน"
แต่กับเพื่อนคนนี้คนเดียวนะ คนอื่นๆในกลุ่มเดียวกัน ผมก็คุยปกตินะ แต่กับคนที่แย่งเพื่อนไปจากผมนี้ ไม่เลยครับ เจอหน้าคุยกันปกติ
แต่ในใจผมแค้นเสมอมา
ระหว่างที่เรียนมอปลาย อยู่ดีๆก็มีข่าวครับ
เพื่อนคนที่แย่งทุกอย่างไปจากผม ได้ลาออกจากโรงเรียนกลางคัน
ซึ่งผมตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมถึงลาออก และเพิ่งรู้ว่าเขาทะเลาะกันเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน จนคนทั้งกลุ่มเกลียด และโดนบี๊บออกจากกลุ่มไปเองครับ
ผมขอสารภาพตรงนี้เลยว่าผมรู้สึกสะใจมาก เหมือนกรรมตามสนองครับ ทำตัวเองให้ดีแล้วดูมันล่มจมไปเอง
ผมไม่รู้หรอกครับว่าเพื่อนเขาเป็นยังไงเพราะตัวผมตอนนี้ยังคิดว่า ผมเหนือกว่าเขาครับ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยครับ ก็มีแค่เพื่อนที่เหลืออยู่ก็เข้ามาสนิทกับผมเหมือนเดิม
ผมก็แอบโกรธเล็กๆ นะ แต่ปัจจุบันผมไม่ได้ใส่ใจแล้วครับ มุ่งหน้าทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอละ
แล้วทุกคนละครับมีประสบการณ์โดนแย่งเพื่อนหรือเปล่า อยากลองอ่านหลายๆมุมดูครับ
แชร์ประสบการณ์โดนแย่งเพื่อนกันครับ
ส่วนตัวเคยโดนแย่งเพื่อนสมัยเรียนครับ เริ่มต้นจากเคยมีเพื่อนร่วมห้องกันตั้งแต่สมัยประถมครับ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนิทกับผมขนาดนั้นหรอกนะ เป็นผู้หญิงครับและเป็นมือตบ (ตบตีทะเลาะวิวาทน่ะครับ) ที่หลายคนก็เคยมีเรื่องกับเธอ
ตอนนั้นผมก็ยังอ่อนแอไม่สู้คนหรอกครับ โดนเพื่อนคนนี้รังแกด้วยซำ้แหละ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังมาลอกการบ้านผมจนได้
จนกระทั่งจบประถม และขึ้นมัธยม ผมก็ได้เจอเค้าตอนสอบโรงเรียนที่เดียวกันครับ และก็อยู่ห้องเดียวกันซะด้วย
ส่วนตัวผมเข้ามาแรกๆก็เป็นพวกโดดเดี่ยวครับ อยู่คนเดียว ไม่ค่อยยุ่งสุงสิงกับใครซักเท่าไหร่ มีเพื่อนมาทักทายคุยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นครับ เพื่อนเขาก็อยู่กับอีกกลุ่มนึง ก็คือต่างคนต่างอยู่ จนขึ้นม.3 ผมถึงได้สนิทกับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึง ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวนั่งเล่นด้วยกันตามประสาเด็กมัธยม (ในตอนนั้นน่ะครับ)
จนครั้งนึงเราได้การบ้านเป็นงานกลุ่มของวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งกลุ่มผมก็มีกันอยู่ 5 คน แต่ต้องจับกลุ่มให้ได้ 6 คน
ทุกคนคงเดาออกนะครับ เพื่อนคนนั้นก็เข้ามาอยู่ในกลุ่มผมครับ
ระหว่างการทำงานก็ต่างคนต่างช่วยกัน แต่ที่ผมสังเกตได้คือผมเห็นเพื่อนคนอื่นๆ สนิทกับคนนี้เป็นพิเศษ เหมือนเข้ากับคนง่ายอะไรประมาณนั้น จากที่ผมได้ปรึกษาเพื่อนตลอด กลายเป็นเพื่อนสนใจคนนี้มากกว่า เพื่อนคนนี้เขาออกความคิดเห็นอย่างเดียว แต่ไม่ได้ช่วยทำ ผมก็ไม่ได้อะไร แต่แอบน้อยใจตัวเองครับ ผมลงมือทำมากกว่า ทำงานร่วมกันแต่ความใส่ใจต่อเพื่อนร่วมงานมันต่างกัน และสุดท้ายผมถูกเพื่อนปฏิบัติให้เหมือน "เบ๊" ประจำกลุ่มครับ
จนกระทั่งวันส่งงานเกิดความผิดพลาดเพราะคนอื่นเอารายงานมาคนละเล่ม แต่ผมลืมเอาเล่มรายงานอีกเล่มนึงคนเดียว ผมเลยไม่ได้เสนอหน้าชั้น เลยพลอยทำให้กลุ่มถูกหักคะแนน
สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็มาถึงครับ เพราะเพื่อนคนนี้กลับดุด่าผม สาดเสียเทเสีย ด่ายันพ่อแม่ผม (และตอนนั้นผมก็ไม่สู้คนครับ)
จนเขาหลุดปากพูดไปกับเพื่อนว่า .... "ทำตัวขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาอยู่ในกลุ่มหรอก จะออกไปไหนก็ไป"
และเพื่อนอีกคนก็พูดว่า "ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกกุคบกับมืงก็เพราะความสงสารเท่านั้นแหละ"
วินาทีนั้นผมร้องไห้เลยครับ เพราะความผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวทำให้เพื่อนๆเปลี่ยนความคิด ทำให้ผมเป็นฝ่ายแพ้ทั้งๆที่ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ผมก็ถูกปฏิบัติเหมือนลูกน้องเค้าครับ ผมสู้เค้าไม่ได้ผมเลยต้องเป็นเบ๊เขา เขาใช้อะไรก็ต้องไป ถ้าผมไม่ไปผมก็จะโดนกลั่นแกล้งแขวะจากเพื่อนกลุ่มเดียวกันครับ ถามว่าทำไมไม่ออกมา ผมรอเวลาที่จะออกจากกลุ่มนั้นเหมือนเรียนจบมอต้นครับ
จนกระทั่งจบม.3 ขึ้นมัธยม ผมตัดสินใจเรียนสายศิลป์ออกมาเจอเพื่อนคนอื่นๆดีกว่า ในขณะที่กลุ่มนั้นเขาก็อยู่ของเขาโดยไม่ได้สนใจผม ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมครับ ทุกคนเชื่อมั้ยครับ ตลอดเวลาที่เรียนกับพวกนั้นมา ผมแค้นอยู่ในใจนะ ผมอยากเอาคืน อยากทำตัวให้ดีขึ้น
หลังจากที่เรียนมอปลายผมก็ลุยกิจกรรม แข่งขันตามโรงเรียนไปทั่วตามความสามารถที่มี (โดยที่ไม่มีพวกนั้นมายุ่ง)
จนได้รับรางวัลมามากมาย และอาจารย์ก็ไว้ใจผมให้ทำงานต่างๆของโรงเรียน
ตอนนั้นผมก็มัวแต่ยุ่งๆง่วนๆกับงานกิจกรรม แต่อีกใจนึงผมรู้สึกมีความสุขที่ผมได้ออกมาจากสังคมกลุ่มนั้น
และผมรู้สึกว่า "ผมอยู่เหนือกว่ามัน"
แต่กับเพื่อนคนนี้คนเดียวนะ คนอื่นๆในกลุ่มเดียวกัน ผมก็คุยปกตินะ แต่กับคนที่แย่งเพื่อนไปจากผมนี้ ไม่เลยครับ เจอหน้าคุยกันปกติ
แต่ในใจผมแค้นเสมอมา
ระหว่างที่เรียนมอปลาย อยู่ดีๆก็มีข่าวครับ
เพื่อนคนที่แย่งทุกอย่างไปจากผม ได้ลาออกจากโรงเรียนกลางคัน
ซึ่งผมตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมถึงลาออก และเพิ่งรู้ว่าเขาทะเลาะกันเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน จนคนทั้งกลุ่มเกลียด และโดนบี๊บออกจากกลุ่มไปเองครับ
ผมขอสารภาพตรงนี้เลยว่าผมรู้สึกสะใจมาก เหมือนกรรมตามสนองครับ ทำตัวเองให้ดีแล้วดูมันล่มจมไปเอง
ผมไม่รู้หรอกครับว่าเพื่อนเขาเป็นยังไงเพราะตัวผมตอนนี้ยังคิดว่า ผมเหนือกว่าเขาครับ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยครับ ก็มีแค่เพื่อนที่เหลืออยู่ก็เข้ามาสนิทกับผมเหมือนเดิม
ผมก็แอบโกรธเล็กๆ นะ แต่ปัจจุบันผมไม่ได้ใส่ใจแล้วครับ มุ่งหน้าทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอละ
แล้วทุกคนละครับมีประสบการณ์โดนแย่งเพื่อนหรือเปล่า อยากลองอ่านหลายๆมุมดูครับ