สวัสดีค่ะ สวัสดีเพื่อนๆ น้องๆ ชาวพันทิปทุกคนนะคะ เมื่อวานเพิ่งผ่านพ้นวันสุนทรภู่ไป ที่จริงเราก็จะตั้งกระทู้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แหละ แต่เกิดเหตุขัดข้องทางเทคนิค อยู่ๆ กระทู้ที่จะตั้งโดนลบโดยฝีมือความโก๊ะของตัวเองเลยต้องมาลงวันนี้ น่าเขกกะโหลกตัวเองมากๆ ต้องมานั่งพิมพ์ใหม่หมด 555 เรื่องราวของเราที่จะมาแบ่งปันในวันนี้ก็เป็นตามชื่อเรื่องเลยนะคะ เป็นช่วงวัยมัธยมของเราเอง หวังว่าจะสร้างความสดใส หัวใจพองโตให้กับชาวพันทิปได้บ้างนะคะ เนื่องจากตัวละครในนี้มีตัวตนจริงจึงขอใช้เป็นนามสมมตินะคะ สำหรับเราชื่อ ดา ค่ะ ยุคของเราเป็นยุควัยรุ่นปี 90 สมัยนั้นยังไม่มีมือถือใช้เวลาจีบกันก็คลาสสิกไปอีกแบบค่ะ
ณ โรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
พร : เฮ้ย ดา วันนี้กลับบ้านยังไง เดินกลับหรือนั่งรถเมล์
ดา : วันนี้ขี้เกียจเดินอ่ะ นั่งรถเมล์ดีกว่า ไปป้ายตรงรางรถไฟนะคนไม่เยอะ เราจะได้นั่งบ้าง
พร : เออๆ ตอนเข้าซอยบ้านอย่าลืมเตือนให้แวะร้านขายยานะ
ดา : ได้ๆ เดี๋ยวเตือนให้
พอเลิกเรียนเราก็เดินไปป้ายรถเมล์ตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติ คือ อยู่ๆก็มีคนมาสะกิดจากด้านหลัง เราก็คิดว่าพรแกล้ง เพราะพรขอตัวไปซื้อน้ำ สักพักสะกิดอีกล่ะ คราวนี้ยื่นน้ำมาให้ด้วย เราก็คิดว่าว่าเพื่อนซื้อให้ เลยหยิบมาไม่ได้คิดไร (เค้ายื่นมือลอดป้ายโฆษณามาให้เลยไม่เห็นหน้าคนยื่นน่ะค่ะ) พอพรมานั่งข้างๆ เราเลยขอบใจเพื่อนที่ซื้อน้ำให้
ดา : ขอบใจนะพรที่ซื้อน้ำให้
พร : (ทำหน้างงๆ) น้ำอะไร ยังไม่ได้ซื้อให้แกเลยนะ
ดา : (กำลังจะกินแล้วเชียว ชะงักสิคะ) อ้าว ก็น้ำนี่ไง
คราวนี้รีบเดินอ้อมป้ายโฆษณาไปดูข้างหลัง ว่าใครยื่นมาให้ คุณเธอยิ้มหน้าบานเลยค่ะ บอกให้เรากินเค้าซื้อให้เอง อ๊ะ มีสั่งด้วยรู้จักกันรึก็เปล่า เราก็คืนให้เค้านะคะ ที่บ้านสอนมาไม่ให้รับของคนแปลกหน้า ก็เถียงกันไปมา สรุปพรตัดปัญหา พรกินเองเลยจ้า (อันนี้ไม่แนะนำน้องๆ นะคะ เพราะสมัยนี้สิ่งเสพติดมีหลายรูปแบบ เราไม่ควรกิน/ดื่ม/รับของจากคนแปลกหน้าจ้า) จังหวะรถมาพอดีพรเลยเรียกเราขึ้นรถ แต่เค้ากะเพื่อนอีกคนตามขึ้นมาด้วย
ดา : ทำไงดี สองคนนั้นตามขึ้นมาด้วย
พร : แกทำตัวปกติ ไม่ต้องสนใจ เค้าอาจจะไปทางเดียวกันกับเราก็ได้
พอลงจากรถเรารีบมองประตูเลยค่ะ โล่งอกที่ไม่ตามมา ไม่งั้นเราคงไม่กล้าเดินเข้าบ้าน เพราะบ้านเราเข้าไปลึกกว่าบ้านพร วันต่อมาจึงได้รู้ชื่อเค้ากับเพื่อน (ขอใช้ชื่อเค้าว่า เอส ส่วนเพื่อนชื่อ พงษ์ค่ะ) และไม่รู้ว่าเป็นเพราะบังเอิญหรืออะไร อยู่สีเดียวกันค่ะ โรงเรียนเราเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติจะแยกตามสี ผู้ชายเป็นแถวหน้าต่อด้วยผู้หญิง แถวเราจึงอยู่หน้าแถวเค้าค่ะ ก็มีล้อมีแซวกันไปตามระเบียบ เพื่อนเค้าปากใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ
พงษ์ : เฮ้ย เอสวันนี้ไปขึ้นรถเมล์ป้ายไหนดีอ่ะ
เอส : ป้ายรางรถไฟดีกว่าคนไม่เยอะดี
พงษ์ : จะดีหรอ แล้วจะมีคนเค้ากล้าไปไหมนี่
ดา : นายนินทาใคร
พงษ์ : ใครอยากรับก็รับไปสิ ไม่ได้เอ่ยชื่อ ทำไมต้องร้อนตัว 555
พร : เออ ดา วันนี้แกจะไปขึ้นรถเมล์ป้ายไหน
ดา : ป้ายรางรถไฟเหมือนเดิมแหละ
พร : อ้าว เดี๋ยวพวกนี้ก็ตามไปหรอก
ดา : เออน่า (ตอนเราคุยกะพรเค้าได้ยินด้วยค่ะ)
พอเลิกเรียนเราก็คุยกับพรอยู่พักนึงว่าจะไปป้ายไหนดี สรุปพรก็ตามเรานะว่าไปที่ป้ายรางรถไฟ แล้วก็จริงอย่างที่เราคิด มันต้องเจอคนแผนซ้อนแผนแบบเรา 555 เค้าไปอีกป้ายค่ะ เพราะคิดว่าเราคงไม่ไปป้ายเดิมในเมื่อเค้าได้ยินเราคุยกะเพื่อนแล้ว ตอนนั้นไม่ชอบขี้หน้าสองคนนี้มากๆ ก็นะ เรามันเด็กเรียน แล้วตอนนั้นแค่ ม. 1 เอง ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคิดจะมีตอนนั้นด้วยยังเด็กอ่ะ เหมือนนกน้อยเพิ่งออกจากกรง ที่บ้านเพิ่งปล่อยให้กลับบ้านเองตอน ม. 1 นี่แหละ วันรุ่งขึ้น ตอนเข้าแถว มีโวยกะเพื่อนให้เราได้ยินค่ะ 555
เอส : แหม ซ้อนแผนกันเลยนะ
พงษ์ : ปล่อยเค้า เรารู้ป้ายบ้านเค้าแล้วนี่ เดี๋ยวไปดักรอเลยกลัวไร
เราก็คิดในใจโอโห้มันจะจู่โจมกันขนาดนั้นเลยหรอ ทำไงดี วันนั้นตอนกลับบ้านก็ระแวงนะแต่ก็ทำใจดีสู้เสือ แต่ก็ต้องแปลกใจเย็นนั้นตอนอยู่ป้ายรถเมล์ใกล้โรงเรียนก็ไม่เจอ ป้ายหน้าปากซอยบ้านก็ไม่เจอ ก็โล่งอกนะ คิดว่าเค้าคงท้อไม่ยุ่งกะเราแล้วที่ไหนได้วันรุ่งขึ้นโดนแซวเลยจ้า
พงษ์ : เมื่อวานใครน๊า ซื้อนำแดงก่อนเข้าบ้าน
เราก็ยังนิ่ง ไม่รู้ตัวค่ะ ว่าโดนสะกดรอยตาม คิดว่าพูดกะคนอื่น
เอส : คราวนี้หนีไม่พ้นล่ะ รู้จักบ้านแล้วเดี๋ยวจะเดินไปส่งทุกวันเลย
ดา : (สติเริ่มมาค่ะ พูดถึงเราชัวร์) เฮ้ย ทำอย่างนี้ทำไมอ่ะ เราไม่ชอบ
เอส : ก็เราชอบอ่ะ
ดา : (หน้าแดงสิคะ เจอบอกชอบต่อหน้าเพื่อนๆ ไม่รู้ทำไง ใช้ขู่เลยล่ะกัน) ถ้านายยังตามเราอีก เราจะฟ้องอาจารย์
เอส : ทำหน้าลอยไปลอยมา ไม่สนคำขู่เลยจ้า
เลิกเรียนวันนั้นจำได้ว่าระแวงยิ่งกว่าเก่า เพราะเค้ารู้จักบ้านแล้ว กลับบ้านผิดเวลามากก็ไม่ได้ คิดในใจเป็นไงเป็นกัน บอกไปแล้วนี่ถ้าไม่เชื่อก็คงต้องฟ้องอาจารย์จริงๆ แล้ววันนั้นก็โดนสะกดรอยตามเหมือนเคยเรามารู้ตัวตอนใกล้ถึงบ้านแล้ว (แต่ก่อนเราอยู่แฟลตน่ะ เข้าไปลึกด้วย ตอนนั้นก็คิดว่าไม่มีใครตามแล้วเชียว) คราวนี้เลยแกล้งขึ้นอีกแฟลต แล้วก็วิ่งหนีกลับมาแฟลตตัวเอง คิดได้ไงไม่รู้เรา 555 แต่สิ่งที่เราทำไม่รอดสายตาคนที่บ้านคร้า ยายถามวิ่งหนีใครมา ทำไมต้องขึ้นไปอีกแฟลต บลาๆๆๆ เราก็ต้องโกหกอ่ะนะว่าจะไปหาเพื่อน พอดีไม่อยู่ อะไรประมาณนั้น
รุ่งขึ้น เราเป็นคนพูดจริงทำจริงจ้า เรื่องนี้ต้องถึงอาจารย์ 555 เราก็ไปบอกอาจารย์ประจำชั้นเราเลยค่ะ ว่าโดนตามถึงบ้าน หนูไม่ชอบ อาจารย์ก็ดีนะคะ เรียกเค้ามาตักเตือน คุณเธอคงไม่คิดว่าเราจะฟ้องอาจารย์จริงๆ ก็จ๋อยไปนะ แล้วก็เงียบหายไปไม่ตามกลับบ้านล่ะ แต่ก็เห็นหน้ากันทุกวันนะ เพราะต้องเข้าแถวนี่นา (ตอนนั้นก็เริ่มสงสารนะ วันที่เค้าถูกอาจารย์ว่า ก็คิดนะว่าเราทำเกินไปป่าว ต้องถึงอาจารย์เลยหรอ)
*****วันนี้ขอพักก่อนน๊า พรุ่งนี้จะมาเขียนต่อ ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะคะ แต่อย่าแรง เค้าเซนซิทีฟ 555 กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราด้วย หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจ้า********
Puppy Love รักแรก...กระโปรงบาน ขาสั้น
ณ โรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
พร : เฮ้ย ดา วันนี้กลับบ้านยังไง เดินกลับหรือนั่งรถเมล์
ดา : วันนี้ขี้เกียจเดินอ่ะ นั่งรถเมล์ดีกว่า ไปป้ายตรงรางรถไฟนะคนไม่เยอะ เราจะได้นั่งบ้าง
พร : เออๆ ตอนเข้าซอยบ้านอย่าลืมเตือนให้แวะร้านขายยานะ
ดา : ได้ๆ เดี๋ยวเตือนให้
พอเลิกเรียนเราก็เดินไปป้ายรถเมล์ตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติ คือ อยู่ๆก็มีคนมาสะกิดจากด้านหลัง เราก็คิดว่าพรแกล้ง เพราะพรขอตัวไปซื้อน้ำ สักพักสะกิดอีกล่ะ คราวนี้ยื่นน้ำมาให้ด้วย เราก็คิดว่าว่าเพื่อนซื้อให้ เลยหยิบมาไม่ได้คิดไร (เค้ายื่นมือลอดป้ายโฆษณามาให้เลยไม่เห็นหน้าคนยื่นน่ะค่ะ) พอพรมานั่งข้างๆ เราเลยขอบใจเพื่อนที่ซื้อน้ำให้
ดา : ขอบใจนะพรที่ซื้อน้ำให้
พร : (ทำหน้างงๆ) น้ำอะไร ยังไม่ได้ซื้อให้แกเลยนะ
ดา : (กำลังจะกินแล้วเชียว ชะงักสิคะ) อ้าว ก็น้ำนี่ไง
คราวนี้รีบเดินอ้อมป้ายโฆษณาไปดูข้างหลัง ว่าใครยื่นมาให้ คุณเธอยิ้มหน้าบานเลยค่ะ บอกให้เรากินเค้าซื้อให้เอง อ๊ะ มีสั่งด้วยรู้จักกันรึก็เปล่า เราก็คืนให้เค้านะคะ ที่บ้านสอนมาไม่ให้รับของคนแปลกหน้า ก็เถียงกันไปมา สรุปพรตัดปัญหา พรกินเองเลยจ้า (อันนี้ไม่แนะนำน้องๆ นะคะ เพราะสมัยนี้สิ่งเสพติดมีหลายรูปแบบ เราไม่ควรกิน/ดื่ม/รับของจากคนแปลกหน้าจ้า) จังหวะรถมาพอดีพรเลยเรียกเราขึ้นรถ แต่เค้ากะเพื่อนอีกคนตามขึ้นมาด้วย
ดา : ทำไงดี สองคนนั้นตามขึ้นมาด้วย
พร : แกทำตัวปกติ ไม่ต้องสนใจ เค้าอาจจะไปทางเดียวกันกับเราก็ได้
พอลงจากรถเรารีบมองประตูเลยค่ะ โล่งอกที่ไม่ตามมา ไม่งั้นเราคงไม่กล้าเดินเข้าบ้าน เพราะบ้านเราเข้าไปลึกกว่าบ้านพร วันต่อมาจึงได้รู้ชื่อเค้ากับเพื่อน (ขอใช้ชื่อเค้าว่า เอส ส่วนเพื่อนชื่อ พงษ์ค่ะ) และไม่รู้ว่าเป็นเพราะบังเอิญหรืออะไร อยู่สีเดียวกันค่ะ โรงเรียนเราเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติจะแยกตามสี ผู้ชายเป็นแถวหน้าต่อด้วยผู้หญิง แถวเราจึงอยู่หน้าแถวเค้าค่ะ ก็มีล้อมีแซวกันไปตามระเบียบ เพื่อนเค้าปากใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ
พงษ์ : เฮ้ย เอสวันนี้ไปขึ้นรถเมล์ป้ายไหนดีอ่ะ
เอส : ป้ายรางรถไฟดีกว่าคนไม่เยอะดี
พงษ์ : จะดีหรอ แล้วจะมีคนเค้ากล้าไปไหมนี่
ดา : นายนินทาใคร
พงษ์ : ใครอยากรับก็รับไปสิ ไม่ได้เอ่ยชื่อ ทำไมต้องร้อนตัว 555
พร : เออ ดา วันนี้แกจะไปขึ้นรถเมล์ป้ายไหน
ดา : ป้ายรางรถไฟเหมือนเดิมแหละ
พร : อ้าว เดี๋ยวพวกนี้ก็ตามไปหรอก
ดา : เออน่า (ตอนเราคุยกะพรเค้าได้ยินด้วยค่ะ)
พอเลิกเรียนเราก็คุยกับพรอยู่พักนึงว่าจะไปป้ายไหนดี สรุปพรก็ตามเรานะว่าไปที่ป้ายรางรถไฟ แล้วก็จริงอย่างที่เราคิด มันต้องเจอคนแผนซ้อนแผนแบบเรา 555 เค้าไปอีกป้ายค่ะ เพราะคิดว่าเราคงไม่ไปป้ายเดิมในเมื่อเค้าได้ยินเราคุยกะเพื่อนแล้ว ตอนนั้นไม่ชอบขี้หน้าสองคนนี้มากๆ ก็นะ เรามันเด็กเรียน แล้วตอนนั้นแค่ ม. 1 เอง ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคิดจะมีตอนนั้นด้วยยังเด็กอ่ะ เหมือนนกน้อยเพิ่งออกจากกรง ที่บ้านเพิ่งปล่อยให้กลับบ้านเองตอน ม. 1 นี่แหละ วันรุ่งขึ้น ตอนเข้าแถว มีโวยกะเพื่อนให้เราได้ยินค่ะ 555
เอส : แหม ซ้อนแผนกันเลยนะ
พงษ์ : ปล่อยเค้า เรารู้ป้ายบ้านเค้าแล้วนี่ เดี๋ยวไปดักรอเลยกลัวไร
เราก็คิดในใจโอโห้มันจะจู่โจมกันขนาดนั้นเลยหรอ ทำไงดี วันนั้นตอนกลับบ้านก็ระแวงนะแต่ก็ทำใจดีสู้เสือ แต่ก็ต้องแปลกใจเย็นนั้นตอนอยู่ป้ายรถเมล์ใกล้โรงเรียนก็ไม่เจอ ป้ายหน้าปากซอยบ้านก็ไม่เจอ ก็โล่งอกนะ คิดว่าเค้าคงท้อไม่ยุ่งกะเราแล้วที่ไหนได้วันรุ่งขึ้นโดนแซวเลยจ้า
พงษ์ : เมื่อวานใครน๊า ซื้อนำแดงก่อนเข้าบ้าน
เราก็ยังนิ่ง ไม่รู้ตัวค่ะ ว่าโดนสะกดรอยตาม คิดว่าพูดกะคนอื่น
เอส : คราวนี้หนีไม่พ้นล่ะ รู้จักบ้านแล้วเดี๋ยวจะเดินไปส่งทุกวันเลย
ดา : (สติเริ่มมาค่ะ พูดถึงเราชัวร์) เฮ้ย ทำอย่างนี้ทำไมอ่ะ เราไม่ชอบ
เอส : ก็เราชอบอ่ะ
ดา : (หน้าแดงสิคะ เจอบอกชอบต่อหน้าเพื่อนๆ ไม่รู้ทำไง ใช้ขู่เลยล่ะกัน) ถ้านายยังตามเราอีก เราจะฟ้องอาจารย์
เอส : ทำหน้าลอยไปลอยมา ไม่สนคำขู่เลยจ้า
เลิกเรียนวันนั้นจำได้ว่าระแวงยิ่งกว่าเก่า เพราะเค้ารู้จักบ้านแล้ว กลับบ้านผิดเวลามากก็ไม่ได้ คิดในใจเป็นไงเป็นกัน บอกไปแล้วนี่ถ้าไม่เชื่อก็คงต้องฟ้องอาจารย์จริงๆ แล้ววันนั้นก็โดนสะกดรอยตามเหมือนเคยเรามารู้ตัวตอนใกล้ถึงบ้านแล้ว (แต่ก่อนเราอยู่แฟลตน่ะ เข้าไปลึกด้วย ตอนนั้นก็คิดว่าไม่มีใครตามแล้วเชียว) คราวนี้เลยแกล้งขึ้นอีกแฟลต แล้วก็วิ่งหนีกลับมาแฟลตตัวเอง คิดได้ไงไม่รู้เรา 555 แต่สิ่งที่เราทำไม่รอดสายตาคนที่บ้านคร้า ยายถามวิ่งหนีใครมา ทำไมต้องขึ้นไปอีกแฟลต บลาๆๆๆ เราก็ต้องโกหกอ่ะนะว่าจะไปหาเพื่อน พอดีไม่อยู่ อะไรประมาณนั้น
รุ่งขึ้น เราเป็นคนพูดจริงทำจริงจ้า เรื่องนี้ต้องถึงอาจารย์ 555 เราก็ไปบอกอาจารย์ประจำชั้นเราเลยค่ะ ว่าโดนตามถึงบ้าน หนูไม่ชอบ อาจารย์ก็ดีนะคะ เรียกเค้ามาตักเตือน คุณเธอคงไม่คิดว่าเราจะฟ้องอาจารย์จริงๆ ก็จ๋อยไปนะ แล้วก็เงียบหายไปไม่ตามกลับบ้านล่ะ แต่ก็เห็นหน้ากันทุกวันนะ เพราะต้องเข้าแถวนี่นา (ตอนนั้นก็เริ่มสงสารนะ วันที่เค้าถูกอาจารย์ว่า ก็คิดนะว่าเราทำเกินไปป่าว ต้องถึงอาจารย์เลยหรอ)
*****วันนี้ขอพักก่อนน๊า พรุ่งนี้จะมาเขียนต่อ ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะคะ แต่อย่าแรง เค้าเซนซิทีฟ 555 กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราด้วย หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจ้า********