คือผมมาเรียนที่ยุโรปได้ปีกว่า มีโอกาสได้เจอรุ่นน้องผูหญิงที่มาเรียนทีหลังคนนึง แรกๆนั้นไม่ได้สนิทอะไรกันเลยครับ เพราะกลุ่มเพื่อนมีกันหลายคน จนทะยอยกลับไทยกันไป ทำให้ผมกับน้องเค้าเริ่มสนิทกันเรื่อยๆ จนสักพักก็พูดได้เลยว่าสนิทกันมาก และย้ายแชร์บ้านอยุ่ด้วยกันกับเพื่อนอีกสองคนซึ้งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผม
จนอยู่บ้านด้วยกันสักพัก เพื่อนร่วมบ้านอีกสองคนก็กลับไทย ทำให้ในบ้านมีผมกับน้องเค้าแค่สองคน ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขเอามากๆ จากคนที่ตั้งแต่มาอยู่นี้กินมาม่ากับอาหารแช่แข็งวันเว้นวัน ผมตื่นมาทำกับข้าวเช้าเย็น นั้งกินด้วยกัน ดูทีวี เล่นเกมด้วยกันทั้งๆที่ผมไม่เคยเล่นเกม เค้าป่วยผมนั้งเฝ้าทั้งคืน เค้ามีปัญหา ผมยื่นมือช่วยแบบไม่ลังเลเลย (รวมถึงปัญหาเรื่องความรักด้วย แบบว่าเค้าแอบบชอบคนนึง ผมสนับสนุนเต็มที่ แต่ลึกผมก็คิดว่าไม่อยากให้เค้ามีแฟน เพราะกลัวเค้าจะไม่สนิทกับผมเหมือนเดิม) ไปเที่ยวที่ต่างด้วยกัน เป็นช่วงนึงในชีวิตที่มีความสุขมาก ผมรู้ตัวเองเลยว่าเปลี่ยนไปเอามากๆ และมีความสุขเอามากๆ จนวันหนึ่งเค้าต้องกลับไทยหลังจากอยู่ด้วยกันทุกวันอย่างนั้นมาเกือบหกเดือน ก่อนกลับเค้าก็จะมีการแซวว่าอยุ่ได้มั๊ย เหงาแน่เลย เดี๋ยวคุยด้วยทุกวันนะ ผมก็หัวเราะกลบเกลื่อน แต่รู้แน่ๆว่าต้องเหงา ผมไปส่งเค้าที่สนามบิน หลังจากแยกกันผมน้ำตาแตกเลยครับ แบบว่านั้งรถกลับน้ำตานองตลอดทาง คิดแล้วก็ตลก เพราะ ผมไม่เคยจะร้องไห้กับเรื่องแบบนี้เลย มีแฟนที่คบกันมาหลายปี เลิกกันไป เศร้าเอามากแต่ก็ไม่ร้อง (ผมกับน้องเค้าไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาว เกินเลยเกิดขึ้น)
หลังจากเค้ากลับไป ชีวิตผมนี้มืดหม่นเลยคับ ไม่ออกไปไหน เรียนแล้วก็กลับบ้าน เอาแต่รอว่าเมื่อไรเค้าจะทักมา เห็นเค้าออนไลน์ ผมทักไป นานๆก็จะตอบมาที พยายามชวนคุย เค้าก็เหมือนจะมีธุระตลอดเวลา กดรีเฟรช ทุกอย่างในโซเชีบล เพื่อรอดูการอัพเดทของเค้า ผมหายไปจากกลุ่มเพื่อนเลยครับ เคยมีกลุ่มแตะฟุตบอลทั้งกับเพื่อนคนไทย และเพื่อนในคลาส ผมก็ไม่ไป ไม่ใช่จะมาทำตัวน่าสงสารหรืออะไรนะครับ แต่มันรู้สึกไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ผมคิดถึงน้องเค้าตลอดเวลา ไม่ค่อยจะได้นอน เพราะรอน้องเค้า (เวลาที่ไทยไม่ตรงกัน) ติดมือถือเพราะคอยต้องเช็ค เดินไปไหนในเมืองหรือมหาลัย ก็จะคิดว่าเคยมากับเค้า คิดถึงตอนที่มาด้วยกัน คิดแล้วก็น้ำตาซึม ต้องกลับบ้าน เป็นแบบนี้อยู่ตลอด จนถึงตอนนี้
คือรู้ว่าตัวเองไม่ควรจะเป็นแบบนี้ แต่ไม่รุ้จะออกจากสถานะการนี้ยังไง คือผมทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆครับ ผมแบบนี้อยู่เป็นเดือนๆแล้ว แนะนำด้วยครับ ทรมานมาก
ใครเคยคิดถึงคนๆนึงมากๆบ้าง แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
จนอยู่บ้านด้วยกันสักพัก เพื่อนร่วมบ้านอีกสองคนก็กลับไทย ทำให้ในบ้านมีผมกับน้องเค้าแค่สองคน ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขเอามากๆ จากคนที่ตั้งแต่มาอยู่นี้กินมาม่ากับอาหารแช่แข็งวันเว้นวัน ผมตื่นมาทำกับข้าวเช้าเย็น นั้งกินด้วยกัน ดูทีวี เล่นเกมด้วยกันทั้งๆที่ผมไม่เคยเล่นเกม เค้าป่วยผมนั้งเฝ้าทั้งคืน เค้ามีปัญหา ผมยื่นมือช่วยแบบไม่ลังเลเลย (รวมถึงปัญหาเรื่องความรักด้วย แบบว่าเค้าแอบบชอบคนนึง ผมสนับสนุนเต็มที่ แต่ลึกผมก็คิดว่าไม่อยากให้เค้ามีแฟน เพราะกลัวเค้าจะไม่สนิทกับผมเหมือนเดิม) ไปเที่ยวที่ต่างด้วยกัน เป็นช่วงนึงในชีวิตที่มีความสุขมาก ผมรู้ตัวเองเลยว่าเปลี่ยนไปเอามากๆ และมีความสุขเอามากๆ จนวันหนึ่งเค้าต้องกลับไทยหลังจากอยู่ด้วยกันทุกวันอย่างนั้นมาเกือบหกเดือน ก่อนกลับเค้าก็จะมีการแซวว่าอยุ่ได้มั๊ย เหงาแน่เลย เดี๋ยวคุยด้วยทุกวันนะ ผมก็หัวเราะกลบเกลื่อน แต่รู้แน่ๆว่าต้องเหงา ผมไปส่งเค้าที่สนามบิน หลังจากแยกกันผมน้ำตาแตกเลยครับ แบบว่านั้งรถกลับน้ำตานองตลอดทาง คิดแล้วก็ตลก เพราะ ผมไม่เคยจะร้องไห้กับเรื่องแบบนี้เลย มีแฟนที่คบกันมาหลายปี เลิกกันไป เศร้าเอามากแต่ก็ไม่ร้อง (ผมกับน้องเค้าไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาว เกินเลยเกิดขึ้น)
หลังจากเค้ากลับไป ชีวิตผมนี้มืดหม่นเลยคับ ไม่ออกไปไหน เรียนแล้วก็กลับบ้าน เอาแต่รอว่าเมื่อไรเค้าจะทักมา เห็นเค้าออนไลน์ ผมทักไป นานๆก็จะตอบมาที พยายามชวนคุย เค้าก็เหมือนจะมีธุระตลอดเวลา กดรีเฟรช ทุกอย่างในโซเชีบล เพื่อรอดูการอัพเดทของเค้า ผมหายไปจากกลุ่มเพื่อนเลยครับ เคยมีกลุ่มแตะฟุตบอลทั้งกับเพื่อนคนไทย และเพื่อนในคลาส ผมก็ไม่ไป ไม่ใช่จะมาทำตัวน่าสงสารหรืออะไรนะครับ แต่มันรู้สึกไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ผมคิดถึงน้องเค้าตลอดเวลา ไม่ค่อยจะได้นอน เพราะรอน้องเค้า (เวลาที่ไทยไม่ตรงกัน) ติดมือถือเพราะคอยต้องเช็ค เดินไปไหนในเมืองหรือมหาลัย ก็จะคิดว่าเคยมากับเค้า คิดถึงตอนที่มาด้วยกัน คิดแล้วก็น้ำตาซึม ต้องกลับบ้าน เป็นแบบนี้อยู่ตลอด จนถึงตอนนี้
คือรู้ว่าตัวเองไม่ควรจะเป็นแบบนี้ แต่ไม่รุ้จะออกจากสถานะการนี้ยังไง คือผมทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆครับ ผมแบบนี้อยู่เป็นเดือนๆแล้ว แนะนำด้วยครับ ทรมานมาก