ความอดทนต่อการดูวอลเลย์บอลไทยมีขีดจำกัด

กับบางคนอาจจำกัดนะ แต่เราไม่หรอก ทนได้ เพราะดูมาสิบกว่าปี
ตั้งแต่รุ่นได้แชมป์ซีเกมส์อย่างยิ่งใหญ่ตอนที่ ปริม แอนนา ศรัญญาเล่นโน่น แพ้ ชนะก็ทนได้ ดูให้เป็นกีฬา และรักศรัทธาในทีมชาติตัวเอง

อย่าง 7 เซียนยุคอัมพร วรรณา ปลื้มจิตร วิลาวัลย์ ฯลฯ ตอนมารับช่วงต่อ ป้าปริม ป้าแอนนา ป้าต๋อย
ในช่วงนั้นก็ใช่ว่าจะเก่งเลย กว่าจะมีวันนี้เราแพ้เยอะมากกกก แพ้เป็นกอบเป็นกำเลยก็ว่าได้ แต่เราก็ฝ่าฟันมาจนมีวันที่ชนะจีน เมกา คิวบา เกา ญี่ปุ่น
วันที่ชนะจนได้แชมป์เอเชีย ชุดนั้นเราก็ไม่ได้สร้างในสามเดือนซะเมื่อไหร่
เราค่อยๆไต่จากระดับเดียวกะเวีนดนาม แซงไต้หวัน จนเทียบเท่าเป็นแถวหน้าเอเชีย เป็นลำดับต้นๆของโลกอย่างมีศักดิ์ศรีเนี่ย
พวกเค้าก็ใช้เวลาหลายปีมากนะ อยู่กับความเป็นจริงดีที่สุด นักกีฬาเค้าแบกความหวังตัวเอง ทีม คนในชาติอีก แพ้รึเล่นไม่ดีเค้าก็ต้องรู้สึก


เราอดทนได้ที่จะให้เวลาเด็กชุดนี้ฝึกฝน ให้แข็งแกร่งทุกท่า ทุกวิชา รุกรับ
อดทนได้เพื่อจะอยู่รอดูวันที่เล่นดีกันพร้อมเพรียง เป็นหนึ่งเดียวกัน ขอให้เล่นอย่างเต็มที่

ไม่ใช่ติ่งแบบแตะไม่ได้นะ เราเองก็ขัดใจเด็กชุดนี้ ติเพื่อก่อ และก็ชมเวลาเล่นดี ดูและชอบแต่ไม่ใช่ติ่ง
คือดูบนพื้นฐานความจริงค่ะ ไม่ใช่ชนะก็ชมซะเว่อร์วัง แพ้ก็ด่าจมดิน

ไม่อยากให้เกิดภาพชนะมอบโล่ สดุดี นักกีฬาเป็นเทพเทวดา
พอแพ้ก็เป็นอะไรไม่รู้ ที่โดนซะยับ เอากลางๆที่พอดีดีกว่า