สวัสดีครับเพื่อนฯชาวพันธิปทุกท่านครับ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวครับ ผมชื่อมากร์ครับ ปัจจุบันจบมาได้ซัก 7 ปีแล้วครับ อยากจะเล่าเรื่องชีวิตในต่างแดนพร้อมแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวในประเทศอังกฤษ (13ปี)
ก่อนไปเรียนต่างประเทศ จบชั้น ป.6 ครับ สมัยก่อนเรียนที่เมืองไทยไม่ชอบเรียนซักวิชาเลยครับ ครูถามทุกคนตอบเหมือนกันว่าชอบเรียน 555 ก่อนไปก็มีเรียนภาษาเพิ่มเติมที่เมืองไทยแต่ก็ยังพูดไม่ได้นอกเหนือจากแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษครับ
นึกถึงอังกฤษแล้วเป็นประเทศที่ไกลมากสำหรับเด็กตัวกะเปี๊ยกตาดำฯคนหนึ่ง 555 ส่วนตัวชอบหิมะมากเหมือนกับฝันว่าจะเจอลุงแซนต้าเพื่อที่จะขอของขวัญตามความคิดเด็กฯครับ....ยังกะเป๋าวิเศษของโดเรม้อน บ้าการ์ตูนสมัยก่อน
ปี 1998 ด้วยอายุ 10 ปี จำได้เลยครับว่าทางบ้านอยากให้ไปเรียนที่อังกฤษแต่กล้าฯกลัวฯไม่ค่อยอยากไปเท่าไรครับ พอมารู้ที่หลังขำกลิ้งฯ ทางบ้านเค้าวางแผนพาผมไปซัมเมอร์แบบไปเที่ยวหนุกฯ ประมาณเดือนกว่าฯครับ พอไปถึงอังกฤษลงเครื่องเสร็จผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง ออกมาข้างนอกอาคารสนามบิน Heathrow เผชิญกับลมหนาวมากถึงขั้นพูดกันแล้วมีไอหมอกควันสีขาวออกมาทางปากครับ ช่วงนั้นชอบจริงฯเหมือนมีพลังวิเศษบางอย่าง 555 ตามจินตนาการขอกเด็กครับ
ช่วงแรกฯไปพักกับเพื่อนของพ่อครับชื่อลุงหน่อยกับป้าปุ๋ย ที่เมือง Warwick ไม่ไกลมากจาก Birmingham ครอบครัวลุงกับป้าอบอุ่นมาก ทำอาหารไทยเก่งจริงๆ ทั้งสองเป็น Chef ที่ร้านอาหารไทยที่อังกฤษ ลักษณะของบ้านคือสองชั้นมีตัวทำความร้อนซื้งเรียกว่า Central Heating จะมีทุกบ้านครับ จะเป็นตัวต้มน้ำร้อนแล้วปล่อยมาตามท่อในบ้านเพื่อนสร้างความร้อนแก้หนาวครับ คืนแรกนอนหลับสบายครับ นอนข้างตัวผิง ใส่ถุงเท้าเรียบร้อยครับอากาศมันหนาว เปิดทั้งคืนไม่ได้ครับ ค่าไฟจะแพงมากครับ ตื่นมาเสร็จจำได้เลยว่าหนาวครับ พึ่งรู้ว่าทำไมฝรั่งไม่ชอบอาบน้ำ หรือมาไทยแล้วชอบอาบแดด กับข้าวในหม้อพวกแกงเขียวหวาน พะโล้ ในห้องครัวไม่ได้แช่ตู้เย็น กลายเป็นวุ้นเลยครับ งงมากไปใหม่ครับ ชีวิตประจำวันจะนอนประมาณสี่ทุ่มครับตื่นเจ็ดโมงเช้าครับ คุณพ่อจะพาเดินไปตามสถานที่ต่างฯ บางวันเดินเป็น30กิโล ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ฯทุกวันเลยครับ จำได้นั่งรถไฟครั้งแรกเห็นฝรั่งจูบกันบนรถไฟ ถามพ่อว่าเค้าจูบทำไมบนรถไฟก๊าาฟฟ 55555 ฝรั่งเค้าจะมีวัฒนธรรมแบบเปิดเผย Open
ได้มีโอกาสไปเที่ยวตามเมืองต่าง นั่งรถไฟรถโค้ชรถเมล์ ขอบอกได้เลยรถสาธรณะที่อังกฤษดีจริง มีหลายสายหลายเวลาเดินทางสะดวกมากครับ
แต่พอไปถึงเมืองต่างฯส่วนใหญ่จะเดินเป็นหลัก จำได้ว่าเมื่อยมากขาลากพื้นเลยครับแต่สนุกครับ ช่วงระหว่างเดินทางครับ คุณพ่อก็จะสอนผมว่าเดินทางยังไงใช้รถสาธรณะยังไงซื้อตั่วที่ไหนขึ้นตรงไหนครับ รวมถึงการสั่งอาหารยังไงเป็นภาษาอังกฤษครับ ใหม่ก็งงชี้ฯเอาตามภาพ งูฯปาฯเอาครับมั่วนิ่ม 555 ครับเหมือนกับใช้ภาษามือเอา แต่จะจดไว้ในสมุดพอวันถัดไปถึงคิวลูกก็ให้พูด ให้ซื้อตั่ว ให้สั่งอาหาร แบบซื้อเองพูดเองครับ ถ้าไม่พูดก็ไม่ได้กินครับ การเรียนรู้แบบนี้ทำให้มั่นใจว่าอยู่ได้ สร้างความมั่นใจว่าไม่ยากเลย ให้เด็กช่วยตัวเองในการดำรงชีวิตครับ มันทำให้ผมคิดว่าเบาลงไม่ยากเหมือนที่คิดไว้ครับ ทีประทับมากสุดฯคือบ้านเมืองสะอาดหมดจด แต่คิดถึงข้าวผัดกะเพรากุ้งไข่ดาว 5555
เวลาไปอยู่อังกฤษเดือนกว่าฯผ่านไปเร็วมากครับพอรู้อิกที่ถึงเวลากลับแล้ว ช่วงนั้นก็ไม่มีความรู้สึกเศร้าอะไรครับเพราะอยากกลับไทยไปกินอาหารไทยฯหมูปิ้งของโปรด เลยอยากกลับมากครับ
ปี1999 ผ่านไป 1 ปี จำความได้ว่านั่งที่ร้านอาหารริมน้ำก่อนสอบปิดภาคเรียนชั้น ป.6 คำถามเก่าอยู่ฯก็บินเข้ามาหาผมอิกครั้ง ที่นี้นึกในใจว่าปี่ก่อนไปอังกฤษสนุกนะได้เที่ยวด้วยและอยู่ได้นะ เลยตอบรับจะไปเรียนที่อังกฤษครับ แต่ด้วยภาษาที่อ่อนมากครับเลยไปอยู่โรงเรียนภาษาก่อน 6เดือน ชื่อ Home End Farm พอไปถึงเหมือนกับเป็นใบ้เลย ทั้งท้อทั้งยาก ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงรวดเร็วยังกะจรวดไปดาวอังคาร 555 อาหารฝรั่งล้วนฯ พูดอังกฤษทุกครั้ง กินนอนในโรงเรียนครับ พอถึงเวลาที่พ่อกับแม่กลับแล้วก็ลากัน แทบใจหายเลยน้ำตาไหลมายังกะน้ำท่วมโลก ตอนที่เขียนก็ยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกตอนนั้นที่ต้องจากกันแบบอิก1ปีกว่าถึงจะได้กลับไทยอิกรอบ พอรู้ใจหายสุดฯแบบอี้ง พอพ่อแม่กลับเสร็จก็เดินไปยืนอยู่รั้วสนามหญ้าทำใจแป๊บฯ ครูเค้าก็เดินตามมาปลอบใจตาแดงเหมือนซอมบี้แวมพาย 555 แต่ที่โรงเรียนภาษาเค้าดูแลเราเหมือนลูกเค้าเลย สัมผัสถึงความเมตตาความเข้าใจเด็กทุกคนครับทำให้ผมไม่คิดถึงบ้านเลยครับ โรงเรียนภาษาจะเหมือนกับบ้านเลยมีม้า แกะ แมว หมา ลา ครบหมดเลยยังกะสวนสัตว์ย่อมฯครับมีสนามหญ้ากว้างมากครับ อยู่ไปห้าวันทางบ้านโทรมาถามครูใหญ่ เราเล่นกันสนุกเลยหัวเราะกับเพื่อนฯต่างชาติครับ ทางบ้านหายห่วงเลย
ขอจบแค่นี้ก่อนเด่วค่อยเล่าต่อ ตอน 2 ครับขอบคุณผู้อ่านติดตามครับ ตาลายแล้วพิมพ์จนมืดขอตัวไปกินข้าวครับ
13 ปี เรียนผจญภัยที่อังกฤษ อดเปลี้ยวกินหวาน ไม่ไปไม่รู้ (ตอน 1)
ก่อนไปเรียนต่างประเทศ จบชั้น ป.6 ครับ สมัยก่อนเรียนที่เมืองไทยไม่ชอบเรียนซักวิชาเลยครับ ครูถามทุกคนตอบเหมือนกันว่าชอบเรียน 555 ก่อนไปก็มีเรียนภาษาเพิ่มเติมที่เมืองไทยแต่ก็ยังพูดไม่ได้นอกเหนือจากแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษครับ
นึกถึงอังกฤษแล้วเป็นประเทศที่ไกลมากสำหรับเด็กตัวกะเปี๊ยกตาดำฯคนหนึ่ง 555 ส่วนตัวชอบหิมะมากเหมือนกับฝันว่าจะเจอลุงแซนต้าเพื่อที่จะขอของขวัญตามความคิดเด็กฯครับ....ยังกะเป๋าวิเศษของโดเรม้อน บ้าการ์ตูนสมัยก่อน
ปี 1998 ด้วยอายุ 10 ปี จำได้เลยครับว่าทางบ้านอยากให้ไปเรียนที่อังกฤษแต่กล้าฯกลัวฯไม่ค่อยอยากไปเท่าไรครับ พอมารู้ที่หลังขำกลิ้งฯ ทางบ้านเค้าวางแผนพาผมไปซัมเมอร์แบบไปเที่ยวหนุกฯ ประมาณเดือนกว่าฯครับ พอไปถึงอังกฤษลงเครื่องเสร็จผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง ออกมาข้างนอกอาคารสนามบิน Heathrow เผชิญกับลมหนาวมากถึงขั้นพูดกันแล้วมีไอหมอกควันสีขาวออกมาทางปากครับ ช่วงนั้นชอบจริงฯเหมือนมีพลังวิเศษบางอย่าง 555 ตามจินตนาการขอกเด็กครับ
ช่วงแรกฯไปพักกับเพื่อนของพ่อครับชื่อลุงหน่อยกับป้าปุ๋ย ที่เมือง Warwick ไม่ไกลมากจาก Birmingham ครอบครัวลุงกับป้าอบอุ่นมาก ทำอาหารไทยเก่งจริงๆ ทั้งสองเป็น Chef ที่ร้านอาหารไทยที่อังกฤษ ลักษณะของบ้านคือสองชั้นมีตัวทำความร้อนซื้งเรียกว่า Central Heating จะมีทุกบ้านครับ จะเป็นตัวต้มน้ำร้อนแล้วปล่อยมาตามท่อในบ้านเพื่อนสร้างความร้อนแก้หนาวครับ คืนแรกนอนหลับสบายครับ นอนข้างตัวผิง ใส่ถุงเท้าเรียบร้อยครับอากาศมันหนาว เปิดทั้งคืนไม่ได้ครับ ค่าไฟจะแพงมากครับ ตื่นมาเสร็จจำได้เลยว่าหนาวครับ พึ่งรู้ว่าทำไมฝรั่งไม่ชอบอาบน้ำ หรือมาไทยแล้วชอบอาบแดด กับข้าวในหม้อพวกแกงเขียวหวาน พะโล้ ในห้องครัวไม่ได้แช่ตู้เย็น กลายเป็นวุ้นเลยครับ งงมากไปใหม่ครับ ชีวิตประจำวันจะนอนประมาณสี่ทุ่มครับตื่นเจ็ดโมงเช้าครับ คุณพ่อจะพาเดินไปตามสถานที่ต่างฯ บางวันเดินเป็น30กิโล ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ฯทุกวันเลยครับ จำได้นั่งรถไฟครั้งแรกเห็นฝรั่งจูบกันบนรถไฟ ถามพ่อว่าเค้าจูบทำไมบนรถไฟก๊าาฟฟ 55555 ฝรั่งเค้าจะมีวัฒนธรรมแบบเปิดเผย Open
ได้มีโอกาสไปเที่ยวตามเมืองต่าง นั่งรถไฟรถโค้ชรถเมล์ ขอบอกได้เลยรถสาธรณะที่อังกฤษดีจริง มีหลายสายหลายเวลาเดินทางสะดวกมากครับ
แต่พอไปถึงเมืองต่างฯส่วนใหญ่จะเดินเป็นหลัก จำได้ว่าเมื่อยมากขาลากพื้นเลยครับแต่สนุกครับ ช่วงระหว่างเดินทางครับ คุณพ่อก็จะสอนผมว่าเดินทางยังไงใช้รถสาธรณะยังไงซื้อตั่วที่ไหนขึ้นตรงไหนครับ รวมถึงการสั่งอาหารยังไงเป็นภาษาอังกฤษครับ ใหม่ก็งงชี้ฯเอาตามภาพ งูฯปาฯเอาครับมั่วนิ่ม 555 ครับเหมือนกับใช้ภาษามือเอา แต่จะจดไว้ในสมุดพอวันถัดไปถึงคิวลูกก็ให้พูด ให้ซื้อตั่ว ให้สั่งอาหาร แบบซื้อเองพูดเองครับ ถ้าไม่พูดก็ไม่ได้กินครับ การเรียนรู้แบบนี้ทำให้มั่นใจว่าอยู่ได้ สร้างความมั่นใจว่าไม่ยากเลย ให้เด็กช่วยตัวเองในการดำรงชีวิตครับ มันทำให้ผมคิดว่าเบาลงไม่ยากเหมือนที่คิดไว้ครับ ทีประทับมากสุดฯคือบ้านเมืองสะอาดหมดจด แต่คิดถึงข้าวผัดกะเพรากุ้งไข่ดาว 5555
เวลาไปอยู่อังกฤษเดือนกว่าฯผ่านไปเร็วมากครับพอรู้อิกที่ถึงเวลากลับแล้ว ช่วงนั้นก็ไม่มีความรู้สึกเศร้าอะไรครับเพราะอยากกลับไทยไปกินอาหารไทยฯหมูปิ้งของโปรด เลยอยากกลับมากครับ
ปี1999 ผ่านไป 1 ปี จำความได้ว่านั่งที่ร้านอาหารริมน้ำก่อนสอบปิดภาคเรียนชั้น ป.6 คำถามเก่าอยู่ฯก็บินเข้ามาหาผมอิกครั้ง ที่นี้นึกในใจว่าปี่ก่อนไปอังกฤษสนุกนะได้เที่ยวด้วยและอยู่ได้นะ เลยตอบรับจะไปเรียนที่อังกฤษครับ แต่ด้วยภาษาที่อ่อนมากครับเลยไปอยู่โรงเรียนภาษาก่อน 6เดือน ชื่อ Home End Farm พอไปถึงเหมือนกับเป็นใบ้เลย ทั้งท้อทั้งยาก ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงรวดเร็วยังกะจรวดไปดาวอังคาร 555 อาหารฝรั่งล้วนฯ พูดอังกฤษทุกครั้ง กินนอนในโรงเรียนครับ พอถึงเวลาที่พ่อกับแม่กลับแล้วก็ลากัน แทบใจหายเลยน้ำตาไหลมายังกะน้ำท่วมโลก ตอนที่เขียนก็ยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกตอนนั้นที่ต้องจากกันแบบอิก1ปีกว่าถึงจะได้กลับไทยอิกรอบ พอรู้ใจหายสุดฯแบบอี้ง พอพ่อแม่กลับเสร็จก็เดินไปยืนอยู่รั้วสนามหญ้าทำใจแป๊บฯ ครูเค้าก็เดินตามมาปลอบใจตาแดงเหมือนซอมบี้แวมพาย 555 แต่ที่โรงเรียนภาษาเค้าดูแลเราเหมือนลูกเค้าเลย สัมผัสถึงความเมตตาความเข้าใจเด็กทุกคนครับทำให้ผมไม่คิดถึงบ้านเลยครับ โรงเรียนภาษาจะเหมือนกับบ้านเลยมีม้า แกะ แมว หมา ลา ครบหมดเลยยังกะสวนสัตว์ย่อมฯครับมีสนามหญ้ากว้างมากครับ อยู่ไปห้าวันทางบ้านโทรมาถามครูใหญ่ เราเล่นกันสนุกเลยหัวเราะกับเพื่อนฯต่างชาติครับ ทางบ้านหายห่วงเลย
ขอจบแค่นี้ก่อนเด่วค่อยเล่าต่อ ตอน 2 ครับขอบคุณผู้อ่านติดตามครับ ตาลายแล้วพิมพ์จนมืดขอตัวไปกินข้าวครับ