มันเป็นปันหาที่ฟังดูอาจจธรรมดานะครับ แต่พอวันนี้ผมมาเจอกับตัวผมกลับกระวนกระวาย ทำอะไรไม่ได้ครับ
อยากจะปรึกษาพี่อ้อยพี่ฉอดก้คงได้แค่สบายใจ แต่มันก้กลับมากลุ้มอีก ผมต้องการแค่คำปรึกษา ทางออก
เริ่ม!!!
แนะนำตัวนะครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ เพราะถ้าปันหาไม่หนักหนาจริงๆ ผมคงไม่ดิ้นรนสมัครขนาดนี้
ผมเรียนจบมอหกแล้วครับ ตอนนี้สมัครมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ย่านดินแดง รอเปิดเทอมสิงหานี้ครับ ผมมีเพื่อนคนนึง สนิทมาก รู้กันตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายแบบว่ารู้ใจกันจนโกหกกันไม่ได้ เพราะอีกคนรู้ สรุปรวมๆคือสนิทมากและมันยังไม่สัครเรียนต่อ แต่มันบอกว่าจะสมัครที่เดียวกะผม
เราย้ายมาอยู่หอด้วยกันแถวๆมหาลัยเพื่อรอมหาลัยเปิด ลืมบอกไป ผมเป็นเกย์นะครับ เพื่อนก้ด้วย ระหว่างนี้ เราดีใจมากที่จะมีความสุข มีอิสระในการใช้ชีวิตเดกหอกะเพื่อนสนิท เราเล่นแอพเกย์ (คล้ายๆบีทอก) และเราคุยแบบเยอะมาก(แค่คุยนะ) แต่เรานัดเจอกับคนคนหนึ่ง คุยๆ เฮ้ย เขายุแถวๆมหาลัยนี่หว่า นัดเลยดีกว่า ก้เลยนัดเจอกัน และเขาขับรถมารับหน้าหอ ตอนนั้นเขาดูไม่ได้อะไรเพราะพึ่งรุจักกัน แต่เราไปที่ห้องเขา และมีอะไรกัน เขาออกจะเป็นคนดูเถื่อนๆหน่อย เขาเป็นคนใต้ ผิวคล้ำนิดๆ อยู่กะพี่ชายในห้อง ผ่านคืนแรกไป แล้วเราก้คุยกันมาได้ประมาน2 3วันผมก้ไม่สบาย เขาก้เลยซื้อโจ้กมาให้ที่ห้อง และนั่นเป็นฉากเทพบุตรฉากสุดท้ายที่เขาแสดงกับผม
วันต่อมา
เขาเริ่มโทหาผมบ่อยมาก เขามารับผมที่ห้อง แล้วก้ไปห้องเขา เขามีอะไรกะผมทั้งๆที่ผมยังไม่สบายยุ เช้ามาเขาก้ว่าจะพาไปดูหนัง แต่ทว่าเช้าวันนั้น มีแข่งวอลเล่ยบอลหญิงไทย ผมเลยบอกว่าไปส่งหน่อย เขาบอกว่าจะรีบไปไหน ดูที่นี่จะตายหรือไง ผมจ๋อยไปเลย ดูวอลเล่มันก้ต้องดูกะเพื่อนสิ เขาเลยเอาโทรสับผมไปแล้วก้กดๆอะไรไม่รู้ ผมเลยทำหน้าประมานว่าไม่พอใจ(ใครๆที่โดนค้นโทสับก้จะเป็นประมานนี้มั้ง) พอเที่ยง พี่ชายเขาออกไปทำงาน ผมกับเขาอยู่ในห้องด้วยกันสองคนและเขาก้ถามว่านี่ใคร!!!! ไปมีอะไรกะใคร! นัดเจอใคร แล้วให้ใครมาหา คุณผู้โชมมมมม ใครจะไปจำได้ว่าผมมีอะไรกะใครบ้างผมคุยกะไคบ้าง เพราะถึงผมจะคุยแบบว่านัดเจอแต่พอถึงเวลาจริงๆผมก้ได้เจอไม่กี่คน แล้วจะจำได้ไง เล่นถามแบบนี้ จำสลับกันไปมา ประวัติการแชทในไลนก้ตั้งนาน ใครจะจำได้ ผมตอบคำถามเขาไม่ถูก เขาก้ตบหน้าผมอย่างแรง ถามอะไรมา ผมก้ตอบไม่ได้ เขาก้ตบผม เตะ ทุบตี เขาให้ผมโทไปหาเพื่อนที่หอแล้วเปิดลำโพง เพราะผมบอกเขาว่าเรารู้เรื่องกันทุกอย่าง แต่ความหมายของผมคือรุใจรุนิสัย แต่พี่เขาคงคิดว่าหมายถึงรู้ว่านัดใครบ้าง เพื่อนก้ตอบแค่ว่า ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าผมนัดใครบ้าง พี่เขาก้เลยตบผมแล้วก้บอกว่ายังจะช่วยกันโกหกอีกนะ ระวัง อ่ะรายต่อไป กุจะตามฆ่าถึงหอเลย ดูสิว่าเพื่อนจะทำหน้ายังไง เสดแล้วเขาก้ลบบัญชีไลนของผม ผู้ติดต่อ งาน ต่างๆนานา หายหมด และเขาก้บอกว่า อย่าให้กุเจอแบบนี้อีกนะ กูฆ่าแน่ เพราะกุกำลังจะย้ายมาเรียนที่เดียวกะเมิง ตราบใดที่เรียนที่นี่ ได้เจอกูแน่ เขาถามผมว่าจะเลิกกันไหม ผมพยักหน้า สะอื้น ร้องให้เพราะทำอะไรไม่ได้ เขาเลยบอกว่า เลิกใช่ไหม งั้นถอดเสื้อผ้า ผมไม่ยอม เขาเอามีดขึ้นมาแล้วบอกว่า ไม่ถอดกุเอามีดแทงแน่ ผมเลยจะใจถอด เขาถ่ายคลิปผมไว้ มีอะไรกันแล้วถ่ายให้เหนหน้าผมชัดๆ แล้วก้บอกว่า คนแบบนี้ต้องทำแบบนี้ถึงจะจำ
กว่าจะผ่านเหตุการตรงนี้มาได้ทำเอาผมเกือบตาย
และเขาก้พาผมไปดูหนัง ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่ตัวผมอีกต่อไปแล้ว ผมจะทำท่าทางไม่พอใจต่อไปไม่ได้แล้วเพราะเมื่อไหร่ที่ผิดใจกับเขาหรือทำให้เขาอารมเสีย ผมต้องโดนทำร้ายอีกแน่ ผมเลยต้องจำทนยิ้มและพูดหวานๆต่อไปเวลาผ่านไป เราคบกันได้1อาทิต เขาเริ่มโทรจี้ ยุไหน ทำไรวะ ทำไม่ไม่ตอบ ไหนถ่ายรุปมาดูสิ ประมานนี้ ผมไม่มีความสุขเลย ระแวงตลอดว่าเขาจะโทมาทักมาตอนไหนด้วยเรื่องอะไร ผมวิตกแบบนี้มา2วัน ผมไม่ได้นอนหอเลย เพราะเขามารับไปนอนด้วยทุกคืน และทุกคืนโทสับของผมก้ต้องทำเหมือนไม่มีพิรุษ จริงๆก้ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากให้มีเรื่อง พอเช้าเขาก้มาส่งผมที่หอ ผมเป็นแบบนี้มา2วัน ครุ่นคิดว่าทำยังไงถึงจะเลิกกะเขาได้โดยที่เขาจะไม่เอาปืนมายิงเรา ผมกลุ้มมากๆเลยเลยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายเขาช้ามา ผมเดินไปที่ระเบียงมองลงมา ปรกติคนเรามอลงมาก้จะรู้สึกว่ามันหวิวๆ แต่คราวนี้ผมรู้สึกว่า กระโดดลงไปทุกอย่างก้จบแล้ว ชั่ววินาทีผมนึกถึงพ่อแม่ แต่ถ้าเราโดดลงไปแล้ว พ่อแม่หล่ะ จะเสียใจแค่ไหน(พ่อแม่เปนคนต่างจังหวัด อยู่อิสาน) ผมได้แต่นั่งร้องไห้และหาทางออกไม่เจอไม่รุว่าจะไปยังไงต่อดี ในใจคิดแค่อยากตายๆ เพราะการโดนใครคนนึงตามรังควาน เป็นเจ้าชีวิตและเราต้องตาใจเขาเหมือนเราเปนทาส มันทรมานมากๆ
รุสึกหิวละ
ผมนั่งรถเมไปตลาดเพื่อหาไรกิน ผมเหลือบไปเหนหนังสือที่แขวนไว้สำหรับผุ้โดยสารอ่านก่อนถึงปลายทาง ผมเลยหยิบมาอ่านแก้เซง มันคือหนังเสือธรรมะ (ผมไม่ชอบอ่านหนังสืออะไรแบบนี้อยู่แล้วเพราะมันน่าเบื่อ) แต่ผมลองอ่านดู ไม่น่าเชื่อเลย ผมอ่านได้ไม่กี่คำ มันเหมือนใจของผมคิดได้ หนังสือธรรมะมันมีข้อคิดดีๆหลายอย่าง จนเราลืมไปเลยขณะนั้นว่าเรากำลังกลุ้มเรื่องอะไร พอถึงตลาดหาไรกินเสด กลับหอ ผมโทไปหาแม่แล้วก้บอกว่า แม่ พน จะกลับบ้านนะ จะไปบวช แม่ตกใจมาก เพราะผมเป็นเกย์และแม่รุว่าผมไม่เคยคิดจะบวชเลยในชีวิต
ผมยังคงตีสีหน้าทำดีใส่พี่คนนั้นเพราะไม่อยากกวนน้ำให้ขุ่นและก้บอกเขาว่า พน กลับ ตจว นะ ผมรีบกลับไปจัดกระเป๋าทันที กลับถึง ตวจ ผมรีบไปหาฤกเพื่อบวชให้เรวที่สุด แต่ผมกลัวคนอื่นว่าผมบวชเพื่อหนีปันหา เลยไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง บอกแค่ว่าบวชให้แม่
ผมบวชได้สามวัน ผมสบายใจมากเลยครับ เพราะผมไม่ได้คุยกะพี่เขาและผมคิดในใจว่า พี่เขาต้องเลิกกะเราแน่นอน หลุดพ้นซะทีนะเรื่องแย่ๆ แต่ทว่า มันไม่ใช่แบบนั้นหน่ะสิเขาทักมาบอกว่า ช่วงนี้เราไม่ค่อยไ้คุยกันเลยนะ ผมเลยบอกว่า ผมบวชยุนะคุยกันไม่ค่อยได้ บลาๆ และผมขอเลิก ผมอยากอยุ่คนเดียว ผมอึดอัด และพี่ก้น่าจะอึดอัดเพราะไม่ค่อยได้คุย ผมบอกให้พี่เขาหาคนใหม่คุยเลย เขาบอกว่าไม่ นานยังไงก้จะรอ ถ้าคิดว่าจะบวชเพื่อหนีปันหา คิดผิดแล้ว และนี่ทำให้ผมต้องกลับมากลุ้มใจอีกครั้งนึง
คำถามคือ
มีหนทางที่ผมจะหลุดพ้นจากเขาไหม ต้องทำไง
มีใครให้คำปรึกษาดีๆกับผมได้ไหม
ตอนนี้ผมกลุ้มใจมากจริงๆ ขอบคุณครับ
อาจจะฟังไม่ค่อยรุเรื่องนะครับ เพราะเล่าไม่ค่อยเก่งก้ขอโทดด้วย
และก้ใช้คำไม่สุภาพอาจจะโดนทางเวปเซนเซอร์ออกนิดนึง
ช่วยด้วยครับ!!ปัญหาที่ทำให้ผมเกือบฆ่าตัวตาย จนตอนนี้ก็ยังหาทางออกไม่ได้
อยากจะปรึกษาพี่อ้อยพี่ฉอดก้คงได้แค่สบายใจ แต่มันก้กลับมากลุ้มอีก ผมต้องการแค่คำปรึกษา ทางออก
เริ่ม!!!
แนะนำตัวนะครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ เพราะถ้าปันหาไม่หนักหนาจริงๆ ผมคงไม่ดิ้นรนสมัครขนาดนี้
ผมเรียนจบมอหกแล้วครับ ตอนนี้สมัครมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ย่านดินแดง รอเปิดเทอมสิงหานี้ครับ ผมมีเพื่อนคนนึง สนิทมาก รู้กันตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายแบบว่ารู้ใจกันจนโกหกกันไม่ได้ เพราะอีกคนรู้ สรุปรวมๆคือสนิทมากและมันยังไม่สัครเรียนต่อ แต่มันบอกว่าจะสมัครที่เดียวกะผม
เราย้ายมาอยู่หอด้วยกันแถวๆมหาลัยเพื่อรอมหาลัยเปิด ลืมบอกไป ผมเป็นเกย์นะครับ เพื่อนก้ด้วย ระหว่างนี้ เราดีใจมากที่จะมีความสุข มีอิสระในการใช้ชีวิตเดกหอกะเพื่อนสนิท เราเล่นแอพเกย์ (คล้ายๆบีทอก) และเราคุยแบบเยอะมาก(แค่คุยนะ) แต่เรานัดเจอกับคนคนหนึ่ง คุยๆ เฮ้ย เขายุแถวๆมหาลัยนี่หว่า นัดเลยดีกว่า ก้เลยนัดเจอกัน และเขาขับรถมารับหน้าหอ ตอนนั้นเขาดูไม่ได้อะไรเพราะพึ่งรุจักกัน แต่เราไปที่ห้องเขา และมีอะไรกัน เขาออกจะเป็นคนดูเถื่อนๆหน่อย เขาเป็นคนใต้ ผิวคล้ำนิดๆ อยู่กะพี่ชายในห้อง ผ่านคืนแรกไป แล้วเราก้คุยกันมาได้ประมาน2 3วันผมก้ไม่สบาย เขาก้เลยซื้อโจ้กมาให้ที่ห้อง และนั่นเป็นฉากเทพบุตรฉากสุดท้ายที่เขาแสดงกับผม
วันต่อมา
เขาเริ่มโทหาผมบ่อยมาก เขามารับผมที่ห้อง แล้วก้ไปห้องเขา เขามีอะไรกะผมทั้งๆที่ผมยังไม่สบายยุ เช้ามาเขาก้ว่าจะพาไปดูหนัง แต่ทว่าเช้าวันนั้น มีแข่งวอลเล่ยบอลหญิงไทย ผมเลยบอกว่าไปส่งหน่อย เขาบอกว่าจะรีบไปไหน ดูที่นี่จะตายหรือไง ผมจ๋อยไปเลย ดูวอลเล่มันก้ต้องดูกะเพื่อนสิ เขาเลยเอาโทรสับผมไปแล้วก้กดๆอะไรไม่รู้ ผมเลยทำหน้าประมานว่าไม่พอใจ(ใครๆที่โดนค้นโทสับก้จะเป็นประมานนี้มั้ง) พอเที่ยง พี่ชายเขาออกไปทำงาน ผมกับเขาอยู่ในห้องด้วยกันสองคนและเขาก้ถามว่านี่ใคร!!!! ไปมีอะไรกะใคร! นัดเจอใคร แล้วให้ใครมาหา คุณผู้โชมมมมม ใครจะไปจำได้ว่าผมมีอะไรกะใครบ้างผมคุยกะไคบ้าง เพราะถึงผมจะคุยแบบว่านัดเจอแต่พอถึงเวลาจริงๆผมก้ได้เจอไม่กี่คน แล้วจะจำได้ไง เล่นถามแบบนี้ จำสลับกันไปมา ประวัติการแชทในไลนก้ตั้งนาน ใครจะจำได้ ผมตอบคำถามเขาไม่ถูก เขาก้ตบหน้าผมอย่างแรง ถามอะไรมา ผมก้ตอบไม่ได้ เขาก้ตบผม เตะ ทุบตี เขาให้ผมโทไปหาเพื่อนที่หอแล้วเปิดลำโพง เพราะผมบอกเขาว่าเรารู้เรื่องกันทุกอย่าง แต่ความหมายของผมคือรุใจรุนิสัย แต่พี่เขาคงคิดว่าหมายถึงรู้ว่านัดใครบ้าง เพื่อนก้ตอบแค่ว่า ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าผมนัดใครบ้าง พี่เขาก้เลยตบผมแล้วก้บอกว่ายังจะช่วยกันโกหกอีกนะ ระวัง อ่ะรายต่อไป กุจะตามฆ่าถึงหอเลย ดูสิว่าเพื่อนจะทำหน้ายังไง เสดแล้วเขาก้ลบบัญชีไลนของผม ผู้ติดต่อ งาน ต่างๆนานา หายหมด และเขาก้บอกว่า อย่าให้กุเจอแบบนี้อีกนะ กูฆ่าแน่ เพราะกุกำลังจะย้ายมาเรียนที่เดียวกะเมิง ตราบใดที่เรียนที่นี่ ได้เจอกูแน่ เขาถามผมว่าจะเลิกกันไหม ผมพยักหน้า สะอื้น ร้องให้เพราะทำอะไรไม่ได้ เขาเลยบอกว่า เลิกใช่ไหม งั้นถอดเสื้อผ้า ผมไม่ยอม เขาเอามีดขึ้นมาแล้วบอกว่า ไม่ถอดกุเอามีดแทงแน่ ผมเลยจะใจถอด เขาถ่ายคลิปผมไว้ มีอะไรกันแล้วถ่ายให้เหนหน้าผมชัดๆ แล้วก้บอกว่า คนแบบนี้ต้องทำแบบนี้ถึงจะจำ
กว่าจะผ่านเหตุการตรงนี้มาได้ทำเอาผมเกือบตาย
และเขาก้พาผมไปดูหนัง ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่ตัวผมอีกต่อไปแล้ว ผมจะทำท่าทางไม่พอใจต่อไปไม่ได้แล้วเพราะเมื่อไหร่ที่ผิดใจกับเขาหรือทำให้เขาอารมเสีย ผมต้องโดนทำร้ายอีกแน่ ผมเลยต้องจำทนยิ้มและพูดหวานๆต่อไปเวลาผ่านไป เราคบกันได้1อาทิต เขาเริ่มโทรจี้ ยุไหน ทำไรวะ ทำไม่ไม่ตอบ ไหนถ่ายรุปมาดูสิ ประมานนี้ ผมไม่มีความสุขเลย ระแวงตลอดว่าเขาจะโทมาทักมาตอนไหนด้วยเรื่องอะไร ผมวิตกแบบนี้มา2วัน ผมไม่ได้นอนหอเลย เพราะเขามารับไปนอนด้วยทุกคืน และทุกคืนโทสับของผมก้ต้องทำเหมือนไม่มีพิรุษ จริงๆก้ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากให้มีเรื่อง พอเช้าเขาก้มาส่งผมที่หอ ผมเป็นแบบนี้มา2วัน ครุ่นคิดว่าทำยังไงถึงจะเลิกกะเขาได้โดยที่เขาจะไม่เอาปืนมายิงเรา ผมกลุ้มมากๆเลยเลยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายเขาช้ามา ผมเดินไปที่ระเบียงมองลงมา ปรกติคนเรามอลงมาก้จะรู้สึกว่ามันหวิวๆ แต่คราวนี้ผมรู้สึกว่า กระโดดลงไปทุกอย่างก้จบแล้ว ชั่ววินาทีผมนึกถึงพ่อแม่ แต่ถ้าเราโดดลงไปแล้ว พ่อแม่หล่ะ จะเสียใจแค่ไหน(พ่อแม่เปนคนต่างจังหวัด อยู่อิสาน) ผมได้แต่นั่งร้องไห้และหาทางออกไม่เจอไม่รุว่าจะไปยังไงต่อดี ในใจคิดแค่อยากตายๆ เพราะการโดนใครคนนึงตามรังควาน เป็นเจ้าชีวิตและเราต้องตาใจเขาเหมือนเราเปนทาส มันทรมานมากๆ
รุสึกหิวละ
ผมนั่งรถเมไปตลาดเพื่อหาไรกิน ผมเหลือบไปเหนหนังสือที่แขวนไว้สำหรับผุ้โดยสารอ่านก่อนถึงปลายทาง ผมเลยหยิบมาอ่านแก้เซง มันคือหนังเสือธรรมะ (ผมไม่ชอบอ่านหนังสืออะไรแบบนี้อยู่แล้วเพราะมันน่าเบื่อ) แต่ผมลองอ่านดู ไม่น่าเชื่อเลย ผมอ่านได้ไม่กี่คำ มันเหมือนใจของผมคิดได้ หนังสือธรรมะมันมีข้อคิดดีๆหลายอย่าง จนเราลืมไปเลยขณะนั้นว่าเรากำลังกลุ้มเรื่องอะไร พอถึงตลาดหาไรกินเสด กลับหอ ผมโทไปหาแม่แล้วก้บอกว่า แม่ พน จะกลับบ้านนะ จะไปบวช แม่ตกใจมาก เพราะผมเป็นเกย์และแม่รุว่าผมไม่เคยคิดจะบวชเลยในชีวิต
ผมยังคงตีสีหน้าทำดีใส่พี่คนนั้นเพราะไม่อยากกวนน้ำให้ขุ่นและก้บอกเขาว่า พน กลับ ตจว นะ ผมรีบกลับไปจัดกระเป๋าทันที กลับถึง ตวจ ผมรีบไปหาฤกเพื่อบวชให้เรวที่สุด แต่ผมกลัวคนอื่นว่าผมบวชเพื่อหนีปันหา เลยไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง บอกแค่ว่าบวชให้แม่
ผมบวชได้สามวัน ผมสบายใจมากเลยครับ เพราะผมไม่ได้คุยกะพี่เขาและผมคิดในใจว่า พี่เขาต้องเลิกกะเราแน่นอน หลุดพ้นซะทีนะเรื่องแย่ๆ แต่ทว่า มันไม่ใช่แบบนั้นหน่ะสิเขาทักมาบอกว่า ช่วงนี้เราไม่ค่อยไ้คุยกันเลยนะ ผมเลยบอกว่า ผมบวชยุนะคุยกันไม่ค่อยได้ บลาๆ และผมขอเลิก ผมอยากอยุ่คนเดียว ผมอึดอัด และพี่ก้น่าจะอึดอัดเพราะไม่ค่อยได้คุย ผมบอกให้พี่เขาหาคนใหม่คุยเลย เขาบอกว่าไม่ นานยังไงก้จะรอ ถ้าคิดว่าจะบวชเพื่อหนีปันหา คิดผิดแล้ว และนี่ทำให้ผมต้องกลับมากลุ้มใจอีกครั้งนึง
คำถามคือ
มีหนทางที่ผมจะหลุดพ้นจากเขาไหม ต้องทำไง
มีใครให้คำปรึกษาดีๆกับผมได้ไหม
ตอนนี้ผมกลุ้มใจมากจริงๆ ขอบคุณครับ
อาจจะฟังไม่ค่อยรุเรื่องนะครับ เพราะเล่าไม่ค่อยเก่งก้ขอโทดด้วย
และก้ใช้คำไม่สุภาพอาจจะโดนทางเวปเซนเซอร์ออกนิดนึง