สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว pantip อันนี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยไม่เคยคิดว่าจะได้มาตั้งอะไรแบบนี้ ปกติชอบอ่านพันธิปอยู่แล้ว แล้วความเห็นของพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกคนชอบอ่านแล้วคิดไปด้วย ชอบที่ต่างคนต่างมีความคิดหลายๆมุมมอง วันนี้ลองมาฟังเรื่องของเรากันนะคะ เราอยากรู้ด้วยว่าควรทำอย่างไรดี
ขอไม่ขอออกนามนะคะ เพื่อความเป็นส่วนตัวคะ
เราคบกับผู้ชายคนหนึ่งค่ะ เขาเป็นแฟนคนแรกของเราเลย กว่าจะได้มาคบกันนี่ยากเย็นมากเรื่องเยอะมากคะแต่จะขอเล่าย่อๆ ขอเล่าตั้งแต่แรกเลยนะคะ เราเจอเขาครั้งแรกสมัยอยู่ ม.3 เองคะ ตอนนั้นก็ยังเด็กมาก เขาเป็นรุ่นพี่คะ อยู่ม.4 แล้วเขาชอบเรามาตั้งแต่ตอนนั้นแต่เนื่องจากความที่เราเป็นเด็กเราไม่ได้สนใจความรักเลย หัวโบราญมากค่ะ แม่บอกว่าอย่ามีแฟนก็ไม่กล้าคุยกับผู้ชายเลย เราก็เลยบอกเขาไปว่าเป็นพี่ละกันนะ แต่พอหลังจากที่บอกแบบนั้นไปเราก็ไม่ได้คุยกันเลย ซักประมาณ 1 ปีต่อมา ก็เริ่มมีทัก BB (สมัยนั้นฮิตหนักมาก) กันคะ เราก็พบว่า พี่เขามีแฟนไปแล้ว ดูหวานแหววดีคะ ส่วนเราก็มีคนคุยด้วยอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังไม่ใช่แฟนนะคะ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ก้ทำให้เราก็เหมือนต่างคนต่างคนคุยของตัวเอง ก็รู้จักกันไว้ค่ะ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆเลย มีปัญหาก็ปรึกษาความรักกันมาตลอดแลกเปลี่ยนความคิดกัน จนเขาเข้ามหาลัยคะ ตอนนั้นเราอยู่ ม.6 เขาเข้าปี 1 ได้อยู่ใกล้กันคะ ตอนนั้นเขาก็เลิกกับแฟนเขา เราก็เลิกเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเรากับเขาก็เลยพัฒนากันต่อมาพอหลังจากพูดคุยกัน ก็ตกลงใจชอบพอกันคะ แต่ในตอนแรกเราก็ยังไม่ตกลงคบเขาเป็นแฟนคะ ก็ขอลองคุยกันดูก่อนดูว่าโอเคไหม เราก็อารมคนเล่นตัวอะ ไม่ชอบเปิดตัว ชอบที่คนน้อยๆ แล้วก็มีปัญหากันเยอะมากเรื่องแฟนเก่าของเขาเรื่องคนที่เราคเยคุยด้วย หลายๆเรื่องมากๆคะแต่เขาก็ไม่เคยย่อท้อเลยคะ คอยอยู่ข้างๆเรา คอยให้คำปรึกษาทุกเรื่อง ซึ่งดีมาก เรารู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งได้เสมอมา จนสุดท้ายเราก็ตกลงคบเขาคะ ก็มีความสุขมากคะ เหมือนมันเป็นอะไรที่ยากพอเราได้เราก็ภูมิใจมาก เราคิดไว้เลยว่าคนนี้อะเป็นคนที่ใช่ เราเลือกเขาแล้วแล้วเราจะรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด แล้วเราก็คบกันมาในตอนนี้นั้นไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลยคะ เจอกันก็มีแต่รอยยิ้ม มีปัญหาก็เพราะเรื่องของคนอื่นทั้งนั้นระหว่างเรานั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยคะ แต่แล้วความซวยก้เริ่มเกิดขึ้นค่ะ เราสอบติดหมอที่กรุงเทพ (อันนี้ดีคะไม่ซวย55) แล้วเราก็เลยต้องไปเรียนที่กรุงเทพค่ะ ทำให้เราต้องห่างกัน(อันนี้แหละที่ซวย) แต่ไม่เคยคิดเลยคะว่าความห่างทำให้เราต้องเลิกกัน ระหว่างที่เราคบกับเขาอยู่นั้นดูเหมือนเป็นคู่รักปกติคะทะเลาะกันบ้างส่วนมากก็มีแต่เรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น เขาเผลอนอนหลับไปก่อนเราเลยโกรธคะ หรือเราหายไป 3 ชั่วโมงไม่ได้ตอบไลน์เขาเลยโกรธเรา ซึ่งมันแบบเป็นเรื่องที่ปรับความเข้าใจกันได้คะ ช่วงแรกๆที่ไกลกันเขาก็บินมาหาเราบ่อยคะ น่ารัก เราก้ยังเรียนไม่หนักยังว่างลั้ลลาได้ไม่มีปัญหาคะ ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆคะ ในการที่เราอยู่ห่างจากเขาเราก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเลยคะ ดีด้วยที่ตัวเรากับเขาจะได้ไม่ต้องตัวติดกันเกิน ต่างคนต่างมีพื้นที่ของตัวเอง สบายใจดีนะคะไม่ต้องฝืน พอเวลาผ่านไปเราก็เรียนหนักขึ้นคะเลิกเรียน2ทุ่มเลยก็มีแต่ตอนนี้แฟนเราจบแล้วคะ รอทำงาน ส่วนเราเรียนหนักมากหลับตาก็เอาตำราเข้าไปฝันด้วยคะ ทำให้เราคุยกับเขาน้อยลง น้อยลง น้อยลงมาก บางวันก็ไม่ได้คุยไปเลย ช่วงนี้เขาก็ขอเราไปเที่ยวผับบ้างค่ะ เมื่อก่อนยอมรับเลยว่าเราเป็นคนไม่ชอบผู้ชายเที่ยวกลางคืน เลยบังคับแฟนว่าอย่าไป(จริงๆแฟนก้แอบไปอยู่ดีคะ) แฟนเราเขาก็คงอึดอัด แฟนเราชอบเที่ยวมากคะ จากเมื่อก่อนที่เขาไม่ค่อยชอบให้เขาไปแล้วทำให้เขาก็ดูอึดอัดทำให้เราอึดอัดไปด้วย เดี๋ยวนี้เลยอณุญาตเลย ตามสบายขอแค่กลับไวหน่อยและอย่านอกใจกันก็พอ จริงๆเดือนที่แล้วเขามีแผนว่าจะมาหาเราคะ 2-3 ครั้งแต่เป็นไงไม่รู้เขาบอกเขาไม่ว่างเลย เราก็เข้าใจเขานะคงต้องเตรียมตัวเตรียมเอกสารเข้าทำงาน แผนไปเที่ยวกันก็เลยล่มหมด เราก็โอเคไม่เป็นไรเดี๋ยวเราสอบเสร้จแล้วเราไปหาเองระหว่างที่เราอ่านหนังสือสอบเราก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลยคะ เขาก็ไปเที่ยวอยู่กับเพื่อนของเขาแลถไม่ค่อยได้คุยกันเลยจนอาจจะชินทั้งคู่ แต่สำหรับเรานะคือถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันแต่เราก็ยังรักและคิดเสมอว่าเราต่างกันต่างมีกันและกัน พอเราสอบเสร้จเราก็กลับมาบ้านคะ ตั้งใจจะมาเจอเขาง้อเขาซีกหน่อยที่เรามัวแต่อ่านหนังสือและไม่ค่อยได้คุยกันแต่พอเรากลับบ้านเราก็ยังไม่เจอเขาอยู่ดี ไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ต่างคนต่างไม่ว่าง ทั้งๆที่ต่างคนต่างก็ว่างคุย มันทำให้เราคิดว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หรือเราจะเข้ากันไม่ได้หรือเปล่า แล้วเราไม่คุยกันเลยนี่ตกลงยังคบกันอยู่ไหม เราเลยถามเขาไปเลยคะว่า ตกลงตอนนี้เรายังคบกันอยู่ไหม ไอ่เราก็ถามก็แอบคิดว่าเขาจะมาง้ออะไรแบบนี้ แต่เปล่าเลย เขาขอเราเลิกคะบอกว่าเราต่างกันเกินไป เขาชอบไปเที่ยวแต่เราก็จำกัดเขาเพราะเราไม่ชอบเที่ยวทำให้เวลาเขาไปแล้วสนุกไม่สุดคะ เขาอยากสูบบุหรี่บ้างแต่เราก็ห้ามไว้ เขาอยากอยู่จนผับปิดเราก็ให้เขากลับเที่ยงคืน เขาอยากมีเซกกับเราบ้างแต่เราไม่เคยให้ เขาอยากดื่มเหล้าเราก็ห้ามไว้อีก เขาอยากได้คน type เดียวกับเขาที่แบบเขาสามารถมีเซ็กกับเขาได้ตลอด(เราเคยบอกเขาว่าถ้าเราจะให้ได้ก็ตอนหลังแต่งงาน)หรือไปเที่ยวกลางคืนกินเหล้าด้วยกันกับเขาได้ เขามีความเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเราเด็กคะ เขาบอกว่าเรากับเขาเดินกันคนละเส้นทาง สรุปๆเลยนะคะแบบว่าเราคนละ life style เราไม่ใช่ขาลุยๆส่วนเขาลุยคะ เข้าป่าไรงี้เขาชอบเราไม่ค่อยชอบคะ เขาชอบเที่ยวกลางคืน เราไม่ชอบเลย อาหารก้ชอบคนละอย่าง ฟังเพลงก็คนละสไตล์ คือเราไม่เข้าใจเลยคะที่ผ่านมาเรากับเขาก็ไม่ได้มีปัญหากันเลย ไม่สิไม่เคยมองว่าความต่างของเรามันเป็นปัญหา แต่พอเรื่องมันมาเป็นแบบนี้เราก็ทำตัวไม่ถูกเลยคะสรุปเราเป็นตัวปัญหาในชีวิตของเขาหรอ เรายังรักเขาอยู่เลยอยากทำให้มันดี ขึ้นไม่อยากเลิกกัน เราเข้าใจเขานะที่เขาเป็นแบบนี้มันก็นิสัยเขา เราเป็นแบบนี้มันก็นิสัยเราแต่เราไ่ม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ควรปรับทศนคติใหม่ไหม หรือควรเป็นตัวของตัวเองต่อไป อย่างไหนถึงจะดี ควรคิดแบบไหนให้ชีวิตดีขึ้นบ้างคะ แล้วถ้าหาต้องทำใจต้องทำอย่างไรบ้างคะ นี่คือครั้งแรกจริงๆ ที่เจอแบบนี้ทำเอาจนปัญญาเรื่องความรัก ไปเลยคะ :'(
พึ่งถูกแฟนที่คบกันมาเกือบ4 ปีบอกเลิก เหตุผลคือต่างกันเกินไป
ขอไม่ขอออกนามนะคะ เพื่อความเป็นส่วนตัวคะ
เราคบกับผู้ชายคนหนึ่งค่ะ เขาเป็นแฟนคนแรกของเราเลย กว่าจะได้มาคบกันนี่ยากเย็นมากเรื่องเยอะมากคะแต่จะขอเล่าย่อๆ ขอเล่าตั้งแต่แรกเลยนะคะ เราเจอเขาครั้งแรกสมัยอยู่ ม.3 เองคะ ตอนนั้นก็ยังเด็กมาก เขาเป็นรุ่นพี่คะ อยู่ม.4 แล้วเขาชอบเรามาตั้งแต่ตอนนั้นแต่เนื่องจากความที่เราเป็นเด็กเราไม่ได้สนใจความรักเลย หัวโบราญมากค่ะ แม่บอกว่าอย่ามีแฟนก็ไม่กล้าคุยกับผู้ชายเลย เราก็เลยบอกเขาไปว่าเป็นพี่ละกันนะ แต่พอหลังจากที่บอกแบบนั้นไปเราก็ไม่ได้คุยกันเลย ซักประมาณ 1 ปีต่อมา ก็เริ่มมีทัก BB (สมัยนั้นฮิตหนักมาก) กันคะ เราก็พบว่า พี่เขามีแฟนไปแล้ว ดูหวานแหววดีคะ ส่วนเราก็มีคนคุยด้วยอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังไม่ใช่แฟนนะคะ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ก้ทำให้เราก็เหมือนต่างคนต่างคนคุยของตัวเอง ก็รู้จักกันไว้ค่ะ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆเลย มีปัญหาก็ปรึกษาความรักกันมาตลอดแลกเปลี่ยนความคิดกัน จนเขาเข้ามหาลัยคะ ตอนนั้นเราอยู่ ม.6 เขาเข้าปี 1 ได้อยู่ใกล้กันคะ ตอนนั้นเขาก็เลิกกับแฟนเขา เราก็เลิกเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเรากับเขาก็เลยพัฒนากันต่อมาพอหลังจากพูดคุยกัน ก็ตกลงใจชอบพอกันคะ แต่ในตอนแรกเราก็ยังไม่ตกลงคบเขาเป็นแฟนคะ ก็ขอลองคุยกันดูก่อนดูว่าโอเคไหม เราก็อารมคนเล่นตัวอะ ไม่ชอบเปิดตัว ชอบที่คนน้อยๆ แล้วก็มีปัญหากันเยอะมากเรื่องแฟนเก่าของเขาเรื่องคนที่เราคเยคุยด้วย หลายๆเรื่องมากๆคะแต่เขาก็ไม่เคยย่อท้อเลยคะ คอยอยู่ข้างๆเรา คอยให้คำปรึกษาทุกเรื่อง ซึ่งดีมาก เรารู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งได้เสมอมา จนสุดท้ายเราก็ตกลงคบเขาคะ ก็มีความสุขมากคะ เหมือนมันเป็นอะไรที่ยากพอเราได้เราก็ภูมิใจมาก เราคิดไว้เลยว่าคนนี้อะเป็นคนที่ใช่ เราเลือกเขาแล้วแล้วเราจะรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด แล้วเราก็คบกันมาในตอนนี้นั้นไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลยคะ เจอกันก็มีแต่รอยยิ้ม มีปัญหาก็เพราะเรื่องของคนอื่นทั้งนั้นระหว่างเรานั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยคะ แต่แล้วความซวยก้เริ่มเกิดขึ้นค่ะ เราสอบติดหมอที่กรุงเทพ (อันนี้ดีคะไม่ซวย55) แล้วเราก็เลยต้องไปเรียนที่กรุงเทพค่ะ ทำให้เราต้องห่างกัน(อันนี้แหละที่ซวย) แต่ไม่เคยคิดเลยคะว่าความห่างทำให้เราต้องเลิกกัน ระหว่างที่เราคบกับเขาอยู่นั้นดูเหมือนเป็นคู่รักปกติคะทะเลาะกันบ้างส่วนมากก็มีแต่เรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น เขาเผลอนอนหลับไปก่อนเราเลยโกรธคะ หรือเราหายไป 3 ชั่วโมงไม่ได้ตอบไลน์เขาเลยโกรธเรา ซึ่งมันแบบเป็นเรื่องที่ปรับความเข้าใจกันได้คะ ช่วงแรกๆที่ไกลกันเขาก็บินมาหาเราบ่อยคะ น่ารัก เราก้ยังเรียนไม่หนักยังว่างลั้ลลาได้ไม่มีปัญหาคะ ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆคะ ในการที่เราอยู่ห่างจากเขาเราก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเลยคะ ดีด้วยที่ตัวเรากับเขาจะได้ไม่ต้องตัวติดกันเกิน ต่างคนต่างมีพื้นที่ของตัวเอง สบายใจดีนะคะไม่ต้องฝืน พอเวลาผ่านไปเราก็เรียนหนักขึ้นคะเลิกเรียน2ทุ่มเลยก็มีแต่ตอนนี้แฟนเราจบแล้วคะ รอทำงาน ส่วนเราเรียนหนักมากหลับตาก็เอาตำราเข้าไปฝันด้วยคะ ทำให้เราคุยกับเขาน้อยลง น้อยลง น้อยลงมาก บางวันก็ไม่ได้คุยไปเลย ช่วงนี้เขาก็ขอเราไปเที่ยวผับบ้างค่ะ เมื่อก่อนยอมรับเลยว่าเราเป็นคนไม่ชอบผู้ชายเที่ยวกลางคืน เลยบังคับแฟนว่าอย่าไป(จริงๆแฟนก้แอบไปอยู่ดีคะ) แฟนเราเขาก็คงอึดอัด แฟนเราชอบเที่ยวมากคะ จากเมื่อก่อนที่เขาไม่ค่อยชอบให้เขาไปแล้วทำให้เขาก็ดูอึดอัดทำให้เราอึดอัดไปด้วย เดี๋ยวนี้เลยอณุญาตเลย ตามสบายขอแค่กลับไวหน่อยและอย่านอกใจกันก็พอ จริงๆเดือนที่แล้วเขามีแผนว่าจะมาหาเราคะ 2-3 ครั้งแต่เป็นไงไม่รู้เขาบอกเขาไม่ว่างเลย เราก็เข้าใจเขานะคงต้องเตรียมตัวเตรียมเอกสารเข้าทำงาน แผนไปเที่ยวกันก็เลยล่มหมด เราก็โอเคไม่เป็นไรเดี๋ยวเราสอบเสร้จแล้วเราไปหาเองระหว่างที่เราอ่านหนังสือสอบเราก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลยคะ เขาก็ไปเที่ยวอยู่กับเพื่อนของเขาแลถไม่ค่อยได้คุยกันเลยจนอาจจะชินทั้งคู่ แต่สำหรับเรานะคือถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันแต่เราก็ยังรักและคิดเสมอว่าเราต่างกันต่างมีกันและกัน พอเราสอบเสร้จเราก็กลับมาบ้านคะ ตั้งใจจะมาเจอเขาง้อเขาซีกหน่อยที่เรามัวแต่อ่านหนังสือและไม่ค่อยได้คุยกันแต่พอเรากลับบ้านเราก็ยังไม่เจอเขาอยู่ดี ไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ต่างคนต่างไม่ว่าง ทั้งๆที่ต่างคนต่างก็ว่างคุย มันทำให้เราคิดว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หรือเราจะเข้ากันไม่ได้หรือเปล่า แล้วเราไม่คุยกันเลยนี่ตกลงยังคบกันอยู่ไหม เราเลยถามเขาไปเลยคะว่า ตกลงตอนนี้เรายังคบกันอยู่ไหม ไอ่เราก็ถามก็แอบคิดว่าเขาจะมาง้ออะไรแบบนี้ แต่เปล่าเลย เขาขอเราเลิกคะบอกว่าเราต่างกันเกินไป เขาชอบไปเที่ยวแต่เราก็จำกัดเขาเพราะเราไม่ชอบเที่ยวทำให้เวลาเขาไปแล้วสนุกไม่สุดคะ เขาอยากสูบบุหรี่บ้างแต่เราก็ห้ามไว้ เขาอยากอยู่จนผับปิดเราก็ให้เขากลับเที่ยงคืน เขาอยากมีเซกกับเราบ้างแต่เราไม่เคยให้ เขาอยากดื่มเหล้าเราก็ห้ามไว้อีก เขาอยากได้คน type เดียวกับเขาที่แบบเขาสามารถมีเซ็กกับเขาได้ตลอด(เราเคยบอกเขาว่าถ้าเราจะให้ได้ก็ตอนหลังแต่งงาน)หรือไปเที่ยวกลางคืนกินเหล้าด้วยกันกับเขาได้ เขามีความเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเราเด็กคะ เขาบอกว่าเรากับเขาเดินกันคนละเส้นทาง สรุปๆเลยนะคะแบบว่าเราคนละ life style เราไม่ใช่ขาลุยๆส่วนเขาลุยคะ เข้าป่าไรงี้เขาชอบเราไม่ค่อยชอบคะ เขาชอบเที่ยวกลางคืน เราไม่ชอบเลย อาหารก้ชอบคนละอย่าง ฟังเพลงก็คนละสไตล์ คือเราไม่เข้าใจเลยคะที่ผ่านมาเรากับเขาก็ไม่ได้มีปัญหากันเลย ไม่สิไม่เคยมองว่าความต่างของเรามันเป็นปัญหา แต่พอเรื่องมันมาเป็นแบบนี้เราก็ทำตัวไม่ถูกเลยคะสรุปเราเป็นตัวปัญหาในชีวิตของเขาหรอ เรายังรักเขาอยู่เลยอยากทำให้มันดี ขึ้นไม่อยากเลิกกัน เราเข้าใจเขานะที่เขาเป็นแบบนี้มันก็นิสัยเขา เราเป็นแบบนี้มันก็นิสัยเราแต่เราไ่ม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ควรปรับทศนคติใหม่ไหม หรือควรเป็นตัวของตัวเองต่อไป อย่างไหนถึงจะดี ควรคิดแบบไหนให้ชีวิตดีขึ้นบ้างคะ แล้วถ้าหาต้องทำใจต้องทำอย่างไรบ้างคะ นี่คือครั้งแรกจริงๆ ที่เจอแบบนี้ทำเอาจนปัญญาเรื่องความรัก ไปเลยคะ :'(