ปีนี้เรา27ย่าง28
ทำงานเป็นผู้จัดการบริษัทเล็กๆ
แต่กว่าเราจะมาถึงจุดนี้ได้ แทบตาย
เราทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เรียนไม่จบม.3 ผ่านความลำบากมาเยอะมาก ถึงขนาดนอนป้ายรถเมล์มาแล้ว เราเลยมีความคิดค่อนข้างโตกว่าอายุ
เราขาดความอบอุ่นมาแต่เด็ก ไม่เคยได้การกอดจากพ่อ แม่ เราเลยตามหาแต่ความรักมาตลอดตั้งแต่เด็กจนถึงทุกวันนี้
คิดว่าความรักจากผู้ชายมันจะทำให้เราดีขึ้น แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้เราทุกข์มากกว่า
เราพยายามสร้างครอบครัว สร้างฐานะตัวเอง
แต่มันก็พังทุกที เจอแต่ผู้ชายที่ตบตี ทำร้ายร่างกาย เจ้าชู้ แม้กระทั่งติดยา ชีวิตเราไม่เคยมีความสุขเลยจนถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้เราพยายามทำตัวเองให้มีค่า รักงวนสวนตัว มีหน้าที่การงานที่ดี ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ชีวิตมีแต่งาน
แต่มันก็ไม่เคยมีใครเห็นค่าเราเลย
ทุกวันนี้เรายังโดนทำร้ายร่างกายบ่อยๆ โดนทุกอาทิตย์ ซึ่งเราไม่เคยทำไรผิดเลยสักครั้ง
เรามานั่งคิดว่า ความดีที่ผ่านมาของเราที่ทำ
ทำไมไม่เคยได้คนดีๆกลับมาเลย?
เเละที่ทุกข์มากกว่านั้นเวลาเรามีปัญหา เราไม่เคยสามารถบอก เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เพราะเรามีหัวโขนที่ใส่ไว้อยู่ ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง ไม่มีบ้านให้กลับไปนอนตักแม่ ทุกอย่างเราต้องเก็บไว้คนเดียว จนเมื่อไม่นานเราไปพบหมอมา หมอบอกว่าเราเป็นไพโบล่า....นี้คือชีวิตของผู้หญิงคนนึงที่เป็นที่รักของลูกน้อง ยิ้มแย้ม แบ่งปัน คุยสนุก แต่ต้องนอนร้องไห้ทุกวัน
มีทุกอย่างแต่ชีวิตมันไม่เคยมีความสุขเลย...
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆนี้ ที่ทำให้เราระบายความในใจออกมาบ้าง
เป็นคนดีแต่ไม่มีใครเคยเห็นค่า
ทำงานเป็นผู้จัดการบริษัทเล็กๆ
แต่กว่าเราจะมาถึงจุดนี้ได้ แทบตาย
เราทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เรียนไม่จบม.3 ผ่านความลำบากมาเยอะมาก ถึงขนาดนอนป้ายรถเมล์มาแล้ว เราเลยมีความคิดค่อนข้างโตกว่าอายุ
เราขาดความอบอุ่นมาแต่เด็ก ไม่เคยได้การกอดจากพ่อ แม่ เราเลยตามหาแต่ความรักมาตลอดตั้งแต่เด็กจนถึงทุกวันนี้
คิดว่าความรักจากผู้ชายมันจะทำให้เราดีขึ้น แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้เราทุกข์มากกว่า
เราพยายามสร้างครอบครัว สร้างฐานะตัวเอง
แต่มันก็พังทุกที เจอแต่ผู้ชายที่ตบตี ทำร้ายร่างกาย เจ้าชู้ แม้กระทั่งติดยา ชีวิตเราไม่เคยมีความสุขเลยจนถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้เราพยายามทำตัวเองให้มีค่า รักงวนสวนตัว มีหน้าที่การงานที่ดี ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ชีวิตมีแต่งาน
แต่มันก็ไม่เคยมีใครเห็นค่าเราเลย
ทุกวันนี้เรายังโดนทำร้ายร่างกายบ่อยๆ โดนทุกอาทิตย์ ซึ่งเราไม่เคยทำไรผิดเลยสักครั้ง
เรามานั่งคิดว่า ความดีที่ผ่านมาของเราที่ทำ
ทำไมไม่เคยได้คนดีๆกลับมาเลย?
เเละที่ทุกข์มากกว่านั้นเวลาเรามีปัญหา เราไม่เคยสามารถบอก เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เพราะเรามีหัวโขนที่ใส่ไว้อยู่ ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง ไม่มีบ้านให้กลับไปนอนตักแม่ ทุกอย่างเราต้องเก็บไว้คนเดียว จนเมื่อไม่นานเราไปพบหมอมา หมอบอกว่าเราเป็นไพโบล่า....นี้คือชีวิตของผู้หญิงคนนึงที่เป็นที่รักของลูกน้อง ยิ้มแย้ม แบ่งปัน คุยสนุก แต่ต้องนอนร้องไห้ทุกวัน
มีทุกอย่างแต่ชีวิตมันไม่เคยมีความสุขเลย...
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆนี้ ที่ทำให้เราระบายความในใจออกมาบ้าง